အျပစ္ ရႈသင့္ မရႈသင့္

အျပစ္ကိုသာ မရႈရာ

ပရဝဇၥ်ာ ႏုပႆိႆ၊ နိစၥံ ဥဇၥ်ာန သညိေနာ၊
အာသေဝါ တႆ ၀ဎုႏၲိ၊ အာရာ ေသာ အာသဝကၡယာ။
(ဓမၼပဒ၊ မလဝဂ္၊ ဥဇၥ်ာနသညိေတၳရဝတၳဳ)
သူတစ္ပါး၏ အျပစ္ကို အစဥ္႐ႈလ်က္ အၿမဲမျပတ္ ကဲ႔ရဲ႕တတ္သူအား အာသေဝါတရားတို႔သည္ တိုးပြားကုန္၏။ ထိုသူသည္ အာသေဝါကုန္ျခင္း (နိဗၺာန္)မွ ေဝးကြာ၏။

န ပေရသံ ဝိေလာမာနိ၊ န ပေရသံ ကတာကတံ၊
အတၱေနာဝ အေဝေကၡယ်၊ ကတာနိ အကတာနိစ။
(ဓမၼပဒ၊ ပုပၹဝဂ္၊ ပါေဝယ်အာဇီဝကဝတၳဳ)
သူတစ္ပါးတို႔၏ မေလ်ာ္ေသာအမႈတို႔ကို မ႐ႈမဆင္ျခင္ရာ။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳ/မျပဳကုိ မ႐ႈမဆင္ျခင္ရာ။ မိမိျပဳၿပီးေသာ ေကာင္းမႈ တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မျပဳရေသးေသာ ကုသိုလ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း ႀကံေတြးဆင္ျခင္ရာ၏။

သံသရာေလာကႀကီးထဲမွာ က်င္လည္ေနရေသးတဲ့ေနာက္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မကင္းသူ ပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္းပဲမို႔ သာမညအျပစ္ေလးေတြကို အာသေ၀ါ အပြါးခံၿပီး ေလွ်ာက္ရွာလိုက္ၾကည့္ ပံုၾကီးခ်ဲ႕မေနဘဲ စိတ္ထားၾကီးၾကီးနဲ႔ နားလည္ေပးႏိုင္၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ဗုဒၶရဲ႕ တပည့္သားသမီး ပီသၾကမွာပါပဲ။



အျပစ္ကိုသာ ရႈလိုက္စမ္းပါ

အျပစ္မျမင္ေတာ့ ခ်စ္ခင္တယ္။
ခ်စ္ခင္လို႔ အျပစ္မျမင္ေတာ့့ပါ… တဲ့။ စကားႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

အျပစ္မျမင္လို႔ဘဲ ခ်စ္ခင္ခင္၊ ခ်စ္ခင္လို႔ဘဲ အျပစ္မျမင္ျမင္။ (မျမင္မသိမႈ) အဝိဇၨာနဲ႔ (ခ်စ္ခင္မႈ) တဏွာဆိုတဲ့ ဝဋ္ျမစ္-၂ပါး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဝဋ္ဆင္းရဲ သံသရာႀကီးကေတာ့ ရပ္မရ၊ ထိန္းမရ လည္ေနဦးမွာပါပဲ။ ရုပ္နာမ္ခႏၶာတို႔ရဲ႕ အျပစ္ကိုျမင္တဲ့ အာဒီနဝဉာဏ္ကိုရမွ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဒီဉာဏ္ေတြဟာ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္ရမွလည္း မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ရၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သံသရာေလာကႀကီးထဲက ထြက္ေျမာက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ အျပစ္က မျမင္လို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး။ ျမင္ကိုျမင္ရမွာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မရႈရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး ဆိုသူမ်ားကိုလည္း အားက်ၾကည္ညိဳ သာဓုေခၚပါတယ္။ အဲ… ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ရုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ အျပစ္ကိုပဲ အကုသိုလ္ကင္းကင္းနဲ႔ ရႈသူျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ေနာ္။