လူတိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတယ္၊ ဘ၀ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သံသရာလည္ေနၾကတယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
အစားအေသာက္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အဝတ္အထည္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်မ္းသာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
က်န္မာေရးေကာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အစရွိတဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို လည္ပတ္ေနၾကပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ႐ုပ္ဝတၴဳ ပစၥည္းေတြကိုသာမက အေရးေပးခံရမႈ၊ ဂ႐ုစိုက္ခံရမႈ၊ ၾကင္နာယုယမႈ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ျမတ္ႏိုးအေလးထားမႈ-- စတာေတြကို ရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္ၾကပါဘူး။
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာမွသာ ဆင္းရဲရတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာခင္ ေမွ်ာ္ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ၊ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အခ်ိန္ကို ေစာင့္(လင့္)ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ။ ဒါေတြဟာ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ အေရးပါရင္ ပါသေလာက္ ကိုယ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြကိုေတာင္ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒီဒုကၡၾကီးေတြကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္လာရင္ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာရင္ေတာ့ ဆတိုးၿပီး ဆင္းရဲၾကပါေတာ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ ဆင္းရဲၾကီးပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းရင္ နည္းသေလာက္ ဆင္းရဲေပါ့ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးဝမရွိရင္ ဆင္းရဲလည္း လံုးဝမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေရာ ေတြးမိဖူးပါရဲ႔လား။ မိမိတို႔ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္ လံုး၀မေနတတ္ၾကပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိတဲ့ ဘ၀က အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးလံုးမရွိရာ ဆိုတာကေတာ့ နိဗၺာန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္မွပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွလည္း နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (ပဏိဟိတ)ဆိုတာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေလာဘရဲ႔ အမည္ပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း (အပၸဏိဟိတ)ဆိုတာက နိဗၺာန္ရဲ႔ အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာဘအျမစ္ဆိုတာ ရဟႏၱာျဖစ္မွ အကုန္အစင္ ျပဳတ္တာပါ။ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ မသိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားနဲ႔ သတိထားၿပီး ျပင္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္၊ စိတ္ပူေလာင္ရမွာကို ေၾကာက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုပဲ ေလွ်ာ့ေစခ်င္တာပါ။ ႀကိဳးစားမႈ ဝီရိယကို ေလွ်ာ့ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိလို႔ဆိုၿပီး ဘာမွ မလုပ္ဘဲ အလကားေနတတ္ၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္ ဆိုရာမွာလည္း အက်ိဳးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာပါ။ အမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းကိုလုပ္ရင္ အက်ိဳးက ေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ မုခ်ရမွာပါပဲ။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ပံုမွန္ ႀကိဳးစားေနရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလိုဘဲ ရမွာပါပဲ။ မိမိက သူတစ္ပါးကို အေရးေပးဆက္ဆံရင္ မိမိကို အေရးေပးဆက္ဆံမႈေတြ အလိုလို ရပါလိမ့္မယ္။ မိမိက ေမတၱာထားရင္ မိမိထံလည္း ေမတၱာေရာင္ျပန္ေတြ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ကသာ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းတရားေတြ ျပဳလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုး အက်ိဳးတရားေတြဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာကိုမလိုဘဲ အလိုလို ေရာက္လာမွာပါ။
ဒီေတာ့... မိမိတို႔အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသလဲ...?။
ေအာင္ျမင္မႈေတြလား...၊ အေရးပါ အရာေရာက္မႈေတြလား...၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြလား...?၊
ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီးရင္ ကိုယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔၊ မီး အေလာင္ခံရမႈေတြ ပါးသြားေစဖို႔၊ ေတာင့္တမိလို႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြ ခမ္းေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ၾကပါစို႔။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားျခင္းဆိုတာကပဲ အေကာင္းဆံုး ၿငိမ္းေအးေဆး မဟုတ္ပါလား။
အစားအေသာက္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အဝတ္အထည္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်မ္းသာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
က်န္မာေရးေကာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အစရွိတဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို လည္ပတ္ေနၾကပါတယ္။
တစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ႐ုပ္ဝတၴဳ ပစၥည္းေတြကိုသာမက အေရးေပးခံရမႈ၊ ဂ႐ုစိုက္ခံရမႈ၊ ၾကင္နာယုယမႈ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ျမတ္ႏိုးအေလးထားမႈ-- စတာေတြကို ရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္ၾကပါဘူး။
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာမွသာ ဆင္းရဲရတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာခင္ ေမွ်ာ္ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ၊ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အခ်ိန္ကို ေစာင့္(လင့္)ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ။ ဒါေတြဟာ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ အေရးပါရင္ ပါသေလာက္ ကိုယ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြကိုေတာင္ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒီဒုကၡၾကီးေတြကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္လာရင္ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာရင္ေတာ့ ဆတိုးၿပီး ဆင္းရဲၾကပါေတာ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ ဆင္းရဲၾကီးပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းရင္ နည္းသေလာက္ ဆင္းရဲေပါ့ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးဝမရွိရင္ ဆင္းရဲလည္း လံုးဝမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေရာ ေတြးမိဖူးပါရဲ႔လား။ မိမိတို႔ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္ လံုး၀မေနတတ္ၾကပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိတဲ့ ဘ၀က အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးလံုးမရွိရာ ဆိုတာကေတာ့ နိဗၺာန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္မွပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွလည္း နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (ပဏိဟိတ)ဆိုတာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေလာဘရဲ႔ အမည္ပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း (အပၸဏိဟိတ)ဆိုတာက နိဗၺာန္ရဲ႔ အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာဘအျမစ္ဆိုတာ ရဟႏၱာျဖစ္မွ အကုန္အစင္ ျပဳတ္တာပါ။ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ မသိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားနဲ႔ သတိထားၿပီး ျပင္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္၊ စိတ္ပူေလာင္ရမွာကို ေၾကာက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုပဲ ေလွ်ာ့ေစခ်င္တာပါ။ ႀကိဳးစားမႈ ဝီရိယကို ေလွ်ာ့ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိလို႔ဆိုၿပီး ဘာမွ မလုပ္ဘဲ အလကားေနတတ္ၾကပါတယ္။
မိမိတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္ ဆိုရာမွာလည္း အက်ိဳးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာပါ။ အမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းကိုလုပ္ရင္ အက်ိဳးက ေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ မုခ်ရမွာပါပဲ။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ပံုမွန္ ႀကိဳးစားေနရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလိုဘဲ ရမွာပါပဲ။ မိမိက သူတစ္ပါးကို အေရးေပးဆက္ဆံရင္ မိမိကို အေရးေပးဆက္ဆံမႈေတြ အလိုလို ရပါလိမ့္မယ္။ မိမိက ေမတၱာထားရင္ မိမိထံလည္း ေမတၱာေရာင္ျပန္ေတြ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ကသာ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းတရားေတြ ျပဳလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုး အက်ိဳးတရားေတြဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာကိုမလိုဘဲ အလိုလို ေရာက္လာမွာပါ။
ဒီေတာ့... မိမိတို႔အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသလဲ...?။
ေအာင္ျမင္မႈေတြလား...၊ အေရးပါ အရာေရာက္မႈေတြလား...၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြလား...?၊
ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီးရင္ ကိုယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔၊ မီး အေလာင္ခံရမႈေတြ ပါးသြားေစဖို႔၊ ေတာင့္တမိလို႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြ ခမ္းေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ၾကပါစို႔။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားျခင္းဆိုတာကပဲ အေကာင္းဆံုး ၿငိမ္းေအးေဆး မဟုတ္ပါလား။
0 comments: