အရည ဂေတာ ဝါ - ေတာအရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊
႐ုကၡမူလ ဂေတာ ဝါ - သစ္ပင္ရင္းသို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊
သုညာဂါရ ဂေတာ ဝါ - ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း- ဆိုၿပီး တရားအားထုတ္ရန္ ေနရာေတြကို ဗုဒၶျမတ္စြာက ၫႊန္ျပခဲ့ပါတယ္။
သက္တမ္းကတို၊ အခ်ိန္ကနည္း၊ လုပ္စရာတာဝန္ ဝတၱရားေတြကမ်ား၊ စြဲမက္စရာ အာ႐ံုေတြကျပည့္ - ဒီၾကားေတြထဲမွာ ညပ္ေနရတဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူေတြအဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ား ေတာအရပ္ကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သစ္ပင္ရင္းကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါ့အျပင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ဆူဆူညံညံေတြ ေပါမ်ားလာရာမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား ရွားပါးလာပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တရားအားထုတ္စရာ ေနရာမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိလို႔ အားမထုတ္ရေတာ့ဘူးလား။ တရားမရၾကေတာ့ဘူးလား။ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ဘာဝနာအလုပ္ပါ။ ဘာဝနာဆိုတာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ ပြါးရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္နဲ႔ပြါးရတဲ့ မေနာကံအလုပ္ပါ။ စိတ္ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း မလို၊ ေနရာလည္း မလိုပါဘူး။
ဒါဆိုရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ အရညဂေတာဝါ စသျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေနရာေတြကို (မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔) ဗုဒၶက ၫႊန္ျပခဲ့ရတာပါလဲ။ အာ႐ံုေတြရဲ႔ လႊမ္းမိုးမႈကို မေတာ္လွန္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ၫႊန္ျပခဲ့တာပါ။ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ကိုက ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ၊ ေခတ္နဲ႔အညီ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ.. ဒီလို အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ အာ႐ံုေတြကေန ေဝးေဝးေနႏိုင္ေစဖို႔၊ ေရွာင္ႏိုင္ေစဖို႔ (အာရတီျဖစ္ေစဖို႔) ၫႊန္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကို အာ႐ံုအလို မလိုက္ေစဘဲ၊ အာ႐ံုကိုသာ စိတ္အလိုလိုက္ေနေစႏိုင္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘာေနရာမွ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တစ္စံုတစ္ခုကို လိုခ်င္ရင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးဆပ္ရၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဥစၥာမွ အလကားမရပါဘူး။ မိမိတို႔ ဘ၀မွာ အမ်ားဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ရတာက အခ်ိန္ေတြပါ။ ေမြးကတည္းက ေပးဆပ္လာခဲ့လိုက္ရတာ။ ေပးရဖန္မ်ားလြန္းလို႔ လက္က်န္အခ်ိန္ဆိုတာေတာင္ မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ သီးသန္႔အခ်ိန္မရွိေတာ့မွေတာ့ ၾကားျဖတ္အခ်ိန္ယူရံုပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လို ၾကားျဖတ္ၾကမလဲ။
မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ျပဳေနၾက အလုပ္ခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္႐ံုပါပဲ။ ခ်က္ရင္း ျပဳတ္ရင္း၊ ေလွ်ာ္ရင္း ဖြပ္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း၊ တြက္ရင္း ခ်က္ရင္း၊ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း၊ ေျပးရင္း လႊားရင္း၊ ေမာင္းရင္း ႏွင္ရင္း၊ ေျပာရင္း ဆိုရင္း.... အနည္းဆံုး အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ပြားမ်ားတဲ့ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို လိုက္လိုက္သိေနတဲ့၊ မၿမဲတဲ့ သေဘာကို သိသိေပးေနတဲ့ ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရားထူးရၿပီး ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ အရိယာ ျဖစ္သြားသူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆီမီးထြန္းရင္း၊ ေျခေဆးရင္း၊ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ရင္း၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း၊ သေဘၤာစီးရင္း… စသျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကရင္း အရိယာျဖစ္သြားသူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာပါ။ ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက သာဝတၴိျပည္မွာ လူဦးေရ (၇)ကုေဋရွိတဲ့အထဲမွာ (၅) ကုေဋက အရိယာေတြပါ။ ဒီပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အိမ္ယာတည္ေထာင္ လူ႕ေဘာင္မွာေနၿပီး မိမိအလုပ္ မိမိလုပ္ရင္းက အရိယာျဖစ္ေအာင္ ကုသိုလ္ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ သာသနာမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ အနာထပိဏ္၊ ဝိသာခါတို႔ဆိုတာလည္း ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့၊ ေအာင္ျမင္စြာ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ကုန္သည္အရိယာၾကီးေတြပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းလို႔၊ ရိပ္သာမွာ စခန္းသြားမ၀င္ႏိုင္လို႔ စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႔။ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အလုပ္တိုင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္း သတိမကပ္ႏိုင္ေတာင္ (အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ေတာင္မွ) သတိရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားျဖတ္ဝင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ အခု သတိရရင္ အခု ကုသိုလ္စိတ္ေလး ၾကားခိုလိုက္ပါ။ ၾကားခိုထားတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားလာရင္ ကုသိုလ္အစုအပံုႀကီး ျဖစ္လာပါမယ္။ ကုသိုလ္အစုအပံုၾကီးက ေပးလာတဲ့အက်ိဳးျဖစ္မွေတာ့ သံသရာမွာ ေထာက္ရာရၿပီေပါ့။
အဲ... တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။ ရွားရွားပါးပါး ကုသိုလ္ျပဳေနခ်ိန္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ ၾကားခိုမလာေစဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္လ်င္ပါတယ္။ ၀င္ဖို႔လည္း အၿမဲေခ်ာင္းေနပါတယ္။ အထူးအားထုတ္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုလို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ သတိအေစာင့္ လစ္ရင္လစ္သလို ေနရာယူထားတတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကုသိုလ္ကိုပဲ ၾကားခုိခြင့္ေပးလိုက္ပါ...။ ၾကားခုိတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ပါ.....။
သုညာဂါရ ဂေတာ ဝါ - ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း- ဆိုၿပီး တရားအားထုတ္ရန္ ေနရာေတြကို ဗုဒၶျမတ္စြာက ၫႊန္ျပခဲ့ပါတယ္။
သက္တမ္းကတို၊ အခ်ိန္ကနည္း၊ လုပ္စရာတာဝန္ ဝတၱရားေတြကမ်ား၊ စြဲမက္စရာ အာ႐ံုေတြကျပည့္ - ဒီၾကားေတြထဲမွာ ညပ္ေနရတဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူေတြအဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ား ေတာအရပ္ကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သစ္ပင္ရင္းကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါ့အျပင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ဆူဆူညံညံေတြ ေပါမ်ားလာရာမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား ရွားပါးလာပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တရားအားထုတ္စရာ ေနရာမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိလို႔ အားမထုတ္ရေတာ့ဘူးလား။ တရားမရၾကေတာ့ဘူးလား။ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ဘာဝနာအလုပ္ပါ။ ဘာဝနာဆိုတာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ ပြါးရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္နဲ႔ပြါးရတဲ့ မေနာကံအလုပ္ပါ။ စိတ္ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း မလို၊ ေနရာလည္း မလိုပါဘူး။
ဒါဆိုရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ အရညဂေတာဝါ စသျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေနရာေတြကို (မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔) ဗုဒၶက ၫႊန္ျပခဲ့ရတာပါလဲ။ အာ႐ံုေတြရဲ႔ လႊမ္းမိုးမႈကို မေတာ္လွန္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ၫႊန္ျပခဲ့တာပါ။ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ကိုက ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ၊ ေခတ္နဲ႔အညီ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ.. ဒီလို အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ အာ႐ံုေတြကေန ေဝးေဝးေနႏိုင္ေစဖို႔၊ ေရွာင္ႏိုင္ေစဖို႔ (အာရတီျဖစ္ေစဖို႔) ၫႊန္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကို အာ႐ံုအလို မလိုက္ေစဘဲ၊ အာ႐ံုကိုသာ စိတ္အလိုလိုက္ေနေစႏိုင္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘာေနရာမွ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တစ္စံုတစ္ခုကို လိုခ်င္ရင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးဆပ္ရၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဥစၥာမွ အလကားမရပါဘူး။ မိမိတို႔ ဘ၀မွာ အမ်ားဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ရတာက အခ်ိန္ေတြပါ။ ေမြးကတည္းက ေပးဆပ္လာခဲ့လိုက္ရတာ။ ေပးရဖန္မ်ားလြန္းလို႔ လက္က်န္အခ်ိန္ဆိုတာေတာင္ မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ သီးသန္႔အခ်ိန္မရွိေတာ့မွေတာ့ ၾကားျဖတ္အခ်ိန္ယူရံုပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လို ၾကားျဖတ္ၾကမလဲ။
မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ျပဳေနၾက အလုပ္ခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္႐ံုပါပဲ။ ခ်က္ရင္း ျပဳတ္ရင္း၊ ေလွ်ာ္ရင္း ဖြပ္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း၊ တြက္ရင္း ခ်က္ရင္း၊ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း၊ ေျပးရင္း လႊားရင္း၊ ေမာင္းရင္း ႏွင္ရင္း၊ ေျပာရင္း ဆိုရင္း.... အနည္းဆံုး အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ပြားမ်ားတဲ့ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို လိုက္လိုက္သိေနတဲ့၊ မၿမဲတဲ့ သေဘာကို သိသိေပးေနတဲ့ ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရားထူးရၿပီး ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ အရိယာ ျဖစ္သြားသူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆီမီးထြန္းရင္း၊ ေျခေဆးရင္း၊ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ရင္း၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း၊ သေဘၤာစီးရင္း… စသျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကရင္း အရိယာျဖစ္သြားသူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာပါ။ ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက သာဝတၴိျပည္မွာ လူဦးေရ (၇)ကုေဋရွိတဲ့အထဲမွာ (၅) ကုေဋက အရိယာေတြပါ။ ဒီပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အိမ္ယာတည္ေထာင္ လူ႕ေဘာင္မွာေနၿပီး မိမိအလုပ္ မိမိလုပ္ရင္းက အရိယာျဖစ္ေအာင္ ကုသိုလ္ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ သာသနာမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ အနာထပိဏ္၊ ဝိသာခါတို႔ဆိုတာလည္း ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့၊ ေအာင္ျမင္စြာ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ကုန္သည္အရိယာၾကီးေတြပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းလို႔၊ ရိပ္သာမွာ စခန္းသြားမ၀င္ႏိုင္လို႔ စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႔။ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အလုပ္တိုင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္း သတိမကပ္ႏိုင္ေတာင္ (အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ေတာင္မွ) သတိရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားျဖတ္ဝင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ အခု သတိရရင္ အခု ကုသိုလ္စိတ္ေလး ၾကားခိုလိုက္ပါ။ ၾကားခိုထားတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားလာရင္ ကုသိုလ္အစုအပံုႀကီး ျဖစ္လာပါမယ္။ ကုသိုလ္အစုအပံုၾကီးက ေပးလာတဲ့အက်ိဳးျဖစ္မွေတာ့ သံသရာမွာ ေထာက္ရာရၿပီေပါ့။
အဲ... တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။ ရွားရွားပါးပါး ကုသိုလ္ျပဳေနခ်ိန္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ ၾကားခိုမလာေစဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္လ်င္ပါတယ္။ ၀င္ဖို႔လည္း အၿမဲေခ်ာင္းေနပါတယ္။ အထူးအားထုတ္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုလို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ သတိအေစာင့္ လစ္ရင္လစ္သလို ေနရာယူထားတတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကုသိုလ္ကိုပဲ ၾကားခုိခြင့္ေပးလိုက္ပါ...။ ၾကားခုိတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ပါ.....။
1 comments:
ဖတ္လို ့မွတ္လို ့ေကာင္းလိုက္တာ dhammayanantအရွင္ရယ္ ရွယ္မိတာခြင့္လွ ြတ္ပါ