နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

၁။ ေဟတုပစၥေယာ- အရင္းခံအေၾကာင္းျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
(ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ)
ေကာင္းေသာ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားမ်ားသာ အစဥ္ကိန္းေအာင္းႏိုင္ရပါေစသား။

၂။ အာရမၼဏပစၥေယာ- အာရံုျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
(ရူပါရံု၊ သဒၵါရံု၊ ဂႏၶာရံု၊ ရသာရံု၊ ေဖာဌဗၺာရံု၊ ဓမၼာရံု)
ကုသိုလ္ျဖစ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာအာရံုမ်ားႏွင့္သာ ေတြ႕ၾကံဳရပါေစသား။

၃။ အဓိပတိပစၥေယာ- အၾကီးအမွဴးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
(ဆႏၵ၊ ၀ီရိယ၊ စိတၱ၊ ၀ီမံသ(ပညာ))
မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးစီးပြါးကို အဓိပတိတရားတပ္၍ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရပါေစသား။

၄။ အနႏၱရပစၥေယာ- အျခားမဲ့ဆက္တိုက္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေရွ႕ေရွ႕စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္ကုသိုလ္စိတ္တို႔သာ ျဖစ္ေပၚရပါေစသား။

၅။ သမနႏၱရပစၥေယာ- ေကာင္းစြာအျခားမဲ့ဆက္တိုက္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေရွ႕ေရွ႕စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္ကုသိုလ္စိတ္မ်ားသာ ေကာင္းစြာဆက္တိုက္ ျဖစ္ရပါေစသား။

၆။ သဟဇာတပစၥေယာ- အတူတကြျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
သူေတာ္ေကာင္းတရား၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္သာ အတူတကြ ေပါင္းေဖာ္ရပါေစသား။

၇။ အညမညပစၥေယာ- အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
မိမိသူတစ္ပါး ေကာင္းက်ိဳးမ်ားေအာင္ အျပန္အလွန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရပါေစသား။

၈။ နိႆယပစၥေယာ- မွီရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း သူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ မွီရာအျဖစ္ တည္ပါေစသား။

၉။ ဥပနိႆယပစၥေယာ- အားၾကီးေသာ မွီရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
သဒၶါ၊ ပညာ၊ ေနရာေဒသ၊ မိတ္ေကာင္းရ၍ တိုးတက္ပြါးစီး အားၾကီးေသာမွီရာအျဖစ္ တည္ပါေစသား။

၁၀။ ပုေရဇာတပစၥေယာ- ေရွ႕မွျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေကာင္းေသာအခြင့္အလမ္းမ်ား အဆင္သင့္ ေပၚေပါက္ႏွင့္ပါေစသား။

၁၁။ ပစၧာဇာတပစၥေယာ- ေနာက္မွျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အေထာက္အပံ့ေကာင္းမ်ားအၿမဲရရပါေစသား။

၁၂။ အာေသ၀နပစၥေယာ- မွီ၀ဲထံုရာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
အဖန္တလဲလဲ ကုသိုလ္စိတ္မ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ထံုမႊမ္းႏိုင္ရပါေစသား။

၁၃။ ကမၼပစၥေယာ- ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ ေစတနာျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေကာင္းေသာေစတနာႏွင့္ မွန္ေသာအလုပ္မ်ားကိုသာ ျပဳလုပ္မိပါေစသား။

၁၄။ ၀ိပါကပစၥေယာ- အက်ိဳးုျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ပေပ်ာက္၍ ေကာင္းက်ိဳးအနႏၱသာ ျဖစ္ေပၚပါေစသား။

၁၅။ အာဟာရပစၥေယာ- ရုပ္နာမ္အာဟာရအျဖစ္ ေထာက္ပံ့၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ကုသိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္း ရုပ္နာမ္အာဟာရမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္စံုခိုင္ခံ့ရပါေစသား။

၁၆။ ဣၿႏၵိယပစၥေယာ- ဆိုင္ရာကိစၥမ်ား၌ အစိုးရျခင္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
မိမိဆိုင္ရာ အမႈကိစၥမ်ား၌ အစိုးတရ ျဖစ္ရပါေစသား။

၁၇။ စ်ာနပစၥေယာ- စူးစူးစိုက္စိုက္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဖ်က္ဆီး၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
အလိုရွိရာကိစၥမ်ား၌ စူးစိုက္ျပဳကာ ဆန္႔က်င္ဘက္ရန္ကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ရပါေစသား။

၁၈။ မဂၢပစၥေယာ- လမ္းျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ကုသိုလ္ထိပ္တန္း မဂၢင္လမ္းျဖင့္ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရပါေစသား။

၁၉။ သမၸယုတၱပစၥေယာ- တစ္သားတည္း ယွဥ္ဘက္ျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
မိမိစိတ္ကို ကုသိုလ္တရားမ်ား၌ အစဥ္ယွဥ္စပ္ႏိုင္ရပါေစသား။

၂၀။ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ- မယွဥ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
အကုသိုလ္တရား လူမိုက္မ်ားႏွင့္ မယွဥ္မတြဲရပါေစသား။

၂၁။ အတၳိပစၥေယာ- ရွိၿပီးျဖစ္၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာဥစၥာ ရတနာမ်ား ရရွိပိုင္ဆိုင္ရပါေစသား။

၂၂။ နတၳိပစၥေယာ- မရွိဘဲ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ေရာဂါ ေဘးဘယာ မရွိစြာျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရပါေစသား။

၂၃။ ၀ိဂတပစၥေယာ- ကင္း၍ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
အေႏွာင့္အယွက္ အႏၱရာယ္မ်ား ဖယ္ကာေရွာင္ရွား ကင္းကြာပါေစသား။

၂၄။ အ၀ိဂတပစၥေယာ- မကင္းဘဲ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ တရား
ဘ၀သံသရာ က်င္လည္ရာတြင္ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာႏွင့္ မကြာမကင္း ၾကံဳဆံုရင္းျဖင့္ အလင္းဥာဏ္ေပါက္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ၾကိဳးစားႏိုင္ရပါေစသား အရွင္ဘုရား…။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

ေနရာမွန္...
6:50 PM | Author: Dhamma Yanant


Dirt is not dirt, but only something in the wrong place.
အညစ္အေၾကးဆိုသည္မွာ အညစ္အေၾကးမဟုတ္၊ ေနရာမွားေသာ ပစၥည္းသာ ျဖစ္၏။
အဂၤလိပ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ 'ေလာ့ဒ္ ေပါလ္မာစတန္'

ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ပါပဲႏွင့္ ေရႊျပည္တန္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားထဲက 'မွတ္ထား-တဲ့' ေဆာင္းပါးမွာ ေနရာမွားျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ႐ုပ္ဝတၴဳ ေနရာမွားေတာ့ အမိႈက္ျဖစ္သလို စိတ္ေနရာ မွားရင္လည္း အမိႈက္ျဖစ္သြားတတ္တာပဲလို႔ အေတြးေရာက္မိပါတယ္။

ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိရမယ့္ ဖုန္ဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ရွိေနရင္ အမိႈက္ မျဖစ္ေပမယ့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း တစ္ခုခုေပၚ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေခါင္းေပၚမွာ အျမတ္တႏိုး သထားတဲ့ ဆံပင္ဟာ ထမင္း၊ ဟင္း စတဲ့ စားစရာထဲ ေရာက္သြားရင္ အမိႈက္အျဖစ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာတတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းပန္းကန္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ ထမင္းဟာ စာအုပ္ေပၚ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း အမိႈက္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လူႀကီးေတာထဲ ကေလးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကေလးေတာထဲ လူႀကီးဝင္ရင္လည္း အမႈိက္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိရမယ့္ေနရာမွာ ရွိမွသာ တန္ဖိုးရွိၿပီး၊ ရွိသင့္တဲ့ေနရာမွာ မရွိရင္ စက္ဆုပ္စရာ အမႈိက္အျဖစ္ တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ စိတ္ဆိုတာလည္း ပစၥဳပၸန္အာ႐ံု တည့္တည့္မွာပဲ က်ေရာက္ေနမယ္၊ သူ႔ကို သတိနဲ႔ ဖမ္းၿပီးသိေပးေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ အတိတ္ကိုျပန္ အနာဂတ္ကိုၾကံၿပီး ေနရာလြဲေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကုသိုလ္ေတြသာ ပြါးဖို႔ျဖစ္ၿပီး တန္ဖိုးမဲ့သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဟာ အတိတ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ျပန္ေတြးၿပီး ေလာဘ၊ မၾကိဳက္တာေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ အတိုးယူေနမယ္၊ အနာဂတ္အတြက္ ၾကိဳေတြးၿပီး သာယာေနမယ္၊ ပူပန္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မသန္႔ရွင္းတဲ့၊ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စိတ္အမိႈက္ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။

စိတ္ဆိုတာ အာရံုတစ္ခုတည္းကိုပဲ သိတတ္တဲ့အတြက္ မိမိစိတ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ပစၥဳပၸန္တည့္္တည့္မွာ လိုက္သိေပးေနႏိုင္ရင္ တျခားဘာအကုသိုလ္အာရံုမွ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါကို ေနရာမွန္ရွိတဲ့စိတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ စိတ္ကို ေနရာမွန္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ ေနရာ အမွန္၊ အမွားကို ခြဲျခားသိတတ္တဲ့ ပညာ လိုပါတယ္။ အဲဒီပညာကိုရဖို႔ဆိုရင္ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ဖတ္ျခင္း၊ ေလ့လာသင္ၾကားျခင္း၊ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း၊ ဆရာသမားေကာင္းမ်ားထံမွာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေနရာမွန္ကို သိၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာ(အာ႐ံု)မွန္မွာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ အာ႐ံုမွန္မွာ ဆက္လက္တည္ေနေစဖို႔ဆိုရင္ သတိအေစာင့္ လိုပါတယ္။ သတိအေစာင့့္ၿမဲေအာင္ ဝီရိယေလးက ေထာက္ပံ့ေပးရပါတယ္။ ပညာနဲ႔ ထိန္းညွိထားတဲ့ ၀ီရိယေလးက ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္အထိ ပို႔ေဆာင္ေပးပါလိမ့္မယ္။

ဒါ့အျပင္ မိမိကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေနရာမွာ ေနႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ေနရာမွာ ေနတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ ေနရာမွာလည္း ေနႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိလို႔ မေနႏိုင္။ ေနာက္လိုက္ေနရာမွာလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးၿပီး မေနလို။ ေရွ႕လိုလို ေနာက္လိုလိုနဲ႔ ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး အမိႈက္အျဖစ္ ႐ႈပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို မ႐ႈပ္ဘဲ ကာယအားသန္တဲ့လူက ကာယအလုပ္ေနရာ၊ ဥာဏအားသန္တဲ့လူက ဥာဏအလုပ္ေနရာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ ေနရာေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အမိႈက္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးတက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ႏြားေခ်း စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကို ေျမၾသဇာအျဖစ္ အသံုးျပဳလိုက္တဲ့အခါ၊ စကၠဴစုတ္ကို ျပန္ႀကိတ္ၿပီး စာအုပ္လုပ္လိုက္တဲ့အခါ၊ ပလတ္စတစ္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္မ်ားစြာကို ဖိအားေပးၿပီး လမ္းခင္းလိုက္တဲ့အခါ အမႈိက္ဟာ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။၊ ဘီယာဘူးခြံနဲ႔ အိမ္ေဆာက္တာေတြ၊ ပုလင္းအဖံုးေတြနဲ႔ အခန္းအလွဆင္တာေတြ၊ အုန္းခြံေတြနဲ႔ အႏုပညာလက္ရာပစၥည္းေလးေတြလုပ္တာေတြ စသျဖင့္ ေနရာမွန္ေအာင္သာ ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ အမႈိက္ေတာင္မွ အမိႈက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တန္ဖိုးရွိသြားပါတယ္။ ေနရာသာမွန္မယ္ဆိုရင္ ဘီလံုးငွက္ငယ္ေလးေတာင္ အႏိုင္က်င့္ေနက် အင္အားႀကီးမားတဲ့ သိန္းငွက္ႀကီးကို ေသပြဲဝင္ေအာင္ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႔ အဆံုးအမ ရွိပါတယ္။ ''ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ထက္ ေကာင္းေသာအခ်ိန္မရွိ။ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကို နိဗၺာန္ထိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ပါ'' တဲ့။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္နဲ႔ သတိပဌာန္တရား ပြါးမ်ားၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ တစ္ဘ၀စာ၊ တစ္ႏွစ္စာ၊ တစ္လစာ၊ တစ္ရက္စာ၊ တစ္နာရီစာ၊ တစ္မိနစ္စာေတြ အသာထားၿပီး တစ္စကၠန္႔စာေလးပဲ စိတ္ကို ေနရာမွန္မွာ ထားၾကည့္ပါ။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို အသိကပ္ ေနၾကည့္ခိုင္းတာပါ။ ၾကည့္တာ၊ လွမ္းတာ၊ သြားတာ၊ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာ စသျဖင့္ ေန႔စဥ္ကိစၥအားလံုးကို "ငါ ဒီတစ္စကၠန္႔ေလးပဲ စိတ္ကို ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ေနရာမွန္က်ေအာင္ ထားမယ္" လို႔ တစ္စကၠန္႔ခ်င္း ပိုင္းၿပီး သတိေလးကပ္ထားၾကည့္ပါ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထက္ မွန္တဲ့ေနရာ မရွိပါဘူး။ ေနရာမွန္တဲ့စိတ္ေလး တစ္ခဏဟာ သံသရာတေလွ်ာက္လံုး ႏွိပ္စက္လာတဲ့ ထုထည္အင္အားႀကီးမားလွတဲ့ ကိေလသာရန္သူေတြကို အၿပီးတိုင္ ေခ်မႈန္းသတ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းႏိုင္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ လူ႔အမိႈက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသလို မိမိတို႔ရဲ႔ စိတ္ကေလးကိုလည္း သတိပဌာန္ ၀ိပႆနာနဲ႔ စိတ္မွန္၊ ေနရာမွန္ ျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရေအာင္။ အတြင္းေနရာကိုသာ မွန္ေအာင္ထားတတ္ၿပီး စိတ္ပါမယ္ဆိုရင္ အပေနရာတိုင္းဟာ တရားအားထုတ္ရာ ရိပ္သာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား...။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

တန္ဖိုး...။
8:46 AM | Author: Dhamma Yanant


အအားေနရင္ အလကားလူ
မတရားေသခ်င္ အမွားထူ
အနားယူကာ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းရင္ျဖင့္
သနားသူကယ္ ဘယ္… မတတ္ႏိုင္ဘူး
တရားကူ ကိုယ္တိုင္မတ္ပါမွ
တက္လိမ့္တန္ဖိုး .....။


[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

အနားသတ္ ကမ္း...။
8:34 PM | Author: Dhamma Yanant


ငါတို႔ဟာ… အ၀ိဇၨာဟင္းလင္းျပင္ထဲက
အမႈန္အမႊား ၾကယ္ေလးေတြပါ
ဘ၀ရဲ႕ဆင္းရဲေတြကို အေၾကာက္အလန္႔မရွိ
သုခနဲ႔ ရႊန္းလက္ထြန္းလင္းခဲ့ခ်င္ၾကေတာ့
ဒုကၡေတြကပဲ ဖြဲ႔က်အံု႔ဆိုင္း မႈိင္းရီခဲ့…။

ငါတို႔က… မေအာင္ႏိုင္တဲ့ စာေမးပြဲကိုမွ
ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ပထမရခ်င္ေနသူေတြေလ
အႏိုင္မရဖူးတဲ့ အိုနာေသေဘးကို အံတုရင္း
ေလာကဓံရဲ႕ ရယ္သံခ်ိဳေအာက္မွာ မိန္းေမာမိၾကေတာ့
မွတ္တိုင္မဲ့ လမ္းေပ်ာက္ခရီးသည္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက…။

ေနာက္ဘ၀အထိ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမယ့္
ဆႏၵေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္မိုက္မွားမိခဲ့ၾက
ငါတို႔ကပဲ ဆုေတာင္းေတြ မွားခဲ့တာလား
ဆုေတာင္းေတြကပဲ ငါတို႔ကို မွားယြင္းသြားေစခဲ့တာလား
ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္တဲ့ မသိမႈလဲကြယ္…။

မသိလို႔မျပင္၊ မျပင္လို႔မသိ
စူးရွနက္ရႈိင္းတဲ့ အသိဥာဏ္ေတြနဲ႔
သံသရာ၀ဲဂယက္က ရုန္းထြက္လို႔
စုန္ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္
အဆန္လမ္းေလးခ်က္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကမယ္ေလ…။

ကိေလသာမီးေတာက္ေတြရဲ႕ ေအးၿငိမ္းရာ
သံေယာဇဥ္အစြဲအလမ္းေတြရဲ႕ ျပတ္ၿငိမ္းရာ
ဒုကၡဆင္းရဲေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ
အႏႈိင္းမဲ့ အဆံုးသတ္ အၿငိမ္းဓာတ္တစ္ခုက
(ဟိုးေရွ႕မွာ…) ငါတို႔ကို ၾကိဳလင့္ေနေလရဲ႕…။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ...
4:41 PM | Author: Dhamma Yanant


ဆိတ္တစ္ေကာင္သတ္မိလို႔ ဆိတ္ေမြးႏွင့္ အညီအမွ် ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ၿပီးအသတ္ခံရတယ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံစားရတယ္။ ပန္းတစ္ပြင့္လွဴ၊ ႀကံတစ္ေခ်ာင္းလွဴ၊ ေရေလးတစ္ခြက္လွဴ႐ံုနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ဘဝ၊ နတ္သား၊ နတ္သမီးဘဝ ရတယ္။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာခံစားရတယ္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား။ မပိုလြန္းဘူးလား။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလး ျပဳမိတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈက ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ဒီေလာက္ၾကီးေတာင္မွ အက်ိဳးေပးႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးမိၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့..... ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက်မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလုပ္ရင္ အခုခ်က္ခ်င္း(စကၠန္႔မျခား)ေတာင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္ပါတယ္...။

ရွင္းျပပါဦးမယ္။ ဗုဒၶ အဘိဓမၼာအရ-

၁- စကၠန္႔မွာ - စိတ္ေပါင္း ကုေဋ (၁) သိန္း ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။
ကုေဋ-၁-သိန္း = ၁,ဝဝဝ,ဝဝ ဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ

၁- စကၠန္႔မွာ - ႐ုပ္ေပါင္း ကုေဋ (၅၈၈၂)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။
ကုေဋ (၅၈၈၂) ေက်ာ္ = ၅၈၈၂ ၃,၅၂၉,၄၁၁

၁- စကၠန္႔မွာ - ဝီထိ (စိတ္အစဥ္) ေပါင္း ကုေဋ (၅၈၈၂)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ ေနပါတယ္။

၁- စကၠန္႔မွာ - အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ ေဇာေစတနာေပါင္း ကုေဋ (၄၁,၁၇၆)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။
ကုေဋ (၄၁၁၇၆) ေက်ာ္ = ၄၁၁၇၆ ၄,၇ဝ၅,၈၈၁

၁- စကၠန္႔မွာ - ယခုမ်က္ေမွာက္ဘဝမွာတြင္ အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ ပထမေဇာ ေစတနာေပါင္း ကုေဋ (၅၈၈၂)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။

၁- စကၠန္႔မွာ - ဒုတိယဘဝ(ေနာက္ဘဝ)မွာ အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ သတၱမေဇာ ေစတနာေပါင္း ကုေဋ (၅၈၈၂)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။

၁- စကၠန္႔မွာ - တတိယဘဝကစၿပီး နိဗၺာန္ မရမခ်င္း အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ အလယ္ေဇာ ေစတနာေပါင္း ကုေဋ (၂၉,၄၁၁)ေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပါတယ္။
ကုေဋ (၂၉,၄၁၁) ေက်ာ္ = ၂၉၄၁၁ ၇,၆၄၇,ဝ၅၈

(၁) စကၠန္႔မွာျဖစ္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြမွာ ဘဝကို ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ စိတ္ေစတနာ ကုေဋေပါင္း - ၃၅၂၉၄ ေက်ာ္ရွိသည္။
ကုေဋေပါင္း - ၃၅၂၉၄ ေက်ာ္ = ၃၅၂၉၄ ၁,၁၇၆,၄၇ဝ

ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္---
ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို သတ္ဖို႔ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခ်ိန္၊ မသတ္ခင္မွာ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ သတ္တဲ့အခ်ိန္၊ သတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ျပန္ေပၚေနတဲ့အခ်ိန္ စတာေတြဟာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာေနမလဲ။ ေဇာေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ေစာေနမလဲ- စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆိတ္ေမြးကမွ နည္းေနပါဦးမယ္။ ေစာသြားလိုက္မယ့္ အကုသိုလ္ေဇာေတြက ကုေဋ အနႏၱေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုသုိလ္ျပဳခ်ိန္မွာလည္း ဒီနည္းတူပဲ ေဇာေပါင္း ဘယ္ေလာက္ အားေကာင္းစြာ ျဖစ္ေနမလဲလို႔ စိစစ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေရကို လွဴသည္ျဖစ္ေစ၊ ေရႊကို လွဴသည္ ျဖစ္ေစ၊ ျခင္ကို သတ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ဆင္ကို သတ္သည္ျဖစ္ေစ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အားထုတ္ရတဲ့အခ်ိန္ ၾကာရင္ ၾကာသေလာက္၊ ေဇာေစတနာ အားေကာင္းရင္ အားေကာင္းသေလာက္ အက်ိဳးေပး အနည္း၊ အမ်ား ကြာသြားတာပါ။ တစ္ခု ေျပာစရာရွိတာက မိမိတို႔တေတြဟာ အကုသိုလ္ျဖစ္စရာရွိရင္ (ဥပမာ- ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါ) အူလႈိက္ သည္းလႈိက္ (တခ်ိဳ႕မ်ား မီးကုန္ ယမ္းကုန္) တရစပ္ တျခားဘာစိတ္မွ မ၀င္ဘဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား အခုေတြးရင္ အခုစိတ္တိုတယ္။ ေတာ္ေနမွေတြးရင္ ေတာ္ေနမွ စိတ္တိုတယ္လို႔ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး အကုသိုလ္ေဒါသေဇာကို တစ္ခ်ိန္တည္းေစာရတာ အားမရလို႔ အတိုးၾကီးၾကီးပါ ယူထားလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲ... ကုသိုလ္လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ (ဥပမာ- ဘုရားရွိခိုးတစ္ပုဒ္ဆံုးေအာင္ေတာင္) အာရံုမျပန္႔ဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနတာက ခပ္ရွားရွားပါ။ အလွဴဒါနျပဳတဲ့အခါ၊ သီလေဆာက္တည္ထားတဲ့အခါ၊ ဘာ၀နာပြါးေနတဲ့ အခါ(တခ်ိဳ႕)ေတြလည္း ဒီအတိုင္းပါ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ားတဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္လည္း မေကာင္းတာပဲ မ်ားမ်ားၾကံဳေတြ႔ၾကရတာပါ။

ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်နီးပါး ကာယဒြါရ၊ ဝစီဒြါရ၊ မေနာဒြါရေတြမွာ ျဖစ္ပြားေနၾကတာပါ။ ေရမ်ား ေရႏိုင္၊ မီးမ်ား မီးႏိုင္ ဆိုတဲ့ ေလာကသဘာဝအရ အားႀကီးတဲ့ကံေတြက အရင္ဆံုး အက်ိဳးေပးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳမိရင္ ေဇာ ေစတနာေတြ ေလ်ာ့ရဲ နည္းပါးေလ ေကာင္းေလပါ။ ေကာင္းမႈ ျပဳရာမွာေတာ့ ေဇာေစတနာေတြ အားႀကီး မ်ားျပားေနေစဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီအတြက္ကလည္း မခက္ပါဘူး။ ဗုဒၶေဟာၾကားထားတဲ့ သမၼပၸဓာန္နည္းလမ္းနဲ႔အညီ ေနလိုက္ရံုပါပဲ။

သမၼပၸဓာန္ ေလးပါးရွိပါတယ္။
(၁) ျဖစ္ၿပီးသား အကုသိုလ္ေတြကို ပယ္ရပါမယ္။ (အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမ့ေပ်ာက္ထားရပါမယ္။ ျပန္ေတြးေနတာဟာ အကုသိုလ္အတိုးယူေနတာပါ။)
(၂) မျဖစ္ေသးတဲ့ အကုသိုလ္ေတြကို မျဖစ္ေစရပါဘူး။
(၃) မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္ေတြကို ျဖစ္ေစရပါမယ္။
(၄) ျဖစ္ၿပီးသား ကုသိုလ္ေတြကို တိုးပြါးေစရပါမယ္။ (အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတိရ ၀မ္းေျမာက္ေပးေနရပါမယ္။ ကုသိုလ္အတိုးယူတာပါ။)

ဒီေတာ့... မိမိတို႔ (၁)စကၠန္႔မွ် ျပဳမိတဲ့ ကံဟာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ အက်ိဳးေပးႏိုင္တယ္လို႔ သိၿပီဆိုရင္ ဘယ္လို ဘဝေပါင္းမ်ားစြာကို လိုခ်င္ပါသလဲ...။ ေကာင္းတဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာလား။ မေကာင္းတဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာလား။ ဘယ္လို ဘဝမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘဝတစ္ခုဟာ ဆင္းရဲတစ္ခုပဲလို႔ ျမင္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ား ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ဘဝမရွိမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘဝမရွိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကံျပတ္မွ ဘဝျပတ္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကံျဖတ္ဖို႔ ဗုဒၶေပးထားတဲ့ ဝိပႆနာ ဘာ၀နာနည္းလမ္းနဲ႔ ႀကိဳးစားၾက႐ံုပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။

- မေကာင္းတဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာရဖို႔ အထူးအားမထုတ္ရတဲ့ အၿမဲေလွ်ာက္ေနက် ျပန္႔ျပဴးေခ်ာေမြ႔တဲ့ လမ္းမႀကီးက တစ္လမ္း၊
- ေကာင္းတဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာရဖို႔ အားထုတ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံမွ သြားမိတဲ့ လမ္းကတစ္လမ္း၊
- ဘယ္ဘဝကိုမွ ထပ္မရေစေတာ့ဖို႔ အထူးအားထုတ္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၿပီး သြားရတဲ့ လမ္းကတစ္လမ္း
... ဆိုၿပီး အတုမရွိ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာက ၫႊန္ျပၿပီးျဖစ္လို႔ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ႀကိဳက္ရာလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါၿပီ။ စာဖတ္သူတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္လမ္းကိုမ်ား ေရြးခ်ယ္ၾကမွာပါလိမ့္...။ ဘ၀ျပတ္လမ္းကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးသေရြ႔ ရွိေနဦးမယ့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ဘယ္လိုမ်ား ျပင္ဆင္ ျဖတ္သန္းၾကမွာပါလိမ့္...။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...


လူတိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတယ္၊ ဘ၀ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ သံသရာလည္ေနၾကတယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
အစားအေသာက္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အဝတ္အထည္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
ခ်မ္းသာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
က်န္မာေရးေကာင္းဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။
အစရွိတဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို လည္ပတ္ေနၾကပါတယ္။

တစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ႐ုပ္ဝတၴဳ ပစၥည္းေတြကိုသာမက အေရးေပးခံရမႈ၊ ဂ႐ုစိုက္ခံရမႈ၊ ၾကင္နာယုယမႈ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ျမတ္ႏိုးအေလးထားမႈ-- စတာေတြကို ရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးရင္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္ၾကပါဘူး။

ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာမွသာ ဆင္းရဲရတယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာခင္ ေမွ်ာ္ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ၊ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အခ်ိန္ကို ေစာင့္(လင့္)ရျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ။ ဒါေတြဟာ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ ဒုကၡေတြပါ။ အေရးပါရင္ ပါသေလာက္ ကိုယ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြကိုေတာင္ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒီဒုကၡၾကီးေတြကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္လာရင္ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာရင္ေတာ့ ဆတိုးၿပီး ဆင္းရဲၾကပါေတာ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ ဆင္းရဲၾကီးပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းရင္ နည္းသေလာက္ ဆင္းရဲေပါ့ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးဝမရွိရင္ ဆင္းရဲလည္း လံုးဝမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေရာ ေတြးမိဖူးပါရဲ႔လား။ မိမိတို႔ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိရင္ လံုး၀မေနတတ္ၾကပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိတဲ့ ဘ၀က အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လံုးလံုးမရွိရာ ဆိုတာကေတာ့ နိဗၺာန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္မွပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုး လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္း ကုန္ဆံုးသြားမွလည္း နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ (ပဏိဟိတ)ဆိုတာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေလာဘရဲ႔ အမည္ပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း (အပၸဏိဟိတ)ဆိုတာက နိဗၺာန္ရဲ႔ အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာဘအျမစ္ဆိုတာ ရဟႏၱာျဖစ္မွ အကုန္အစင္ ျပဳတ္တာပါ။ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ မသိခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားနဲ႔ သတိထားၿပီး ျပင္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္၊ စိတ္ပူေလာင္ရမွာကို ေၾကာက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုပဲ ေလွ်ာ့ေစခ်င္တာပါ။ ႀကိဳးစားမႈ ဝီရိယကို ေလွ်ာ့ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိလို႔ဆိုၿပီး ဘာမွ မလုပ္ဘဲ အလကားေနတတ္ၾကပါတယ္။

မိမိတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္ ဆိုရာမွာလည္း အက်ိဳးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာပါ။ အမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းကိုလုပ္ရင္ အက်ိဳးက ေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေမွ်ာ္လင့္သည္ ျဖစ္ေစ မုခ်ရမွာပါပဲ။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ပံုမွန္ ႀကိဳးစားေနရင္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလိုဘဲ ရမွာပါပဲ။ မိမိက သူတစ္ပါးကို အေရးေပးဆက္ဆံရင္ မိမိကို အေရးေပးဆက္ဆံမႈေတြ အလိုလို ရပါလိမ့္မယ္။ မိမိက ေမတၱာထားရင္ မိမိထံလည္း ေမတၱာေရာင္ျပန္ေတြ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘက္ကသာ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းတရားေတြ ျပဳလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုး အက်ိဳးတရားေတြဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္စရာကိုမလိုဘဲ အလိုလို ေရာက္လာမွာပါ။

ဒီေတာ့... မိမိတို႔အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသလဲ...?။
ေအာင္ျမင္မႈေတြလား...၊ အေရးပါ အရာေရာက္မႈေတြလား...၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြလား...?၊
ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီးရင္ ကိုယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔၊ မီး အေလာင္ခံရမႈေတြ ပါးသြားေစဖို႔၊ ေတာင့္တမိလို႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြ ခမ္းေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ၾကပါစို႔။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားျခင္းဆိုတာကပဲ အေကာင္းဆံုး ၿငိမ္းေအးေဆး မဟုတ္ပါလား။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...


ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္းဆိုၿပီး လမ္းသံုးသြယ္ ရွိပါတယ္။ ဒါနနဲ႔ သီလဟာ ကံလမ္းပါ။ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ သမထက စ်ာန္လမ္းပါ။ ျဗဟၼာ့ျပည္ထိ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာကေတာ့ ဉာဏ္လမ္းပါ။ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္မက နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ရုပ္နာမ္သခၤါရ တရားေတြဆိုတာ အၿမဲတမ္း ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနၾကပါတယ္။ မပ်က္တဲ့ အၿမဲထာ၀ရ ေအးၿငိမ္း ခ်မ္းသာမႈသေဘာ အသခၤတဓာတ္ နိဗၺာန္ကို မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ အပ်က္သခၤတေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္ဆိုတဲ့ ရုပ္နာမ္သခၤါရေတြကို သိျမင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနတဲ့ ရုပ္၊ နာမ္ဓမၼ သခၤါရတရားေတြကို ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနတဲ့အတိုင္း ျမင္ေအာင္၊ ထင္ေအာင္၊ သိေအာင္ အားထုတ္ရႈပြားတာကိုပဲ ဝိပႆနာရႈတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၀ိပႆနာလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ သတိပဌာန္က တြဲပါၿပီးသားပါ။ သတိပဌာန္ မပါဘဲ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သတိပဌာန္ေလးပါး ေဒသနာစည္းကမ္းနဲ႔ အညီပဲ ၀ိပႆနာ ရႈပြါးရပါမယ္။ သတိပဌာန္မွ လြတ္တဲ့ ၀ိပႆနာရႈနည္းဆိုရင္လည္း အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

(တရားတစ္ပုဒ္နာရံုနဲ႔ အပါယ္ပိတ္မယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကသူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အပါယ္ပိတ္တယ္ဆိုတာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ ရမွပါ။ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ ရဖို႔ဆိုတာကလည္း ၀ိပႆနာအားထုတ္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျမင္မွပါ။ ၀ိပႆနာရႈပြါးမႈမပါ တရားနာရံုသက္သက္ကေတာ့ ဗဟုသုတပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ ပိဋကေတာ္ထဲမွာ ဂါထာတစ္ဂါထာဆံုးတာနဲ႔ အရိယာျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုတာ ေဟတုသမၸတၱိ (အေၾကာင္းရဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း = ဘ၀ ဘ၀က ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြရဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း) ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီ့လို ဂါထာေတာ္ကို နာေနရင္း အခ်ိန္တိုေလးမွာပဲ ၀ိပႆနာရႈပြါးလိုက္လို႔ပါ။ မိမိတို႔က ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မ်ား၊ ငရဲက်မွာေတာ့ ေၾကာက္။ ပါရမီက ဘယ္ဆီမသိ၊ အပါယ္ပိတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အေျပးအလႊား သြားတရားနာ။ ဗဟုသုတရရံုဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါ။ တရားလည္းဆံုး ငါေတာ့ အပါယ္ပိတ္ၿပီ။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီ။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရၿပီ ဆိုၿပီး ထင္ရာေတြ စိုင္းကုန္မွာ စိုးရပါတယ္။ ၾကားဖူးတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္ အဲဒီ့လို တရားသြားနာၿပီး အပါယ္ပိတ္ၿပီလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ထားပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ညၾကီး အခ်ိန္မရွိမွ ေရာက္လာပါတယ္။ ဧည့္သည္ကလည္း ဧည့္ေကာင္း၊ ထမင္းကလည္း မစားခဲ့ရေသးဘူးေျပာ၊ ဆိုင္ေတြကလည္းပိတ္ ဘာမွ၀ယ္လို႔မရတဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ ဒကာၾကီးက သူ႔အိမ္ကေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ၿပီး မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဆိုလိုက္တာကေတာ့ - ကဲ..ကဲ မင္းတို႔ ေ၀းရာသြားေနၾက။ ေတာ္ၾကာ အသံဗလံေတြ ၾကားေနရလို႔ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေနရဦးမယ္။ အေဖကေတာ့ အပါယ္တံခါး ပိတ္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ျပႆနာ မရွိဘူး။ ဒီၾကက္ကို အေဖ့ဘာသာ ၾကည့္လုပ္လိုက္ပါမယ္ တဲ့။ အင္း.... ဆရာမွားလို႔ တစ္သံသရာလံုး ေမွာက္ရေတာ့မွာပဲေနာ္။)

ရုပ္နာမ္ကို ၀ိပႆနာရႈပြါးတဲ့အခါ သတိနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ သမာဓိနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ ပညာနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ အဲဒီ့လို ရႈတဲ့အခါမွာလည္း ရႈရႈခ်င္း ၀ိပႆနာပညာ ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရႈပြါးစမွာေတာ့ သတိနဲ႔ပဲ အထပ္ထပ္ ပြါးရပါမယ္။ သတိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ သမာဓိ ျဖစ္လာပါတယ္။ သမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ ပညာ ျဖစ္လာပါတယ္။ စၿပီးရႈစဥ္မွာ သတိနဲ႔စရတဲ့အတြက္၊ သတိျပည့္စံုမွ သမာဓိ၊ ပညာရႏိုင္တဲ့အတြက္‌၊ သတိသာလွ်င္ အဓိကျပဌာန္းတဲ့အတြက္ သမာဓိပဌာန္၊ ပညာပဌာန္ရယ္လို႔ မရွိဘဲ သတိပဌာန္သာ ရွိရတာပါ။ သတိအားေကာင္းမွ သမာဓိ၊ ပညာ အဆင့္ဆင့္ ရႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာနဲ႔ သတိပဌာန္ ခြဲလို႔မရဘူးလို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။

သတိပ႒ာန္ (၄)ပါးရွိတဲ့အနက္ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္မွာလည္း ကာယ (၆)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။
(၁) အာနာပါနကာယ
(၂) ဣရိယာပထကာယ
(၃) သမၼဇညကာယ
(၄) ပဋိကူလမနသိကာရကာယ
(၅) ဓာတုမနသိကာရကာယ
(၆) န၀သိ၀ထိကကာယ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ့မွာလည္း ၀ိပႆနာသက္သက္ ကာယက (၃)မ်ိဳး၊ သမထအေျခခံ ကာယက (၃)မ်ိဳးဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဣရိယာပထ၊ သမၼဇညနဲ႔ ဓာတုမနသိကာရကာယတို႔က ၀ိပႆနာသက္သက္ ကာယေတြျဖစ္ၿပီး အာနာပါန၊ ပဋိကူလမနသိကာရနဲ႔ န၀သိ၀ထိကကာယတို႔က သမထအေျခခံ ကာယေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာေတာ့ ဓာတုမနသိကာရကာယ ကို အဓိကထားၿပီး ႐ႈပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဣရိယာပထမွာ သြားတယ္၊ ရပ္တယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ေလ်ာင္းတယ္။ သမၼဇညမွာ ေကြးတယ္၊ ဆန္႔တယ္ စတာေတြဟာ အားထုတ္သူရဲ႔စိတ္မွာ ေျခေထာက္၊ လက္၊ ကိုယ္ဆိုတဲ့ ပညတ္ေတြ အထင္မ်ားေနတဲ့အတြက္ စစခ်င္း ေပ်ာက္ေအာင္ရႈဖို႔ မလြယ္လို႔ပါ။

သတိပဌာန္ေလးပါးမွာ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္ဆိုတာက ရုပ္ကမၼဌာန္းသက္သက္၊ ေ၀ဒနာနဲ႔ စိတၱာႏုပႆနာက နာမ္ကမၼဌာန္းသက္သက္၊ ဓမၼာႏုပႆနာက ရုပ္နာမ္ေရာတဲ့ မိႆကကမၼဌာန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေတာ့ ရုပ္ကမၼဌာန္း၊ နာမ္ကမၼဌာန္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သုတ္မဟာ၀ါ အဌကထာ (၃၁၄) အရ ဘုရားရွင္ဟာ ရုပ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုရင္ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး ရုပ္ကမၼဌာန္း၊ နာမ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုရင္ နာမ္ကမၼဌာန္း၊ နတ္ေတြဆိုရင္ နာမ္ကမၼဌာန္း ေပးပါသတဲ့။ လူသားေတြအတြက္ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္မွာလည္း ႐ုပ္က ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ေပၚလြင္ ထင္ရွားတယ္။ သိလြယ္၊ ျမင္လြယ္တယ္။ နာမ္က ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ႐ုပ္ေလာက္ မထင္ရွားဘူး။ ရုပ္မွာလည္း စကၡဳပသာဒ၊ ေသာတပသာဒ၊ ရူပါရံု၊ သဒၵါရံု စတဲ့ ဥပါဒါရုပ္ေတြထက္ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးဆိုတဲ့ မဟာဘုတ္ရုပ္ေတြက ပိုထင္ရွားၿပီး သိလြယ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာ ေပၚလြင္ထင္ရွားလြန္းတဲ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး မဟာဘုတ္႐ုပ္ေတြကို စၿပီး အ႐ႈခံထားၿပီး ႐ႈခိုင္းပါတယ္။

ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမွာလည္း ဝါေယာဓာတ္ကို စ႐ႈပါတယ္။ ၀ါေယာဓာတ္က ကိစၥက်ယ္ျပန္႔လြန္းလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါေယာဓာတ္ဆိုတာ တြန္းတဲ့သေဘာ၊ ေထာက္ကန္ေပးတဲ့သေဘာေတြပါပဲ။ တြန္းအား၊ ဆြဲအား၊ ထိန္းအားေတြေပါ့။ အဲဒါေတြ မပါဘဲနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ် ဝါေယာဓာတ္ေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ရတာကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ဝါေယာဓာတ္ေဖာက္ျပန္ၿပီး ေလျဖတ္သြားရင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စကားေျပာတယ္။ ပါးစပ္လႈပ္တယ္။ မ်က္စိေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေစာင္းၾကည့္မယ္။ အားလံုး ဝါေယာဓာတ္တြန္းအားေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလျဖတ္ေနသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး လက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလး ေကြးၾကည့္ပါ။ တြန္းအား အထပ္ထပ္ကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ဒါက တြန္းဝါေယာသေဘာပါ။ ထိန္းဝါေယာလည္း အတူတူပါပဲ၊ ဝါေယာဓာတ္ အားနည္းေနတဲ့ ေမြးကင္းစ ကေလးေလးဟာ သူ႔ေခါင္းကို ေထာင္ေနေအာင္ မထိန္းႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ဇက္ကို မတ္ေနဖို႔၊ ကိုယ့္ခါးကို မတ္ေနဖို႔၊ တစ္ကိုယ္လံုး မတ္ေနဖို႔ သတိထားၿပီး ထိန္းၾကည့္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပမွာလည္း လႈပ္ရွားသြားလာေနတာေတြ အားလံုး တြန္းဝါေယာေၾကာင့္ပါ။ ကားေတြလည္း တြန္းအားနဲ႔ သြားတာပဲ။ ေလယာဥ္ပ်ံတို႔ ဒုံုးပ်ံတို႔ အာကာသယာဥ္ေတြဆိုတာလည္း သိပ္ကို ႀကီးမားတဲ့ တြန္းအားနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနၾကတာပါ။ ဝါေယာဓာတ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ FORCE ပါပဲ။

၀ါေယာဓာတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရႈပြါးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ေလ်ာင္း၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြား ဣရိယာပထ၊ ေကြး၊ ဆန္႔၊ ေရွ႔တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ စတဲ့ သမၸဇည ေတြဟာလည္း ၀ါေယာဓာတ္ ဦးစီးတဲ့အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရႈႏိုင္ပါၿပီ။ ဓာတ္တစ္ပါးကို ပရမတ္ အနိစၥထင္ေအာင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပြါးႏိုင္ရင္ က်န္တဲ့ဓာတ္သံုးပါးကလည္း မခက္ခဲေတာ့ပါဘူး။ က်န္တဲ့ ေ၀ဒနာ၊ စိတၱာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာေတြလည္း ခဲယဥ္းျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ အနိစၥ ထင္ေစဖို႔ ၀ါေယာဓာတ္ကေန စရႈပြါးပါတယ္။

သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္ ၀ါေယာဓာတ္ကစၿပီး သတိပ႒ာန္ (၄)ပါးလံုးကို ႐ႈတဲ့အခါ ႐ႈကြက္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ခုတည္းကို မူတည္ၿပီး ႐ႈတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတဲ့အတြက္ ႐ႈကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနရတာပါ။ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တာ တစ္မ်ိဳးဆိုရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္မွတစ္ပါး သတၱ၀ါေတြရဲ႔ ဣေျႏၵစရုိက္ကို အတိအက်မွန္ေအာင္ သိႏိုင္တဲ့သူ မရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္ပဲ အားထုတ္ၾကည့္ၿပီး ရုပ္နာမ္ကို သိလြယ္ျမင္လြယ္ရင္ ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ ကိုက္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမွာပါပဲ။

အပိုင္း(၂)ကို ဆက္ဖတ္ပါဦး။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...