သတၱဝါေတြဆိုတာ ဘဝမ်ားစြာသံသရာ က်င္လည္ေနၾကရာမွာ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္စပ္ဖူးသူရယ္လို႔ မရွိၾကပါဘူး။ မိဘနဲ႔ သားသမီးအျဖစ္၊ လင္နဲ႔ မယားအျဖစ္၊ ေမာင္နဲ႔ ႏွစ္မအျဖစ္၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္အျဖစ္၊ အရွင္နဲ႔ ကြၽန္အျဖစ္ စသျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္စပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ မျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာ္စပ္ပံုမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားပဲ ကြာပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပံုစံမ်ိဳးစံု ၾကံဳခဲ့ၿပီးသားခ်ည္းပါ။
မိဘနဲ႔ သားသမီးအျဖစ္ ဘဝမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ၾကရဖူးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နီးကပ္တဲ့ ဘဝမွာ မိဘနဲ႔ သားသမီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း မိဘနဲ႔ သားသမီးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီနည္းတူပါပဲ။ လင္နဲ႔ မယားအျဖစ္ ဘဝမ်ားစြာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နီးကပ္တဲ့ ဘဝမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးရင္ (၅၂၈)ထက္ပိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အလိုလို ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲဲ။ ေမာင္ ႏွစ္မ သံေယာဇဥ္ စတာေတြဟာလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပါပဲ။
"အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းမရွိဘူး" လို႔ ေလာကလူသားေတြ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီ့စကား အလြန္မွားပါတယ္။
(၁) အတိတ္ဘဝမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ဖူးျခင္း (ပုေဗၺဝ သႏၷိဝါသ)
(၂) ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း (ပစၥဳပၸႏၷ ဟိတ )
ဒီအေၾကာင္း (၂)ပါးေၾကာင့္ သတၱဝါေတြ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိျခင္း စတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာၾကရတာပါလို႔ ဓမၼပဒမွာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။
အဲဒီ့ အဓိက အေၾကာင္း(၂)ပါးကို မသိတဲ့အတြက္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို ရုပ္ရည္လွပလို႔၊ ခ်မ္းသာလို႔၊ ပညာေတာ္လို႔၊ စိတ္ထားေကာင္းလို႔၊ ဂုဏ္ရွိလို႔၊ အစြမ္းအစရွိလို႔၊ ၊ ရိုးေျဖာင့္လို႔၊ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းလို႔ ခ်စ္မိသြားရပါတယ္ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးၾကည့္ၾကၿပီး ဘာေခါင္းစဥ္မွ ရွာမရတဲ့အခါက်ေတာ့ "အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းမရွိဘူး" လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါ။
အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိရတာကလည္း ဒီအေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုယ့္ေရစက္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဆုေတာင္းနဲ႔ကိုယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ မလိုက္ဖက္စြာ တြဲစပ္မိသြားတာ ျမင္ရတဲ့အခါ အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဘူးလို႔ ဆိုမိတတ္ၾကတာပါ။ သတၱ၀ါေတြရတဲ့ ဘယ္အက်ိဳးမဆို ပစၥဳန္ပၸန္သက္သက္ကို ကြက္ၾကည့္ရင္သာ မတူ မတန္၊ မလိုက္ဖက္ဘူး ထင္ရတာပါ။ အတိတ္သံသရာအေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သိပ္ကို တူတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။
သားသတ္မုဆိုးကို ႀကိဳက္မိတဲ့ ေသာတာပန္ သူေဌးသမီးတို႔၊ သူခိုးကို ႀကိဳက္မိတဲ့ ကု႑လေကသီတို႔၊ ကၽြန္နဲ႔ လိုက္ေျပးတဲ့ ပဋာစာရီတို႔ဆိုတာ အတိတ္က အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ မတူညီတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ေပါင္းဖက္မိခဲ့ၾကတာပါ။ ေလာကလူေတြ သတ္မွတ္ေလ့ရွိၾကတဲ့ မတူမတန္ မလိုက္ဖက္ဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘဝဘဝက ဆက္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္သာ အတားအဆီး အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ အခ်စ္အတြက္ အသက္ပင္ေသေသဆိုၿပီး ေပါင္းဖက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပါ။
ခ်စ္ရက္နဲ႔ ကံအေၾကာင္းမသင့္လို႔ လမ္းခြဲရသူေတြ၊ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ကံစြက္ၿပီး ေပါင္းဖက္ရသူေတြ ဆိုတာဟာလည္း မိမိတို႔ ျပဳမိခဲ့ၾကတဲ့ ကံစီမံရာအတိုင္း ခံၾကစံၾကရတာပါ။ ကံစီမံရာအတုိင္း ျဖစ္ေနၾကရသူေတြအတြက္ မိမိတို႔ရရွိထားတဲ့ အေျခအေနကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကံ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ကြက္မၾကည့္ဘဲ အတိတ္ကံ၊ အတိတ္ဘဝေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနသင့္ပါတယ္။
'ငါနဲ႔ သူနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ' 'ငါက သူ႔ထက္ သာတာပဲ' 'ငါက သူ႔ေအာက္ ဘာမ်ားေလ်ာ့ေနလို႔လဲ' စသျဖင့္ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူက ကိုယ့္ထက္ သူတစ္ပါးကို ပိုအေရးေပးေနရင္ ေဒါမနႆပြါးတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဘက္နဲ႔က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘ၀ေတြနီးခဲ့မွန္း မသိ၊ ဒါကို မသိႏိုင္တဲ့ကိုယ္က ဒီဘ၀မွ လာေတြ႔ၿပီး ေမာင္ဦးအေခၚခံခ်င္လြန္းေနျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲ အကုသိုလ္ပြါးရပါမယ္။ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ရွင္ဘုရင္ ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ မိဖုရားကို မိဖုရားေခါင္ၾကီးက မနာလိုျဖစ္ၿပီး ပ်က္စီးေအာင္ ၾကံမိတာေတြဟာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို မျမင္တတ္ခဲ့လို႔ပါ။
အဲဒ့ီလိုပါပဲ။ ကိုယ္က ေကာင္းေနပါရက္နဲ႔ ကိုယ့္ကို အေၾကာင္းမဲ့ မုန္းတီးေနသူေတြနဲ႔ ႀကံဳရရင္လည္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာဆိုၿပီး ဖက္ၿပိဳင္ၿပီးေတာင္ အာဃာတထား ရန္ၿငွဳိးဖြဲ႕မိတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ကိုယ္က ဒီဘ၀မွာေတာ့ ေကာင္းေပမယ့္ အတိတ္ဘ၀ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ သူ႔အက်ိဳးစီးပြါးကို သိသိၾကီးနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ အမွတ္တမဲ့တစ္မ်ိဳး ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးေစခဲ့ဖူးမွန္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳလာရရင္လည္း အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို မွန္းဆသံေ၀ဂယူရပါမယ္။ ကိုယ္က အေၾကြးေပးစရာေတြ ရွိေနတယ္လို႔ပဲ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သူ႔အၿငွိဳးကို ကိုယ့္ေမတၱာနဲ႔ အေၾကြးေက်ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ မီးကို မီးခ်င္းၿငွိမ္းလို႔ မရပါဘူး။ အရင္ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့သူက သူေတာ္ေကာင္းပါပဲ။ သူမေတာ္တာ၊ မေကာင္းတာ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္ဘက္ကပဲ ေတာ္ႏိုင္၊ ေကာင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။
သတၱဝါေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆုိတာ ဘယ္သူမွ ဖန္တီးလို႔ မရပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကာင္းမဲ့ ခ်စ္ေန၊ မုန္းေနတယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း ရွာမရတတ္ေပမယ့္ အတိတ္ဘဝက ခ်စ္စ၊ မုန္းစေတြကိုပါ ထည့္သြင္းေရတြက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္၊ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါလိမ့္မယ္။
အဲ….. တကယ္ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈ အစစ္ကိုမွ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မခ်စ္ပါ မမုန္းပါနဲ႔...။
မခ်စ္တတ္ရင္ = ခ်စ္သူနဲ႔ ခြဲရလို႔ျဖစ္တဲ့ ဒုကၡမီး ၿငိမ္းပါတယ္။
မမုန္းတတ္ရင္ = မုန္းသူနဲ႔ တြဲရလို႔ျဖစ္တဲ့ ဒုကၡမီး ၿငိမ္းပါတယ္။
ဒီေတာ့ မခ်စ္ဘဲ၊ မမုန္းဘဲ ေနႏိုင္ၾကပါ့မလား။ နည္းနည္းေနႏိုင္ရင္ နည္းနည္း ဒုကၡၿငိမ္းသြားပါမယ္။ အမ်ားၾကီး ေနႏိုင္ရင္ အမ်ားၾကီး ဒုကၡၿငိမ္းသြားပါမယ္။ လံုးဝေနႏိုင္သြားရင္ေတာ့ လံုးဝ ဒုကၡၿငိမ္းသြားေတာ့မွာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြလည္း မိမိကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလိုမက်တဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ၾကရရင္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ၾကၿပီး မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္သူေတြကေန မခ်စ္တတ္၊ မမုန္းတတ္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ…။
0 comments: