နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ


အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလားလို႔ ေမးပါတယ္။

ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ေန႔တုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အိုးထဲထည့္ အဝကိုပိတ္ သားေရအစိုနဲ႔က်က္ ေျမအစိုနဲ႔လိမ္းၿပီး မီးဖုတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေသေလာက္တဲ့အခါ အိုးကိုျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္ၿပီး သူခိုးရဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ အသက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူက ျဖစ္ရတာပါ။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က အိပ္မက္ဥပမာေပးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။

(၇) အိပ္မက္ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေန႔ခင္းေန႔လည္ အိပ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး ျမင္မက္ဖူးသလား။

ၿမိဳ႕- မက္ဖူးပါတယ္။

ကု- အဲဒီ့လို အိပ္မက္မက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ေမာင္းမေတြက သင့္ရဲ႕ ဝင္သက္၊ ထြက္သက္ကို ျမင္ၾကရသလား။

ၿမိဳ႕- မျမင္ၾကရပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. အသက္ရွင္ေနတဲ့ ေမာင္းမေတြေတာင္ သက္ရွိထင္ရွား သင့္ရဲ႕ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ကို မျမင္ရရင္ လူေသရဲ႕ ထြက္သက္ကို သင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ရပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီအယူရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ခါက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အေလးခိ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ထြက္သက္မရွိေအာင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးႏွင့္ညွစ္ၿပီး သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့အခါ ထပ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ဘာေတြ႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ မေသခင္ကထက္ ပိုၿပီး ေလးလည္းေလး၊ ေတာင့္လည္းေတာင့္ ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူ ျဖစ္ရတာပါ။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က သံေတြခဲ ဥပမာနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။

(ဂ) သံေတြခဲ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနကုန္ မီးဖုတ္ထားလို႔ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံခဲကို အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ၿပီး မွတ္သားထားမယ္။ အဲဒီ့ သံခဲကိုပဲ ေအးသြားတဲ့အခါ အေလးခ်ိန္ ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္မယ္ ဆိုပါစို႔။ သံခဲပူႏွင့္ သံခဲေအး ဘယ္ဟာက ပိုေပါ့မလဲ။ ဘယ္ဟာက ပိုေပ်ာ့ၿပီး ျပဳျပင္လို႔ ရမလဲ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. သံခဲပူက အပူဓာတ္ႏွင့္ ေလဓာတ္ ေပါင္းဆံုမိလို႔ ပိုေပါ့ ပိုေပ်ာ့ၿပီး အျပဳအျပင္ ခံပါတယ္။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲေပါ့။ ဒီကိုယ္ဆိုတာ အသက္ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ေပါင္းဆံုမိတဲ့အတြက္ ပိုမိုေပါ့ပါး ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး အျပဳျပင္ခံေနတာ။ အသက္ ကိုယ္ေငြ႕၊ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ေတြနဲ႔ ကင္းကြာသြားတဲ့အခါ ပိုေလးလံ ခက္မာလာၿပီး ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့အယူကို ယူပါေတာ့။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါး၊ အေၾကာ၊ အ႐ိုးမပ်က္ေစဘဲ သတ္ဖို႔၊ ေသခါနီးမွာ သူခိုးကို ပက္လက္ထားၿပီး အသက္ထြက္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေမွာက္လ်က္၊ ဘယ္ညာတေစာင္း၊ မတ္တပ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၿပီး အသက္ထြက္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ထြက္တာကို ဘယ္လိုမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ အဲဒီ့ ခိုးသူမွာ မ်က္စိလည္း ရွိပါတယ္။ ႐ူပါ႐ံုလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ အာ႐ံုကို မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ တျခား နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ေတြနဲ႔လည္း ဘယ္အာ႐ံုကိုမွ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အယူ ျဖစ္ရတာပါ။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။

(၉) ခ႐ုသင္းမႈတ္သူ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ခ႐ုသင္းကို ယူၿပီး တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ား ေက်းရြာတစ္ရြာကို သြားသတဲ့။ ရြာလယ္မွာ ရပ္၊ ခ႐ုသင္းကို သံုးႀကိမ္မႈတ္ၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေျမမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ ရြာသားေတြ စုေဝးေရာက္လာၿပီး ဘာသံလဲလို႔ ေမးေတာ့ ဒီခ႐ုသင္းသံလို႔ ေျဖတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ရြာသားေတြလည္း ခ႐ုသင္းကို ပက္လက္ထားၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကတယ္။ မျမည္တဲ့အခါ ေမွာက္ခံု၊ တေစာင္း၊ မတ္မတ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ ခဲနဲ႔ထု၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္၊ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ခ်ၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကျပန္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမည္မလာဘူး။ အဲဒီ့အခါ ခ႐ုုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားက ဒီလူေတြ မိုက္လိုက္တာလို႔ ေတြးၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေကာက္ယူ သံုးႀကိမ္မႈတ္ျပၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့အခါက်မွ ရြာသားေတြက ေၾသာ္.. ခ႐ုသင္းနဲ႔ မႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား၊ မႈတ္ျခင္းနဲ႔ ေလတို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ အသံထြက္တာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ဆိုတာလည္း အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ဝိညာဏ္တို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ ေလ်ာင္းထိုင္ရပ္သြား ဆိုတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ျမင္ၾကားနံစား စတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈေတြကို ျပဳလုပ္ႏိုင္တာပါ။ အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ ဝိညာဏ္ေတြ မရွိရင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္၊ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသၿပီး ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့ အယူကို ယူပါ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ကႆပ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မေျပာင္းႏိုင္ပါ။

ကု- တျခားအေၾကာင္းမ်ား ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ရက္တုန္းက ေသဒဏ္က်ခံထားရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါးကိုခြါ၊ အသားကိုလွီး၊ အေၾကာကိုျဖတ္၊ အရိုးကိုပိုင္း၊ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကိုထုတ္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး အသက္ကို ရွာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမရွိ၊ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့ အယူ ျဖစ္ရပါတယ္။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က မီးကို လုပ္ေကြၽးတဲ့ ရေသ့ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။

(၁ဝ) မီးကို လုပ္ေကြၽးေသာ ရေသ့ဥပမာ

ကု- ေရွးတုန္းက ေတာမွာေနၿပီး မီးကိုလုပ္ေကြၽးတဲ့ (မီးမၿငိမ္းေအာင္ထားရတဲ့) ရေသ့တစ္ေယာက္ဟာ ခရီးသြား လွည္းသမားေတြ လွည္းစခန္း ခ်သြားတဲ့ေနရာက စြန္႔ပစ္ခံ ပက္လက္အိပ္တတ္ရံု ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူ ေမြးစားထားပါသတဲ့။ (၁ဝ)ႏွစ္၊ (၁၂)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ ရေသ့က ဇနပုဒ္တစ္ခုကို ခရီးသြားစရာရွိလို႔ သူငယ္ကို မီးမၿငိမ္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔၊ ၿငိမ္းမ်ားသြားခဲ့ရင္ ပဲခြပ္၊ ထင္း၊ မီးပြတ္ေတြသံုးၿပီး မီးရေအာင္ ျပန္လုပ္ဖို႔ မွာၿပီး ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ သူငယ္ဟာ ကစားမက္ ေနတဲ့အတြက္ မီးၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးျပန္ရဖို႔ မီးပြတ္ (မီးျခစ္)ကို ပဲခြပ္နဲ႔ ေရြတယ္။ မရတာနဲ႔ ႏွစ္စိတ္၊ သံုးစိတ္၊ ေလးစိတ္၊ ငါးစိတ္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ခြဲတယ္။ မရေတာ့ ဆံုမွာ ထည့္ေထာင္းတယ္။ မရျပန္တာနဲ႔ ေလျပင္းထဲမွာ ႀကဲလႊင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရတာက မရတာပါပဲ။ ရေသ့ ဇနပုဒ္က ျပန္ေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစံုကို သိရေတာ့ မိုက္လိုက္တာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဆင္အျခင္မရွိ မီးကို ရွာရသလဲ ဆိုၿပီး မီးပြတ္ကိုယူ မီးေမႊးျပလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္သူမွ မင္းလို မီးကိုမရွာဘူးလို႔လည္း ဆိုပါသတဲ့။ အသင္ ၿမိဳ႕စားႀကီးလည္း ဒီလို ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာေနပါ့လား။ ဒီအက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။

ၿမိဳ႕- အရွင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ဒီအယူကိုယူတာ ပေသနဒီ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း သိပါတယ္။ တျခား မင္းေတြလည္း သိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ကဲ့ရဲ့မွာ ေၾကာက္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို ေခ်ပလို၊ ဆန္႔က်င္တုၿပိဳင္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကိုပဲ ဆက္ယူၿမဲ ယူေနမွာပါ။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ကႆပက လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပ ျပန္ပါတယ္။

(၁၁) လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက လွည္းတစ္ေထာင္ကို လွည္းမွဴး(၂)ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို ခရီးထြက္လာၾကတယ္။ ျမက္ထင္းေရ အခက္အခဲေၾကာင့္ (၅ဝဝ)စီ ႏွစ္ဖြဲ႕ ခြဲသြားဖို႔ သေဘာတူၿပီး လွည္းမွဴးတစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လွည္း(၅ဝဝ)က ေရွးဦးစြာ သြားႏွင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႔ (၂)ရက္၊(၃)ရက္ ေလာက္ သြားမိေတာ့ အဝတ္စို၊ ဆံပင္စိုေတြနဲ႔ ရႊံ႕ေတြကလည္း ေပေနတဲ့ မ်က္လံုးနီနီ၊ အသားမည္းမည္း လူေယာင္ေဆာင္ ဘီလူးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမလဲ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီး ေရွ႕မွာ မိုးႀကီးရြာထားလို႔ ျမက္ထင္းေရေတြ သိပ္ေပါေနတယ္။ လွည္းေတြ ဝန္ေပါ့သြားေအာင္ ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ၿပီး မပင္မပန္း သြားၾကဖို႔ ဆိုလာပါတယ္။ လွည္းမွဴးမိုက္လည္း သူတို႔ေျပာတာ ယံုၿပီး ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ပစ္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ လွည္းစခန္း (၇)စခန္းေလာက္သာ ေရာက္လာတယ္။ ဘာျမက္ထင္းေရမွ မေတြ႔ရတဲ့အတြက္ လူေတြ ႏြားေတြ ေသေၾက ပ်က္စီး ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့က်မွ ဘီလူးေတြလာၿပီး သူတို႔ကို စားပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အ႐ိုးပဲ က်န္ပါသတဲ့။ ပထမလွည္းအဖြဲ႕သြားၿပီးလို႔ အတန္ၾကာတဲ့အခါ ဒုတိယလွည္းအဖြဲ႕ ခရီးစထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႕ကိုလည္း ဘီလူးေတြက အရင္အတိုင္း လွည့္စားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယလွည္းမွဴးက ပညာရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စကားကို မယံုပါဘူး။ ျမက္ထင္းေရေတြ မစြန္႔ေစဘဲ ခရီးဆက္ထြက္လာေတာ့ ဘီလူးစားခံထားရတဲ့ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔ရဲ႕ လူ႐ိုး၊ ႏြား႐ိုးေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ မိမိတို႔လွည္းေပၚမွာပါတဲ့ အဖိုးမတန္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔၊ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔က အဖိုးတန္ကုန္ေတြကို တင္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲ သင္လည္း အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာမယ္ဆိုရင္ ပထမလွည္းမွဴးမိုက္နဲ႔ အဖြဲ႔လိုပဲ သင္ေရာ၊ သင့္အယူကို လက္ခံသူေတြေရာ ပ်က္စီးရလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ အက်ိဳးမဲ့တဲ့၊ ဆင္းရဲကိုပဲ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အယူမွားၾကီးကို အၾကာၾကီး လက္ခံမထားပါနဲ႔။

အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားက အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ယူေနဦးမွာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕စားကို အရွင္ကႆပက မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာေပးၿပီး ဆံုးမ ျပန္ပါတယ္။

(၁၂) မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက ဝက္ေမြးတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တျခား ရြာတစ္ရြာကိုသြားရင္း အဲဒီ့ရြာမွာ မစင္ေျခာက္ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ဝက္စာရၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ အေပၚ႐ံု အဝတ္နဲ႔ထုပ္ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္လာ ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ မိုးႀကီးမိေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး မစင္ေတြ ရႊဲရြဲစိုေနတာေပါ့။ ဒါကိုျမင္တဲ့ သူမ်ားေတြက 'မင္း ႐ူးမ်ားေနသလား။ ဘာ့ေၾကာင့္ မစင္ရည္ေတြ အရႊဲခံၿပီး ဒါႀကီးကို ရြက္လာရတာလဲ' လို႔ ေမးၾကတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ 'ငါ မ႐ူးဘူး၊ မင္းတို႔ပဲ ႐ူးေနၾကတာ။ ဒါေတြဟာ ငါ့ ဝက္စာေတြဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား' လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္းပဲ မစင္ထုပ္ ေဆာင္သူနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။

ၿမိဳ႕စားကလည္း အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီအယူကိုပဲ ဆက္ယူမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ အရွင္ကႆပက အန္ကစားသူ ဥပမာ ေပးၿပီး ဆံုးမျပန္ပါတယ္။

(၁၃) အန္ကစားသူ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက အန္ကစားသမား ႏွစ္ေယာက္ အန္ကစားၾကေတာ့ တစ္ေယာက္က ႐ံႈးမည့္အန္ကို အၿမဲပဲ မ်ိဳမ်ိဳခ်ပါသတဲ့။ ဒီလို မ်ိဳတာကို ျမင္တဲ့ ဒုတိယ အန္သမားက 'မင္း ႏိုင္ပါတယ္။ မင္းရဲ႕အန္ေတြ ငါ့ကိုလည္း ျပပါဦး။ နတ္တင္ဦးမယ္' ဆိုၿပီး အန္ေတြကို ပထမလူ မသိေအာင္ အဆိပ္နဲ႔ လိမ္းက်ံၿပီး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္ကစားၾကေတာ့ ပထမ အန္သမားဟာ ႐ံႈးမယ့္အန္ေတြကို မ်ိဳၿမဲမ်ိဳ ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဒုတိယ အန္သမားက ' ဟယ္.. အန္သမား ငညစ္ပတ္၊ အန္ေတြမွာ အဆိပ္ျပင္းေတြ လိမ္းထားတာကို မင္း မသိ။ မင္းေတာ့ မၾကာခင္ပဲ ဒုကၡဆိုးၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္' လို႔ ဆိုပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပထမ အန္သမားမိုက္နဲ႔ တူလွပါလား။ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ပါေတာ့။

ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕စားကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီးယူေနဦးမယ္လို႔ ဆိုေနဆဲပါပဲ။

အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားကို ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာနဲ႔ ဆံုးမျပန္ပါတယ္။

(၁၄) ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာ

ကု- ေရွးက မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဟာ ရြာေဟာင္းတစ္ခုဆီ သြားၿပီး စြန္႔ပစ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔လို႔ ထုပ္ပိုး ယူေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ စြန္႔ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္က တျခားသူကို 'ငါတို႔ ေလွ်ာ္ေတြကို ယူလာၾကတာ ခ်ည္အတြက္ပဲ။ အခု ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ ဒါေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူၾကကုန္စို႔' လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ ဒုတိယလူက 'ငါတို႔ ဒါေတြကို အေဝးၾကီးကေန အပင္ပန္းခံၿပီး သယ္လာရတာ၊ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး' ဆိုၿပီး မစြန္႔ဘဲ ဆက္သယ္ယူလာပါတယ္။ ပထမလူကေတာ့ ေလွ်ာ္ေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆက္သြားၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ ပုိက္ဆံေလွ်ာ္ အထည္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ပထမလူက ခ်ည္ကိုစြန္႔ၿပီး အထည္ကို ယူေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားျပန္ေတာ့ ခံုေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ေရွ႕ေရွ႔ရြာေတြမွာ ခံုေလွ်ာ္ခ်ည္ေတြ၊ ခံုေလွ်ာ္အထည္ေတြ၊ ဝါေတြ၊ ဝါခ်ည္ေတြ၊ ဝါခ်ည္အထည္ေတြ၊ သံေတြ၊ ေၾကးေတြ၊ ခဲပုပ္ေတြ၊ ဘင္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႕တိုင္း ေတြ႕တိုင္း ပထမလူက ညံ့တာကို စြန္႔ၿပီး ပိုေကာင္းတာကိုပဲ ထုပ္ပိုးသယ္ေဆာင္ေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ အေဝးၾကီးကေန ဒုကၡခံ သယ္လာရတာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုပဲ မစြန္႔ႏိုင္၊ မလဲႏိုင္ဘဲ သယ္ယူလာပါတယ္။ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ ေရႊေတြ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာ မျဖစ္ၾကရပါဘူး။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာသူနဲ႔ တူေနတဲ့အတြက္ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားမဲ့ ျဖစ္ေစမယ့္ အယူမွားၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။

အဲဒီ့အခါက်မွ ၿမိဳ႕စားက အရွင္ကႆပ အကြၽႏု္ပ္ဟာ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ပထမဆံုး ဥပမာနဲ႔တင္ သေဘာေပါက္ ေက်နပ္ၿပီးသားပါ။ ၾကည္ညိဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပမာဆန္းေတြကို ဆက္နာၾကားခ်င္လို႔ စကားကတ္ေနခဲ့တာပါ။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြဟာ အလြန႔္ကို ႏွစ္သက္စရာပါပဲ။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ကစၿပီး အသက္ထက္ဆံုး ဥပါသကာလို႔ မွတ္ေတာ္မူပါ။ အက်ိဳးစီးပြားရွိမယ့္ ယဇ္ၾကီးတစ္ခုေလာက္ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေပးေတာ္မူပါ လို႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ကြၽဲ၊ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္ သတၱဝါေတြကို သတ္ၿပီး ပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ အလြန္မွားပါတယ္။ အက်ိဳး မႀကီးပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ မိုးေခါင္ပါတယ္ဆိုမွ သစ္ငုတ္၊ ဆူးေျငာင့္ မရွင္းရေသးတဲ့ ေျမရိုင္းမွာ က်ိဳးပဲ့ပုပ္ေဆြး, အႏွစ္အဆံမပါတဲ့ မ်ိဳးေစ့ကို သြားစိုက္ပ်ိဳးရင္ အက်ိဳးၾကီး မရႏိုင္သလိုမ်ိဳးေပါ့။
သတၱဝါေတြကို မသတ္ဘဲ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ယဇ္ပူေဇာ္ႏိုင္မွ အက်ိဳးႀကီးပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ မိုးေလ၀သ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ ရွင္းလင္း ေျမၾသဇာထည့္ၿပီးသား ေျမေပၚမွာ အႏွစ္အဆံရွိတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေတြကို စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ရင္ အက်ိဳး ေက်းဇူးၾကီး ရႏိုင္သလိုေပါ့။

အဲဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏ၊ အထီးက်န္၊ သူေတာင္းစားေတြကို အၿမဲ လွဴဒါန္းပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုးရည္ဟင္းႏွင့္ ဆန္ကြဲထမင္းကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အညံ့စား အဝတ္ေတြကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အဲဒီ့အလွဴကို ဥတၱရလုလင္က အုပ္ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ အညံံ့စားေတြကိုပဲ လွဴေနရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘဝမွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႏွင့္ မဆံုေတြ႔ရေစဖို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒါကို ပါယာသိၿမိဳ႕စား သိေတာ့ ေခၚေမးပါတယ္။ အရွင္သာဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေျခဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ႏိုင္တာေတြကို လွဴလို႔ ဒီဆုေတာင္းရတာပါလို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ေနက် အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ေတြကို လွဴေစပါတယ္။

ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ အဲဒီ့လို အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာေတြ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာေတြေၾကာင့္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ အၿခံအရံ မရွိတဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္မွာ စတုမဟာရာဇ္နတ္သား သြားျဖစ္ရပါတယ္။ အလွဴကို စီမံရတဲ့ ဥတၱရလုလင္ကေတာ့ မိမိလက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တ႐ိုတေသ လွဴတဲ့ အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ဟာ ေန႔သန္႔စင္ဖို႔ ပရိသတ္ကင္းမဲ့တဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္သို႔ အၿမဲၾကြေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါယာသိနတ္သားက မေထရ္ကို လာရွိခိုးပါတယ္။ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားပါလို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မေထရ္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားဆိုတာ အယူမွားပိုင္ရွင္ပဲလို႔ ဆိုေတာ့ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ေၾကာင့္ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴခဲ့တဲ့အတြက္ မိမိ ရတဲ့အက်ိဳး၊ အလွဴကို ႐ို႐ိုေသေသ လွဴခဲ့တဲ့ ဥတၱရလုလင္ ရတဲ့အက်ိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ထားၿပီး အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘဲ ႐ို႐ိုေသေသ အေလးအျမတ္ထား လွဴဖို႔ လူေတြကို ျပန္တရားေဟာေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ ကလည္း အဲဒီ့တရားေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ျပန္ေဟာျပ ခဲ့ပါတယ္။

(မဟာ၀ဂၢ ပါဠိေတာ္က ဒီပါယာသိသုတၱန္ကို စဖတ္ဖူးကတည္းက အလြန္ကို သေဘာက်ခဲ့မိလို႔ ျပန္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းက ေနာက္ဘ၀ ရွိ၊ မရွိကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ၾကီး research လုပ္သြားတဲ့ ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ခုေခတ္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ရုပ္၀ါဒီေတြ၊ ဘာသာျခားေတြေတာင္မွ ေနာက္ဘ၀ကို မယံုၾကတာခ်င္း အတူတူ သူေလာက္ သုေတသန မလုပ္ႏိုင္၊ စကားမကတ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အေတြးတစ္စနဲ႔ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒို႔က လက္ေတြ႔၊ မ်က္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး၊ ပံုျပင္ေတြပဲ မွတ္တယ္ ဆိုေလ့ရွိသူမ်ား စဥ္းစားမိေစခ်င္ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ microscope နဲ႔ၾကည့္မွ ျမင္ႏိုင္မယ့္ သတၱ၀ါေလးေတြကို ပကတိ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရလို႔ မရွိဘူး မေျပာႏိုင္သလိုပါပဲ။ ကိုယ္က မစြမ္းတာလား၊ သူက မရွိတာလား။ အင္း.. လက္ေတြ႔မွလို႔ ထပ္ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ အဘိညာဥ္ microscope ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ မ်က္ေတာင္တစ္ဆံုး မၾကည့္ဘဲ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ၿမိဳ႕စားရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သပ္ တင္ျပခ်က္ေတြကို ထိထိမိမိ ဥပမာေတြေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးသြားတဲ့ တရားအဆန္းတၾကယ္ ေဟာႏိုင္မႈမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ျမတ္ၾကီးကိုလည္း အလြန္ပဲ ၾကည္ညိဳ အားက်မိပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ေမးခြန္းအခက္အခဲေတြ ေျဖရွင္းဖို႔မ်ား ၾကံဳလာ ရရင္ အရွင္ျမတ္ၾကီးရဲ႔ ဉာဏ္ရည္မ်ိဳး ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရပါရေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။)

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

a

ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက ေကာသလတိုင္း ေသတဗ်ၿမိဳ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ၿမိဳ႕စားႀကီးမွာ အယူမွားတစ္ခု ရွိပါသတဲ့။ အဲဒါကေတာ့- 'တျခားေလာကဆိုတာ မရွိဘူး။ (ေနာက္ဘဝမရွိ)။ ေသၿပီးရင္ သတၱဝါ တဖန္ျပန္မျဖစ္ဘူး။ (ေသရင္ ျပတ္တယ္)။ ေကာင္းမႈ, မေကာင္းမႈတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးဆိုတာ မရွိဘူး' လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္ကုမာရကႆပ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဟန္းေတာ္ငါးရာ ေဒသစာရီ လွည့္လည္ရင္းနဲ႔ အဲဒီ့ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာၿပီး ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ယင္းတိုက္ေတာမွာ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူၾကပါတယ္။ အရွင္ကုမာရကႆပ ဆိုတာ ဥာဏ္ပညာ အလြန္ထက္ျမက္ၿပီး တရားအဆန္းေတြကိုလည္း ေဟာတတ္ပါတယ္။ စကားေျပာ အလြန္ေျပျပစ္တဲ့ ရဟႏၲာၾကီး တစ္ပါးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသတဗ်ၿမိဳ႕သားေတြဟာ အရွင္ကုမာရကႆပကို ဖူးေျမာ္ဖို႔ ၿမိဳ႕ေျမာက္အရပ္ကို အစုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ သြားၾကပါတယ္။

ဒါကို ျပသာဒ္ထက္ကေန ျမင္တဲ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားက အရွင္ကုမာရကႆပ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကို တရားမေဟာခင္ သူ႔ဝါဒကို တင္ျပခ်င္လို႔ လိုက္ဦးမယ္၊ ခဏေစာင့္ပါဦး ဆိုၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။

အရွင္ကုမာရကႆပထံ ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ဝါဒကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အဲဒီ့အခါမွာ အရွင္ျမတ္က ဒီလို အယူရွိသူမ်ိဳး မႀကံဳဖူးဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီအယူကို ယူရတာလဲ။ သင့္ကိုပဲ ျပန္ေမးရမွာပဲ ဆိုၿပီး လ၊ေန ဥပမာေဆာင္ၿပီး ေမးခြန္းေမးပါတယ္။

(၁) လေန ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စားႀကီး.. လ၊ေနဆိုတာ ဒီေလာကမွာ ျဖစ္တာလား၊ တျခားေလာကမွာ ျဖစ္တာလား။ အဲဒါေတြဟာ နတ္ေတြလား၊ လူေတြလား။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. လ၊ေနဆိုတာ တျခားေလာကမွာ ျဖစ္တာပါ။ နတ္ေတြပါ။ လူ မဟုတ္ပါဘူး။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒါဆိုရင္ တျခားေလာကဆိုတာ ရွိတယ္။ ေသၿပီး တဖန္ျပန္ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြရဲ႕ အက်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတဲ့ မွန္တဲ့ အယူကို ယူပါ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုဆိုဆို အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီအယူမွားကို ယူရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြသားခ်င္းတခ်ိဳ႕ဟာ မေကာင္းတာ မွန္သမွ် အကုန္လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ ေသခါနီးမွာ သူတို႔ဆီသြားၿပီး မေကာင္းမႈျပဳရင္ ငရဲက်မယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ေဟာၾကတယ္။ မင္းတို႔ဆိုတာလည္း မေကာင္းမႈ မွန္သမွ် အကုန္လုပ္ထားေတာ့ ေသရင္ ေသခ်ာေပါက္ ငရဲက်မွာပဲ။ ဒီေတာ့ ငရဲေရာက္ရင္ ငါ့ဆီ လာေျပာၾကပါဦး။ မင္းတို႔ကို ငါယံုတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း စိတ္ခ်ပါလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ေယာက္မွ ျပန္လာ မေျပာၾကပါဘူး။ လူလႊတ္ၿပီးလည္း မေျပာခိုင္းၾကပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ေနာက္ဘဝမရွိဆိုတဲ့ အယူ ျဖစ္ရတာပါ။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ခိုးသူဥပမာေဆာင္ၿပီး ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။

(၂) ခိုးသူ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. သူခိုးတစ္ေယာက္ကိုဖမ္းၿပီး သင့္ထံ ေခၚလာတယ္။ သင္က အဲဒီ့သူခိုးကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္၊ ေခါင္းတံုးရိတ္၊ လမ္းဆံုုမွာ စည္လည္၊ ေတာင္တံခါးကေနထုတ္ၿပီး သူသတ္ကုန္းမွာ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ သင့္တပည့္ေတြကလည္း သင္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ သတ္ခါနီးမွာ သူခိုးက မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ခဏေလာက္ ေတြ႕ပါရေစ၊ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ရင္ ခြင့္ျပဳႏိုင္ပါ့မလား။ ငိုယိုေတာင္းပန္ ေနတုန္းပဲ သတ္ပစ္မွာလား။

ၿမိဳ႕- ေတြ႕ ခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ပါ။ ငိုေၾကြးေတာင္းပန္ေနတုန္းပဲ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ပစ္ လိုက္ၾကမွာပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. လူျဖစ္တဲ့ သူခိုးက လူျဖစ္တဲ့ သူသတ္ကိုေတာင္ ေတာင္းပန္လို႔ မရရင္ ငရဲက်သြားတဲ့ သင့္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြေတြက သင့္ထံခဏျပန္လာၿပီး ေနာက္ဘဝရွိတယ္ေျပာဖို႔ ငရဲထိန္းထံ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား။ သင့္ အယူမွားကို စြန္႔ၿပီး ေနာက္ဘဝရွိတယ္ဆိုတဲ့ မွန္တဲ့အယူကို ယူပါ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မေျပာင္းႏိုင္ပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရတာ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- ရွိတာေပါ့ အရွင္ျမတ္။ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းအသင္းတခ်ိဳ႕ဟာ မေကာင္းတာ မလုပ္ဖူးၾကပါဘူး။ ေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူေတြ ေသရင္ နတ္ျပည္ ေရာက္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ေဟာၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ ေသခါနီးမွာ သြားၿပီး မင္းတို႔ေသလို႔ နတ္ျပည္ ေရာက္ရင္ ျပန္လာေျပာၾကဦးလို႔ ေသခ်ာမွာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ျပန္လာမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာကို အယံုအၾကည္ မရွိပါဘူး။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ကုမာရကႆပက မစင္တြင္းမွာ နစ္တဲ့ ေယာက်္ား ဥပမာနဲ႔ ေမးခြန္း ေမးျပန္ပါတယ္။

(၃) မစင္တြင္း၌ နစ္ျမဳပ္သူ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. မစင္တြင္းထဲမွာ ေခါင္းပါျမဳပ္ေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ဆြဲထုတ္ ေရမိုးခ်ိဳး သန္႔ရွင္း ေမႊးႀကိဳင္ေအာင္လုပ္၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ဝတ္ဆင္ေပးၿပီး ကာမဂုဏ္ငါးပါး ခံစားဖို႔ ျပာသာဒ္ေပၚ တင္ထားလိုက္ရင္ အဲဒီ့လူက မစင္တြင္းထဲကို ေနာက္ထပ္ဆင္းခ်င္ဦးမယ္ ထင္သလား။

ၿမိဳ႕- ဘယ္ဆင္းခ်င္ေတာ့ပါ့မလဲ။ ဒီေလာက္ ညစ္ပတ္နံေစာ္ ရြံစရာ ေကာင္းတာကို။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲ။ နတ္ေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ လူေတြဟာ အလြန္ရြံစရာ ေကာင္းတယ္။ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနၾကတာ။ နတ္ေတြဟာ လူနံ႔ကို ယူဇနာတစ္ရာ အကြာကေတာင္ မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ ေရာက္မွေတာ့ ဘယ္သူက သင့္ထံ ဒုကၡခံၿပီး လာေျပာေနမွာလဲ။ ဒီေတာ့ သင့္ရဲ႕ ေနာက္ဘဝမရွိ စတဲ့ အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ရွိပါတယ္။ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ဟာ သူ႔အသက္ မသတ္ျခင္း စတဲ့ သီလေတြ ေစာင့္ၾကပါတယ္။ သီလေစာင့္တဲ့သူေတြေသရင္ တာဝတႎသာနတ္ေတြရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ရတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ေဟာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ ေသခါနီးမွာ ေသၿပီးရင္ ဟုတ္၊မဟုတ္ ျပန္လာေျပာဖို႔ သြားမွာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္မွလည္း လာမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကြၽႏု္ပ္၏ ေနာက္ဘဝ မရွိစတဲ့ အယူ ျဖစ္ရပါတယ္။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က တာဝတႎသာနတ္ ဥပမာေပးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။

(၄) တာဝတႎသာနတ္ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. လူ႔ျပည္ အႏွစ္(၁ဝဝ)ဟာ တာဝတႎသာနတ္ တစ္ရက္၊ အဲဒီ့လို ရက္သံုးဆယ္ဟာ တစ္လ၊
အဲဒီ့လို (၁၂)လက တစ္ႏွစ္၊ အဲဒီ့လို အႏွစ္(၁ဝဝဝ)က်မွ တာဝတႎသာနတ္ေတြရဲ႕ အသက္ပါ။ သီလေစာင့္လို႔ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ ေရာက္ရတဲ့သူဟာ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ခံစားၿပီးမွ သင့္ထံ လာေျပာမယ္ ႀကံရင္ လာေျပာႏိုင္ပါ့မလား။

ၿမိဳ႕- မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူလာမေျပာခင္ကတည္းက အကြၽႏ္ုပ္တို႔ ေသကုန္ေလာက္ ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ျမတ္.. တာဝတႎသာနတ္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ့နတ္ေတြရဲ႕ အသက္က ဒီေလာက္လို႔ အရွင့္ကို ဘယ္သူ ေျပာသလဲ။ အဲဒီ့ နတ္ေတြရွိတယ္ ဆိုတာကို မယံုႏိုင္ပါဘူး။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ဝမ္းတြင္းကန္း ဥပမာေပးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။

(၅) ဝမ္းတြင္းကန္း ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဝမ္းတြင္းကန္းတစ္ေယာက္က ျဖဴနီညိဳေရႊ အေရာင္ေတြ၊ လေန နကၡတ္ေတြကို မျမင္ရလို႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာရင္ မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ျဖဴနီညိဳေရႊ အေရာင္ေတြ၊ လေန နကၡတ္ေတြဆိုတာ အမွန္တကယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကို မျမင္ရလို႔ မရွိဘူးလို႔ဆိုရင္ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုဆုိရင္ သင္လည္း ဝမ္းတြင္းကန္းနဲ႔ တူေနပါေရာလား။ တျခားေလာက (နတ္ျပည္)ဆိုတာ သင္ထင္သလို ပကတိ အသားစိုင္ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မေမ့မေလ်ာ့ ျပင္းစြာအားထုတ္ၿပီး ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဏ္ရမွသာ တျခားေလာကတို႔၊ ဘ၀သစ္သတၱဝါတို႔ ဆိုတာမ်ိဳးက ျမင္ႏိုင္တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္အယူကိုစြန္႔ၿပီး တစ္ျခားေလာကဆိုတာ ရွိတယ္။ ေသၿပီး တဖန္ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းက်ိဳး မေကာင္းက်ိဳးရွိတယ္လို႔ အမွန္အတိုင္း သိပါေတာ့။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အယူကိုေတာ့ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး။

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီအယူျဖစ္ရတာ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ရွိပါတယ္။ အသက္ရွည္ ခ်မ္းသာလိုၾကတဲ့ အက်င့္သီလေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါ အကြၽႏ္ုပ္ တစ္ခုေတြးမိပါတယ္။ အက်င့္ေကာင္းတဲ့သူေတြ ေသလို႔ ပိုေကာင္းတဲ့ ဘဝကို ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလို႔ သတ္မေသၾကပါလိမ့္ ဆိုတဲ့အေတြးပါ။ ဒါဟာ ေနာက္ဘဝ မရွိလို႔ ျဖစ္မွာပဲလို႔ အကြၽႏ္ုပ္ ယူဆပါတယ္။

အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ပုေဏၰးမ ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းလင္းျပန္ ပါတယ္။

(၆) ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ပုေဏၰးမ ဥပမာ

ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက ပုဏၰား တစ္ေယာက္မွာ မယားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္မွာ ၁ဝ/၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ က်န္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာၾကီးနဲ႔ ေမြးဖြားခါနီးေပါ့။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ပုဏၰား ေသသြားတယ္။ ဒီေတာ့ သားျဖစ္သူက အေဖ့အေမြေတြ သူနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္ဆိုၿပီး အေမြအားလံုးအပ္ဖို႔ မိေထြးကို ေျပာတယ္။ မိေထြးက မီးဖြားၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ပါဦး။ သားေမြးရင္ တခ်ိဳ႕တ၀က္ေတာ့ ေပးပါ။ သမီးေမြးရင္ မင္းနဲ႔ေပးစားပါမယ္လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အေမြအားလံုး သူပိုင္ေၾကာင္းပဲ (၂)ႀကိမ္၊(၃)ႀကိမ္ ထပ္ေျပာေနေတာ့ မိုက္မဲတဲ့ ပုေဏၰးမငယ္ဟာ ကေလးေမြးေစဖို႔ တိုက္ခန္းထဲဝင္ၿပီး ဓားနဲ႔ ဗိုက္ကိုခြဲပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့
စည္းစိမ္ဥစၥာလည္း မရေတာ့ဘဲ ကေလးေရာ၊ လူႀကီးပါ ပ်က္စီးသြားရတာေပါ့။ သီလရွိတဲ့သူဆိုတာ ဒီပုေဏၰးမလိုမ်ိဳး မမိုက္ဘူး။ အခ်ိန္က်ေအာင္ ေစာင့္တယ္။ အက်င့္ေကာင္းတဲ့ သူေတြအဖို႔ အသက္ရွည္ေလ ကုသိုလ္တိုးေလပဲ။ အမ်ား အက်ိဳးကို ပုိေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဘဝမရွိလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္အယူကို စြန္႔ပါ။

ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။

အပိုင္း (၂)ကို ဆက္ဖတ္ပါဦး။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

အခြင့္ထူးခံ...။
6:58 PM | Author: Dhamma Yanant


" ခြင့္ထူးခံဘ၀ - ရခဲလွစြာ
သနားသူတိုက္ - တရားေ၀ျဖာ
သာသနာၾကိဳက္ - အမိုက္မပါ
က်င့္ပါမွ - ခြင့္ထူးေ၀ကာျဖာ...။ "


ဘုရားပြင့္ခါ - ငရဲရြာႏွင့္
တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ - ဘဝမွာ
မွတ္ပါ - ျပစ္သံုးခု။

႐ုပ္သာနာမ္သာ - ရွိျဗဟၼာႏွင့္
တိုင္းဖ်ားစြန္ရြာ - ပစၥႏၲာ
ျဖစ္လာ - ျပစ္ႏွစ္ခု။

အယူမွားကာ - ဥာဏ္မပါႏွင့္
သာသနာပ ခါ - လူျဖစ္လာ
ယူပါ - ျပစ္သံုးခု။

ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး - ထို႔ေနာက္ပါးဝယ္
အခြင့္ထူးခံ - ျဖစ္ႏိုင္ဟန္ကား...


မွန္ကန္ျမင့္ျမတ္ - ဓမၼစက္ကို
မျပတ္ဥာဏ္တြင္ - ထက္သန္ဖြဲ႔ယွက္
သတိစြက္လ်က္ - အငွားခႏၶာ
ျပန္လာမသိမ္း - နာ မကိန္းမီ
သစၥာသိေရး - အားထုတ္ေပးေလာ့။

ဘ၀အႏွစ္ - ဥစၥာစစ္ကို
ရႈိက္သံကင္းေ၀း - ရႏိုင္ေရးတြက္
ေဘးကိေလသာ - စြန္႔ခြါရုန္းထြက္
ျဖစ္ပ်က္ၿငိမ္းရာ - အျမတ္ရွာ၍
ေပးခိုက္မယိမ္း - ရေအာင္သိမ္းေလာ့။

ရိကၡာကုသလာ - စုၿပီးလွ်င္ကား
ထားရာမေန - ေစရာမသြား
ခ်မ္းသာရွားသည့္ - ဤရုပ္ခႏၶာ
၀ကၤပါသည္ - ခြင့္ထူးခံကာ - ေထာက္ရာရသည္
သံသရာေနာင္ေရး - စိတ္ေအးတည္း...။
(အခြင့္ထူူး = ဗုဒၶဳပၸါဒ နဝမခဏ)

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

ၾကိဳးစားထား...။
6:31 PM | Author: Dhamma Yanant


အလုပ္လုပ္ရင္ .... စနစ္က်မွ၊
အဓိက က .... ကိုယ့္ေစတနာ၊
ေလာကဓမၼာ .... ႀကံဳလာအမုန္းရပ္၊
အၿပံဳးမပ်က္ဖို႔လည္း .... ႀကိဳးစားထား။

ဘာမွ မလုပ္ရင္ .... ဘာမွ မျဖစ္၊
တစ္ခုခုျဖစ္ခ်င္ .... တစ္ခုခုလုပ္၊
မလုပ္မ႐ႈပ္ .... အပ်င္းဇာတ္ျဖတ္လို႔၊
ဘုန္းတက္ဖို႔လည္း .... ႀကိဳးစားထား။

ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ .... ေသခ်ာဆံုးျဖတ္၊
ဘာလုပ္ေနလဲ .... ေသခ်ာသံုးသပ္၊
ဘဝတစ္ခုအတြက္ .... အ႐ႈံးအျမတ္၊
႐ုန္းထြက္ဖို႔လည္း .... ႀကိဳးစားထား။
အဆံုးသတ္ဖို႔လည္း .... ႀကိဳးစားထား။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...


ျမင္လွ်င္မၿပံဳး၊ ႏွလံုးမသာ၊ မ်က္ႏွာမေပး၊ က်င့္ေရးဆန္႔က်င္၊ ရန္တြင္မွီခို၊ မိတ္ကိုၾကဥ္ဖဲ၊ ဆဲသူကိုမ၊ ခ်ီးမြမ္းကဖ်က္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မၾကား၊ ၀ွက္ထားေဖာ္ဆို၊ မႈကိုျပစ္ရွာ၊ ပညာျပစ္တင္၊ ပ်က္လွ်င္ၾကည္သာ၊ ပြါးလာမုန္းထား၊ စားထူးရေမ့၊ ရေလ့မတ၊ ဆယ့္ေျခာက္၀တြင္၊ အမိတၱမူ၊ မိတ္ျပန္ယူၿပီး၊ ဤသူကားရန္၊ ဤသူဟန္မူ၊ မိတ္မွန္အၿမဲ၊ မခၽြတ္လြဲသည္၊ လူကဲခတ္၍ ေပါင္းေလသတည္း။
(ကင္း၀န္မင္းၾကီး ကဗ်ာစု)


ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ကိုက ၿပိဳင္ဆိုင္မႈနဲ႔ မကင္းပါဘူး။ ''မိမိမွတစ္ပါး အျခား'' ဆိုတာေတြ ရွိတဲ့ေနာက္မွေတာ့ အတြင္းၾကိတ္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ၊ သိသိသာသာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ရွိေတာ့တာပါပဲ။ ၾကီးပြါးတိုးတက္ေရးကို ဦးတည္တဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ိဳးကို ၾကိဳဆိုလက္ခံၿပီး ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးမႈကို ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ိဳးကို ဟန္႔တားရပါမယ္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ တစ္ဦးတည္းသင္းကြဲ ေနလို႔မရတဲ့အတြက္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိၾကရမွာပါ။ အေပါင္းအသင္း အခ်င္းခ်င္းထဲမွာလည္း ၾကိတ္ၿပိဳင္၊ ေပၚတင္ၿပိဳင္ရင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြဘ၀ကေန ရန္သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ၾကီးရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိေပမယ့္ မိတ္ေဆြပါလို႔ တစ္ထစ္ခ် ေျပာလို႔မရေတာ့သလို သိပ္မခင္လို႔လည္း ရန္သူစာရင္း သြင္းလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ခြဲဖို႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေယာင္ေဆာင္ မိတ္ေဆြဆိုတာ ရန္သူထက္ေတာင္ ဆိုးတယ္မဟုတ္လား။ အခ်ိန္မေရြး ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း ကလ်ာဏမိတၱ (မိတ္ေဆြစစ္)နဲ႔ ျပည့္စံုျခင္းဟာ သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ရာႏႈန္းျပည့္ အေရးပါတယ္လို႔ အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပဌာန္း ပါဠိေတာ္မွာလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းကို ေလာကေရး၊ ဓမၼေရးမွာ အလြန္စြမ္းအားၾကီးမားတဲ့ အားထားမွီခိုရာ = ဥပနိႆယပစၥည္းလို႔ ဆိုထား ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ အေရးပါေနတဲ့ မိတ္ေဆြစစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔စိတ္လည္း ကိုယ္၀င္ၾကည့္လို႔မရ။ အေပါင္းအသင္းမွားသြားလို႔ ေသာတာပန္မ်ိဳးေစ့ၾကီး ပါပါလ်က္နဲ႔ ငရဲမွာနစ္သြားရတဲ့ အဇာတသတ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားရရင္လည္း ဒုကၡ။ အင္း…။ သိပ္ေတာ့လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔။ မိမိတို႔က ဗုဒၶရဲ႕ တပည့္သားသမီး ျဖစ္တဲ့ေနာက္ေတာ့ ျပႆနာတိုင္းအတြက္ အေျဖရွိၿပီးသားပါ။

ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ ခြဲျခားနည္းေတြထဲက မိတၱာမိတၱဇာတ္လာ နည္းကေလး တစ္ခုကိုပဲ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ရန္သူ႔အဂၤါ (၁၆)ပါး၊ မိတ္ေဆြအဂၤါ (၁၆)ပါးရယ္လို႔ ရွိပါတယ္။

ရန္သူ႔အဂၤါ (၁၆)ပါးက -

(၁) ကိုယ့္ကိုျမင္လွ်င္ မၿပံဳးရႊင္။
(၂) ကိုယ့္အသံၾကားေသာ္လည္း မႏွစ္သက္။
(၃) မ်က္လံုးခ်င္းပင္ မဆံုခ်င္၊ မ်က္ႏွာလႊဲ၏။
(၄) ကိုယ့္ကို အၿမဲ ဆန္႔က်င္၏။
(၅) ကိုယ္ႏွင့္ မတည့္သူတို႔ႏွင့္သာ ေပါင္း၏။
(၆) ကိုယ္ႏွင့္တည့္သူတို႔ႏွင့္ မေပါင္း။
(၇) ကိုယ့္ကို ခ်ီးမြမ္းလွ်င္ မၾကိဳက္၊ တားျမစ္၏။
(၈) ကိုယ့္ကို ဆဲေရးကဲ့ရဲ႕လွ်င္ ၾကိဳက္၏။
(၉) ရန္သူတို႔၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကိုယ့္ကို မေျပာ။
(၁၀) ကိုယ့္လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္မေပး။
(၁၁) ကိုယ့္အလုပ္ကို မခ်ီးမြမ္း၊ အျပစ္ရွာ၏။
(၁၂) ကိုယ့္ပညာကို အသိအမွတ္ မျပဳ။
(၁၃) ကိုယ္စီးပြါးပ်က္လွ်င္ ၀မ္းသာ၏။
(၁၄) ကိုယ္စီးပြါးတက္လွ်င္ မနာလို၊ မရႈစိမ့္။
(၁၅) ေကာင္းတာရလွ်င္ ကိုယ့္ကို သတိမရ။
(၁၆) ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ေသာ္လည္း မသနား၊ စိတ္မတုန္လႈပ္။
-တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြအဂၤါ (၁၆)ပါးကေတာ့ -

(၁) ခြဲခြါေနရလွ်င္ အၿမဲေအာက္ေမ့ သတိရ၏။
(၂) ကိုယ္ေရာက္လာလွ်င္ ႏွစ္သက္သေဘာက်၏။
(၃) ကိုယ့္ကို အၿမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေစလို၏၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၏။
(၄) ကိုယ့္အသံၾကားလွ်င္ အၿမဲ ႏွစ္သက္၏၊
(၅) ကိုယ့္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္သာ ေပါင္း၏။
(၆) ကိုယ့္ရန္သူမ်ားႏွင့္ မေပါင္း။
(၇) ကိုယ့္ကို ခ်ီးမြမ္းလွ်င္ ေထာက္ခံခ်ီးမြမ္း၏။
(၈) ကိုယ့္ကို ဆဲေရးကဲ့ရဲ႕လွ်င္ တားျမစ္၏။
(၉) ရန္သူတို႔၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေျပာျပ၏။
(၁၀) ကိုယ့္လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပး၏။
(၁၁) ကိုယ့္အလုပ္ကို ခ်ီးမြမ္းေလးစား၏။
(၁၂) ကိုယ့္ပညာ၊ စြမ္းရည္သတၱိကို အသိအမွတ္ ျပဳ၏။
(၁၃) ကိုယ္စီးပြါးပ်က္လွ်င္ မႏွစ္သက္။
(၁၄) ကိုယ္စီးပြါးတက္လွ်င္ ထပ္တူ၀မ္းသာ၏။
(၁၅) ေကာင္းတာရလွ်င္ ကိုယ့္ကို သတိရ၏။
(၁၆) ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ေသာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္၏။
- တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ (၃၂)ပါးေသာ လကၡဏာေတြနဲ႔ မိမိနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနသူမ်ားကို ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ ခြဲျခားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမွာၾကည့္ရင္ မိတ္ေဆြစစ္တစ္ေယာက္ ရဖို႔အတြက္ ေလာကီစည္းစိမ္ အဆင့္အတန္းက ဘယ္ေနရာကမွ အေရးမပါဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ေငြရွိရံုနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အထဲမွာ မိတ္ေဆြစစ္ကလည္း ထိပ္ဆံုးကေပါ့။ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ မိတ္ေဆြစစ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားပါသလဲလို႔ ခြဲျခားၾကည့္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းမိပါမွ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာရပါမယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာရပါမွ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေကာင္းစြာထားတတ္ပါမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေကာင္းစြာထားတတ္ပါမွ ကုသိုလ္ျဖစ္ပါမယ္။ ကုသိုလ္ တရားကသာလွ်င္ အရာရာေအာင္ျမင္ေစတဲ့ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ သံသရာစက္ၾကီး လည္မလာခင္ ျမန္ျမန္ပဲ ခြဲျခားစိစစ္ စြန္႔ထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

အဲ… ကိုယ့္အေန ကိုယ့္ဘက္ကခ်ည္း အားရပါးရ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္ကေရာ…? ဆိုတဲ့ အေတြးေလး ၀င္ဖို႔ေတာ့ မေမ့ေစနဲ႔ေနာ္။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...


မေကာင္းတဲ့စိတ္ထားဟာ ပိုင္ရွင္ကို လူယုတ္မာ၊ လူ႔ေအာက္တန္းစားျဖစ္ေအာင္ ျပဳတတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ထားကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ အထက္တန္းစားျဖစ္ေအာင္ ျပဳေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ လက္ခံသံုးစြဲေနၾကတဲ့ အထက္တန္းစား၊ ေအာက္တန္းစားဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေတြအတြက္ မိမိစိတ္ကို ေကာင္းေအာင္ထားႏိုင္ျခင္း ရွိ၊ မရွိ ေပတံနဲ႔ တုိင္းတာသတ္မွတ္မွသာလွ်င္ တိက်မွန္ကန္ႏိုင္ပါမယ္။ ေငြေၾကးဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈေပၚ မူတည္ၿပီး သတ္မွတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန အကုသိုလ္စိတ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ေကာင္းတဲ့ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ကုသိုလ္စိတ္ေတြ ပြါးမ်ားႏိုင္ပါမွ အထက္တန္းစား လူၾကီးလူေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါမယ္။

မိမိတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့လမ္းက အဆင္းလမ္း၊ အတက္လမ္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ အထိန္းအကြပ္မရွိ သတိလက္လြတ္ လႊတ္ထားလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အကုသိုလ္ဟာ ျပဳထားသူကို အၿမဲတမ္း ေအာက္တန္းကိုပဲ တြန္းပို႔ပါတယ္။ မိမိစိတ္ကို ေကာင္းေအာင္ထားႏိုင္စြမ္းရွိလို႔ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ပိုင္ရွင္ကို အထက္တန္းကိုခ်ည္း ဆြဲတင္ပါတယ္။ လက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္႔နဲ႔ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးကို ႏိႈင္းစာၾကည့္ရင္ ပမာဏ အလြန္႔အလြန္ ကြာျခားသလို တက္သူနဲ႔ ဆင္းသူမ်ားဟာလည္း ေျမမႈန္႔နဲ႔ ေျမၾကီးလိုပါပဲ။ မႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ရတာထက္ လြတ္လပ္ရတာက ပိုသက္သာတယ္ဆိုၿပီး ခဏတာ ခ်မ္းသာကိုၾကည့္ၿပီး အဆင္းလမ္းကို ရဲရဲၾကီးဆင္းေနၾကမိလို႔ပါ။ အဆင္းရဲလြန္းလို႔ ဆင္းရဲတဲ့သူ မ်ားရတာပါ။

အထက္တန္းကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ ေလွ်ာဆင္းလိုက္သလိုေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ တမင္ကို ၾကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး တက္ႏိုင္ပါမွ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္လွမ္းစာပဲ အားထုတ္တက္ရင္ တစ္လွမ္းစာပဲ ေရာက္ပါမယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ သတိကပ္ၿပီး ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္ပါမွ အထက္ကို တက္ေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားပါတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလည္း ထူးမလုပ္မိပါဘူး။ အကုသိုလ္ရယ္လို႔လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိပါဘူးလို႔ ဆိုလာသူမ်ားကေတာ့ တစ္လွမ္းခ်င္း ဆင္းေနသူေတြပါ။ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ေလာဘေဇာ၊ ေဒါသေဇာ၊ ေမာဟေဇာတိုက္ၿပီး ကိုယ့္ေလာကီကိစၥေတြကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ သတိမရသူမ်ားကေတာ့ အားရပါးရၾကီးကို ေလွ်ာဆင္းေနၾကတာပါ။ မိမိတို႔လည္း တစ္ေနကုန္မွာ ဘယ္ႏွစ္လွမ္းေလာက္ တက္မိလို႔ ဘယ္ႏွစ္လွမ္းေလာက္မ်ား ဆင္းမိေနၾကပါလိမ့္။

ေလာကမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ အခမ္းအနား တက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပရိသတ္အလယ္မွာ သိကၡာရွိရွိ ၀င္ဆန္႔တဲ့ အထက္တန္းစား လူရည္သန္႔တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစဖို႔ မိမိကိုယ္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ရႈျပင္ဆင္၊ ၀တ္ပံုစားပံု အခ်ိဳးက်၊မက် ေသခ်ာဆင္ျခင္သလို မိမိရဲ႕ သဒၶါ၊ သီလ၊ သတိ၊ သမာဓိေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ပညာမွန္ထဲမွာ ၾကည့္ရႈျပင္ဆင္၊ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြ အခ်ိဳးက်၊မက် ေသခ်ာဆင္ျခင္ၿပီးမွ သံသရာပြဲလမ္း အခမ္းအနား တက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထက္တန္းစား ဘ၀ပိုင္ရွင္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။

''သိကားသိ၏၊ မက်င့္မိ'' မျဖစ္ေစဘဲ အထက္တန္းစား ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ဓမၼသတိျဖင့္ စြမ္းေဆာင္က်င့္ႏိုင္ၾကပါေစ။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

ဆန္သည့္ေရပူ
7:19 PM | Author: Dhamma Yanant


သားသမီးမ်ား၊ လူလားေျမာက္ေအာင္
ႏွစ္ေယာက္မိဘ၊ စြမ္းႏိုင္ၾက၏
မိဘႏွစ္ေယာက္၊ ၀မ္းေရးေလာက္ေအာင္
ေထာက္ပံ့သမႈ၊ ေက်းဇူးျပဳသည့္
သားသမီးမ်ား၊ ခပ္ရွားရွား...။

သားသမီးေလး၊ ညစ္အေၾကးကို
မရြံမရွာ၊ ၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္
သုတ္သင္ခဲ့ရ၊ မိဘတို႔မွာ
အိုနာႏွိပ္စက္၊ သတိပ်က္၍
လြတ္ထြက္ညစ္ေၾကး၊ သုတ္သင္ေပးေတာ့
မသာမယာ၊ မ်က္ႏွာရြဲ႕ကာ
ေစတနာမဲ့၊ အျပစ္ဖြဲ႔၏...။

ရႈမၿငီးသည့္၊ သားသားမီးမီး
တြတ္တီးတြတ္တာ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာ
သေဘာက်ခဲ့၊ အိုခ်ည့္ဖမိ
သတိအားနည္း၊ ေျပာၿပီးထပ္ခါ
ေနရာတကာ၊ ၀င္ပါသည္ဟု
ျငဴစူသမႈ၊ ျပဳလားျပဳသည့္
သားသမီးမ်ား၊ သတိထား...
သင္လည္း တစ္ေန႔ အိုဦးမည္...။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...


ၾကိဳးစားမႈလည္း ရွိပါလ်က္...

အၾကံၪာဏ္လည္း ေကာင္းပါလ်က္...
အစစ အရာရာ မေအာင္မျမင္၊ မေခ်ာမေမာ၊ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုၾကံဳၿပီး အရံႈးေတြနဲ႔ခ်ည္း ရင္ဆိုင္ေနရၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကံကိုယ္ စိစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။

ခင္ပြန္းၾကီး(၁၀)ပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပစ္မွားခဲ့ဖူးရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြါးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒဏ္(၁၀)ပါး သင့္တတ္ပါတယ္။

ခင္ပြန္းၾကီး(၁၀)ပါး ဆိုတာက -
• ဘုရား
• ပေစၥကဗုဒၶါ
• အဂၢသာ၀က+မဟာသာ၀က
• ရဟႏၱာ
• မိခင္
• ဖခင္
• ဆရာ
• သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဂုဏ္ၾကီးသူ
• တရားေဟာပုဂၢိဳလ္
• ေပးကမ္းကူညီဖူးသူ - တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒဏ္(၁၀)ပါး ဆိုတာကေတာ့ -
• ဥစၥာပ်က္စီးျခင္း
• ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း
• ကိုယ္ခႏၶာပ်က္စီးျခင္း
• ရူးသြပ္ျခင္း
• ႏူနာစြဲျခင္း
• အစြပ္စြဲခံရျခင္း
• မီးေလာင္ခံရျခင္း
• ဖ်ားနာျခင္း
• ဒဏ္တပ္ခံရျခင္း
• တရားရံႈးျခင္း - တို႔ပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေသြးအန္ျဖစ္လြယ္၊ ေရာင္း၀ယ္ရႈံးျခင္း၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းအဂၤါ၊ ႏူနာကုဌ၊ ရူးၾကေဖာက္ျပန္၊ မင္းဒဏ္သင့္ခန္း၊ ၾကမ္းတမ္းစြပ္စြဲ၊ ေသကြဲသားခ်င္း၊ ပ်က္ျခင္းစည္းစိမ္၊ ေနအိမ္မီးေလာင္၊ ဒုကၡေကာင္သည္၊ လူ႔ေဘာင္ဒိဌ၊ ေတြ႔ၾကံဳရ၍၊
ေသကငရဲ၊ ကမၻာစြဲ၏။

အလြန္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာ မျပစ္မွားမိေပမယ့္ သံသရာကို ကိုယ္ျပန္မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ေလာေလာဆယ္မွာ ကံေကာင္း ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ကံဆိုးေနသည္ျဖစ္ေစ ခင္ပြန္းၾကီး(၁၀)ပါးကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ဘာမွအက်ိဳးမယုတ္ပါဘူး။ ပဥၥာနႏၱရိယကံမွ က်ဴးလြန္မထား မိဘူးဆိုရင္ မဂ္တား၊ ဖိုလ္တား အႏၱရာယ္အားလံုးကိုေတာင္ ေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္ပါတယ္။ ၀ဋ္နာ ကံနာေရာဂါေတြရဲ႕ ကုသေဆးလည္းဟုတ္၊ ကာကြယ္ ေဆးလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုကုၾကမလဲ။

ဒဏ္ကိုကုခ်င္ရင္ ကံကိုျပဳျပင္ေပးလိုက္ရံုပါပဲ။

မနက္အိပ္ယာထရင္ -
• ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔၏ အနႏၱသီလ၊ အနႏၱသမာဓိ၊ အနႏၱပညာတို႔ႏွင့္တကြ သဗၺညဳတ ေရႊၪာဏ္ေတာ္ၾကီးကို အလွဴခံအရာ ထားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ၊ ေသာက္ေတာ္ေရ၊ ဆြမ္း၊ ပန္း၊ အလင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္မ်ား မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကပ္လွဴပူေဇာ္ၿပီး ဒါန ျပဳရပါမယ္။
• သရဏဂံု ေဆာက္တည္၊ ၅/၈/၉ပါး သီလ ခံယူၿပီး လံုေအာင္ေစာင့္ထိန္း ရပါမယ္။
• ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္မွ ယခုအခ်ိန္အထိေအာင္ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား၊ မိဘ ဆရာသမားမ်ား၊ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ ေကာင္းမ်ား၊ ေက်းဇူးရွင္မ်ားအေပၚမွာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံျဖင့္ ျပစ္မွားမိခဲ့ဖူးေသာ အျပစ္မ်ား ေက်ေပ်ာက္ပါေစျခင္းအက်ိဳးငွာ ၀န္ခ် ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါ၏ လို႔ အေလးအနက္ ရွိခိုးေတာင္းပန္ရပါမယ္။
• ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြါးျခင္း၊ တရားထိုင္ျခင္း စတဲ့ ဘာ၀နာ မႈေတြ ျပဳလုပ္ပါ။

ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကံကိုျပဳျပင္ၿပီး ဒဏ္ကိုကုစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ အဆိုးေတြပေပ်ာက္၊ အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္း ေရာက္လာမွာ လံုး၀ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူ မ်ားလည္း ေဆးစေသာက္ၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္လား.....။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...

ဘ၀မွာ ေနတတ္ေစဖို႔
6:41 PM | Author: Dhamma Yanant


ဘ၀ဆိုတာကေတာ့ ေကာင္းတစ္ခ်ီ ဆိုးတစ္လွည့္ေပါ့။ အၿမဲတမ္းၾကီး ေန႔မဟုတ္သလို အၿမဲတမ္းၾကီးလည္း ညမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာကထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕ကေတာ့ ေလာကဓမၼဆိုတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရမွာပါ။ အေကာင္းေလာကဓံ၊ အဆိုးေလာကဓံ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့အထဲက အေကာင္းမ်ားမ်ား ၾကံဳရဖို႔ကေတာ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါနက ျပင္ပပစၥည္း စိုက္ထုတ္ဖို႔ လိုေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏွစ္ခုကေတာ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ေလး ရွိရံုနဲ႔ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘာမွလည္း မကုန္ပါဘူး။ အက်ိဳးလည္း ပိုၾကီးပါတယ္။ အဆိုးေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္လို႔ မရပါဘူး။ အကုသိုလ္အက်ိဳး မေပးႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို ငါ့ရဲ႕ ကုသိုလ္တာရိုးက မလံုေသးပါလားလို႔ပဲ မွတ္ရပါမယ္။ ပိုလံုေအာင္၊ ပိုေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ စိတ္တိုေနမယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကုသိုလ္အတိုးယူသလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ ဘ၀ထဲမွာ အလိုက္သင့္ေနတတ္ဖို႔က အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာသာေရးအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိဖို႔ပါ။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာရရင္ အေကာင္းျမင္တတ္ျခင္းပါ။ အဲဒါက ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အနီးဆံုး အေၾကာင္းပါပဲ။ မဂ္၊ ဖိုလ္ကိုေတာင္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။

ဥပမာဆိုရရင္ လႈိင္းထန္တဲ့ ေရျပင္က်ယ္ကို ေလွငယ္နဲ႔ ျဖတ္ကူးတဲ့အခါ လႈိင္းရိုက္တာကို အလိုက္သင့္ခံၿပီး လိုရာကို သြားတတ္ဖို႔က အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကန္႔လန္႔ၾကီး သြားခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေလွပဲ တစ္စစီျဖစ္ၿပီး နစ္ျမဳပ္ဒုကၡေရာက္ရမွာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ ေလာကဓံ လႈိင္းထန္တဲ့ သံသရာေရေၾကာကို ျဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ပညာနဲ႔ အလိုက္သင့္ခံၿပီး လိုရာပန္းတိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္ရပါမယ္။ ၾကားဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ ခိုင္မာေအာင္ ေျပာပါဦးမယ္။

စိတ္ဓာတ္မျပည့္၀ေသးတဲ့သူဟာ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ခု ၾကံဳရရင္ သူမ်ားကို အျပစ္ တင္တတ္တယ္တဲ့။
အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္၀တဲ့သူကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္တတ္တယ္တဲ့။
လံုး၀ျပည့္၀ၿပီးသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ေလာကဓမၼကို အမွန္အတုိင္း သိျမင္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ လက္ခံသြားႏိုင္တာပါ။ ဒါကို အလိုက္သင့္ ခံယူတတ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ေလာကမွာ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေရလမ္းခရီးကို သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ေလွေလးကိုယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ခိုင္သထက္ ခိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ရိကၡာေတြ စိတ္တိုင္းက် ျဖည့္တင္းၿပီးမွ သြားၾကသလို မိမိတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သံသရာခရီးၾကီးအတြက္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ ဆိုတဲ့ေလွေလးကို ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ခိုင္သထက္ ခိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ရိကၡာေတြ ျဖည့္တင္းထား ရပါမယ္။ ရိုးရိုးခရီးက ကိုယ္စိတ္တိုင္းက်တဲ့ေန႔မွ သြားလို႔ရေပမယ့္ သံသရာခရီးက ဘယ္အခ်ိန္ သြားရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့အတြက္ အၿမဲအသင့္ျဖစ္ေနဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ သတိတရားေလး လက္ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ကုသိုလ္ျဖစ္တိုင္း၊ အကုသိုလ္ျဖစ္တိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး သိေနေပးမယ္ဆိုရင္ သတိပဌာန္တရား ပြါးမ်ားၿပီးျဖစ္လို႔ ေလွကေတာ့ ခိုင္ပါၿပီ။ ဒါန၊ သီလ ရိကၡာေတြပါ တင္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစိုးမရတဲ့ဘ၀မွာ သူက ဘယ္အခ်ိန္ လာထြက္ခိုင္း၊ ထြက္ခိုင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သြားလို႔ရၿပီေပါ့။

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ဘ၀ထဲမွာ အလိုက္သင့္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။

[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...