ဒီတစ္ခါ ဂဏန္းႏွစ္လံုးအေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္။ တစ္မ်ိဳးမေတြးပါနဲ႔။ ေလာကီသုညနဲ႔ ေလာကုတၱရာသုည အေၾကာင္းပါ။ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခါ ဘယ္သူမ်ား သုညရခ်င္ၾကပါသလဲ။ ေလာကီစာေမးပြဲေတြမွာ သုညမ်ား ရလိုက္တယ္ဆိုရင္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲရမႈေတြဆိုတာ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို တစ္ပံုၾကီးပါ။ အဲ… ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲမွာမ်ား သုညရလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေအးရၿပီေပါ့။ အႏိႈင္းမဲ့ခ်မ္းသာ ရၿပီေလ။ ေလာကီနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးပါ။ ပိုရွင္းေအာင္ နဲနဲခဲြၾကည့္ရေအာင္။
ေလာကီသုည ဆိုတဲ့ သေဘာက- ေလာကမွာ မရွိေတာ့ရင္၊ မက်န္ေတာ့ရင္၊ ကုန္ဆံုးသြားရင္ သုညနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “သုဥ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးက လာပါတယ္။ ေလာကီမွာေတာ့ မရွိ၊ မက်န္၊ ကုန္ဆံုး၊ ဆိတ္သုဥ္း ဆိုတာေတြက အပ်က္သေဘာေဆာင္ ေ၀ါဟာရေတြပါ။ ဘယ္သူမွ မၾကားလိုၾကပါဘူး။ ဆုေတာင္မွ ေတာင္းၾကပါေသးတယ္။ “ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ မရွိဆိုတဲ့စကား မၾကားရပါလို၏” တဲ့။ မရွိမွ၊ ကုန္မွ ေကာင္းတဲ့အရာေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ဘာလို႔မ်ား မေတြးမိၾကပါလိမ့္။ ဥပမာ- ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ပူပန္ ပင္ပန္းေစတဲ့ အကုသိုလ္ စိတ္၊ ေစတသိက္မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေတြကိုလည္း အဆင္းရဲခံၿပီး ဖက္တြယ္ထားခ်င္၊ ရွိခ်င္ၾကတာပဲလား။
ျပန္ဆက္ပါဦးမယ္။ ေလာကီသုညက သူ႔ခ်ည္းေနရင္ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားေနျပန္ရင္လည္း တန္ဖိုးမတိုးပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ေနမွသာ တန္ဖိုးတက္ပါတယ္။ ဒါကို ဥပမာထားၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတန္ဖိုးကို မိမိနားလည္သင့္ပါတယ္။ မိမိတန္ဖိုးက နည္းေနရင္ တန္ဖိုးႀကီးသူရဲ႕ေနာက္မွာ ေနေပးၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တန္ဖိုးတက္ေစရပါမယ္။ မိမိတန္ဖိုးက မ်ားေနရင္ေတာ့ တန္ဖိုးနည္းသူ တန္ဖိုးမဲ့သူ လူသုညေတြရဲ႕ ေရွ႕ကေန ရဲရဲဝံ့ဝံ့ၾကီး ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းၿပီး မိမိ သူတစ္ပါး တန္ဖိုးမ်ားေအာင္ ျပဳေပးရပါမယ္။ မိမိအေနနဲ႔ သာတယ္၊ နာတယ္ မတြက္ဘဲ အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ ၿပီးစီးေစဖို႔သာ အဓိကလို႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္ရပါမယ္။
ေလာကုတၱရာသုည သေဘာကေတာ့- ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတြးေတြး “ငါဆိုတာလည္း မရွိ၊ ငါ့ဟာဆိုတာလည္း မရွိ” လို႔ အရာရာကို ႏွလံုးသြင္း မွန္ကန္ေနမႈပါ။ ေလာကုတၱရာမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ားမ်ားမရွိေလ၊ မ်ားမ်ားသုဥ္းေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲမွာ ေမးခြန္း(၁၀)ပုဒ္ ေမးပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၦာ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟီရိက၊ အေနာတၱပၸဆိုတဲ့ ကိေလသာ (၁၀)ပါးပါ။ အမွတ္မရေအာင္၊ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ေျဖရပါမယ္။ ၇၅ မွတ္အထက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ေနရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းေသးတဲ့ အႏၶဗာလပုထုဇဥ္ပါ။ ၇၅ နဲ႔ ၅၀ ၾကားဆိုရင္ေတာ့ တရားနဲ႔ ယဥ္ပါးစျပဳလာတဲ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ပါ။ ၅၀ ဆိုရင္ စူဠေသာတာပန္၊ ၄၀ ဆိုရင္ မဇၥ်ိမေသာတာပန္၊ ၃၀ ဆိုရင္ မဟာေသာတာပန္၊ ၂၀ ဆိုရင္ သကဒါဂါမ္၊ ၁၀ ဆိုရင္ အနာဂါမ္၊ ၀ ဆိုရင္ေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး ဒုကၡၿငိမ္းပါၿပီ။ ျပန္မရႈံးေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲကို ၀ ရၿပီး အျမင့္ဆံုးအဆင့္နဲ႔ ေအာင္သြားပါၿပီ။
ငါ ဆိုတဲ့ အတၱ၊ ငါ့ဟာ ဆိုတဲ့ အတၱနိယ ကေန ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ ကိေလသာ သံေယာဇဥ္ေတြကလြတ္ၿပီး သုညတဝိေမာကၡ မည္တဲ့ မဂ္နဲ႔ သုညတနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ငါဆိုတဲ့ “ဒိ႒ိ နဲ႔ မာန”၊ ငါ့ဟာဆိုတဲ့ “တဏွာ” ေတြကေန ဆိတ္သုဥ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သုညတနိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေလာကုတၱရာသုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းမရ အျမင့္တကာ့ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မွတ္သားရမွာက-
ေလာကီ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက ဘာမွမရွိ။
ေလာကုတၱရာ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက အႏိႈင္းမဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာပါပဲ။
ေလာကီစာေမးပြဲေတြမွာ သုညရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ က်ိန္စာတိုက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္အရမ္းဆိုးၾကမွာပါ။ ေလာကုတၱရာ စာေမးပြဲ၀င္သူမ်ားကိုေတာ့ သုညရႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္းလည္း ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သုညရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႔ကေတာ့ မိမိတို႔တာ၀န္ပါပဲ…။
ေလာကီသုည ဆိုတဲ့ သေဘာက- ေလာကမွာ မရွိေတာ့ရင္၊ မက်န္ေတာ့ရင္၊ ကုန္ဆံုးသြားရင္ သုညနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ “သုဥ္း” ဆိုတဲ့ စကားလံုးက လာပါတယ္။ ေလာကီမွာေတာ့ မရွိ၊ မက်န္၊ ကုန္ဆံုး၊ ဆိတ္သုဥ္း ဆိုတာေတြက အပ်က္သေဘာေဆာင္ ေ၀ါဟာရေတြပါ။ ဘယ္သူမွ မၾကားလိုၾကပါဘူး။ ဆုေတာင္မွ ေတာင္းၾကပါေသးတယ္။ “ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ မရွိဆိုတဲ့စကား မၾကားရပါလို၏” တဲ့။ မရွိမွ၊ ကုန္မွ ေကာင္းတဲ့အရာေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ဘာလို႔မ်ား မေတြးမိၾကပါလိမ့္။ ဥပမာ- ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ပူပန္ ပင္ပန္းေစတဲ့ အကုသိုလ္ စိတ္၊ ေစတသိက္မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေတြကိုလည္း အဆင္းရဲခံၿပီး ဖက္တြယ္ထားခ်င္၊ ရွိခ်င္ၾကတာပဲလား။
ျပန္ဆက္ပါဦးမယ္။ ေလာကီသုညက သူ႔ခ်ည္းေနရင္ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ သြားေနျပန္ရင္လည္း တန္ဖိုးမတိုးပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဂဏန္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ေနမွသာ တန္ဖိုးတက္ပါတယ္။ ဒါကို ဥပမာထားၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတန္ဖိုးကို မိမိနားလည္သင့္ပါတယ္။ မိမိတန္ဖိုးက နည္းေနရင္ တန္ဖိုးႀကီးသူရဲ႕ေနာက္မွာ ေနေပးၿပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ တန္ဖိုးတက္ေစရပါမယ္။ မိမိတန္ဖိုးက မ်ားေနရင္ေတာ့ တန္ဖိုးနည္းသူ တန္ဖိုးမဲ့သူ လူသုညေတြရဲ႕ ေရွ႕ကေန ရဲရဲဝံ့ဝံ့ၾကီး ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းၿပီး မိမိ သူတစ္ပါး တန္ဖိုးမ်ားေအာင္ ျပဳေပးရပါမယ္။ မိမိအေနနဲ႔ သာတယ္၊ နာတယ္ မတြက္ဘဲ အတၱဟိတ၊ ပရဟိတ ၿပီးစီးေစဖို႔သာ အဓိကလို႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္ရပါမယ္။
ေလာကုတၱရာသုည သေဘာကေတာ့- ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတြးေတြး “ငါဆိုတာလည္း မရွိ၊ ငါ့ဟာဆိုတာလည္း မရွိ” လို႔ အရာရာကို ႏွလံုးသြင္း မွန္ကန္ေနမႈပါ။ ေလာကုတၱရာမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ားမ်ားမရွိေလ၊ မ်ားမ်ားသုဥ္းေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲမွာ ေမးခြန္း(၁၀)ပုဒ္ ေမးပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၦာ၊ ထိန၊ ဥဒၶစၥ၊ အဟီရိက၊ အေနာတၱပၸဆိုတဲ့ ကိေလသာ (၁၀)ပါးပါ။ အမွတ္မရေအာင္၊ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ေျဖရပါမယ္။ ၇၅ မွတ္အထက္ ဂုဏ္ထူးထြက္ေနရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းေသးတဲ့ အႏၶဗာလပုထုဇဥ္ပါ။ ၇၅ နဲ႔ ၅၀ ၾကားဆိုရင္ေတာ့ တရားနဲ႔ ယဥ္ပါးစျပဳလာတဲ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ပါ။ ၅၀ ဆိုရင္ စူဠေသာတာပန္၊ ၄၀ ဆိုရင္ မဇၥ်ိမေသာတာပန္၊ ၃၀ ဆိုရင္ မဟာေသာတာပန္၊ ၂၀ ဆိုရင္ သကဒါဂါမ္၊ ၁၀ ဆိုရင္ အနာဂါမ္၊ ၀ ဆိုရင္ေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး ဒုကၡၿငိမ္းပါၿပီ။ ျပန္မရႈံးေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲကို ၀ ရၿပီး အျမင့္ဆံုးအဆင့္နဲ႔ ေအာင္သြားပါၿပီ။
ငါ ဆိုတဲ့ အတၱ၊ ငါ့ဟာ ဆိုတဲ့ အတၱနိယ ကေန ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ ကိေလသာ သံေယာဇဥ္ေတြကလြတ္ၿပီး သုညတဝိေမာကၡ မည္တဲ့ မဂ္နဲ႔ သုညတနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ငါဆိုတဲ့ “ဒိ႒ိ နဲ႔ မာန”၊ ငါ့ဟာဆိုတဲ့ “တဏွာ” ေတြကေန ဆိတ္သုဥ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သုညတနိဗၺာန္ဆိုတဲ့ ေလာကုတၱရာသုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းမရ အျမင့္တကာ့ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မွတ္သားရမွာက-
ေလာကီ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက ဘာမွမရွိ။
ေလာကုတၱရာ သုညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးက အႏိႈင္းမဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာပါပဲ။
ေလာကီစာေမးပြဲေတြမွာ သုညရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ က်ိန္စာတိုက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္အရမ္းဆိုးၾကမွာပါ။ ေလာကုတၱရာ စာေမးပြဲ၀င္သူမ်ားကိုေတာ့ သုညရႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္းလည္း ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သုညရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကဖို႔ကေတာ့ မိမိတို႔တာ၀န္ပါပဲ…။
0 comments: