နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ


ကံလမ္း၊ စ်ာန္လမ္း၊ ဉာဏ္လမ္းဆိုၿပီး လမ္းသံုးသြယ္ ရွိပါတယ္။ ဒါနနဲ႔ သီလဟာ ကံလမ္းပါ။ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ သမထက စ်ာန္လမ္းပါ။ ျဗဟၼာ့ျပည္ထိ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာကေတာ့ ဉာဏ္လမ္းပါ။ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္မက နိဗၺာန္အထိ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ရုပ္နာမ္သခၤါရ တရားေတြဆိုတာ အၿမဲတမ္း ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနၾကပါတယ္။ မပ်က္တဲ့ အၿမဲထာ၀ရ ေအးၿငိမ္း ခ်မ္းသာမႈသေဘာ အသခၤတဓာတ္ နိဗၺာန္ကို မဂ္ဉာဏ္နဲ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ အပ်က္သခၤတေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္ဆိုတဲ့ ရုပ္နာမ္သခၤါရေတြကို သိျမင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနတဲ့ ရုပ္၊ နာမ္ဓမၼ သခၤါရတရားေတြကို ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေနတဲ့အတိုင္း ျမင္ေအာင္၊ ထင္ေအာင္၊ သိေအာင္ အားထုတ္ရႈပြားတာကိုပဲ ဝိပႆနာရႈတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၀ိပႆနာလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ သတိပဌာန္က တြဲပါၿပီးသားပါ။ သတိပဌာန္ မပါဘဲ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သတိပဌာန္ေလးပါး ေဒသနာစည္းကမ္းနဲ႔ အညီပဲ ၀ိပႆနာ ရႈပြါးရပါမယ္။ သတိပဌာန္မွ လြတ္တဲ့ ၀ိပႆနာရႈနည္းဆိုရင္လည္း အဓမၼ၀ါဒပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

(တရားတစ္ပုဒ္နာရံုနဲ႔ အပါယ္ပိတ္မယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကသူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အပါယ္ပိတ္တယ္ဆိုတာ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ ရမွပါ။ ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ ရဖို႔ဆိုတာကလည္း ၀ိပႆနာအားထုတ္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျမင္မွပါ။ ၀ိပႆနာရႈပြါးမႈမပါ တရားနာရံုသက္သက္ကေတာ့ ဗဟုသုတပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ ပိဋကေတာ္ထဲမွာ ဂါထာတစ္ဂါထာဆံုးတာနဲ႔ အရိယာျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုတာ ေဟတုသမၸတၱိ (အေၾကာင္းရဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း = ဘ၀ ဘ၀က ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြရဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း) ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီ့လို ဂါထာေတာ္ကို နာေနရင္း အခ်ိန္တိုေလးမွာပဲ ၀ိပႆနာရႈပြါးလိုက္လို႔ပါ။ မိမိတို႔က ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မ်ား၊ ငရဲက်မွာေတာ့ ေၾကာက္။ ပါရမီက ဘယ္ဆီမသိ၊ အပါယ္ပိတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အေျပးအလႊား သြားတရားနာ။ ဗဟုသုတရရံုဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါ။ တရားလည္းဆံုး ငါေတာ့ အပါယ္ပိတ္ၿပီ။ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီ။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရၿပီ ဆိုၿပီး ထင္ရာေတြ စိုင္းကုန္မွာ စိုးရပါတယ္။ ၾကားဖူးတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒကာၾကီးတစ္ေယာက္ အဲဒီ့လို တရားသြားနာၿပီး အပါယ္ပိတ္ၿပီလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ထားပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ညၾကီး အခ်ိန္မရွိမွ ေရာက္လာပါတယ္။ ဧည့္သည္ကလည္း ဧည့္ေကာင္း၊ ထမင္းကလည္း မစားခဲ့ရေသးဘူးေျပာ၊ ဆိုင္ေတြကလည္းပိတ္ ဘာမွ၀ယ္လို႔မရတဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ ဒကာၾကီးက သူ႔အိမ္ကေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ၿပီး မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဆိုလိုက္တာကေတာ့ - ကဲ..ကဲ မင္းတို႔ ေ၀းရာသြားေနၾက။ ေတာ္ၾကာ အသံဗလံေတြ ၾကားေနရလို႔ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေနရဦးမယ္။ အေဖကေတာ့ အပါယ္တံခါး ပိတ္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ျပႆနာ မရွိဘူး။ ဒီၾကက္ကို အေဖ့ဘာသာ ၾကည့္လုပ္လိုက္ပါမယ္ တဲ့။ အင္း.... ဆရာမွားလို႔ တစ္သံသရာလံုး ေမွာက္ရေတာ့မွာပဲေနာ္။)

ရုပ္နာမ္ကို ၀ိပႆနာရႈပြါးတဲ့အခါ သတိနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ သမာဓိနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ ပညာနဲ႔လည္း အဖန္တလဲလဲ ရႈပြါးရပါတယ္။ အဲဒီ့လို ရႈတဲ့အခါမွာလည္း ရႈရႈခ်င္း ၀ိပႆနာပညာ ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရႈပြါးစမွာေတာ့ သတိနဲ႔ပဲ အထပ္ထပ္ ပြါးရပါမယ္။ သတိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ သမာဓိ ျဖစ္လာပါတယ္။ သမာဓိအားေကာင္းလာတဲ့အခါ ပညာ ျဖစ္လာပါတယ္။ စၿပီးရႈစဥ္မွာ သတိနဲ႔စရတဲ့အတြက္၊ သတိျပည့္စံုမွ သမာဓိ၊ ပညာရႏိုင္တဲ့အတြက္‌၊ သတိသာလွ်င္ အဓိကျပဌာန္းတဲ့အတြက္ သမာဓိပဌာန္၊ ပညာပဌာန္ရယ္လို႔ မရွိဘဲ သတိပဌာန္သာ ရွိရတာပါ။ သတိအားေကာင္းမွ သမာဓိ၊ ပညာ အဆင့္ဆင့္ ရႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာနဲ႔ သတိပဌာန္ ခြဲလို႔မရဘူးလို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။

သတိပ႒ာန္ (၄)ပါးရွိတဲ့အနက္ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္မွာလည္း ကာယ (၆)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။
(၁) အာနာပါနကာယ
(၂) ဣရိယာပထကာယ
(၃) သမၼဇညကာယ
(၄) ပဋိကူလမနသိကာရကာယ
(၅) ဓာတုမနသိကာရကာယ
(၆) န၀သိ၀ထိကကာယ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ့မွာလည္း ၀ိပႆနာသက္သက္ ကာယက (၃)မ်ိဳး၊ သမထအေျခခံ ကာယက (၃)မ်ိဳးဆိုၿပီး ရွိပါတယ္။ ဣရိယာပထ၊ သမၼဇညနဲ႔ ဓာတုမနသိကာရကာယတို႔က ၀ိပႆနာသက္သက္ ကာယေတြျဖစ္ၿပီး အာနာပါန၊ ပဋိကူလမနသိကာရနဲ႔ န၀သိ၀ထိကကာယတို႔က သမထအေျခခံ ကာယေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာေတာ့ ဓာတုမနသိကာရကာယ ကို အဓိကထားၿပီး ႐ႈပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဣရိယာပထမွာ သြားတယ္၊ ရပ္တယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ေလ်ာင္းတယ္။ သမၼဇညမွာ ေကြးတယ္၊ ဆန္႔တယ္ စတာေတြဟာ အားထုတ္သူရဲ႔စိတ္မွာ ေျခေထာက္၊ လက္၊ ကိုယ္ဆိုတဲ့ ပညတ္ေတြ အထင္မ်ားေနတဲ့အတြက္ စစခ်င္း ေပ်ာက္ေအာင္ရႈဖို႔ မလြယ္လို႔ပါ။

သတိပဌာန္ေလးပါးမွာ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္ဆိုတာက ရုပ္ကမၼဌာန္းသက္သက္၊ ေ၀ဒနာနဲ႔ စိတၱာႏုပႆနာက နာမ္ကမၼဌာန္းသက္သက္၊ ဓမၼာႏုပႆနာက ရုပ္နာမ္ေရာတဲ့ မိႆကကမၼဌာန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေတာ့ ရုပ္ကမၼဌာန္း၊ နာမ္ကမၼဌာန္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သုတ္မဟာ၀ါ အဌကထာ (၃၁၄) အရ ဘုရားရွင္ဟာ ရုပ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုရင္ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး ရုပ္ကမၼဌာန္း၊ နာမ္ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုရင္ နာမ္ကမၼဌာန္း၊ နတ္ေတြဆိုရင္ နာမ္ကမၼဌာန္း ေပးပါသတဲ့။ လူသားေတြအတြက္ ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္မွာလည္း ႐ုပ္က ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ေပၚလြင္ ထင္ရွားတယ္။ သိလြယ္၊ ျမင္လြယ္တယ္။ နာမ္က ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ႐ုပ္ေလာက္ မထင္ရွားဘူး။ ရုပ္မွာလည္း စကၡဳပသာဒ၊ ေသာတပသာဒ၊ ရူပါရံု၊ သဒၵါရံု စတဲ့ ဥပါဒါရုပ္ေတြထက္ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးဆိုတဲ့ မဟာဘုတ္ရုပ္ေတြက ပိုထင္ရွားၿပီး သိလြယ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာ ေပၚလြင္ထင္ရွားလြန္းတဲ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါး မဟာဘုတ္႐ုပ္ေတြကို စၿပီး အ႐ႈခံထားၿပီး ႐ႈခိုင္းပါတယ္။

ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမွာလည္း ဝါေယာဓာတ္ကို စ႐ႈပါတယ္။ ၀ါေယာဓာတ္က ကိစၥက်ယ္ျပန္႔လြန္းလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝါေယာဓာတ္ဆိုတာ တြန္းတဲ့သေဘာ၊ ေထာက္ကန္ေပးတဲ့သေဘာေတြပါပဲ။ တြန္းအား၊ ဆြဲအား၊ ထိန္းအားေတြေပါ့။ အဲဒါေတြ မပါဘဲနဲ႔ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ် ဝါေယာဓာတ္ေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ရတာကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ဝါေယာဓာတ္ေဖာက္ျပန္ၿပီး ေလျဖတ္သြားရင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စကားေျပာတယ္။ ပါးစပ္လႈပ္တယ္။ မ်က္စိေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေစာင္းၾကည့္မယ္။ အားလံုး ဝါေယာဓာတ္တြန္းအားေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလျဖတ္ေနသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး လက္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလး ေကြးၾကည့္ပါ။ တြန္းအား အထပ္ထပ္ကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ဒါက တြန္းဝါေယာသေဘာပါ။ ထိန္းဝါေယာလည္း အတူတူပါပဲ၊ ဝါေယာဓာတ္ အားနည္းေနတဲ့ ေမြးကင္းစ ကေလးေလးဟာ သူ႔ေခါင္းကို ေထာင္ေနေအာင္ မထိန္းႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ဇက္ကို မတ္ေနဖို႔၊ ကိုယ့္ခါးကို မတ္ေနဖို႔၊ တစ္ကိုယ္လံုး မတ္ေနဖို႔ သတိထားၿပီး ထိန္းၾကည့္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပမွာလည္း လႈပ္ရွားသြားလာေနတာေတြ အားလံုး တြန္းဝါေယာေၾကာင့္ပါ။ ကားေတြလည္း တြန္းအားနဲ႔ သြားတာပဲ။ ေလယာဥ္ပ်ံတို႔ ဒုံုးပ်ံတို႔ အာကာသယာဥ္ေတြဆိုတာလည္း သိပ္ကို ႀကီးမားတဲ့ တြန္းအားနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနၾကတာပါ။ ဝါေယာဓာတ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ FORCE ပါပဲ။

၀ါေယာဓာတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရႈပြါးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ေလ်ာင္း၊ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြား ဣရိယာပထ၊ ေကြး၊ ဆန္႔၊ ေရွ႔တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ စတဲ့ သမၸဇည ေတြဟာလည္း ၀ါေယာဓာတ္ ဦးစီးတဲ့အတြက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရႈႏိုင္ပါၿပီ။ ဓာတ္တစ္ပါးကို ပရမတ္ အနိစၥထင္ေအာင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပြါးႏိုင္ရင္ က်န္တဲ့ဓာတ္သံုးပါးကလည္း မခက္ခဲေတာ့ပါဘူး။ က်န္တဲ့ ေ၀ဒနာ၊ စိတၱာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာေတြလည္း ခဲယဥ္းျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ အနိစၥ ထင္ေစဖို႔ ၀ါေယာဓာတ္ကေန စရႈပြါးပါတယ္။

သန္လ်င္ေတာရနည္းမွာ ကာယာႏုပႆနာ သတိပဌာန္ ၀ါေယာဓာတ္ကစၿပီး သတိပ႒ာန္ (၄)ပါးလံုးကို ႐ႈတဲ့အခါ ႐ႈကြက္ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ တစ္ခုတည္းကို မူတည္ၿပီး ႐ႈတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတဲ့အတြက္ ႐ႈကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနရတာပါ။ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ သင့္ေလ်ာ္တာ တစ္မ်ိဳးဆိုရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္မွတစ္ပါး သတၱ၀ါေတြရဲ႔ ဣေျႏၵစရုိက္ကို အတိအက်မွန္ေအာင္ သိႏိုင္တဲ့သူ မရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္ပဲ အားထုတ္ၾကည့္ၿပီး ရုပ္နာမ္ကို သိလြယ္ျမင္လြယ္ရင္ ကိုယ့္စ႐ိုက္နဲ႔ ကိုက္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမွာပါပဲ။

အပိုင္း(၂)ကို ဆက္ဖတ္ပါဦး။

This entry was posted on 4:01 PM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

1 comments:

On Thursday, July 02, 2009 1:57:00 PM , The Bliss Of Emancipation said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း သန္လ်င္ေတာရရဲ ့ ေယာဂီေဟာင္းတစ္ဦးပါ။ ဆရာေတာ္ ဦးနိပုဏ၊ ဘုန္းဘုန္း ဦးဥတၱမ၊ ဆရာမၾကီး ေဒၚမိမိတို ့ရဲ ့ လမ္းညႊန္မႈေတြႏွင့္ တရားအားထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလို ျပည္ပေရာက္ျပီး ဓမၼ ဘေလာ့ဂ္ဂါလုပ္ေနရင္း ေက်းဇူးရွိခဲ့တဲ့ သန္လ်င္ရိပ္သာအတြက္လည္း ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ေရးေပးခ်င္တဲ့စိတ္ကူးရွိေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရိပ္သာႏွင့္ပတ္သတ္တဲ့ ဘာစာအုပ္စာတမ္း တရားတိပ္ေခြမွ ပါမလာခဲ့ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေပးနိဳင္ျဖစ္ေနရပါတယ္။ အခုလို သန္လ်င္ေတာရနည္းကို မိတ္ဆက္ေပးထားတာေတြ ့ရေတာ့ တကယ္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ဆက္ျပီးေရးသားဖို ့ကိုလည္း တိုက္တြန္းေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။ အဆင္အားေပးေနပါ့မယ္ခင္ဗ်ား။

ေလးစားစြာျဖင့္
၀ိမုတၱိသုခ