နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ
ေပးဆပ္သူမ်ား
10:06 AM | Author: Dhamma Yanant

မိဘ၊ ဆရာသမား စတဲ့ အနေႏၱာ အနႏၱ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေပၚ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေလးေတြ နည္းနည္း လြဲေနသလားလို႔ပါ။ မိဘဆရာသမားတို႔ ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္စံုေနလို႔၊ သူတို႔က မျပည့္စံုလည္း သူတို႔ကို ေထာက္ပံ့ကူညီေနသူေတြရွိေနလို႔၊ ျပဳစုမယ့္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလို႔ ကိုယ္ကလွည့္မၾကည့္မိတာမ်ိဳး။ အဲဒါေလးေတြပါ..။ မိမိကို ေပးထားၾကသူေတြကို မိမိက ျပန္မဆပ္မိေသးတာမ်ိဳးပါ။

တခ်ိဳ႕က ေငြအား မတတ္ႏိုင္လို႔၊ တခ်ိဳ႕က လူအား မတတ္ႏိုင္လို႔။ အဲဒီလို “မတတ္ႏိုင္လို႔” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွမွာပါ။ ေငြေၾကးပစၥည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ရင္ လူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ျပဳစုတာမ်ိဳး။ လူကလည္း မအားရင္ ဖုန္းဆက္တာမ်ိဳး၊ စာေရးတာမ်ိဳး၊ စကားႀကံဳပါးတာမ်ိဳး စသျဖင့္... ႀကံဖန္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္မယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပါ။

မိဘဆရာသမားေတြ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ က်န္းမာသည္ျဖစ္ေစ မက်န္းမာသည္ျဖစ္ေစ ႀကီးငယ္မဟူ သူတို႔မွာလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ လုိလားခ်က္ေတြဆိုတာ ရွိေနမွာပါ။ မရွိဘူးပဲထားဦးေတာ့။ ကိုယ့္သားသမီး၊ တပည့္ေတြကို ေတြ႕ရျမင္ရရင္၊ သတင္းေလးေတြ ၾကားေနရရင္ ဝမ္းသာေနၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ မိဘဆရာသမားေတြအေနနဲ႔ သားသမီးတပည့္ေတြကို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတာဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ဘာေတြျပန္ယူမယ္ဆိုတဲ့ ရလိုမႈ အေၾကြးသေဘာမ်ိဳး လံုး၀မရွိပါဘူး။ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာရံတဲ့ ေမတၱာစိတ္ သန္႔သန္႔ေလးနဲ႔ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။

သားသမီးတပည့္ေတြ ဒုကၡၾကံဳတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ရသလို မွတ္ယူခံစားၿပီး လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ရွာေဖြေပးတာ၊ ခ်မ္းသာေနတဲ့အခါမွာလည္း မုဒိတာအျပည့္နဲ႔ ရလိုမႈမပါ ၀မ္းေျမာက္ေပးတာ၊ အျပစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြရွိရင္လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္တာ။ ဒါေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတာကိုက မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာစစ္ပါ။ ဒီလို လိုအပ္တဲ့ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာေတြ ရံထားတဲ့ ေမတၱာမ်ိဳးကိုသာ ေမတၱာစစ္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါမယ္။ ဒီလိုမွ မရံႏိုင္ရင္ေတာ့ ပါးစပ္က ေမတၱာေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကီးပဲ ေအာ္ၿပီးပို႔ေနပါေစ၊ အတုၾကီးပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ သိပ္ကို အစြမ္းထက္ပါတယ္။ လိပ္မႀကီးဟာ အေဝးကေန ေမတၱာဓာတ္ေတြ လႊတ္ေပး႐ံုနဲ႔ လိပ္ကေလးေတြ ေပါက္လာၿပီး လိပ္မႀကီးေသသြားရင္ လိပ္ဥေလးေတြဟာ အေကာင္မေပါက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ တိရစၦာန္မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္းအားၾကီးရင္ မိမိတို႔ရဲ႕ မိဘဆရာသမားေတြရဲ႕ ေမတၱာဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ခိုးၾကီးလိုက္မလဲ။ သားသမီးတို႔ကို ျမင္ရ၊ သတင္းေတြကို ၾကားရတဲ့အခ်ိန္မွာ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ ထားတဲ့ေမတၱာထက္ ပိုၿပီး ေမတၱာပြါးမိၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ လႊင့္တဲ့သူက လႊင့္ေပးေပမယ့္ ခံတဲ့သူဘက္ကလည္း မိေအာင္ဖမ္းတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးလွပါတယ္။

မိဘဆရာသမားေတြရဲ႕ ေမတၱာဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန အေရာင္မျခယ္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းလြန္းလို႔ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ထူးၿပီးေတာ့ေတာင္ မျမင္တတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတာပဲ ေကၽြးေပါ့၊ သူတို႔ လခယူထားတာပဲ သင္ေပါ့ ဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးမိၾကပါတယ္။ သတိထားရမွာက ဖန္ဂူကို ရွိမွန္းမသိ တအားခုန္အုပ္လို႔ ေသေၾကဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျခေသၤ့ကို သင္ခန္းစာယူဖို႔ပါ။ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာဖန္ဂူၾကီးကို သတိမမူ ဂူမျမင္လို႔ ၀င္တိုက္မိရင္ေတာ့ မိမိတို႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ရမွာပါပဲ။

သူမ်ားေတြ ေထာက္ပံ့ေစာင့္ေရွာက္တာ မေစာင့္ေရွာက္တာ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္မွ၊ ကိုယ္သိတတ္မွ ကိုယ္ကုသိုလ္ရမွာပါ။ (ဥပမာ- ထမင္းဆိုရင္္ သူစားေနတာပဲ၊ ကိုယ္စားစရာ မလိုပါဘူးလို႔ မေတြးမိသလိုမ်ိဳးကို ျဖစ္ရပါမယ္။) မိဘဆရာသမားတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကုသိုလ္ကို မိဘဆရာသမားတို႔ ရွိတုန္းမွာဘဲ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရွိတုန္းမွာ ဂ႐ုစိုက္မိဖို႔ လိုပါတယ္။ မရွိေတာ့တဲ့သူေတြကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိဘအရြယ္ရွိသူေတြကို မိဘေတြလို သေဘာထားဆက္ဆံလို႔ ရတာပါပဲ။ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ဘူးသူဆိုတာ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ဆရာသမားေတြဆိုတာလည္း အိုၾကီးအိုမအရြယ္မွာ မျပည့္မစံုနဲ႔ ပီတိစားေနၾကရသူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ တပည့္ေတြရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေလးေတြၾကားၿပီး ေက်နပ္ဗိုက္ျပည့္ေနၾကရတာပါ။ သူတို႔ေပးခဲ့တာေတြက အတိုင္းမရွိ ၾကီးမားေပမယ့္ ကိုယ္ဆပ္လိုက္တဲ့ သိတတ္မႈေသးေသးေလးနဲ႔တင္ အလြန္ကို ေက်နပ္၀မ္းသာေနတတ္ၾကတာပါ။

သားသမီး၊ တပည့္ေတြ ဝတၱရားေက်ပြန္တာဟာ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ျခင္း (ဒါန)၊ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း (သီလ)၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ ထားျခင္း(ဘာဝနာ) တရားေတြ တိုးပြားေနတာပါပဲ။ သူမ်ားကို ျဖည့္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ျပည့္ေနတာပါ။ ဒီလို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳးရွိေစအတြက္ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ေက်းဇူးရွင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ သူတို႔ျပည့္စံုေနလည္း (မလိုလည္းဘဲ) ကိုယ့္ဘက္က ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တရမက်န္ရေလေအာင္ ေပးခဲ့ၾကသူေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန ျပန္ဆပ္လိုက္ၾကပါစို႔လား.....။


[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

လိုတရ
6:48 PM | Author: Dhamma Yanant

လိုတဲ့ေနရာမွာ လိုသလို ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အကိ်ဳးမ်ားတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မလိုတာေတြကို ျဖည့္မိျပီး အက်ိဳးရွိသင့္သေလာက္မရွိ အလကားနီးပါး ျဖစ္သြားရတာေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။

မဆာတဲ့သူေတြ၊ စားစရာေပါတဲ့သူေတြ၊ ျပည့္စံုလြန္းတဲ့သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖိတ္ၾကားေကြ်းေမြး လက္ေဆာင္ေပး ဂုဏ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ဆာ၊ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ သီးသန္႔မဟုတ္ေတာင္ ကိုယ္စားမယ့္၊ ကိုယ္သံုးမယ့္အထဲက နည္းနည္းေလာက္ ဖဲ့ေကြ်းလိုက္ဖို႔၊ ေပးလွဴလိုက္ဖို႔ သတိရသူ ရွားလွပါတယ္။ လိုအပ္လြန္းလို႔၊ ဆာလြန္းလို႔ လာေတာင္းရင္ေတာင္ ရြံရြံရွာရွာနဲ႔ ေမာင္းထုတ္ခိုင္းမိၾကပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေငြေထာင္ေသာင္းခ်ီ ျဖဳန္းသံုးစားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးေပမယ့္ လမ္းေပၚက အိုၾကီးအိုမ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ရာဂဏန္းေလာက္ေတာင္ မလွဴဖူး၊ လွဴဖို႔လည္း အာရံုမရွိဖူးသူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ လြတ္လြတ္စြန္႔ၾကဲဖို႔ထားလို႔…။ သံသရာမွာ ကိုယ္လည္း သူတို႔ေနရာ ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီ့က်ရင္ တူေသာအက်ိဳးေလး ျပန္ခံစားရေအာင္ လွဴလိုက္ပါဦးမယ္လို႔ေတာင္ မေတြးျဖစ္ပါဘူး။ သတိေပးရင္ေတာင္ က်ိန္စာတိုက္တယ္ ထင္မလားမသိ။

ကုန္တိုက္ၾကီးေတြမွာ ေဈးၾကီးလွတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းႏႈန္းကပ္ထားသေလာက္ ရက္ေရာစြာ ၀ယ္ျဖစ္ၾကေပမယ့္ လမ္းေဘးက ဟင္းရြက္သည္ကိုေတာ့ မရမက ကပ္သပ္ဆစ္ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ၀ယ္ရတာခ်င္းအတူတူေတာင္ ကုန္တိုက္က ဆစ္မရတဲ့ ပစၥည္းကိုေတာ့ ငါ့ပစၥည္းက ဘယ္ေလာက္တန္ကြလို႔ ေစ်းၾကီးေၾကာင္း၊ ဟင္းရြက္ကိုက်ေတာ့ ငါက ဘယ္ေလာက္ေလးနဲ႔ ရခဲ့တာလို႔ ေစ်းနည္းေၾကာင္း (ေစ်းခ်ိဳေၾကာင္း) ၾကြား၀ါလိုက္ပါေသးတယ္။ ကုန္တိုက္က ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕အျမတ္က ဟင္းရြက္သည္ေလးေတြရဲ႕ ဆယ္ရက္စာ အျမတ္မကပါလား။ သူတို႔ကမွ တကယ္လိုအပ္ေနသူမ်ားပါလားလို႔ သတိရမိသူ ရွားပါလိမ့္မယ္။

အာကာသကို အျပိဳင္အဆိုင္ အပန္းေျဖ အလည္ခရီး လိုက္သြားတဲ့ ကမၻာ့သူေဌးၾကီးေတြရဲ့ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို တကယ္ကို ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေနတဲ့သူေတြကို လွဴလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ....။ ဒါေပမယ့္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္းပဲမို႔ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနမ်ိဳးေစ့နဲ႔ မနီးတာလည္း အျပစ္ဆိုစရာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို သူေဌးၾကီးဆိုရင္ အပန္းေျဖခရီး သြားမွာလား၊ အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျဖဳန္းတီးဇိမ္ခံပစ္လိုက္မွာလား၊ လိုအပ္သေလာက္ပဲသံုးၿပီး ေပးလွဴပစ္လိုက္မွာလား…။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မနီးစပ္ဘူး ထင္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သတၱ၀ါေတြဟာ ဒါနရဲ႕အက်ိဳးကို ငါဘုရားလိုသာ သေဘာေပါက္ၾကမယ္ဆိုရင္ မလွဴဘဲ ဘာကိုမွ စားမွမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ျငဴစူမိတာေတြ၊ ႏွေျမာမိတာေတြ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ အလွဴခံသာရွိမယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္နားေရာက္ေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ကိုေတာင္ မစားဘဲ လွဴၾကလိမ့္မယ္။ မလွဴျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းက ႏွေျမာလို႔နဲ႔၊ လွဴဖို႔သတိမရလို႔ (လွဴရေကာင္းမွန္း မသိလို႔) ပါတဲ့။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ အေမွာင္ထဲကပဲ လာလာ၊ အလင္းထဲကပဲ လာလာ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးကို အလင္းပဲျဖစ္ေစဖို႔ ကိုယ္လက္လွမ္းမွီရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြ၊ ျဖည့္ႏိုင္မွာေလးေတြ ရွာၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။

လိုခ်င္မႈ တဏွာမကင္းတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ တစ္ခုခုကေတာ့ အျမဲလိုအပ္ေနမွာပါဘဲ။ လိုခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ပါပဲ။ ဘာလိုတယ္ မလိုဘူး ခဲြျခားသိဖို႔ဆိုတာ ဉာဏ္က အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ အသိဉာဏ္မယွဥ္တဲ့ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမႈေတြ ေလာကမွာ အလြန္ေပါလွပါတယ္။ ေဗဒင္၊ ယၾတာသေဘာအရ မလိုအပ္တာေတြ၊ အလွဴခံနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္တာေတြ၊ သံုးမရတာေတြ ေလွ်ာက္လွဴေနၾကတာ ျမင္ေနၾကားေနၾကမွာပါ။ ဉာဏ္မပါတဲ့အတြက္ သူမ်ားလိုတာ ျဖည့္ဖို႔ထက္ ကိုယ္လိုတာ ျပည့္ဖို႔ကိုပဲ ၾကိဳးစားေနမိတာပါ။

မွန္နဲ႔တူတဲ့ သံသရာမွာ သူမ်ား မလိုတာေတြ ျဖည့္ရင္ ကိုယ္လည္း မလိုတာေတြ ျပည့္မယ္။ ကိုယ္လိုတာ ျပည့္ဖို႔ဆိုရင္ သူမ်ားလိုတာ ျဖည့္မွရမယ္လို႔ သေဘာေပါက္ရင္…၊ အားလံုးကို မျဖည့္စြမ္းနိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္တစ္ႏိုင္ေလး ျဖည့္ဆည္းသြားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားရင္ေတာ့ မလိုတာေတြကို မပိုမိေစပဲ လိုတာကို လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖည့္ရင္းက လိုတရၾကမွာပါ…။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

အျပစ္ကိုသာ မရႈရာ

ပရဝဇၥ်ာ ႏုပႆိႆ၊ နိစၥံ ဥဇၥ်ာန သညိေနာ၊
အာသေဝါ တႆ ၀ဎုႏၲိ၊ အာရာ ေသာ အာသဝကၡယာ။
(ဓမၼပဒ၊ မလဝဂ္၊ ဥဇၥ်ာနသညိေတၳရဝတၳဳ)
သူတစ္ပါး၏ အျပစ္ကို အစဥ္႐ႈလ်က္ အၿမဲမျပတ္ ကဲ႔ရဲ႕တတ္သူအား အာသေဝါတရားတို႔သည္ တိုးပြားကုန္၏။ ထိုသူသည္ အာသေဝါကုန္ျခင္း (နိဗၺာန္)မွ ေဝးကြာ၏။

န ပေရသံ ဝိေလာမာနိ၊ န ပေရသံ ကတာကတံ၊
အတၱေနာဝ အေဝေကၡယ်၊ ကတာနိ အကတာနိစ။
(ဓမၼပဒ၊ ပုပၹဝဂ္၊ ပါေဝယ်အာဇီဝကဝတၳဳ)
သူတစ္ပါးတို႔၏ မေလ်ာ္ေသာအမႈတို႔ကို မ႐ႈမဆင္ျခင္ရာ။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ ျပဳ/မျပဳကုိ မ႐ႈမဆင္ျခင္ရာ။ မိမိျပဳၿပီးေသာ ေကာင္းမႈ တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မျပဳရေသးေသာ ကုသိုလ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း ႀကံေတြးဆင္ျခင္ရာ၏။

သံသရာေလာကႀကီးထဲမွာ က်င္လည္ေနရေသးတဲ့ေနာက္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မကင္းသူ ပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္းပဲမို႔ သာမညအျပစ္ေလးေတြကို အာသေ၀ါ အပြါးခံၿပီး ေလွ်ာက္ရွာလိုက္ၾကည့္ ပံုၾကီးခ်ဲ႕မေနဘဲ စိတ္ထားၾကီးၾကီးနဲ႔ နားလည္ေပးႏိုင္၊ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ဗုဒၶရဲ႕ တပည့္သားသမီး ပီသၾကမွာပါပဲ။



အျပစ္ကိုသာ ရႈလိုက္စမ္းပါ

အျပစ္မျမင္ေတာ့ ခ်စ္ခင္တယ္။
ခ်စ္ခင္လို႔ အျပစ္မျမင္ေတာ့့ပါ… တဲ့။ စကားႏွစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

အျပစ္မျမင္လို႔ဘဲ ခ်စ္ခင္ခင္၊ ခ်စ္ခင္လို႔ဘဲ အျပစ္မျမင္ျမင္။ (မျမင္မသိမႈ) အဝိဇၨာနဲ႔ (ခ်စ္ခင္မႈ) တဏွာဆိုတဲ့ ဝဋ္ျမစ္-၂ပါး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဝဋ္ဆင္းရဲ သံသရာႀကီးကေတာ့ ရပ္မရ၊ ထိန္းမရ လည္ေနဦးမွာပါပဲ။ ရုပ္နာမ္ခႏၶာတို႔ရဲ႕ အျပစ္ကိုျမင္တဲ့ အာဒီနဝဉာဏ္ကိုရမွ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဒီဉာဏ္ေတြဟာ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္ရမွလည္း မဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ရၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သံသရာေလာကႀကီးထဲက ထြက္ေျမာက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ အျပစ္က မျမင္လို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး။ ျမင္ကိုျမင္ရမွာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ အျပစ္မရႈရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး ဆိုသူမ်ားကိုလည္း အားက်ၾကည္ညိဳ သာဓုေခၚပါတယ္။ အဲ… ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ရုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ အျပစ္ကိုပဲ အကုသိုလ္ကင္းကင္းနဲ႔ ရႈသူျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ေနာ္။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...