Dhamma Yanant

က်န္းမာေရးအရ လတ္ဆတ္မွတဲ့
သူ႔အသက္ကိုလည္း တန္ဖိုးမတြက္တဲ့အခါ…
ငတ္ျပတ္လြန္းတဲ့ အူအေခြအတြက္
ၾကံဳသလိုရပ္ အစာေဖြထြက္တဲ့အခါ…
ေရာင္စံုတံလွ်ပ္ ရမၼက္ေတြေအာက္က
ပန္းကံုးေတြလည္း ေရာင္းမေလာက္တဲ့အခါ…
အျပံဳးညာဖက္ မာယာစြက္ၿပီး
လကၤာေတြစြဲ ႏွစ္သက္တဲ့အခါ…
လူမႈေရးျပ ျငင္းထြက္မရလို႔
မူးယစ္ရီေ၀ လက္ခံေလတဲ့အခါ…

ပကာသနနဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြက
စိတ္ဓာတ္ကို အဆိပ္ခတ္ သတ္ၾက
ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ ၿပိဳက်
သိကၡာဆိုတာေတြ ေျမခ
သီလေတြလည္း ဖ်ားသြားတဲ့အခါ…

ငါဟာ…
လူမဟုတ္ေတာ့တဲ့ လူျဖစ္ေနၿပီေလ။

ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာ ခ်မ္းသာမိန္းမူး

ရာထူးဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္သၼီးသား
အဂၤါေျခလက္ အသက္မခၽြတ္
မစြန္႔လႊတ္ရဲလို႔
လက္လြတ္ရမွာ ေၾကာက္သတဲ့…။

မရဘူးလည္း ဦးသူယူခ်င္
ျမင္ရာလွမ္းဖမ္း ဆြဲရမ္းသိမ္းပိုက္
ၾကိဳက္ခိုက္မိုက္မလင္း ခ်င္ျခင္းတပ္စြန္း
လိုခ်င္လြန္းလို႔
လြဲလိုက္ရမွာ ေၾကာက္သတဲ့…။

ေလာဘျမစ္ဖ်ား ေဒါသႏွစ္ပါးက
ခေလာက္ဆန္ေအာင္ေမႊ
ဘ၀ေတြ ေပြလိုက္ၾကပံုမ်ား
ေနစရာကိုမရွိ စိတ္မခ်မႈအတိနဲ႔
ျပည့္စံုတယ္လည္း မထင္ရ
ေမာဟက အေမွာင္ခ်…။

အေမွာင္ကမၻာက စမ္းတ၀ါးခရီး
ေၾကာက္လြန္းရွာသူေတြအတြက္ အလင္းမီးက
ေပးလွဴစြမ္းၿပီး မရခ်င္ပါမွ ထိန္ၿငီးခဲ့
အေၾကာက္ကင္းစင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ရွင္ ျဖစ္ဖို႔ဆို
စိတ္ကိုျပင္ဆင္ မလိုခ်င္လြန္းဘဲ
ေလာဘေဒါသ အစြန္းေတြကို ဆုတ္ၿဖဲ
ေတာင့္တမႈေတြ မဖက္တြဲဘဲ
လြတ္လြတ္ရဲရဲ စြန္႔ၾကဲမွေလ…။

တစ္နည္းေျပာရရင္ အသေခ်ၤ = ၁ ေနာက္တြင္ သုညေပါင္း ၁၄ဝ လံုးရွိတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ေလးအသေခ်ၤေရတြက္ပံုကေတာ့ ...
(၁) ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့ ဝရကမၻာ = (ဘုရား-၄ဆူ ပြင့္တဲ့ကမၻာ) ကုန္ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ ဘုရားမပြင့္လို႔ သုညကမၻာအသေခ်ၤ ၾကာသြားပါတယ္။ အဲဒါကို 'ေသလ အသေခၤ်'လို႔ ေခၚပါတယ္။
(၂) အဲဒီေနာက္ ... ေကာ႑ညဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့ သာရကမၻာ = (ဘုရားတစ္ဆူသာ ပြင့္တဲ့ကမၻာ) ကုန္ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ သုညကမၻာ အသေခ်ၤ ၾကာသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို 'ဘာသအသေခၤ်'လို႔ ေခၚပါတယ္။
(၃) အဲဒီေနာက္ ... မဂၤလဘုရား၊ သုမနဘုရား၊ ေရဝတဘုရား နဲ႔ ေသာဘိတဘုရား ဆိုတဲ့ ဘုရားေလးဆူပြင့္တဲ့ ဝရကမၻာေပၚထြန္း ကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္ သုညကမၻာအသေခ်ၤ ၾကာသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို 'ေဇယ်အသေခၤ်'လို႔ ေခၚပါတယ္။
(၄) အဲဒီေနာက္ ... အေနာမဒႆီဘုရား၊ ပဒုမဘုရား နဲ႔ နာရဒဘုရား ဆိုတဲ့ ဘုရားသံုးဆူပြင့္တဲ့ သာရမ႑ကမၻာေပၚထြန္း ကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္ သုညကမၻာ အသေခ်ၤၾကာသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို '႐ုစိယအသေခၤ်'လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီလို ေသလ၊ ဘာသ၊ ေဇယ် နဲ႔ ႐ုစိယလို႔ေခၚတဲ့ ကမၱာေပါင္း ေလးအသေခ်ၤအတြင္းမွာ ဘုရားေပါင္း (၁၂)ဆူ ပြင့္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပဒုမုတၱရဘုရားတစ္ဆူသာပြင့္တဲ့ သာရကမၻာ ေပၚထြန္းၿပီး ယခု ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားပြင့္ရာ ဘဒၵကမၻာ= (ဘုရားငါးဆူ ပြင့္တဲ့ကမၻာ) ထိ ကမၱာေပါင္း တစ္သိန္းျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကမၱာေပါင္း တစ္သိန္းအတြင္းမွာေတာ့ ဘုရားေပါင္း (၁၆) ဆူ ပြင့္ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ... ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း အတြင္းမွာ ဘုရားေပါင္း (၂၈) ဆူသာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားပြင့္ရာ ကမၻာတစ္ခု ေပၚထြန္းလာၿပီးေနာက္ သုညကမၻာေပါင္း တေမ့တေမာ မ်ားစြာျဖစ္ၿပီးမွ ဘုရားပြင့္ရာ ကမၻာတစ္ခုေပၚ။ အဲဒီေနာက္ တစ္ခါ သုညကမၻာေတြ တေမ့တေမာ မ်ားစြာျပန္ျဖစ္ .......... ေတြးၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ နက္႐ိႈင္းတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ အသက္လုၿပီး ေျပးလႊားေနရသလို ေမာပန္းၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္နဲ႔ တိုက္ရိုက္မႀကံဳေပမယ့္ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ႀကံဳေနခိုက္မို႔ ရခဲလွတဲ့ဒုလႅဘတရားေတြနဲ႔လည္း ကိုက္ညီေနတုန္း အေမွာင္လမ္းက စြမ္းသေလာက္ရုန္းထြက္ အလင္းတစ္ခ်က္နဲ႔ သံသရာမွာ ေထာက္မတ္မႈရေအာင္ အပ်င္းမဖက္ ၀ီရိယစြက္ရင္း ႀကိဳးစားၾကဖို႔ပါပဲ ... ။

ဒါေပမယ့္ ေဒါသဟာ ေမတၱာရဲ႕ အေဝးရန္သူပါ။ ေရနဲ႔ မီး၊ အေအးနဲ႔ အပူ၊ ေကာင္းကြက္႐ႈတာနဲ႔ မေကာင္းကြက္႐ႈတာ အဲဒီလို သေဘာအားျဖင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ေနလို႔ ေဒါသဟာ ေမတၱာရဲ႕ အေဝးရန္သူ ျဖစ္ရတာပါ။ ေမတၱာလည္း ပြားမယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္မယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေမတၱာပြားေနရင္ ေဒါသမလာႏိုင္ပါဘူး။
ဒါဆို အနီးရန္သူက ဘာလဲဆိုရင္ ခ်စ္ျခင္းလို႔ေခၚတဲ့ ရာဂပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ေမတၱာကလည္း ေကာင္းကြက္ကို ႐ႈတယ္။ ခ်စ္တာကလည္း ေကာင္းကြက္ကို ႐ႈတယ္။ အဲဒီလို သေဘာတူေနလို႔ ေကာင္းကြက္ကို ႐ႈရင္း၊ ႐ႈရင္းကေန တစ္ခါတစ္ရံ ေမတၱာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ခ်စ္တာျဖစ္သြားတတ္လို႔ပါ။ ေမတၱာပြားရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္တာပြားရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒီလို ကုသိုလ္ကေန အကုသိုလ္ျဖစ္သြားတတ္လို႔ ရာဂဟာ ေမတၱာရဲ႕ အနီးရန္သူ ျဖစ္ရတာပါ။

ေနာက္တစ္ခု- သနားျခင္းသေဘာရွိတဲ့ က႐ုဏာရဲ႕ ထင္ထင္ရွားရွား အေဝးရန္သူကေတာ့ သနားျခင္းရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ ညႇင္းဆဲျခင္း ဝိဟႎသပါ။ သနားေနရင္ ၫႇင္းဆဲျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ကရုဏာရဲ႕ အနီးရန္သူကေတာ့ (ကာမဂုဏ္ကို မွီတဲ့) စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေဒါမနႆပါ။ လိုခ်င္တာ မရလို႔၊ ရၿပီးသား ပ်က္စီးသြားလို႔ စိတ္ဆင္းရဲတာကို (ကာမဂုဏ္ကို မွီတဲ့) ေဒါမနႆလို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဒါမနႆကလည္း ပ်က္စီးသြားျခင္းဆိုတဲ့ ဝိပၸတၱိကို ႐ႈတယ္။ က႐ုဏာကလည္း ပ်က္စီးသြားျခင္းဆိုတဲ့ ဝိပၸတၱိကို ႐ႈတယ္။ အဲဒီလို သေဘာျခင္းတူေနတဲ့အတြက္ က႐ုဏာဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ပြားေနရင္းကေန ေဒါမနႆဆိုတဲ့ အကုသိုလ္သေဘာကို အလြယ္တကူ ေျပာင္းသြားႏိုင္လို႔ အနီးရန္သူျဖစ္ရပါတယ္။

သူမ်ားႀကီးပြားတာကို ဝမ္းေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့ မုဒိတာရဲ႕ အေဝးရန္သူကေတာ့ မေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ အရတိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းနဲ႔ မေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းဟာ သေဘာျခင္း ဆန္႔က်င္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အေဝးရန္သူေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း ျဖစ္ေနရင္ မေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ (တနည္း - သူတပါးကို မနာလိုတဲ့ ဣႆာဆိုတာလည္း မုဒိတာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။)
မုဒိတာရဲ႕ အနီးရန္သူကေတာ့ ကာမဂုဏ္ကိုမွီတဲ့ ေသာမနႆပါ။ လိုခ်င္တာေတြ ရလို႔၊ အရင္တုန္းက ရဖူးလို႔ ဝမ္းေျမာက္ေနတာကို ကာမဂုဏ္ကိုမွီတဲ့ ေသာမနႆလို႔ ေခၚပါတယ္။ ျပည့္စံုျခင္းဆိုတဲ့ သမၸတၱိကို ႐ႈျခင္း သေဘာအားျဖင့္ မုဒိတာနဲ႔ ေသာမနႆဟာ တူေနပါတယ္။ ကုသိုလ္သေဘာ မုဒိတာ ပြားေနရင္းကေန ေလာဘသေဘာ ေသာမနႆကို အလြယ္တကူ ေျပာင္းသြားႏိုင္လို႔ အနီးရန္သူျဖစ္ရပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း မရွိတဲ့ ဥေပကၡာရဲ႕ အေဝးရန္သူကေတာ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆိုတဲ့ ရာဂနဲ႔ ပဋိဃတို႔ပါပဲ။ ဥေပကၡာပြားေနရင္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဥေပကၡာရဲ႕ အနီးရန္သူကေတာ့ ဉာဏ္ကင္းတဲ့ အဉာဏုေပကၡာပါ။ ဂုဏ္၊ အျပစ္ကို မ႐ႈမဆင္ျခင္ျခင္း သေဘာအားျဖင့္ တူေသာေၾကာင့္ အနီးရန္သူ ျဖစ္ရတာပါ။ ဂုဏ္ကိုဆင္ျခင္ရင္ ခ်စ္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ၿပီး အျပစ္ကို ဆင္ျခင္ရင္ မုန္းျခင္း ျဖစ္ႏိုင္လို႔ တမင္မ႐ႈတဲ့ ဥေပကၡာပြားေနရင္းကေန ဂုဏ္အျပစ္ကို မခြဲျခား မသိျမင္လို႔ မ႐ႈမဆင္ျခင္တဲ့ အဉာဏုေပကၡာအျဖစ္ ေျပာင္းသြားႏိုင္လို႔ အနီးရန္သူျဖစ္ရပါတယ္။

ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနရင္ ရန္သူဆိုတာ ထင္ရွားေပမယ့္ အာ႐ံုတူစြာ လာေရာၿပီး ပူးသတ္တတ္တဲ့ အနီးရန္သူကိုေတာ့ သတိျပဳမိခဲတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္တူ႐ိုးမွား သတိျပဳပါဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ အနီးရန္သူနဲ႔ အေဝးရန္သူ ဘယ္ရန္သူကို ပိုဂ႐ုစိုက္ရမလဲဆိုတာ သတိခ်ပ္ေစလိုပါေၾကာင္း ...။

ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုက... သားသတ္လိုင္စင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သတ္ျဖတ္ေနရင္ စီးပြားေတြ တက္ေနၿပီး မေကာင္းမွန္းသိလို႔ အျခားသမၼာအာဇီဝ အလုပ္လုပ္ရင္ စီးပြားေတြ က်ပါသတဲ့။
အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ၊ ကံက စီမံေနလို႔ပါပဲ..။
ခ်မ္းသာတာဟာ အတိတ္က ေကာင္းမႈေၾကာင့္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္မေကာင္းမႈက အတိတ္ေကာင္းမႈကို ေထာက္ပံ့လို႔ ခ်မ္းသာတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိပ္စက္လို႔ ခ်မ္းသာတာပါ။ ဘယ္လိုႏွိပ္စက္လဲဆိုရင္ ေကာင္းမႈအက်ိဳးေတြ ျမန္ျမန္ကုန္သြားေအာင္ ႏွိပ္စက္တာပါ။ ဒါမွ မေကာင္းမႈအသစ္ရဲ႕ အက်ိဳးေတြ ျမန္ျမန္ဝင္ႏိုင္ပါမယ္။ (ပ်ားရည္သုတ္ထားတဲ့ ဓားသြားကို လွ်က္ေနသလို ပ်ားရည္က ပါးပါးေလးရယ္ပါ။ အဲဒါကို အဟုတ္ထင္ၿပီး ဆက္လွ်က္ေနရင္ လွ်ာျပတ္ဖို႔ပဲရွိပါတယ္။) (အက်ိဳးမေပးေသးခင္ေတာ့ မေကာင္းမႈကို ပ်ားသကာလို ထင္ၾကတယ္လို႔ ဓမၼပဒထဲမွာ ဥပၸလဝဏၰာေထရီကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ နႏၵလုလင္နဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။)
ဒါဆို ေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ဆင္းရဲတာကေရာ။ ပစၥဳပၸန္ေကာင္းမႈက ခ်မ္းသာကို ႏွိပ္စက္လို႔ ဆင္းရဲတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေထာက္ပံ့တာပါ။ ဆင္းရဲေတြကုန္သြားၿပီး ခ်မ္းသာမႈ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ့တာပါ။ (အစြမ္းထက္တဲ့ ေဆးခါးႀကီး ေသာက္ရသလိုပါပဲ။ ခဏသာ ခါးေပမယ့္ ၿပီးရင္ နာက်င္ဆင္းရဲမႈေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ခ်မ္းသာရာ ေရာက္ရမွာပါ။) ( ရွင္သာရိပုတၱရာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့ ေရႊပန္းခိုင္ေလးနဲ႔ ပူေဇာ္ဖို႔လာတဲ့ ေရဝတီဆိုတဲ့ ကေလးမေလး လူအုပ္ႀကီးနင္းခံရလို႔ ေသသြားသလို၊ ဥပုသ္ေစာင့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဥပါသကာႀကီး လူသတ္ခံရလို႔ ေသသြားသလို မ်က္ျမင္အားျဖင့္ (ေကာင္းတာလုပ္ရင္းက) ကံဆိုးရသလိုလိုနဲ႔ အမွန္က သူတို႔ ဝဋ္ေၾကြးျမန္ျမန္ေက်ၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့ ဘဝကို ရရွိသြားၾကတာမ်ိဳးပါ။)

သတၱဝါတို႔ကို စီမံတတ္တဲ့ ကံက (၄) မ်ိဳးရွိပါတယ္။
အဲဒါေတြကေတာ့-
(၁) ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ကံ (ဇနကကံ)
(၂) ေထာက္ပံ့တတ္တဲ့ကံ (ဥပတၳမၻကကံ)
(၃) ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ကံ (ဥပပီဠကကံ)
(၄) သတ္ျဖတ္တတ္တဲ့ကံ (ဥပဃာတကကံ) တို႔ပါပဲ။

(၁) ဇနကကံ - ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ကံပါ။
(၂) ဥပတၴမၻကကံံ - ေပးၿပီးသား ေကာင္းက်ိဳးကို ပိုေကာင္းေအာင္၊ မေကာင္းက်ိဳးကို ပိုဆိုးေအာင္ ေထာက္ပံ့တတ္တဲ့ကံပါ။
(၃) ဥပပီဠကကံ - ေပးၿပီးသား ေကာင္းက်ိဳးကို အားနည္းေအာင္၊ မေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း အားေပ်ာ့ေအာင္ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ကံပါ။
(၄) ဥပဃာတကကံ - ေကာင္းက်ိဳးကို ျပတ္ေတာက္ေစၿပီး မေကာင္းက်ိဳးကို ျဖစ္ေစတတ္၊ မေကာင္းက်ိဳးကို ျပတ္ေတာက္ေစၿပီး ေကာင္းက်ိဳးကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ကံပါ။

ဥပမာ -
(၁) လူဘဝကိုရျခင္းဟာ ကုသိုလ္ဇနကကံေၾကာင့္ပါ။
(၂) ထိုလူ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာေနျခင္းဟာ ကုသိုလ္ ဥပတၴ မၻကကံက ေထာက္ပံ့လို႔ပါ။
(၃) ထိုလူ ေရာဂါထူ၊ ဆင္းရဲေနျခင္းဟာ အကုသိုလ္ဥပပီဠကကံက ၫႇင္းဆဲလို႔ပါ။
(၄) ထိုလူ ေသဆံုးသြားျခင္း၊ လူ႔ဘဝျပတ္သြားျခင္းဟာ အကုသိုလ္ ဥပဃာတကကံက သတ္ျဖတ္လို႔ပါ။

ေနာက္ဥပမာတစ္ခု -
(၁) ေခြးဘဝရျခင္းဟာ အကုသိုလ္ ဇနကကံေၾကာင့္ပါ။
(၂) ေခြးပိန္၊ ေခြးဝဲစားျဖစ္ျခင္းဟာ အကုသိုလ္ ဥပတၴ မၻကကံက ေထာက္ပံ့လို႔ပါ။
(၃) ခ်မ္းသာတဲ့သူက အဲဒီေခြးကို ေကာက္ယူေမြးစားၿပီး ေကာင္းမြန္စြာ စားေသာက္ေနထိုင္ရျခင္းဟာ ကုသိုလ္ ဥပပီဠကကံက (ေခြးရဲ႕အကုသိုလ္ကံကို အားနည္းသြားေအာင္) ႏွိပ္စက္လို႔ပါ။
(၄) ေခြးဘဝ ျပတ္စဲေသဆံုးသြားၿပီး ေကာင္းရာဘဝေရာက္ျခင္းဟာ ကုသိုလ္ ဥပဃာတကကံက (အကုသိုလ္ကံကို) ျဖတ္ေတာက္လိုက္လို႔ပါ။

ကုသိုလ္ဇနကကံေၾကာင့္ ထီေပါက္တယ္။
ကုသိုလ္ ဥပတၴ မၻကကံက ေထာက္ပံ့လို႔ ဆုႀကီးႀကီး ေပါက္တယ္။
အကုသိုလ္ဥပပီဠကကံကႏွိပ္စက္လို႔ ဆုေသးေသးေလးပဲ ေပါက္တယ္။
အကုသိုလ္ဥပဃာတကကံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္လို႔ ထီလက္မွတ္ေပ်ာက္လို႔ တစ္ျပားမွမရ ျဖစ္ရပါတယ္။

အကုသိုလ္ ဇနကကံေၾကာင့္ ကားေမွာက္တယ္။
အကုသိုလ္ ဥပတၴ မၻကကံက ေထာက္ပံ့လို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ရာရတယ္။
ကုသိုလ္ ဥပပီဠကကံက ႏွိပ္စက္လို႔ ဒဏ္ရာအနည္းငယ္သာ ရတယ္။
ကုသိုလ္ ဥပဃာတကကံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္လို႔ ဘာဒဏ္ရာမွ မရဘဲ အနာလြတ္ကင္း ခ်မ္းသာရတယ္။

ဒီလိုပါပဲ ကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာျခင္း၊ တိုးတက္လာျခင္း၊ ဆုတ္ယုတ္လာျခင္း၊ ပ်က္စီးသြားျခင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ အက်ိဳးတရားေတြကို မိမိဥာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ဇနကကံေပၚ မူတည္ၿပီး တိုးတက္မွာလား၊ ဆုတ္ယုတ္မွာလား၊ ပ်က္စီးသြားမွာလားဆိုၿပီး က်န္တဲ့ကံ(၃)ပါးအနက္ တစ္ပါးပါးက လာတြဲမွာပါ။
ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ကံကို - အမ်ိဳးတူတဲ့ကံက (ကုသိုလ္ကို ကုသိုလ္က) (အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္က) ေထာက္ပံ့ၿပီး၊
အမ်ိဳးမတူတဲ့ကံက (ကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္က) (အကုသိုလ္ကို ကုသိုလ္က) ၫႇင္းဆဲႏွိပ္စက္၊ သတ္ျဖတ္ၾကပါတယ္။

ျဖစ္ေစတဲ့ကံရယ္၊ ေထာက္ပံ့တဲ့ကံရယ္က တစ္တြဲ
ႏွိပ္စက္တဲ့ကံရယ္၊ သတ္ျဖတ္တဲ့ကံရယ္က တစ္တြဲ ဆိုၿပီး အမ်ိဳးအစားကြဲၾကပါတယ္။

ေကာင္းက်ိဳးကို ဆိုရင္-
ကုသိုလ္က - ျဖစ္ေစတယ္၊ ေထာက္ပံတယ္။
အကုသိုလ္က - ႏွိပ္စက္တယ္။ ျဖတ္ေတာက္တယ္။

မေကာင္းက်ိဳးကို ဆိုရင္-
အကုသိုလ္က - ျဖစ္ေစတယ္၊ ေထာက္ပံ့တယ္။
ကုသိုလ္က - ႏွိပ္စက္တယ္။ ျဖတ္ေတာက္တယ္။

အတိတ္ ဇနကကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳးရတာကို-
(၁) ပစၥဳပၸန္ ကုသိုလ္ကံက ေထာက္ပံ့မယ္။
(၂) ပစၥဳပၸန္ အကုသိုလ္ကံက ေကာင္းက်ိဳးအားနည္းေအာင္ ႏွိပ္စက္မယ္။
(၃) ပစၥဳပၸန္ အကုသိုလ္ကံက ေကာင္းက်ိဳးျပတ္သြားေအာင္ ျဖတ္ေတာက္မယ္။

အတိတ္ ဇနက အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳးရတာကို-
(၁) ပစၥဳပၸန္ အကုသိုလ္ကံက ေထာက္ပံ့မယ္။
(၂) ပစၥဳပၸန္ ကုသိုလ္ကံက မေကာင္းက်ိဳး အားနည္းေအာင္ ႏွိပ္စက္မယ္။
(၃) ပစၥဳပၸန္ ကုသိုလ္ကံက မေကာင္းက်ိဳး ျပတ္သြားေအာင္ ျဖတ္ေတာက္မယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ -
ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ဇနကကံကို အတိတ္ကံတို႔က ေထာက္ပံ့၊ ၫႇင္းဆဲ၊ သတ္ျဖတ္ၾကတယ္။ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းမႈ / မေကာင္းမႈတို႔ကို အတိတ္ေကာင္းမႈ / မေကာင္းမႈတို႔က ေထာက္ပံ့တဲ့အခါ ကုသိုလ္ / အကုသိုလ္ေလး နည္းနည္းျပဳ႐ံုနဲ႔ ေကာင္းက်ိဳး / ဆိုးက်ိဳး မ်ားစြာရႏိုင္ပါတယ္။ 'ေရလာေျမာင္းေပး' ဆိုသလိုပဲ အတိတ္ကံ ေရလာခ်င္ေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္ေျမာင္း မေဖာက္ရင္ လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ ...
ေကာင္းက်ိဳးလိုလားရင္ ပစၥဳပၸန္မွာ ေကာင္းမႈ လုပ္မွသာ အတိတ္ေကာင္းမႈကံတို႔ ေထာက္ပံ့ခြင့္ကို ရပါမယ္။
မေကာင္းက်ိဳး မလိုလားရင္ ပစၥဳပၸန္မွာ မေကာင္းမႈ မလုပ္မွသာ အတိတ္မေကာင္းမႈကံေတြလည္း အက်ိဳးေပးခြင့္မသာမွာပါ။

ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနေပမယ့္လည္း ...
အတိတ္အကုသိုလ္ကံေတြ ဝင္ေရာက္ ႏွိပ္စက္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ အားနည္းၿပီး မွန္းသေလာက္ မေပါက္ေျမာက္ပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အတိတ္အကုသိုလ္ကံက ဝင္ေရာက္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြ လံုးလံုးျပတ္ေတာက္သြားၿပီး ေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနေပမယ့္လည္း မေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။

ပစၥဳပၸန္ မေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနေပမယ့္လည္း ...
အတိတ္ကုသိုလ္ကံေတြက အဲဒီ့မေကာင္းမႈကံကို ႏွိပ္စက္ရင္ မေကာင္းက်ိဳးေတြ အားနည္းၿပီး ထင္သေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မျဖစ္ပါဘူး။ အတိတ္ကုသိုလ္ကံက ဝင္ေရာက္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရင္ေတာ့ မေကာင္းက်ိဳးေတြ လံုးလံုးျပတ္ေတာက္သြားၿပီး မေကာင္းမႈျပဳေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ သတၱဝါေတြကို စီမံေနတာက မိမိတို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံေတြပါ။
ဒီကံေတြကလည္း အတိတ္ နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ေပါင္းၿပီး ျခယ္လွယ္ေနၾကတာပါ။
အတိတ္ကံက အေမနဲ႔တူၿပီး၊ ပစၥဳပၸန္ကံက အေဖနဲ႔တူပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္... ပစၥဳပၸန္ကံက အေမနဲ႔တူၿပီး၊ အတိတ္ကံက အေဖနဲ႔ တူပါတယ္။ အေမက ေမြးထုတ္လိုက္ၿပီး တိုးတက္ျခင္း၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းဟာ အေဖ့ရဲ႕ စီမံေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ အေပၚမွာ အမ်ားႀကီးမွီသလိုပါပဲ။
မိမိတို႔က ကံေတြကို ျပဳလုပ္စီမံခဲ့ေတာ့ ကံေတြရဲ႕ စီမံျပဳလုပ္ျခင္းကို မိမိတို႔ပဲ ျပန္ခံၾကရတာေပါ့။ ကံစီမံတာ မခံခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကံကို မစီမံမွ ျဖစ္မွာပါ။ ကံကို မစီမံ မျပဳလုပ္ရဘူး ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ သတၱဝါေတြဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကုသိုလ္ကံမျပဳရင္ အကုသိုလ္ကံေတြ ျပဳေနၾကတာပါ။ (ကာယ၊ ဝစီ၊ မေနာမွာ ကုသိုလ္ကံ မျဖစ္သမွ် အကုသိုလ္ကံေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။)

ကံကို မစီမံခ်င္ရင္၊ မျပဳလုပ္ခ်င္ရင္ ကံကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမွာပါ။ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံ ၂-မ်ိဳးလံုးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမွာပါ။ ဖိနပ္အေကာင္းစားစီးၿပီး ေျပးတဲ့လူနဲ႔ ဖိနပ္အစုတ္/ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးတဲ့လူ- ေမာတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အေျပးရပ္မွကို ခ်မ္းသာမွာပါ။
အေျပးရပ္သလို ကံျဖတ္ဖို႔ဆိုရင္ ရဟႏၲာျဖစ္မွ ကံကျပတ္မွာပါ။ ရဟႏၲာဟာ ကုသိုလ္ကံကိုလည္း ျဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ အကုသိုလ္ကံကိုလည္း ျဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ရဟႏၲာကို ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ မျပဳသူလို႔ ေခၚပါတယ္။ ရဟႏၲာမ်ားျပဳတဲ့ ကုသိုလ္မ်ားဟာ ကုသိုလ္မမည္ေတာ့ဘဲ ျပဳကာမတၱ ႀကိယာသာ မည္ပါေတာ့တယ္။ အဆံမေအာင္တဲ့ မ်ိဳးေစ့လို အပင္ကို မျဖစ္ေစေတာ့တဲ့အတြက္ မ်ိဳးေစ့အျဖစ္သံုးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မ်ိဳးေစ့မဟုတ္တဲ့ သစ္ေစ့လို ကုသိုလ္မဟုတ္တဲ့ ႀကိယာ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ရဟႏၲာေတြလို ကံျပတ္သြားေအာင္ ကံျဖတ္ရပါမယ္။ ကံကို ဘယ္လိုျဖတ္မလဲဆိုေတာ့... ဝိပႆနာကုသိုလ္ကံကို ျပဳရင္းနဲ႔ပဲ ျဖတ္ရမွာပါ။ ဝိပႆနာကုသိုလ္ကံေတြ ျပဳပါမ်ားေတာ့ ဝိပႆနာဥာဏ္ေတြ ရင့္သန္လာၿပီး အဆင့္ဆင့္ အရိယာမဂ္၊ ဖိုလ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ကိုရၿပီး သံသရာလည္ေစတတ္တဲ့ ကံအားလံုး ျပတ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ မရွိေတာ့တဲ့ကံက ဘာကိုမ်ား စီမံႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ ...။

ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း…

ကမၻာမွာ အဆန္းဆံုးအရာ ?
အေျဖေတြက အမ်ားအျပား
ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာလည္း မရွားပါး
ဒို႔ရဲ႕ဘုရား ေဟာခဲ့တာက
တိရစၦာန္ေတြ သဏၭာန္စံုေနလည္း
စိတ္သည္သာလွ်င္ အဆန္းတကာ့အဆန္း တဲ့။

သူငယ္ခ်င္းေရ…
စိတ္ေတြဆန္းေတာ့ ကံေတြကြဲ
ကံေတြကြဲေတာ့ ပံုစံမၿမဲ
ပံုစံမၿမဲေတာ့ အေခၚအေ၀ၚခြဲ
အေခၚေတြခြဲေတာ့ ဆႏၵကလြဲ - ဒီလိုနဲ႔ ဂတိေတြပါဆန္း…
အရင္းစစ္ေတာ့ အျပစ္က စိတ္
အႏွစ္ခ်ဳပ္ေတာ့ အရႈပ္က ကံ။

ေတြးၾကည့္စမ္းပါ သူငယ္ခ်င္း…
မလြန္ဆန္သေရြ႕ ေသာကတေျမ႕ေျမ႕
ေမ့ေလ်ာ့အပူခံ လွမ္းၾကတာလည္း
ၾကမၼာတစ္ေကြ႕မဟုတ္ သံသရာအျပည့္
စိတ္ေဆာင္ေနသေရြ႕ ခ်မ္းသာမေတြ႔
လမ္းေကာင္းေမြ႔ခ်င္ ေခါင္းေဆာင္ေျပာင္းမွ
အေတြးေဟာင္းေတြလည္း ရပ္ၾကမွေလ။

သူငယ္ခ်င္းလည္း သိမွာပါ…
ေခါင္းေဆာင္သစ္က ပညာဆိုတာ
စြမ္းေဆာင္သူ၊ ပါရဂူေတြလည္း ပညာမရွိ
၀ိတက္ေတြကို ပညာနဲ႔လြဲၿပီး
ပညာရွင္အမည္ေပါက္သူေတြလည္း မ်ားစြာ
အမွန္က… ရုပ္နာမ္ လကၡဏာျမင္မွ ပညာ
ျဖစ္ပ်က္သိေလ ပညာရွိေလပါပဲ။

ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ…
ဖိႏွိပ္ဖို႔ခက္ လြတ္ထြက္တတ္တဲ့ (စိတ္ကို)
ပညာလက္နက္နဲ႔ ဆံုးမတိုက္ဖ်က္
အဆန္းအျပားမွာ မက်က္စားေစဘဲ
အထူးအဆန္းကို ေက်ာ္လြန္လွမ္းႏိုင္မွ
ပညာရွင္ ပညာရွိဘ၀နဲ႔ (ဒို႔တေတြ)
စိတ္ခ်လက္ခ် ေထာက္ရာရမွာမို႔
ဉာဏ္ေမွာင္ကိုခြင္း ပညာအလင္းနဲ႔
အ၀ိဇၨာကင္းကင္း သတိကပ္ရင္း စိတ္ပါ ခါရွင္းလိုက္ၾကစို႔ေလ…။

ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြဟာ အထာေတြနဲ႔ ၁၅ဝဝ-ကို ေတာင္းတတ္၊ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ၁၅ဝဝ- ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ ရမ္းေတာင္းေနတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၁၅ဝဝ ဟာ ကိေလသာထုကို ရည္ၫႊန္းတာပါ။ သမီးရည္းစား ဇနီးမယားခ်စ္ သက္သက္သာလွ်င္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးဉာတိ ေမာင္ႏွစ္မ အခ်င္းခ်င္းလည္း ၁၅၀၀ ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ကိေလသာဆိုတာ စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္၊ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့၊ စိတ္ကို ညစ္ေပေစတတ္တဲ့ တရားျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ကိေလသာက (၁ဝ) ပါးရွိပါတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့-
(၁) ေလာဘ - လိုခ်င္တာ
(၂) ေဒါသ - ၾကမ္းတမ္းတာ၊ စိတ္ထိခုိက္တာ
(၃) ေမာဟ - မသိတာ
(၄) မာန - ေထာင္လႊားတာ
(၅) ဒိ႒ိ - အယူမွားတာ
(၆) ဝိစိကိစၧာ - သံသယျဖစ္တာ
(၇) ထိန - မလန္းဆန္းတာ
(၈) ဥဒၶစၥ - စိတ္ပ်ံ႕လြင့္တာ
(၉) အဟိရိက - မေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ မရွက္တာ
(၁ဝ) အေနာတၱပၸ - မေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ မေၾကာက္တာ ေတြပါ။

အဲဒီ ကိေလသာေတြက-
စိတ္ (၁)ခု၊
ေစတသိက္ (၅၂) ခု၊
နိပၹႏၷ႐ုပ္ (၁၈)ခု၊
လကၡဏ႐ုပ္ (၄)ခု ဆိုတဲ့ (၇၅) ခုေသာ ႐ုပ္၊ နာမ္တရားေတြကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။ အဲဒီတရားေတြဟာ ကိုယ့္သႏၲာန္၊ သူမ်ားသႏၲာန္ ၂ မ်ိဳးလံုးမွာရွိလို႔ (၇၅x၂) = ၁၅ဝ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိေလသာ ၁-ပါးမွာ အာ႐ံု (၁၅ဝ)ရွိေတာ့ ကိေလသာ (၁ဝ)ပါးဆိုေတာ့ ၁၅ဝဝ - ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ ၁၅ဝဝ လံုးဟာ တၿပိဳင္နက္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

အခု လူအမ်ားစု သိထားၾကတဲ့ ၁၅၀၀ အခ်စ္ဆိုတာ ကာမရာဂလို႔ေခၚတဲ့ တဏွာ=ေလာဘကို အေျခခံၿပီး ေတာင္းေနၾက ေပးေနၾကတာပါ။ ၁၅ဝဝ ေပးလိုက္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဆီက ဘယ္ကိေလသာမွ ေလွ်ာ့သြားမွာ မဟုတ္သလို ယူလိုက္ရလို႔လည္း အေရအတြက္ တိုးလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘထု စတာေတြသာလွ်င္ တိုးလာမွာပါ။

ခ်စ္သူရည္းစားလို၊ ဇနီးခင္ပြန္းလို ခ်စ္မွ ၁၅ဝဝ မဟုတ္ပါဘူး။ လိုခ်င္မႈ ေလာဘသာပါမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုခ်စ္ျခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၅ဝဝ ထဲမွာ ပါတာပါပဲ။ ခ်စ္တာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မုန္းေနရင္လည္း ၁၅ဝဝ ထဲမွာ ပါတာပါပဲ။ မုန္းျခင္းဆိုတာ ေဒါသကိေလသာပါ။ တျခား မာနၿပိဳင္ေနၾကသူေတြ စတာေတြဟာလည္း ၁၅ဝဝ ပိုင္ရွင္ေတြပဲဆိုတာ ကိေလသာ ဆယ္ပါးကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သတိျပဳမိမွာပါ။

၅၂၈- ဆိုတာကေတာ့-
၁။ သေဗၺ သတၱာ = ခႏၶာကို တြယ္တာတတ္တဲ့ သတၱဝါ အားလံုး
(က) အေဝရာ ေဟာႏၲဳ = ေဘးရန္ ကင္းၾကပါေစ။
(ခ) အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၲဳ = စိတ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ။
(ဂ) အနီဃာ ေဟာႏၲဳ = ကိုယ္ဆင္းရဲ ကင္းၾကပါေစ။
(ဃ) သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ = ခ်မ္းသာစြာ မိမိကိုယ္ကို ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
၂။ သေဗၺ ပါဏာ = ထြက္သက္၊ ဝင္သက္ရွိေသာ သတၱဝါ အားလံုး
၃။ သေဗၺ ဘူတာ = ကံ၊ ကိေလသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ သတၱဝါ အားလံုး
၄။ သေဗၺ ပုဂၢလာ = ပုဂၢိဳလ္ အားလံုး
၅။ သေဗၺ အတၱဘာဝ ပရိယာပႏၷာ = ခႏၶာ၊ အတၱေဘာ၌ အက်ံဳးဝင္ေသာ သတၱဝါ အားလံုး
(ဒီ ၅-ပါးက ဘယ္သူဘယ္ဝါလို႔ မရည္ၫႊန္းဘဲ သတၱဝါအားလံုးကို ဆိုလိုတဲ့အတြက္ အေနာဓိသ လို႔ေခၚပါတယ္။)

၆။ သဗၺာ ဣတၴိေယာ = မိန္းမ အားလံုး
၇။ သေဗၺ ပုရိသာ = ေယာက်္ား အားလံုး
၈။ သေဗၺ အရိယာ = အရိယာ အားလံုး
၉။ သေဗၺ အနရိယာ = အရိယာ မဟုတ္သူ (ပုထုဇဥ္) အားလံုး
၁ဝ။ သေဗၺ ေဒဝါ = နတ္၊ ျဗဟၼာ အားလံုး
၁၁။ သေဗၺ မႏုႆာ = လူ အားလံုး
၁၂။ သေဗၺ ဝိနိပါတိကာ = အပါယ္သတၱဝါ အားလံုး
(ေနာက္ ၇-ပါးကေတာ့ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား ရည္ၫႊန္းပိုင္းျခားထားလို႔ ၾသဓိသ လို႔ေခၚပါတယ္။)

အဲဒီ ေမတၱာခံ (၁၂) ပါးကို အေဝရာ ေဟာႏၲဳ စေသာ ပြားနည္း (၄) ပါးနဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္ရင္ ၄၈- ပါး ရပါတယ္။
အဲဒီ ၄၈-ပါးကို အရပ္ (၁ဝ) မ်က္ႏွာ တစ္ခုစီပို႔ေတာ့ (၄၈x၁ဝ)= ၄၈ဝ ရပါတယ္။
အဲဒီ ၄၈ဝ ကို အရပ္မပိုင္းျခားရေသးတဲ့ မူလ ၄၈-နဲ႔ ေပါင္းေတာ့ = ၅၂၈ ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ သတၱဝါေတြ ေဘးရန္ကင္းကြာ က်န္းမာခ်မ္းသာျခင္း စတဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားျခင္းသာလွ်င္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြမ်ား သာမက ခ်စ္သူ ရည္းစား ခင္ပြန္းဇနီးမ်ားပါ (ကိုယ့္အတြက္ ေလာဘမပါဘဲ) သူ႔အက်ိဳးစီးပြား သက္သက္ကို လိုလားမယ္ဆိုရင္ ၅၂၈ ထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြ၊ မိဘ ေမာင္ႏွစ္မ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ... ကိေလသာ (၁ဝ) ပါးကို အေျခခံရင္ ၁၅ဝဝ ထဲမွာ ပါေနၿပီး၊ အက်ိဳးလိုလားမႈကို အေျခခံရင္ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ၅၂၈ ထဲမွာပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမတၱာေလာင္းၿပီး သုတေပါင္းေပးၾကည့္တာပါ...။

မိဘလုပ္ေကြၽး သားလိမၼာ
အိမ္ေထာင္ မျပဳခ်င္ပါ
တိုက္တြန္းကာသာ ထိမ္းျမားေပး
သားေလးေရွ႕ေရး ေမွ်ာ္ကာေတြး။

လိမၼာလြန္းတဲ့ သားလိမၼာ
မယားကိုလည္း အလိုလိုက္ရွာ
အမိုက္မွာေလ ကမ္းကုန္ခ်က္
မယားခိုင္းေတာ့ ေဖေမသတ္။

စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းတဲ့ သားလိမၼာ
ရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းပါ
ေသလြန္ေတာ့ေလ ငရဲသြား
ေနာက္ဆံုးဘဝထိ သူခံစား ... ။

မိဘလုပ္ေကြၽး သားလိမၼာ
အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ပါ
တိုက္တြန္းကာသာ ထိမ္းျမားေပး
သံဃာလုပ္ေကြၽးသူမွေရြး။

ေရဝတီေလး ဟန္ေဆာင္ကာ
သူ႔ေရွ႕မွာတင္ လုပ္ေကြၽးတာ
ကြယ္ရာမွာေလ ဆဲဆိုေသး
ေသလြန္ေတာ့ေလ ငရဲေျပး။

စိတ္ဓာတ္မေျပာင္းတဲ့ သားလိမၼာ
နတ္သမီးေတြက ေမွ်ာ္ေနရွာ
မေသခင္မွာ ဗိမၺာန္ေပါက္
နႏၵိယတဲ့ ထိုတစ္ေယာက္ … ။

ႏွစ္ေယာက္အနက္ သားလိမၼာ
ဘယ္သူ႔လိုပင္ ျဖစ္သင့္တာ
ႀကိဳတင္ကာေလ သတိေပး
သားလိမၼာတို႔ ေသခ်ာေတြး
အမိုက္ဓာတ္မ်ား မကူးေစေရး
အလိမၼာဓာတ္မ်ား ျဖန္႔ေဝေပး ... ။