Dirt is not dirt, but only something in the wrong place.
အညစ္အေၾကးဆိုသည္မွာ အညစ္အေၾကးမဟုတ္၊ ေနရာမွားေသာ ပစၥည္းသာ ျဖစ္၏။
အဂၤလိပ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ 'ေလာ့ဒ္ ေပါလ္မာစတန္'
ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ပါပဲႏွင့္ ေရႊျပည္တန္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားထဲက 'မွတ္ထား-တဲ့' ေဆာင္းပါးမွာ ေနရာမွားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ႐ုပ္ဝတၴဳ ေနရာမွားေတာ့ အမိႈက္ျဖစ္သလို စိတ္ေနရာ မွားရင္လည္း အမိႈက္ျဖစ္သြားတတ္တာပဲလို႔ အေတြးေရာက္မိပါတယ္။
ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိရမယ့္ ဖုန္ဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိေနရင္ အမိႈက္ မျဖစ္ေပမယ့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း တစ္ခုခုေပၚ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေခါင္းေပၚမွာ အျမတ္တႏိုး သထားတဲ့ ဆံပင္ဟာ ထမင္း၊ ဟင္း စတဲ့ စားစရာထဲ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္အျဖစ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာတတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းပန္းကန္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ ထမင္းဟာ စာအုပ္ေပၚ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အမိႈက္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လူႀကီးေတာထဲ ကေလးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကေလးေတာထဲ လူႀကီးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိရမယ့္ေနရာမွာ ရွိမွသာ တန္ဖိုးရွိၿပီး၊ ရွိသင့္တဲ့ေနရာမွာ မရွိရင္ စက္ဆုပ္စရာ အမႈိက္အျဖစ္ တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ စိတ္ဆိုတာလည္း ပစၥဳပၸန္အာ႐ံု တည့္တည့္မွာပဲ က်ေရာက္ေနမယ္၊ သူ႔ကို သတိနဲ႔ ဖမ္းၿပီးသိေပးေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ အတိတ္ကိုျပန္ အနာဂတ္ကိုၾကံၿပီး ေနရာလြဲေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကုသိုလ္ေတြသာ ပြါးဖို႔ျဖစ္ၿပီး တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ အတိတ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ျပန္ေတြးၿပီး ေလာဘ၊ မၾကိဳက္တာေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ အတိုးယူေနမယ္၊ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳေတြးၿပီး သာယာေနမယ္၊ ပူပန္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မသန္႔ရွင္းတဲ့၊ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စိတ္အမိႈက္ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။
စိတ္ဆိုတာ အာရံုတစ္ခုတည္းကိုပဲ သိတတ္တဲ့အတြက္ မိမိစိတ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ပစၥဳပၸန္တည့္္တည့္မွာ လိုက္သိေပးေနႏိုင္ရင္ တျခားဘာအကုသိုလ္အာရံုမွ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါကို ေနရာမွန္ရွိတဲ့စိတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ စိတ္ကို ေနရာမွန္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ ေနရာ အမွန္၊ အမွားကို ခြဲျခားသိတတ္တဲ့ ပညာ လိုပါတယ္။ အဲဒီပညာကိုရဖို႔ဆိုရင္ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ဖတ္ျခင္း၊ ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း၊ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း၊ ဆရာသမားေကာင္းမ်ားထံမွာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေနရာမွန္ကို သိၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာ(အာ႐ံု)မွန္မွာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ အာ႐ံုမွန္မွာ ဆက္လက္တည္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ သတိအေစာင့္ လိုပါတယ္။ သတိအေစာင့့္ၿမဲေအာင္ ဝီရိယေလးက ေထာက္ပံ့ေပးရပါတယ္။ ပညာနဲ႔ ထိန္းညွိထားတဲ့ ၀ီရိယေလးက ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေဆာင္ေပးပါလိမ့္မယ္။
ဒါ့အျပင္ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေနရာမွာ ေနႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ေနရာမွာ ေနတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ ေနရာမွာလည္း ေနႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိလို႔ မေနႏိုင္။ ေနာက္လိုက္ေနရာမွာလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးၿပီး မေနလို။ ေရွ႕လိုလို ေနာက္လိုလိုနဲ႔ ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး အမိႈက္အျဖစ္ ႐ႈပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို မ႐ႈပ္ဘဲ ကာယအားသန္တဲ့လူက ကာယအလုပ္ေနရာ၊ ဥာဏအားသန္တဲ့လူက ဥာဏအလုပ္ေနရာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ ေနရာေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အမိႈက္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးတက္သြားပါလိမ့္မယ္။
ႏြားေခ်း စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကို ေျမၾသဇာအျဖစ္ အသံုးျပဳလိုက္တဲ့အခါ၊ စကၠဴစုတ္ကို ျပန္ႀကိတ္ၿပီး စာအုပ္လုပ္လိုက္တဲ့အခါ၊ ပလတ္စတစ္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္မ်ားစြာကို ဖိအားေပးၿပီး လမ္းခင္းလိုက္တဲ့အခါ အမႈိက္ဟာ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။၊ ဘီယာဘူးခြံနဲ႔ အိမ္ေဆာက္တာေတြ၊ ပုလင္းအဖံုးေတြနဲ႔ အခန္းအလွဆင္တာေတြ၊ အုန္းခြံေတြနဲ႔ အႏုပညာလက္ရာပစၥည္းေလးေတြလုပ္တာေတြ စသျဖင့္ ေနရာမွန္ေအာင္သာ ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ အမႈိက္ေတာင္မွ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးရွိသြားပါတယ္။ ေနရာသာမွန္မယ္ဆိုရင္ ဘီလံုးငွက္ငယ္ေလးေတာင္ အႏိုင္က်င့္ေနက် အင္အားႀကီးမားတဲ့ သိန္းငွက္ႀကီးကို ေသပြဲဝင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႔ အဆံုးအမ ရွိပါတယ္။ ''ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ထက္ ေကာင္းေသာအခ်ိန္မရွိ။ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကို နိဗၺာန္ထိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ပါ'' တဲ့။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္နဲ႔ သတိပဌာန္တရား ပြါးမ်ားၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ တစ္ဘ၀စာ၊ တစ္ႏွစ္စာ၊ တစ္လစာ၊ တစ္ရက္စာ၊ တစ္နာရီစာ၊ တစ္မိနစ္စာေတြ အသာထားၿပီး တစ္စကၠန္႔စာေလးပဲ စိတ္ကို ေနရာမွန္မွာ ထားၾကည့္ပါ။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို အသိကပ္ ေနၾကည့္ခိုင္းတာပါ။ ၾကည့္တာ၊ လွမ္းတာ၊ သြားတာ၊ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာ စသျဖင့္ ေန႔စဥ္ကိစၥအားလံုးကို "ငါ ဒီတစ္စကၠန္႔ေလးပဲ စိတ္ကို ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ေနရာမွန္က်ေအာင္ ထားမယ္" လို႔ တစ္စကၠန္႔ခ်င္း ပိုင္းၿပီး သတိေလးကပ္ထားၾကည့္ပါ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထက္ မွန္တဲ့ေနရာ မရွိပါဘူး။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္ေလး တစ္ခဏဟာ သံသရာတေလွ်ာက္လံုး ႏွိပ္စက္လာတဲ့ ထုထည္အင္အားႀကီးမားလွတဲ့ ကိေလသာရန္သူေတြကို အၿပီးတိုင္ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ လူ႔အမိႈက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသလို မိမိတို႔ရဲ႔ စိတ္ကေလးကိုလည္း သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာနဲ႔ စိတ္မွန္၊ ေနရာမွန္ ျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရေအာင္။ အတြင္းေနရာကိုသာ မွန္ေအာင္ထားတတ္ၿပီး စိတ္ပါမယ္ဆိုရင္ အပေနရာတိုင္းဟာ တရားအားထုတ္ရာ ရိပ္သာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား...။
အညစ္အေၾကးဆိုသည္မွာ အညစ္အေၾကးမဟုတ္၊ ေနရာမွားေသာ ပစၥည္းသာ ျဖစ္၏။
အဂၤလိပ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ 'ေလာ့ဒ္ ေပါလ္မာစတန္'
ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ပါပဲႏွင့္ ေရႊျပည္တန္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားထဲက 'မွတ္ထား-တဲ့' ေဆာင္းပါးမွာ ေနရာမွားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ႐ုပ္ဝတၴဳ ေနရာမွားေတာ့ အမိႈက္ျဖစ္သလို စိတ္ေနရာ မွားရင္လည္း အမိႈက္ျဖစ္သြားတတ္တာပဲလို႔ အေတြးေရာက္မိပါတယ္။
ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိရမယ့္ ဖုန္ဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိေနရင္ အမိႈက္ မျဖစ္ေပမယ့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း တစ္ခုခုေပၚ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေခါင္းေပၚမွာ အျမတ္တႏိုး သထားတဲ့ ဆံပင္ဟာ ထမင္း၊ ဟင္း စတဲ့ စားစရာထဲ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္အျဖစ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာတတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းပန္းကန္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ ထမင္းဟာ စာအုပ္ေပၚ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အမိႈက္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လူႀကီးေတာထဲ ကေလးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကေလးေတာထဲ လူႀကီးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိရမယ့္ေနရာမွာ ရွိမွသာ တန္ဖိုးရွိၿပီး၊ ရွိသင့္တဲ့ေနရာမွာ မရွိရင္ စက္ဆုပ္စရာ အမႈိက္အျဖစ္ တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ စိတ္ဆိုတာလည္း ပစၥဳပၸန္အာ႐ံု တည့္တည့္မွာပဲ က်ေရာက္ေနမယ္၊ သူ႔ကို သတိနဲ႔ ဖမ္းၿပီးသိေပးေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ အတိတ္ကိုျပန္ အနာဂတ္ကိုၾကံၿပီး ေနရာလြဲေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကုသိုလ္ေတြသာ ပြါးဖို႔ျဖစ္ၿပီး တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ အတိတ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ျပန္ေတြးၿပီး ေလာဘ၊ မၾကိဳက္တာေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ အတိုးယူေနမယ္၊ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳေတြးၿပီး သာယာေနမယ္၊ ပူပန္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မသန္႔ရွင္းတဲ့၊ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စိတ္အမိႈက္ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။
စိတ္ဆိုတာ အာရံုတစ္ခုတည္းကိုပဲ သိတတ္တဲ့အတြက္ မိမိစိတ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ပစၥဳပၸန္တည့္္တည့္မွာ လိုက္သိေပးေနႏိုင္ရင္ တျခားဘာအကုသိုလ္အာရံုမွ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါကို ေနရာမွန္ရွိတဲ့စိတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ စိတ္ကို ေနရာမွန္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ ေနရာ အမွန္၊ အမွားကို ခြဲျခားသိတတ္တဲ့ ပညာ လိုပါတယ္။ အဲဒီပညာကိုရဖို႔ဆိုရင္ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ဖတ္ျခင္း၊ ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း၊ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း၊ ဆရာသမားေကာင္းမ်ားထံမွာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေနရာမွန္ကို သိၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာ(အာ႐ံု)မွန္မွာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ အာ႐ံုမွန္မွာ ဆက္လက္တည္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ သတိအေစာင့္ လိုပါတယ္။ သတိအေစာင့့္ၿမဲေအာင္ ဝီရိယေလးက ေထာက္ပံ့ေပးရပါတယ္။ ပညာနဲ႔ ထိန္းညွိထားတဲ့ ၀ီရိယေလးက ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေဆာင္ေပးပါလိမ့္မယ္။
ဒါ့အျပင္ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေနရာမွာ ေနႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ေနရာမွာ ေနတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ ေနရာမွာလည္း ေနႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိလို႔ မေနႏိုင္။ ေနာက္လိုက္ေနရာမွာလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးၿပီး မေနလို။ ေရွ႕လိုလို ေနာက္လိုလိုနဲ႔ ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး အမိႈက္အျဖစ္ ႐ႈပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို မ႐ႈပ္ဘဲ ကာယအားသန္တဲ့လူက ကာယအလုပ္ေနရာ၊ ဥာဏအားသန္တဲ့လူက ဥာဏအလုပ္ေနရာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ ေနရာေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အမိႈက္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးတက္သြားပါလိမ့္မယ္။
ႏြားေခ်း စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကို ေျမၾသဇာအျဖစ္ အသံုးျပဳလိုက္တဲ့အခါ၊ စကၠဴစုတ္ကို ျပန္ႀကိတ္ၿပီး စာအုပ္လုပ္လိုက္တဲ့အခါ၊ ပလတ္စတစ္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္မ်ားစြာကို ဖိအားေပးၿပီး လမ္းခင္းလိုက္တဲ့အခါ အမႈိက္ဟာ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။၊ ဘီယာဘူးခြံနဲ႔ အိမ္ေဆာက္တာေတြ၊ ပုလင္းအဖံုးေတြနဲ႔ အခန္းအလွဆင္တာေတြ၊ အုန္းခြံေတြနဲ႔ အႏုပညာလက္ရာပစၥည္းေလးေတြလုပ္တာေတြ စသျဖင့္ ေနရာမွန္ေအာင္သာ ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ အမႈိက္ေတာင္မွ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးရွိသြားပါတယ္။ ေနရာသာမွန္မယ္ဆိုရင္ ဘီလံုးငွက္ငယ္ေလးေတာင္ အႏိုင္က်င့္ေနက် အင္အားႀကီးမားတဲ့ သိန္းငွက္ႀကီးကို ေသပြဲဝင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႔ အဆံုးအမ ရွိပါတယ္။ ''ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ထက္ ေကာင္းေသာအခ်ိန္မရွိ။ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကို နိဗၺာန္ထိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ပါ'' တဲ့။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္နဲ႔ သတိပဌာန္တရား ပြါးမ်ားၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ တစ္ဘ၀စာ၊ တစ္ႏွစ္စာ၊ တစ္လစာ၊ တစ္ရက္စာ၊ တစ္နာရီစာ၊ တစ္မိနစ္စာေတြ အသာထားၿပီး တစ္စကၠန္႔စာေလးပဲ စိတ္ကို ေနရာမွန္မွာ ထားၾကည့္ပါ။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို အသိကပ္ ေနၾကည့္ခိုင္းတာပါ။ ၾကည့္တာ၊ လွမ္းတာ၊ သြားတာ၊ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာ စသျဖင့္ ေန႔စဥ္ကိစၥအားလံုးကို "ငါ ဒီတစ္စကၠန္႔ေလးပဲ စိတ္ကို ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ေနရာမွန္က်ေအာင္ ထားမယ္" လို႔ တစ္စကၠန္႔ခ်င္း ပိုင္းၿပီး သတိေလးကပ္ထားၾကည့္ပါ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထက္ မွန္တဲ့ေနရာ မရွိပါဘူး။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္ေလး တစ္ခဏဟာ သံသရာတေလွ်ာက္လံုး ႏွိပ္စက္လာတဲ့ ထုထည္အင္အားႀကီးမားလွတဲ့ ကိေလသာရန္သူေတြကို အၿပီးတိုင္ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ လူ႔အမိႈက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသလို မိမိတို႔ရဲ႔ စိတ္ကေလးကိုလည္း သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာနဲ႔ စိတ္မွန္၊ ေနရာမွန္ ျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရေအာင္။ အတြင္းေနရာကိုသာ မွန္ေအာင္ထားတတ္ၿပီး စိတ္ပါမယ္ဆိုရင္ အပေနရာတိုင္းဟာ တရားအားထုတ္ရာ ရိပ္သာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား...။
0 comments: