အရည ဂေတာ ဝါ - ေတာအရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊
႐ုကၡမူလ ဂေတာ ဝါ - သစ္ပင္ရင္းသို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊
သုညာဂါရ ဂေတာ ဝါ - ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း- ဆိုၿပီး တရားအားထုတ္ရန္ ေနရာေတြကို ဗုဒၶျမတ္စြာက ၫႊန္ျပခဲ့ပါတယ္။
သက္တမ္းကတို၊ အခ်ိန္ကနည္း၊ လုပ္စရာတာဝန္ ဝတၱရားေတြကမ်ား၊ စြဲမက္စရာ အာ႐ံုေတြကျပည့္ - ဒီၾကားေတြထဲမွာ ညပ္ေနရတဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူေတြအဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ား ေတာအရပ္ကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သစ္ပင္ရင္းကို ကပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒါ့အျပင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ဆူဆူညံညံေတြ ေပါမ်ားလာရာမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား ရွားပါးလာပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ တရားအားထုတ္စရာ ေနရာမရွိ၊ အခ်ိန္မရွိလို႔ အားမထုတ္ရေတာ့ဘူးလား။ တရားမရၾကေတာ့ဘူးလား။ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ဘာဝနာအလုပ္ပါ။ ဘာဝနာဆိုတာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ ပြါးရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္နဲ႔ပြါးရတဲ့ မေနာကံအလုပ္ပါ။ စိတ္ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း မလို၊ ေနရာလည္း မလိုပါဘူး။
ဒါဆိုရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ အရညဂေတာဝါ စသျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေနရာေတြကို (မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔) ဗုဒၶက ၫႊန္ျပခဲ့ရတာပါလဲ။ အာ႐ံုေတြရဲ႔ လႊမ္းမိုးမႈကို မေတာ္လွန္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ၫႊန္ျပခဲ့တာပါ။ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ကိုက ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ၊ ေခတ္နဲ႔အညီ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ံုေတြ.. ဒီလို အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ အာ႐ံုေတြကေန ေဝးေဝးေနႏိုင္ေစဖို႔၊ ေရွာင္ႏိုင္ေစဖို႔ (အာရတီျဖစ္ေစဖို႔) ၫႊန္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကို အာ႐ံုအလို မလိုက္ေစဘဲ၊ အာ႐ံုကိုသာ စိတ္အလိုလိုက္ေနေစႏိုင္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘာေနရာမွ မလိုေတာ့ပါဘူး။
တစ္စံုတစ္ခုကို လိုခ်င္ရင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးဆပ္ရၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဥစၥာမွ အလကားမရပါဘူး။ မိမိတို႔ ဘ၀မွာ အမ်ားဆံုး ေပးဆပ္လိုက္ရတာက အခ်ိန္ေတြပါ။ ေမြးကတည္းက ေပးဆပ္လာခဲ့လိုက္ရတာ။ ေပးရဖန္မ်ားလြန္းလို႔ လက္က်န္အခ်ိန္ဆိုတာေတာင္ မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ သီးသန္႔အခ်ိန္မရွိေတာ့မွေတာ့ ၾကားျဖတ္အခ်ိန္ယူရံုပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လို ၾကားျဖတ္ၾကမလဲ။
မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ျပဳေနၾက အလုပ္ခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္႐ံုပါပဲ။ ခ်က္ရင္း ျပဳတ္ရင္း၊ ေလွ်ာ္ရင္း ဖြပ္ရင္း၊ သြားရင္း လာရင္း၊ တြက္ရင္း ခ်က္ရင္း၊ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း၊ ေျပးရင္း လႊားရင္း၊ ေမာင္းရင္း ႏွင္ရင္း၊ ေျပာရင္း ဆိုရင္း.... အနည္းဆံုး အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ပြားမ်ားတဲ့ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္လိုက္သမွ်ကို လိုက္လိုက္သိေနတဲ့၊ မၿမဲတဲ့ သေဘာကို သိသိေပးေနတဲ့ ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို ဝိပႆနာ စိတ္ကေလး ၾကားခိုလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရားထူးရၿပီး ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ အရိယာ ျဖစ္သြားသူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဆီမီးထြန္းရင္း၊ ေျခေဆးရင္း၊ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ရင္း၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း၊ သေဘၤာစီးရင္း… စသျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကရင္း အရိယာျဖစ္သြားသူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာပါ။ ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက သာဝတၴိျပည္မွာ လူဦးေရ (၇)ကုေဋရွိတဲ့အထဲမွာ (၅) ကုေဋက အရိယာေတြပါ။ ဒီပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ အိမ္ယာတည္ေထာင္ လူ႕ေဘာင္မွာေနၿပီး မိမိအလုပ္ မိမိလုပ္ရင္းက အရိယာျဖစ္ေအာင္ ကုသိုလ္ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ သာသနာမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ အနာထပိဏ္၊ ဝိသာခါတို႔ဆိုတာလည္း ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့၊ ေအာင္ျမင္စြာ ၾကားခိုႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ကုန္သည္အရိယာၾကီးေတြပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းလို႔၊ ရိပ္သာမွာ စခန္းသြားမ၀င္ႏိုင္လို႔ စိတ္မဆင္းရဲပါနဲ႔။ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ အလုပ္တိုင္းမွာ အခ်ိန္တိုင္း သတိမကပ္ႏိုင္ေတာင္ (အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ေတာင္မွ) သတိရလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၾကားျဖတ္ဝင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ အခု သတိရရင္ အခု ကုသိုလ္စိတ္ေလး ၾကားခိုလိုက္ပါ။ ၾကားခိုထားတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ မ်ားမ်ားလာရင္ ကုသိုလ္အစုအပံုႀကီး ျဖစ္လာပါမယ္။ ကုသိုလ္အစုအပံုၾကီးက ေပးလာတဲ့အက်ိဳးျဖစ္မွေတာ့ သံသရာမွာ ေထာက္ရာရၿပီေပါ့။
အဲ... တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။ ရွားရွားပါးပါး ကုသိုလ္ျပဳေနခ်ိန္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ ၾကားခိုမလာေစဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတာမ်ိဳးက သိပ္လ်င္ပါတယ္။ ၀င္ဖို႔လည္း အၿမဲေခ်ာင္းေနပါတယ္။ အထူးအားထုတ္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုလို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ သတိအေစာင့္ လစ္ရင္လစ္သလို ေနရာယူထားတတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကုသိုလ္ကိုပဲ ၾကားခုိခြင့္ေပးလိုက္ပါ...။ ၾကားခုိတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ပါ.....။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
ဘဝသံသရာဆိုတာ အလြန္ပဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။ ဘဝတစ္ခုမွာ လင္မယား ေတာ္စပ္ေပမယ့္ တျခားဘဝတစ္ခုမွာေတာ့ ေမာင္ႏွစ္မ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ မိဘ၊ သားသမီး ေတာ္ခဲ့ဖူးသူလည္း လင္မယား ေတာ္ရင္ေတာ္ၾကရျပန္ပါတယ္။ ဘဝတစ္ခုတည္းမွာသာဆိုရင္ေတာ့ အလြန္ကို ကဲ့ရဲ႕စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘဝဆိုတဲ့ နံရံတစ္ခုက ျခားကြယ္ထားတဲ့အခါက်ေတာ့ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ဘာကိုမွ သတိမရ သံေ၀ဂမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး ခံစားစံစားမိၾကပါတယ္။
ဒီဘ၀တစ္ခုတည္းကိုပဲ ဘ၀ထင္ၿပီး လက္ရွိဆံုေတြ႕ရသူေတြအေပၚမွာပဲ အတင္းရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကီးၾကပါတယ္။ ''သံသာကမ္းတိုင္ တူယွဥ္ၿပိဳင္ ကူးမယ္'' လို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ''ဒီလင္၊ ဒီမယား၊ ဒီသား၊ ဒီသမီးတို႔နဲ႔ ဘဝဆက္တိုင္း ဆံုေတြ႕ရပါလို၏'' စသည္ျဖင့္ ''ဒီ…၊ ဒီ…၊ ဒီ… ခ်င္းထပ္ေအာင္'' ဆုေတြေတာင္းၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ား နိဗၺာန္မေရာက္မခ်င္း ဆိုတာေတာင္မွ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း အစြဲအလမ္းၾကီးၾကပါတယ္ေနာ္။ အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက (တျခားလူေတြနဲ႔) အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ရြတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆုေတာင္းေတြ၊ ထားခဲ့ဖူးတဲ့ သစၥာေတြကိုမ်ား ျပန္ၾကားေယာင္ႏိုင္စြမ္းရွိရင္ (ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းအရာေတြကို ၾကီးမွျပန္ေတြးမိရင္ ၿပံဳးျဖစ္သလိုမ်ိဳး) ၿပံဳးရံုပဲ ၿပံဳးမိမလား၊ ၀ါးလံုးကြဲပဲ ရယ္ခ်မိမလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့… ငါ့ႏွယ္.. အခုမွ တကယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိတာကို အဲဒီ့တုန္းက ဘာလို႔မ်ား ဆုေတာင္းမိပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္မွာပါပဲ။ သံေ၀ဂေတာ့ မရေလာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ရွိဒဏ္ရာကိုပဲ အနာဆံုး ထင္တတ္ၾကတာပါ။
သတၱဝါေတြရဲ႔ ေစတနာကံဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ထပ္တူျဖစ္ဖို႔ အလြန္ပဲ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သတၱဝါအနႏၲနဲ႔ ႏိႈင္းစာရင္ အတူတူ ေသရသူ ရွားပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္း ေသသူရွားသလို ေနာက္ဘဝမွာလည္း လူစသည္ အတူတူျပန္ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ''ငွက္ျဖစ္ရင္လည္း တစ္ကိုင္းတည္းနား'' ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ရိုးရိုးငွက္နဲ႔ ေဇာက္ထိုးေနတဲ့ လင္းဆြဲငွက္ျဖစ္ေနရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ပါ့မလား။ ငွက္ေတာ့ ျဖစ္ပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ၾကီး၀န္ပိုနဲ႔ ႏွံျပည္စုတ္ငွက္ ျဖစ္ေနၾကရရင္ေရာ…?။ သတၱ၀ါေတြ ဘဝရခ်ိန္ ကြာျခားသေလာက္ အသက္အရြယ္စတာေတြလည္း ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ကညာပ်ိဳနဲ႔ ဇရာအို ျဖစ္ေနတာတို႔၊ တစ္မိသားစုတည္း ျဖစ္ေနတာတို႔၊ ေယာက်္ားအတူတူ ျဖစ္ေနတာတို႔၊ မိန္းမအတူတူ ျဖစ္ေနတာတို႔ စတာေတြပါ။
တြယ္မိတြယ္ရာ တြယ္တတ္တဲ့ ႏြယ္ရိုင္းနဲ႔တူတဲ့ ''တဏွာ''ဟာ အလြန္ပဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီဘဝ ဒီမိသားစုကို တြယ္သလို ေနာက္ဘဝ ေနာက္မိသားစုကို ထပ္တြယ္ခ်င္ျပန္ပါတယ္။ အရင္ဘ၀ အရင္မိသားစုကိုလည္း တြယ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ နီးစပ္ရာကို တြယ္ပါတယ္။ မေျဖမလႊတ္ခ်င္၊ ၿမဲၿမံစြာ တြယ္ပါတယ္။ သံသရာပါေအာင္ တြယ္ခ်င္ပါတယ္။ စြဲလမ္းမႈကို မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း နိဗၺာန္မရမခ်င္းဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ တဏွာရဲ႔ တန္ခိုးေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ဒဏ္ရာရမွန္းမသိ အရခံၿပီးေတာ့ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးမိၾကပါတယ္။ ၾကင္နာတာေတြ၊ နာက်င္တာေတြ... ဆိုတာ တဏွာရဲ႔ အစြယ္ေတြပါ။ ကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာမရွိမွ ကိုယ္စြမ္းအားျပည့္ၿပီး ရန္ေတြကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္သလို စိတ္မွာလည္း ဒဏ္ရာမရွိမွသာ စိတ္စြမ္းအားျပည့္ၿပီး ကိေလသာရန္ေတြကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ပါမယ္။ တဏွာကို ရဟႏၱာျဖစ္မွသာ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏိုင္မွာျဖစ္လို႔ မိမိတို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ထိထိမိမိၾကီး အကိုက္မခံရေအာင္သာ သတိနဲ႔ ၾကည့္ေရွာင္ေနဖို႔ပါပဲ။
ျပန္ကိုဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ ဆိုသူမ်ားအဖို႔ ဆုေတာင္းစရာ မလိုတဲ့၊ စိတ္ထင့္စရာ မလိုတဲ့၊ ဒဏ္ရာမေပးတဲ့၊ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့၊ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္ဆံုႏိုင္တဲ့ နည္းရွိပါတယ္။ ဘဝတိုင္း ဆံုေတြ႕ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း(၄)ခ်က္ရွိတယ္လို႔ နကုလပိတာႏွင့္ နကုလမာတာတို႔ကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ေဟာေဖာ္မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
(၁) တူညီတဲ့ သဒၶါတရားရွိျခင္း၊
(၂) တူညီတဲ့ သီလရွိျခင္း၊
(၃) တူညီတဲ့ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈရွိျခင္း၊
(၄) တူညီတဲ့ ဥာဏ္ပညာရွိျခင္း တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ဘဝတိုင္း ဆံုႏိုင္ပါတယ္။ ေျပာင္းျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ သစၥာပႏၷက္ရိုက္ရိုက္၊ ဆုေတြေတာင္းေတာင္း မဆံုေတြ႕ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
တစ္စကၠန္႔မွာ ကုေဋတစ္သိန္းခန္႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အခါခပ္သိမ္း မတူႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေနာင္ဘဝ ပဋိသေႏၶကို အက်ိဳးေပးႏိုင္တဲ့ ကံဆိုတာကလည္း ယခုတစ္ဘဝတည္းမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ကံေတြခ်ည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘဝဘဝက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အဆိုး၊ အေကာင္း ကံေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ အခြင့္သာရင္ သာသလိုလည္း ၀င္ၿပီးအက်ိဳးေပးေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုဆုိေတာ့ ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ ဘာမွေထာက္တည္ရာမရ၊ ကံပစ္ခ်ရာ ေမ်ာေနၾကရတဲ့ ဘဝပင္လယ္ၾကီးမွာ မိမိတို႔အေနနဲ႔ တဏွာရဲ႔ ျဖားေယာင္းမႈေၾကာင့္သာ အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ဆုေတြေတာင္းၿပီး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး က်င္လည္ခ်င္ေနၾကတာပါ။
ဗ်ာဒိတ္ခံၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး နိဗၺာန္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးဘဝအထိ လက္တြဲခဲ့ၾကတဲ့ ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၴမင္းသားနဲ႔ ယေသာဓရာ၊ အရွင္မဟာကႆပေလာင္း ပိပၸလိလုလင္နဲ႔ ဘဒၵကာပိလာနီ (သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကတဲ့အခါ ကမၻာေျမႀကီးကေတာင္ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္) တို႔ေတာင္မွ အသေခ်ၤ ကမၻာခ်ီတဲ့ ဘဝေတြမွာ သူတို႔ေတြ ေတြ႕ဆံု ေပါင္းသင္းၾကရတဲ့ ဘဝေတြက အလြန္ဆံုး ရာ၊ေထာင္ခန္႔ပဲ ရွိပါတယ္။ မေတြ႕မဆံု၊ မေပါင္းသင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ မ်ားစြာပါ။
ဒီေတာ့… ဗုဒၶရဲ႔ စကားေတာ္ဆိုတာ မွားရိုးထံုးစံ မရွိပါဘူး။ ျပန္ဆံုေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ ျပန္ဆံုဖို႔ ဆုေတာင္းစရာမလိုပါဘူး။ အလိုလိုကို ျပန္ဆံုရမွာပါ။ ''နိဗၺာန္မရမခ်င္း သံသရာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ထာဝရ လက္တြဲႏိုင္ရပါလို၏။ ေနာင္ဘဝဆက္တိုင္းမွာလည္း ဒီလင္၊ ဒီမယား အျဖစ္နဲ႔သာ ေပါင္းသင္းႏိုင္ရပါလို၏' စတဲ့ ဆုေတာင္းေတြဟာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ရတတ္ပါတယ္။ အဆိပ္အေတာက္မကင္းတဲ့ ဆုေတာင္းေတြ ျဖစ္လို႔ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံသရာ ဝဋ္ဒုကၡက မလြတ္ႏိုင္ေသးသမွ် ဘဝဆက္တိုင္း "ဆံုႏိုင္ခြင့္"ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကသူမ်ားအဖို႔ ဆုေတာင္းမမွားမိေစဖို႔၊ ျပန္ဆံုေၾကာင္းတရားေတြကိုပဲ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ၾကေစဖို႔၊ ဆုေတာင္းမွားခဲ့ၾကသူမ်ားကိုလည္း သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ၾကေစဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း…..။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
ေလာကမွာ အမွန္တရား (၂)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ မရွိမွန္ သမုတိသစၥာ နဲ႔ အရွိမွန္ ပရမတၴသစၥာတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သမုတိသစၥာဆိုတာ ေလာကမွာ ေခၚေဝၚေျပာဆို သိမွတ္ေနသမွ်ေသာ ပညတ္တရားေတြပါ။ ေလာကနယ္ပယ္မွာ စကားေျပာျဖစ္ေစဖို႔ မရွိမျဖစ္ သမုတ္ထားတဲ့ အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာ စကားေျပာတဲ့အပိုင္းနဲ႔ နားလည္တဲ့အပိုင္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညတ္ဆိုရာမွာလည္း စကားေျပာဖို႔ သဒၵပညတ္နဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ အတၴပညတ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အရာဝတၴဳ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ကိုယ္ အမည္သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဘာသာမွာေတာ့ မွန္ေနပါတယ္။
ဥပမာ- ေခြးကိုပဲ ျမန္မာက ေခြး၊ အဂၤလိပ္က ေဒါ့ဂ္၊ ဂ်ပန္က အိႏု၊ သီဟိုဠ္က ဗလ္လ၊ ပါဠိက သာ၊ သုနခ၊... စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ ဘာသာအလိုက္ အမည္သတ္မွတ္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ မွန္ၾကတာခ်ည္းပါ။ ဒါကို ကိုယ့္စကားမွ အမွန္ဆိုၿပီး ျငင္းခံုေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ အျငင္းအခံုုျဖစ္လိုက္သမွ်ဟာ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ မွန္ကန္ၾကတာာပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ့ပညတ္တရားေတြဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မရွိမွန္ အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္ရတာပါ။
ဥပမာ- ေခြးဆိုတာကို စိစစ္ၾကည့္ရင္ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေခြးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာဆိုတဲ့အခါ အရာအားလံုးကို စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ခ်ည္းပဲ ေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ နားေထာင္တဲ့သူလည္း ဆိုလိုခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး ရႈပ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံရာမွာ နားလည္ႏိုင္ေအာင္၊ စကားေျပာလို႔ျဖစ္ေအာင္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္ထားရပါတယ္။ ဒါက အမည္နာမ သမုတ္ထားရတဲ့ သမုတိသစၥာရဲ႔ သေဘာပါ။
ပရမတၴသစၥာဆိုတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္၊ နိဗၺာန္တရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ တကယ္တမ္းရွိတာက စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ေတြပါ။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ေလာကမွ လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ အရွိတရားပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္အရွိတရားကို ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ တကယ္မရွိတဲ့ ပညတ္တရားေတြနဲ႔ သြားလို႔ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္တရားေတြရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ မၿမဲတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့၊ အစိုးမရတဲ့ သေဘာေတြကို သတိ၊ ဥာဏ္တို႔နဲ႔ ႐ႈမွတ္သိျမင္ႏိုင္မွသာ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ မၿမဲတဲ့ ဒီ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြကိုျမင္မွ ၿမဲတဲ့နိဗၺာန္ကို ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ေသျခင္းမရွိ၊ ေရြ႕ျခင္းမရွိတဲ့ အစၥဳတတရားျဖစ္လို႔ ၿမဲပါတယ္။
ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါေလးပါးမွာ-
(၁) သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။
(၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရမယ္။
(၃) သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရမယ္။
(၄) တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးတတ္ရမယ္။
ဒီေလးခ်က္ထဲမွာ ေလးခုေျမာက္အခ်က္က လိုရင္းအခ်ဳပ္ပါ။ "တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ" လို႔ဆိုရာမွာ ေရွ႔တရားက မိမိလိုလားတဲ့ ကိစၥကိုျပၿပီး ေနာက္တရားက မိမိလိုလားတဲ့ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ က်င့္သံုးရမယ့္ အလုပ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား လိုလားတဲ့ ကိစၥက နိဗၺာန္ ဆိုရင္ ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ အလုပ္က ၀ိပႆနာအလုပ္ ရပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ပရမသုညတသေဘာ (လြန္ျမတ္တဲ့ ဆိတ္သုဥ္းမႈ)ပါ။ ဒီ ပရမသုညတ အရွိပရမတ္သေဘာဆီကို ေခါင္းကိုယ္ေျခလက္ နိမိတ္ပညတ္ မရွိတရားနဲ႔ သြားလို႔မရပါဘူး။ အရွိဆီကို အရွိတရားနဲ႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္း" သြားမွပဲ ေရာက္ႏိုင္ပါမယ္။
(၁) ကိေလသာဆိုတာ ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။ (သူသူငါငါ အေၾကာင္းအရာေတြကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။)
(၂) ဝိပႆနာက ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
(၃) မဂ္၊ဖိုလ္က နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ကိေလသာနဲ႔ မဂ္၊ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ဝိပႆနာနဲ႔မွပဲ မဂ္ဖိုလ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ မဂ္၊ဖိုလ္ရမွသာလွ်င္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာကမွလြန္ေျမာက္တဲ့ အရွိပရမတ္တရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေလာကထဲက အရွိပရမတ္တရားေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာကို ႐ႈရတဲ့ သတိပ႒ာန္လမ္း၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လမ္း စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြထဲက မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ လမ္းတစ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းရပါမယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ ကာလသံုးပါးကလြတ္တဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ပညတ္ဆိုတာလည္း ကာလဝိမုတ္တရားပါ။ ဒါေပမယ့္ ပညတ္က တကယ္ မရွိတဲ့အတြက္ကို ကာလဝိမုတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ နိဗၺာန္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားဆီေရာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္၊ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို အမွန္တယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားနဲ႔ နီးစပ္ေစႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကာလသံုးပါးက ကာလေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အဲဒီ့လို ေလွ်ာ့တဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ကာလက ျဖစ္ဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္ကာလနဲ႔ အနာဂတ္ကာလေတြကေတာ့ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လို႔ရယ္၊ မေရာက္ေသးလို႔ရယ္ေၾကာင့္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြအေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့၊ စြဲလမ္းေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အစြဲေတြ၊ အေမွ်ာ္ေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အတိတ္ကို မျပန္ဘဲ၊ အနာဂတ္ကို မႀကံဘဲ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ႐ႈျခင္းျဖင့္သာ ကာလဝိမုတ္ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုတည္းေသာ ကာလျဖစ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္၊နာမ္တရားေတြအေပၚမွာလည္း ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊နာမ္ေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈကိုပဲ မလြတ္တမ္းသိႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရပါမယ္။ အဲဒီ့လို ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ အရွိတရားေတြကို ေဖာက္ျပန္တဲ့ အရွိသေဘာအတိုင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိမွသာလွ်င္ မေဖာက္ျပန္ေတာ့တဲ့ အရွိတရား နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတို႔အေနနဲ႔လည္း မရွိပညတ္နယ္ထဲမွာ ေမာဟဖိစီး အအိပ္ၾကီးအိပ္ခဲ့ၾက၊ အေမ့ၾကီးေမ့ခဲ့ၾက၊ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြမွာ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကလို႔ "နတ္ျပည္တစ္ခ်က္၊ ေခြး၀က္တစ္ဖံု၊ နတ္ဘံုတစ္နဲ(နည္း)၊ ငရဲခါခါ၊ ျပိတၱာတန္တန္၊ ဒုကၡဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆင္းရဲေအာက္မွာ၊ ဒူးေထာက္ခါသာ၊ အျဖာျဖာသား၊ ခံရမ်ား၏" ဆိုသလိုပဲ အတိုင္းအဆမရွိတဲ့ သံသရာခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ စုန္တစ္ခ်ည္ ဆန္တစ္ျပန္၊ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ အေမာၾကီး ေမာခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အခုအခါမွာေတာ့ တရားရွိန္ေနမင္း ထြန္းလင္းပြင့္ေပၚေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အ၀ိဇၹာ၀ပ္က်င္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ၾကိဳးစားႏိုးထၾကၿပီး အခြင့္ေကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အရယူႏိုင္ဖို႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္းသာ"………. ။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာ ျဖစ္ပါေစ။ အသံုးမတတ္ရင္ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ကယ္ေဆးေတာင္ သူ႔အခ်ိန္အဆအတိုင္း မသံုးတတ္ရင္ အဆိပ္ျဖစ္သြားရတာပါ။ 'သံုးတတ္ရင္ေဆး ၊ မသံုးတတ္ရင္ေဘး' ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္းပါပဲ။ မိမိကသာ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့အရာ၊ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အရာေတြေတာင္ အသံုးဝင္ အက်ိဳးရွိလာရပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ လူကိုေသေစတဲ့ ေျမြဆိပ္ကိုပဲ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကရပါတယ္။ ေၾကာက္စရာ ကပ္ေရာဂါၾကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ေရာဂါကို ကာကြယ္ဖို႔ ေရာဂါပိုးစတိကိုပဲ ေဆးအျဖစ္ ထိုးသြင္းခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကမၻာႀကီးကို ပ်က္သြားေအာင္ ေလာင္ကြၽမ္းပစ္ႏိုင္တဲ့ မီးေတာင္မွ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္ သတၱဝါေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ အသံုး၀င္သြားရပါတယ္။ ဒီနည္းတူပါပဲ။ သတၱဝါေတြကို ပူေလာင္ေစတတ္တဲ့၊ အပါယ္ဆင္းရဲကို ပို႔ႏိုင္တဲ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာမီးေတြကိုလည္း မိမိကသာ အသံုးခ်တတ္မယ္ဆိုရင္ အပူမီးေတြ ၿငိမ္းသြားရတဲ့အျပင္ အႏိႈင္းမဲ့ခ်မ္းသာကိုေတာင္ ခံစားရႏိုင္ပါတယ္။
တဏွာရာဂစတဲ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေရာက္ဖို႔ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား အသံုးခ်ရပါ့မလဲ။ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြကို အသံုးခ်လို႔ နိဗၺာန္ရႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ရႏိုင္ပါတယ္။ သာဓကမ်ားစြာ ရွိတဲ့အထဲက ပါနီယဇာတ္ကို ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။ (ဒီဝတၴဳကို အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးၿပီး ျဖစ္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။) ကာမဝိတက္ကို ႀကံစည္မိၾကတဲ့ ရဟန္း(၅ဝဝ)ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိေလသာဆိုတာ ေသးတယ္၊ ငယ္တယ္၊ မေျပာပေလာက္ဘူးလို႔ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈဘဲ ႏွိပ္ကြပ္သင့္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက ပံုစံျပ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ေရွးတုန္းက ကာသိတိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လယ္ထြန္သြားၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ေရဆာလာတဲ့အခါ မိမိေရဘူးထဲကေရ ကုန္သြားမွာစိုးလို႔ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေရကို ခိုးေသာက္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္ၿပီးလို႔ ညေနခ်မ္း ေရမိုးခ်ိဳး အနားယူၿပီးတဲ့အခါ တစ္ေနကုန္ျပဳမိတဲ့ ကိစၥေတြကို ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေရခိုးေသာက္မိတဲ့ မေကာင္းမႈကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ (မိမိတို႔လည္းပဲ တစ္ေန႔တာ ျပဳမိတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြကို တိုးပြားေစ၊ မေကာင္းမႈေတြကို ေနာင္မျဖစ္ပြားေစရေအာင္ သံေ၀ဂပြါး သံုးသပ္တဲ့ အက်င့္ေလးထားသင့္ပါတယ္။) အဲဒီလို သတိရလိုက္တဲ့အခါ ဒီခိုးမႈဟာ မိမိကို အပါယ္ထိေအာင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ပါလားလို႔ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး အဲဒီ့ အကုသိုလ္ကိုပဲ အာ႐ံုျပဳၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ခိုးမႈဆိုတဲ့ အဒိႏၷာဒါနကံကို က်ဴးလြန္မိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတာင္ အဲဒီ့အကုသိုလ္ကို အသံုးခ်ၿပီး သဗၺညဳဘုရားရွင္ထက္ တစ္ဆင့္သာနိမ့္တဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ခြင့္ရွိေသးရင္…၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသးရင္…။
ေနာက္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက အဲဒီ့ ကာသိတိုင္းရြာငယ္တစ္ခုမွ သူၾကြယ္တစ္ေယာက္ဟာ မိမိေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အနက္ အမ်ိဳးသမီးကို တပ္မက္သေဘာက်လြန္းလို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ၾကည့္မိၿပီးကာမွ သူတစ္ပါးရဲ႔ မယားကို ေလာဘနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ အပါယ္က်ရေတာ့မွာပဲလို႔ ထိတ္လန္႔ၿပီး အဲဒီ့အကုသုိလ္ကို အေျခခံၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကာယကံမႈျပဳမွ ကမၼပထေျမာက္တဲ့ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကို စိတ္ကေလးနဲ႔တင္ က်ဴးလြန္မိတာကို အခ်ိန္မီ တားဆီးခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားရပါတယ္။ အလြန္အတုယူဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။ (ယခုေခတ္လူမ်ား ဒီလိုသာ စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားမိရံုနဲ႔ သံေဝဂရၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလို႔ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ နႏၵမူလိုဏ္ဂူေတာင္ ဆန္႔မယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီ့လို မဆန္႔မွာစိုးလို႔လည္း မထိတ္လန္႔ၾကတာ ေနမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သာသနာတြင္းကာလမွာ ပေစၥကဗုဒၶါ မပြင့္ႏိုင္ဘူးလို႔ ၾကားဖူးတဲ့အတြက္ မိမိဘာသာ သံေဝဂရေအာင္ မပြားၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။)
ေနာက္တစ္ဦးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ထိုကာသိရြာမွာပဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ထိုေခတ္ကလည္း ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ ျပန္ေပးသမားေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ျပန္ေပးသမားေတြဟာ သားအဖကို ဖမ္းမိရင္ သားကို ဖမ္းထားၿပီး အေဖကို ေငြျပန္ယူခိုင္းကာ ေရြးေစပါတယ္။ (မိဘေမတၱာကို ေသခ်ာေပါက္ တြက္လို႔ရပါတယ္ေနာ္။) ညီအစ္ကိုျဖစ္ရင္ ညီကိုဖမ္းထားၿပီး အစ္ကိုကို လႊတ္ကာ ေရြးေစပါတယ္။ ဆရာတပည့္ျဖစ္ရင္ ဆရာကို ဖမ္းထားၿပီး တပည့္ကို လႊတ္ပါတယ္။ ပညာကို လိုခ်င္တဲ့ တပည့္က ဥစၥာကို ျပန္ယူၿပီး ဆရာကို ေရြးရပါတယ္။ အခု ကာသိရြာသား သားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ျပန္ေပးသမားတို႔က ဖမ္းထားၾကပါတယ္။ အဖမ္းမ်ားခံရရင္ ျပန္ေပးဆြဲခံရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဘာေတာ္သလဲေမးရင္ ဘာမွမေတာ္ဘူးလို႔ လိမ္ေျပာဖို႔လည္း တိုင္ပင္ ထားၾကၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ တကယ္ေမးလာတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ညာေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။ ျပန္ေပးလက္က လြတ္ေျမာက္ၿပီးလို႔ ညခ်မ္းအခါ မိမိအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေတာ့ လိမ္လည္မႈကိုျမင္ၿပီး ထိတ္လန္႔ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ (မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ လကၤာေခ်ာေစဖို႔ မပါမျဖစ္ ပါရပါတယ္ဆိုတဲ့ မုသား၊ အက်င့္ပါေနတဲ့ မုသား၊ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးေစတဲ့ မုသား၊ အက်ိဳးစီးပြား မပ်က္စီးေစတဲ့ မုသား စသည္.. စသည္ ေရလဲသံုးေနတဲ့ မုသားေတြ မ်ားလြန္းလို႔ မထူးဆန္းေတာ့ဘဲ သံေဝဂလည္းမရ၊ ဒန္ေဝဂလည္းမရ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔လည္း မစဥ္းစား၊ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔လည္း မေတြးအားၾကေတာ့တာနဲ႔ မုသာ၀ါဒကို အေျခခံတဲ့ ၀ိပႆနာဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးၾကပါဘူး။)
အဲ... ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာသိတိုင္းမွ ရြာစားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ရြာစားက သူ႔ရြာမွာ သားငါးမသတ္ရလို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေကာင္ေတြကို သတ္ၿပီး နတ္ပူေဇာ္ရတဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနပါတယ္။ ရြာသားေတြ စုေ၀းၿပီး ေရွးထံုးစံအတိုင္း သားသတ္ၿပီး နတ္ပူေဇာ္ခြင့္ျပဳဖို႔္ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရြာစားလည္း ထံုးစံရွိတဲ့အတိုင္း ျပဳလုပ္ဖို႔ ခြင့္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ခြင့္ရတာနဲ႔ လူေတြလည္း သတ္ျဖတ္ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ရြာစားလည္း မိမိရဲ႔ ခြင့္ျပဳစကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ သတၱဝါေတြ ေသၾကရတယ္ဆိုၿပီး ေနာင္တကုကၠဳစၥ ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ့ ပါဏာတိပါတကံနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းတဲ့ ေနာင္တကိုပဲ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီ့ရြာစားလိုပဲ ေနာက္ထပ္ ရြာစားတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီရြာစားကေတာ့ ေသအရက္ ေရာင္းဝယ္ျခင္းကို တားျမစ္ထားပါတယ္။ ေသေသာက္သဘင္ က်င္းပရာအခါ ေရာက္ေတာ့ လူအေပါင္းက ရြာစားကို ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ရြာစားလည္း ေရွးထံုးစံျဖစ္ေနေတာ့ မတားျမစ္သာဘဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ လူေတြလည္း ေသာက္စားမူးယစ္ၿပီး ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားၾကလို႔ က်ိဳးပဲ့ဒဏ္ရာေတြ ရကုန္ၾကပါတယ္။ ဒီလို လူအမ်ား ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတာ မိမိရဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ပဲဆိုၿပီး ရြာစားလည္း ေနာင္တရမိပါတယ္။ သုရာေမရယကံကို အေျခခံတဲ့ အဲဒီ့ေနာင္တကို ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။
(အိမ္တစ္အိမ္၊ ႐ံုးတစ္႐ံုး၊ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၊ ရြာတစ္ရြာ၊ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ... စသျဖင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေနရာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့သူရဲ႔ စကားတစ္ခြန္းဟာ အလြန္အေရးပါပါတယ္။ ေနာက္လိုက္တို႔ရဲ႔ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ မွီေနပါတယ္။ နယ္က်ဥ္းသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ နယ္က်ယ္သည္ပဲျဖစ္ေစ မိမိေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစသင့္ပါတယ္။ ဂုဏ္ရွိ၊ ဂုဏ္ရရန္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး မ်ားမ်ားေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္သာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဘြဲ႕ထူး၊ ဂုဏ္ထူးေတြဟာလည္း ဂုဏ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေငြဆိုတာလည္း ဂုဏ္မဟုတ္ပါဘူး၊ 'အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းသည္သာလွ်င္ ဂုဏ္အစစ္' မည္ပါတယ္။)
ဒီပေစၥကဗုဒၶါငါးပါးတို႔ ဗာရာဏသီျပည္ကို ဆြမ္းခံၾကြၾကတဲ့အခါ (ဘုရားေလာင္း)ရွင္ဘုရင္က ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ဆြမ္းေဘာဇဥ္နဲ႔ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးၿပီး ရဟန္းျပဳရျခင္း အေၾကာင္းေတြကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အသီးသီးက အေၾကာင္းအသီးသီးကို ေျပာျပၾကတဲ့အခါ ပိုမိုၾကည္ညိဳ သဒၶါပြားလာတဲ့အတြက္ ကာမဂုဏ္တရားေတြကို ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ပါေတာ့တယ္။ မိမိအခန္းထဲက နံရံအျဖဴကို ၾကည့္ၿပီး ၾသဒါတကသိုဏ္းပြားလိုက္တာ စ်ာန္ရသြားပါတယ္။ (စ်ာန္၊ မဂ္၊ ဖိုလ္ရဖို႔ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အားထုတ္ရပါ့မလဲလို႔ ေမးေလ့ရွိသူမ်ား သတိျပဳပါ။) အဲဒီ့လို ဘုရားေလာင္း ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ကာမဂုဏ္ကို အျပစ္ျမင္ၿပီး စ်ာန္ခ်မ္းသာ ရေနခ်ိန္မွာ ယေသာ္ဓရာေလာင္း မိဖုရားႀကီးကေတာ့ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာထက္ ေကာင္းတဲ့အရာ မရွိဆိုၿပီး ကာမဂုဏ္ကို ခ်ီးမြမ္းေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ကာမဂုဏ္နဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္း ကဲ့ရဲ႕ပါတယ္။
ျမည့္ေနေအာင္ထက္တဲ့ သန္လ်က္နဲ႔ အခုတ္ခံရျခင္းထက္၊ ရင္ဝကို လွံနဲ႔ အထိုးခံရျခင္းထက္ ကာမဂုဏ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲက ပိုၾကီးပါတယ္။
တစ္လံေက်ာ္နက္တဲ့ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ မီးက်ီးတြင္းထက္၊ ေန႔အခါ အလြန္ပူျပင္းတဲ့ ေနမင္းထက္ ကာမဂုဏ္ဆင္းရဲက ပိုၿပီး ပူျပင္းပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းေသေစႏိုင္တဲ့ အဆိပ္ထက္၊ က်ဳိက္က်ိဳက္ဆူေနတဲ့ သံရည္ပူ၊ ေၾကးရည္ပူထက္ ကာမဂုဏ္ဆင္းရဲက ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။
အဲဒီ့လို ကာမဂုဏ္ေတြရဲ႔ အျပစ္ကို ေျပာျပၿပီး အမတ္ေတြကို တိုင္းျပည္အပ္ကာ ေတာတြက္ ရေသ႔ရဟန္း ျပဳသြားပါတယ္။
၀တၳဳေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့… မိမိတို႔ဆိုတာ ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးတဲ့အတြက္ ေလာဘ၊ မာန စသည္လည္း မကုန္ေသးပါဘူး။ အနာဂါမ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေဒါသလည္း မကုန္ေသးပါဘူး။ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္ မဟုတ္ေသးလို႔ ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၧာေတာင္ မကုန္ေသးပါဘူး။ ဘာအကုသိုလ္ကိုမွ တရား၀င္မပယ္ရေသးတဲ့ ဇဥ္၊ ဇဥ္လို႔မည္ေနတဲ့ ပုထုဇဥ္အစစ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ေနကုန္မွာ ကုသိုလ္ထက္ အကုသိုလ္ပဲ အျဖစ္မ်ားတတ္ၾကပါတယ္။ အစိုးမရတဲ့ တရားတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကလည္း အကုသိုလ္တရား မေကာင္းမႈမ်ားမွာ အလြန္ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶကေတာင္ 'ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာ' လို႔ ေဟာေတာ္မူထားခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း မေကာင္းမႈေတြမွာ အားရပါးရေမြ႕ေလ်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မထိန္းမခ်ဳပ္ အလိုလိုက္ခဲ့မိလို႔ မိမိတို႔ဘ၀ေတြမွာ မေကာင္းမႈ အျဖစ္မ်ားၿပီး ညစ္ႏြမ္းခဲ့ရပါတယ္၊ ဒီဘ၀မွာ တရားမွ ရပါဦးမလားဆိုၿပီး စိတ္မပ်က္ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔။ အသိေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ေကာင္းသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ပဲျဖစ္ေစ (ပဥၥာနႏၱရိယကံမွ မဟုတ္ရင္ေပါ့) ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေကာင္း၊ အဆိုး သခၤါရတရားေတြကို ဝိပႆနာအသိနဲ႔ ႐ႈပြားႏိုင္ခဲ့ရင္ 'ခု႐ႈ - ခုၿငိမ္း' ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ရဲ႔ 'အကာလိက' ဂုဏ္ေတာ္နဲ႔အညီ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈကို မိမိတို႔ရဲ႔ ပါရမီအေလွ်ာက္ ခံစားၾကရမွာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ားလည္း အပါယ္ကို ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ မိမိတို႔ရဲ႔ အကုသိုလ္ ၾကီးငယ္မွန္သမွ်ကို သံေ၀ဂပြါး ဝိပႆနာ႐ႈၿပီး ေဆးအျဖစ္ သံုးတတ္ႏိုင္ၾကပါေစ…။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
ငါးပါးသီလကို ဂရုတစိုက္ ေဆာက္တည္ခဲ့ၾကလို႔ လိုတရခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက လူပီသခဲ့ၾကသူ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔ အားက်ဖြယ္ ေစာင့္ထိန္းပံုေလးေတြလည္း တင္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။
ကု႐ုတိုင္း၊ ဣႏၵပတၱျပည္မွာ ဘုရားေလာင္း ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး မင္းျပဳစဥ္ မင္းႀကီးအပါအဝင္ ပုဂၢိဳလ္ (၁၁)ဦးဟာ ဂ႐ုဓမၼဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလကို အလြန္စင္ၾကယ္စြာ ေစာင့္ထိန္းၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕တံခါး (၄)ခု၊ ၿမိဳ႕လယ္၊ နန္းေတာ္တံခါး ဆိုတဲ့ (၆)ဌာနေတြမွာ အလွဴမ႑ပ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ၿပီး ေန႔စဥ္ (၆)သိန္းဖိုး (၆)သိန္းဖိုး လွဴဒါန္းပါတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြအေနနဲ႔ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳး စားစရာ မလိုပါဘူး။ အလြန္ပဲ စည္ပင္ဝေျပာ သာယာပါတယ္။
ကာလိဂႋတိုင္း ဒႏၲပူရျပည္မွာ ကာလိဂႋမင္း မင္းျပဳပါတယ္။ အဲဒီ့တိုင္းျပည္မွာေတာ့ မိုးေခါင္ ငတ္မြတ္ အနာေရာဂါ ထူေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ နန္းေတာ္ကိုသြားၿပီး ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ မင္းႀကီးအေနနဲ႔ အလွဴေပး၊ ေရွးအစဥ္အလာအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ လုပ္ၾကည့္ေပမယ့္ မိုးက ရြာမလာပါဘူး။ အဲဒီ့အခါ ဣႏၵပတၱျပည္မွာ သာယာ၀ေျပာတာဟာ အဥၥနဝဏၰ မဂၤလာဆင္ေတာ္ေၾကာင့္ ေနမွာပဲဆိုၿပီး ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီးထံမွာ ဆင္ေတာ္ကို အလွဴခံၾကပါတယ္။ ဆင္ေတာ္ ေရာက္လာေပမယ့္လည္း မိုးက မရြာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ဂ႐ုဓမၼသီလေၾကာင့္လို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး အဲဒီ့သီလကို ေရႊျပားထက္မွာ ေရးသားေဆာင္ယူခဲ့ဖို႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
(၁) ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး (ဘုရားေလာင္း)ထံ သီလေတာင္းတဲ့အခါ မင္းႀကီးက သူရဲ႔သီလကို သံသယ ျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလ ပြဲသဘင္တစ္ခုမွာ တစ္ဘက္ဆည္ကန္ရဲ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာရပ္ၿပီး အရပ္(၄)မ်က္ႏွာကို ပန္းျမားေတြ ပစ္ရစဥ္ က်န္ျမား(၃)စင္းကို ျပန္ေတြ႕ေပမယ့္ ေရမွာက်တဲ့ျမားကို ရွာမေတြ႕ပါဘူးတဲ့။ ငါးစတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာမ်ား က်တာလားဆိုၿပီး သံသယျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီအခါ တမန္ေတြက မင္းႀကီးမွာ သတ္လိုတဲ့ ေစတနာမွ မရွိတာ။ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႔ သီလကိုသာ ေရးေပးေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္ၾကလို႔ ေရႊေပလႊာေပၚမွာ 'ပါေဏာ နဟႏၲေဗၺာ၊ အဒိႏၷံ နာဒါတဗၺံ၊ ကာေမသုမိစၧာစာရာ နစရိတဗၺာ၊ မုသာဝါဒါ နဘဏိတဗၺာ၊ မဇၨံ နပါယိတဗၺံ' လို႔ ေရးသားေပးလိုက္ၿပီး မယ္ေတာ္ရဲ႔ သီလက ပိုစင္ၾကယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး မယ္ေတာ့္ထံ ၫႊန္လိုက္ပါတယ္။
(၂) မယ္ေတာ္ (မဟာမာယာေလာင္း)ထံ ေတာင္းတဲ့အခါ မယ္ေတာ္ကလည္း သူ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ သားေတာ္မင္းႀကီးက အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တဲ့ စႏၵကူးႏွစ္နဲ႔ အဖိုးတစ္ေထာင္ထိုက္တဲ့ ေရႊပန္းတို႔ကို မယ္ေတာ္အတြက္ ပို႔ဆက္လိုက္တုန္းက မိမိမသံုးေဆာင္ဘဲ ေခြၽးမေတာ္ေတြကိုေပးဖို႔ အႀကံျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေခြၽးမအႀကီးျဖစ္တဲ့ မိဖုရားႀကီးက ျပည့္စံုပါတယ္ေလလို႔ႀကံၿပီး အဖိုးတစ္ေထာင္ထိုက္ေသာ ေရႊပန္းကိုပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။ ေခြၽးမအငယ္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေရွ႕မိဖုရားကိုေတာ့ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တဲ့ စႏၵကူးႏွစ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။ ေပးၿပီးကာမွ အစဥ္အလာအတိုင္း ႀကီးျမတ္သူကို ဦးစားမေပးမိလို႔၊ ရသင့္ရထိုက္တာကို မရေအာင္ျပဳမိလို႔ မိမိသီလမ်ား ပ်က္စီးသလားလို႔ သံသယျဖစ္ရေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။ ဒီအခါ တမန္ေတြက ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ႀကိဳက္သလို လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါကိုမွ မေကာင္းမႈလို႔ သတ္မွတ္ရရင္ေတာ့ တျခားဟာေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မယ္ေတာ္ရဲ႔ သီလကို ေပးသာေပးပါ လို႔ ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ မယ္ေတာ္ကလည္း ေခြၽးမေတာ္ မိဖုရားႀကီးထံ သီလေတာင္းဖို႔ ထပ္ၿပီးေစလႊတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၃) မိဖုရားႀကီး (ယေသာ္ဓရာေလာင္း)ကလည္း သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ မင္းႀကီးတိုင္းခန္း လွည့္လည္လာတာကို ေလေသာက္ျပတင္းက ၾကည့္ပါတယ္တဲ့။ မင္းႀကီးေနာက္ပါးက အိမ္ေရွ႕မင္းကို ျမင္ေတာ့ မင္းႀကီး နတ္ရြာစံရင္ အိမ္ေရွ႕မင္းက သူ႔ကို မိဖုရားေျမႇာက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ႀကံစည္မိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့လို မိမိမွာ ကာမပိုင္ရွိပါလ်က္နဲ႔ တျခားေယာက်္ားကို ကိေလသာရဲ႔ အစြမ္းနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့အတြက္ သူရဲ႔သီလ ပ်က္စီးသလားလို႔ သံသယျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တမန္ေတြကလည္း စိတ္ျဖစ္ကာမွ်နဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဆိုၿပီး မိဖုရားရဲ႔ သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ မိဖုရားကလည္း အိမ္ေရွ႕မင္းက သီလကို ေကာင္းစြာေစာင့္ထိန္းပါတယ္လို႔ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၄) အိမ္ေရွ႕မင္း (အရွင္အာနႏၵာေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ဆိုျပန္ပါတယ္။ မင္းႀကီးထံ ညေနခ်မ္းအခါ အခစားဝင္တဲ့အခါ နန္းေတာ္မွာပဲ ညအိပ္မယ္ဆိုရင္ ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားဦးမွာ ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါကိုျမင္ရင္ ရထားထိန္းနဲ႔ အေျခြအရံေတြ ျပန္သြားၾကၿပီး မနက္ေရာက္မွ လာႀကိဳၾကရပါတယ္တဲ့။ နန္းေတာ္မွာ ညမအိပ္၊ ခဏသာၾကာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားအတြင္းမွာပဲ ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ အေျခြအရံေတြက နန္းေတာ္တံခါးမွာ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ နန္းေတာ္မွာ ညမအိပ္၊ ျပန္လာမယ္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားတြင္းမွာ ထားကာ နန္းေတာ္သို႔ ဝင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ခဏမွာပဲ မိုးႀကီးသည္းထန္စြာ ရြာပါေတာ့တယ္။ မင္းႀကီးကလည္း မိုးရြာေနတဲ့အတြက္ နန္းေတာ္မွာပဲ ညအိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းတဲ့အခါ နန္းေတာ္တံခါးမွာ မိုးေရေတြ စိုရႊဲၿပီး တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ အေျခြအရံေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ အလြန္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိသီလအေပၚမွာ သံသယျဖစ္မိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း တမင္ရည္ရြယ္တာမဟုတ္လို႔ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ တဖန္ အိမ္ေရွ႕မင္းက ပုေရာဟိတ္ထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၅) ပုေရာဟိတ္ (အရွင္မဟာကႆပေလာင္း)ကလည္း သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အျခားမင္းတစ္ပါးက အလြန္ႏူးညံ့ေကာင္းမြန္တဲ့ ရထားတစ္စီးကို မင္းၾကီးထံ ဆက္သဖို႔ ယူလာတာ လမ္းမွာေတြ႕ပါတယ္တဲ့။ မိမိကလည္း အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းႀကီးကမ်ား မိမိကို ေပးစြန္႔လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ဒီလို ရထားေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လွည့္လည္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ ႀကံစည္မိပါတယ္တဲ့။ မင္းႀကီးထံ ရထားကို ဆက္သၾကတဲ့အခါမွာလည္း မင္းႀကီးက ပုေရာဟိတ္ႀကီးကိုပဲ ေပးပါတယ္တဲ့။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက လက္မခံပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ်ားပစၥည္းကို ေလာဘနဲ႔ လိုခ်င္ေတာင့္တမိတဲ့အတြက္ သီလပ်က္စီးၿပီလို႔ သံသယ ရွိလို႔ပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သီလကို မေပးခ်င္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္မ်ားကလည္း ေလာဘျဖစ္ရံုနဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးကလည္း ေျမတိုင္းအမတ္ထံ တဖန္ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၆) ေျမတိုင္းအမတ္ (အရွင္မဟာကစၥည္းေလာင္း)ကလည္း သူ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက တစ္ေန႔မွာ ေျမအပိုင္းအျခား ငုတ္႐ိုက္တဲ့အခါ ပုစြန္တြင္းေပၚ တည့္တည့္က်ေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့တြင္းကိုေရွာင္ၿပီး ဒီဘက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ငုတ္႐ိုက္ရင္ မင္းႀကီးရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေလ်ာ့ပါမယ္တဲ့။ ဟိုဘက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ႐ိုက္ျပန္ရင္လည္း လယ္သူႀကီးရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေလ်ာ့ပါမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ တြင္းအေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္၊ တြင္းထဲ ပုစြန္မရွိေလာက္ဘူးထင္ၿပီး တြင္းတည့္တည့္ကို ငုတ္႐ိုက္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အခါ တြင္းထဲက ပုစြန္သံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္တဲ့။ ပုစြန္မ်ား ေသသြားသလားလို႔ သူ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ တမန္တို႔ကလည္း ေစတနာ မပါတဲ့အတြက္ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။ ေျမတိုင္းစာေရးကလည္း ရထားထိန္းထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၇) ရထားထိန္း (အရွင္အႏု႐ုဒၶါေလာင္း)ကလည္း သူ႕သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ညေနခ်မ္းအခါ မင္းႀကီး ဥယ်ာဥ္ကစားၿပီးလို႔ ရထားစီးျပန္လာေနတုန္း ၿမိဳ႕ကိုမေရာက္မီမွာပဲ မိုးသားမ်ား တက္လာတာနဲ႔ မင္းႀကီး မိုးစိုမွာစိုးလို႔ သိေႏၶာျမင္းေတြကို ႏွင္တံအမွတ္ ေပးမိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အမွတ္နဲ႔ သိေႏၶာျမင္းေတြလည္း လ်င္စြာေျပးၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သိေႏၶာျမင္းေတြဟာ ဥယ်ာဥ္ သြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္လာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္တံအမွတ္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီ့ေနရာေရာက္တိုင္း ေဘးရန္ရွိတယ္ထင္ၿပီး အျမန္ေျပးကုန္ၾကပါတယ္တဲ့။ အလြန္လိမၼာတဲ့ သိေႏၶာျမင္းေတြကို ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္ရပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ပင္ပန္းေစလိုတဲ့ ေစတနာမရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္မရွိႏိုင္ပါလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ ရထားထိန္းကလည္း သူေ႒းႀကီးထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၈) သူေ႒းႀကီး (အရွင္သာရိပုၾတာေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သေလးစပါးခင္းမ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရင္း သေလးႏွံတစ္ဆုပ္ကို ပန္းအျဖစ္ ခူးပန္မိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ေနာက္မွ မင္းထံ အခြန္မဆက္ရေသးတဲ့ လယ္ထဲက သေလးႏွံကို ယူမိၿပီဆိုၿပီး မိမိသီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ခိုးလိုေသာစိတ္ မရွိလို႔ အျပစ္မရွိႏိုင္ပါဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ သူေ႒းႀကီးကလည္း စာရင္းကိုင္အမတ္ထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၉) စာရင္းကိုင္အမတ္ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ေကာက္စပါးေတြကို ျခင္တြယ္မွတ္သားေနတုန္း မိုးသည္းထန္စြာ ရြာလာတဲ့အတြက္ ျခင္လက္စ ေကာက္စပါးကို ျခင္ၿပီးတဲ့ ေကာက္စပါးပံုထဲ ထည့္မိလား၊ မထည့္မိလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ထည့္မိရင္ မင္းႀကီးရဲ႔ဥစၥာကို တိုးပြားေစၿပီး သူၾကြယ္ရဲ႔ဥစၥာကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစရာ ေရာက္ပါမယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယရွိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း သူတစ္ပါး ဥစၥာကို ခိုးလိုတဲ့စိတ္မွ မရွိဘဲလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ အမတ္ကလည္း တံခါးဗိုလ္ (တံခါးေစာင့္)ကို ထပ္ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၁ဝ) တံခါးဗိုလ္ (အရွင္ပုဏၰေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္မငယ္ကို ေခၚၿပီး ေတာထဲကို ထင္း၊ ဟင္းရြက္ရွာ သြားပါတယ္တဲ့။ တံခါးဗိုလ္က ညေနခ်မ္း ၿမိဳ႕တံခါး ပိတ္ခါနီးတိုင္း (၃)ႀကိမ္ ေၾကြးေၾကာ္ေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ေၾကြးေၾကာ္သံ ၾကားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း အျမန္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တံခါးဗိုလ္ဟာ တံခါးပိတ္ခါနီး ေနာက္က်မွ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကာမဂုဏ္ လြန္က်ဴးရာမွ ျပန္လာတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမကို လင္မယားထင္ၿပီး ျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားမိပါတယ္တဲ့။ သူဆင္းရဲက ရွင္းျပမွ ေမာင္ႏွမမွန္း သိရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့လို ေျပာဆိုမိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ဒီမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ တံခါးဗိုလ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာမကို ထပ္ၫႊန္ျပန္ပါတယ္။
(၁၁) ျပည့္တန္ဆာမ (ဥပၸလဝဏ္ေထရီေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေၾကာင္းက တစ္ေန႔မွာ ျပည့္တန္ဆာမရဲ႔ သီလကို စံုစမ္းဖို႔ သိၾကားမင္းက လုလင္ပ်ိဳေယာင္ေဆာင္လာ၊ အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၿပီး နတ္ျပည္ကို ျပန္သြားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အသျပာကို လက္ခံၿပီးျဖစ္လို႔ အျခားသူေတြကို လက္မခံပါဘူးတဲ့။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ေပၚမလာပါဘူး။ (၃)ႏွစ္ေစာင့္တဲ့အထိ ေပၚမလာတဲ့အခါ ျပည့္တန္ဆာမမွာလည္း စားဝတ္ေနေရး အခက္ႀကံဳလာတဲ့အတြက္ တရားသူႀကီးမ်ားထံ အဆံုးအျဖတ္သြားခံပါတယ္တဲ့။ တရားသူႀကီးမ်ားကလည္း (၃)ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္လို႔ တျခားသူေတြကို လက္ခံႏိုင္ပါၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထံမွ အသျပာ တစ္ေထာင္ကို လက္ခံဖို႔ လက္ကို ဆန္႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သိၾကားမင္းကလည္း လုလင္အသြင္နဲ႔ ေပၚလာပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမလည္း ဆန္႔မိတဲ့လက္ကို ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ေနာက္လူကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ သိၾကားမင္းလည္း သိၾကားမင္းရဲ႔ အသြင္ကိုျပ၊ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းစကား ဆိုပါတယ္တဲ့။ ျပည့္တန္ဆာမရဲ႔ အိမ္ကိုလည္း ရတနာ (၇)ပါးနဲ႔ ျပည့္ေစၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔ ဆံုးမၿပီး ျပန္သြားပါတယ္တဲ့။ ေရွ႕လူေပးထားတဲ့ အဖိုးအခ မေၾကေသးဘဲ ေနာက္လူရဲ႔ေငြကို ယူဖို႔ လက္ဆန္႔မိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယ ရွိမိပါတယ္လို႔ ျပည့္တန္ဆာမက ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း လက္ဆန္႔ရံုနဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။
ဒီလို (၁၁)ဦးေသာပုဂၢိဳလ္တို႔ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ဂ႐ုဓမၼသီလ ေခၚ ငါးပါးသီလကို ကာလိဂၤမင္းထံ ဆက္သၾကပါတယ္။ မင္းႀကီးလည္း အတုယူ အားက်ၿပီး ဂ႐ုဓမၼသီလကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းလိုက္တဲ့အခါ မိုးေကာင္းစြာရြာၿပီး ေဘး(၃)ပါးလည္း ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း ဓနဥၥယေကာရဗ်မင္းလည္း ဒါနစတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြျပဳၿပီး ေသလြန္တဲ့အခါ ပရိသတ္နဲ႔တကြ နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳကိုၾကည့္ရင္ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြ သီလအေပၚ အေလးထားပံုနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ သီလအေပၚ အေလးထားပံု ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျခားနားေနသလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီး ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မိမိတို႔က ငါးပါးသီလကိုေတာင္ အေလးအနက္ မေဆာက္တည္ႏိုင္ၾကလို႔ ဘာအက်ိဳးမွ သိသိသာသာ မရၾကတာပါ။ တစ္ပါးပဲ ထိထိမိမိ ေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတာင္ တစ္ပါးရဲ႔အက်ိဳးကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ခံစားသြားရတာကို ဆရာၾကီး ဦးသုခကလည္း "တစ္ပါးသီလ" ဆိုၿပီး မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ပါးမက ငါးပါးလံုး လံုမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိကၡာရွိတဲ့လူအျဖစ္နဲ႔ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေနႏိုင္ၿပီေပါ့။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကို ဂုဏ္တက္ေစတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တယုတယ ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္သလိုမ်ိဳး မိမိတို႔ကို လူပီသ လူဂုဏ္တက္ေစတဲ့ ငါးပါးသီလကိုလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္သင့္ပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့… ငါးပါးသီလကိို ဒီ၀တၳဳထဲက အေလာင္းေတာ္ေတြေလာက္သာ မေဆာက္တည္ႏိုင္ရင္ေနမယ္.. (မေကာင္းမႈကို သံသယျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို) တမန္ေတြေလာက္ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ…။[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
More is the treasure of the Law than gems;
Sweeter than comb its sweetness: its delights
Delightful past compare. Thereby to live
Hear the Five Rules aright:
Kill not-for pity’s sake and lest you slay
The meanest thing upon its upward way.
Give freely and receive, but take from none
By greed, or force, or fraud, what is his own.
Bear not false witness, slander not, nor lie;
Truth is the speech of inward purity.
Shun drugs and drinks which work the wit abuse;
Clear minds, clean bodies, need no Soma juice.
Touch not thy neighbour’s wife, neither commit
Sins of the flesh unlawful and unfit.
Sir Edwin Arnold
(The Light of Asia)
ကမၻာေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ငါးပါးသီလဟာ အဓိကအေရးအၾကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာသူ ကမၻာသားအားလံုး ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ ကမၻာေစာင့္တရား ငါးပါးျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ကို လူရယ္လို႔ သတ္မွတ္ေပးတာ ငါးပါးသီလပါ။ ငါးပါးသီလမွ မရွိရင္ လူဆိုတာ တိရစၧာန္ေတြနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါးပါးသီလကို "လူ႔သိကၡာ" လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ငါးပါးသီလဆိုတာလည္း လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို အလိုလို ေရာက္ရွိလာၿပီးသားပါ။ ဘုရားရွင္ကို အာရံုျပဳၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သံဃာေတာ္ေတြ (သို႔မဟုတ္) ပုဂၢိဳလ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ "အဟံ ဘေႏၱ တိသရေဏန သဟ ပဥၥသီလံ သမာဓိယာမိ" စသျဖင့္ စိတ္က၊ ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုခံယူေဆာက္တည္မွသာ လူ႔သႏၱာန္မွာ ငါးပါးသီလ ၀င္ေရာက္ကိန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့လို ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးထံမွာ ခံယူေဆာက္တည္သည္ပဲျဖစ္ေစ၊ မခံယူ မေဆာက္တည္သည္ပဲျဖစ္ေစ ငါးပါးသီလကေတာ့ လူျဖစ္လာတာနဲ႔ အလိုလို ၀င္ေရာက္တည္ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္(၂၀)ျပည့္ၿပီးတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ရဟန္းခံေပးတဲ့အခါ ရဟန္းျဖစ္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ (၂၂၇)သြယ္ေသာ ရဟန္းသိကၡာေတြဟာ အဲဒီ့ရဟန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို အလိုလို ၀င္ေရာက္သြားသလို ငါးပါးသီလဆိုတာလည္း လူျဖစ္လာတာနဲ႔ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို အလိုလို ၀င္ေရာက္လာေတာ့တာပါ။ ရဟန္းျဖစ္လာသူဟာ ရဟန္းသိကၡာေတြကို သိလ်က္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသိလို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပါးပါးကို က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိရင္ အဲဒီ့သိကၡာပုဒ္အတြက္ ရဟန္းသိကၡာ ျပဳတ္က်သြားသလို လူျဖစ္လာသူတိုင္းအဖို႔လည္း ငါးပါးသီလကို သိလ်က္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသိလို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပါး၊ ႏွစ္ပါး၊ သံုးပါး၊ ေလးပါး က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိရင္ အဲဒီ့ေဖာက္ဖ်က္မႈအတြက္ ဆိုင္ရာသိကၡာ က်ပါတယ္။ ငါးပါးစလံုးကို က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မိလိုက္ရင္ေတာ့ လူသိကၡာ လံုး၀ ျပဳတ္က်သြားေတာ့တာပါ။ လူလို႔ မေခၚထိုက္ေတာ့ပါဘူး။
လူတစ္ေယာက္ဟာ အခြင့္မသာတဲ့အတြက္ ဒါနကို တစ္ႏွစ္မလုပ္မိလို႔လည္း လူသိကၡာ ျပဳတ္က်မသြားပါဘူး။ ရွစ္ပါး၊ ကိုးပါး၊ ဆယ္ပါး စတဲ့ ဥပုသ္သီလေတြ၊ သမထဘာ၀နာ၊ ၀ိပႆနာဘာ၀နာေတြ ဆယ္ႏွစ္မေစာင့္မိ၊ မလုပ္မိလို႔လည္း လူသိကၡာ ျပဳတ္က်မသြားပါဘူး။ ငါးပါးသီလကိုေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ကို မဆိုုထားပါနဲ႔။ တစ္လမလံုရင္ တစ္လ၊ တစ္ရက္မလံုရင္ တစ္ရက္၊ အယုတ္ဆံုး တစ္စကၠန္႔ မလံုျခံဳရင္ေတာင္ တစ္စကၠန္႔ လူသိကၡာ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ တစ္ေန႔ (၂၄)နာရီရွိတဲ့အထဲမွာ (၆)နာရီ မူးယစ္ေသာက္စားေနရင္ (၆)နာရီ သိကၡာက်ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး တစ္စကၠန္႔ အရက္မူးေနရင္ တစ္စကၠန္႔ သိကၡာက်သြားပါတယ္။
ငါးပါးသီလကိုသာ ျဖဳတ္ထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဥပုသ္ေစာင့္သံုးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ (၂၂၇)သြယ္ေသာ ရဟန္းသိကၡာပုဒ္ေတြကို ေစာင့္သံုးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သီလမွန္သမွ်ထဲမွာ ငါးပါးသီလဟာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ၾကီးလို တည္ရွိေနတာပါ။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာလွ်င္ ငါးပါးသီလကို လြန္က်ဴးမိၿပီး လူသိကၡာ ျပဳတ္က်ရတာပါ။ ေသာတာပန္အစ ဘုရား၊ ရဟႏၱာအဆံုး အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ သိကၡာရွိတဲ့လူ အစစ္ေတြပါ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ငါးပါးသီလကို မလြန္က်ဴးၾကပါဘူး။ လြန္က်ဴးရင္လည္း ဘုရား၊ ရဟႏၱာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ (ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္ အရက္ေသာက္ႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အယူကို သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ သီလစင္ၾကယ္မွ စိတ္စင္ၾကယ္ပါမယ္။ စိတ္စင္ၾကယ္ပါမွ အယူစင္ၾကယ္ၿပီး ဘာ၀နာလမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါမယ္။ အဲဒီ့လို ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါမွလည္း အရိယာစခန္းကို ေရာက္တာပါ။ ရတနာသံုးပါးအေပၚမွာ အသက္နဲ႔လဲ ဆည္းကပ္ၿပီးျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္လိုမ်ိဳး ပုဂၢိဳလ္က ဗုဒၶဘာသာမွာ အေျခခံအဆင့္သာျဖစ္တဲ့ ဒီသိကၡာပုဒ္ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မခ်ိဴးေဖာက္ေတာ့ပါဘူး။)
ငါးပါးသီလဆိုတာ ခါး၀တ္ပုဆိုးလိုပါပဲ။ လူေတြမွာ ခါး၀တ္ပုဆိုး အၿမဲတမ္း ဖံုးလႊမ္းထားမွပဲ တင့္တယ္ပါတယ္။ အ၀တ္ဗလာျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ မတင့္တယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။ ငါးပါးသီလဟာလည္း လူမွာ အၿမဲတည္ရွိေနမွပဲ တင့္တယ္ပါတယ္။ လြန္က်ဴးေဖာက္ဖ်က္မိရင္ ေဖာက္ဖ်က္မိသမွ် အခ်ိန္တိုင္းမွာ တင့္တယ္ျခင္း ကင္းေနမွာပါ။ ငါးပါးသီလဟာ ဦးေခါင္းနဲ႔လည္း တူပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ လက္၊ ေျခစတဲ့ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းျပတ္ပိုင္းသြားရံုနဲ႔ အသက္မေသႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဦးေခါင္းျပတ္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေသရေတာ့မွာပါ။ ကမၻာေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ငါးပါးသီလဟာ ဒီေလာက္ထိ အေရးၾကီးပါတယ္။
အဲဒီ့ ငါးပါးသီလဟာ လူတိုင္းရဲ႕သႏၱာန္မွာ အသီးသီး တည္ရွိေနၾကတာပါ။ အဲဒီ့လို တည္ရွိရာမွာ အႏၶဗာလ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလထက္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ သမထဘာ၀နာ ပြါးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာ ပြါးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္စဥ္ေတြေပၚေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ ေပၚေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက၊ အဲဒီ့ထက္ နိေရာဓသမာပတ္ ၀င္စားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ငါးပါးသီလက အဆင့္ဆင့္ သာလြန္မြန္ျမတ္ၾကပါတယ္။
လူတိုင္း လူတိုင္း သိကၡာရွိသူမ်ားသာ ျဖစ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးပါးသီလကိုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား လံုေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမိၾကပါသလဲ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႔ ဥဏၰလံုေမြးရွင္ေတာ္ဟာ (ဗ်ာဒိတ္ခံၿပီးသည္မွေနာက္) မမွန္ေသာစကားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဖူးလို႔ လက်္ာရစ္ေခြေနတာပါ။ ဆြဲဆန္႔ရင္ ၂-ေတာင္ေလာက္ရွည္တဲ့ အဲဒီေမြးရွင္ေတာ္ရဲ႔အက်ိဳးကဘာလဲဆိုေတာ့ အာဏာစက္ ထက္ျခင္းပါ။ မိမိေျပာစကားကို ဘယ္သူမွ မပယ္ရွားႏိုင္ပါဘူး။ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘုရားေလာင္းဟာ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာမွာ ပါဏတိပါတလည္း က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူခိုးလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကာေမသုမိစၧာစာရကံလည္း က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အရက္သမားလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ အဲ... မုသာဝါဒကံကိုေတာ့ ဘယ္ဘဝမွာမွ မက်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ပုထုဇဥ္ေတြ အက်ိဳးလြယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ သီလကို ပိုင္ပိုင္ၾကီး ေဆာက္တည္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ မိမိတို႔ကေတာ့ ဗုဒၶရဲ႔ တပည့္သားေတြ ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ "မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ" ဆိုတဲ့ စကားကို တြင္တြင္ၾကီး အသံုးျပဳရဲၾကပါတယ္။ အၿမဲတမ္း အမွန္တရားကိုခ်ည္းသာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလြန္ကေမာက္ကမျဖစ္ ဒုကၡပတ္လည္၀ိုင္းရေၾကာင္းကိုလည္း စကားနဲ႔တစ္မ်ိဳး စာနဲ႔တစ္ဖံု တင္ျပရယ္ပြဲဖြဲ႔ၾကပါတယ္။ အမွန္က ငါးပါးသီလကိုသာ လံုေအာင္ေစာင့္ထိန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လိုတရဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္မွ သာလြန္ျပည့္စံုခ်မ္းသာၾကရတာပါ။ မိမိကမွ သီလကို တကယ္ေစာင့္ရင္ သီလကလည္း မိမိကို ေသခ်ာေပါက္ ျပန္ေစာင့္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ဒီေလာက္ အေရးၾကီးလွတဲ့ ငါးပါးသီလကို အခ်ိန္တိုင္း လံုမိၾကပါရဲ႔လား။ တစ္စကၠန္႔ မလံုတိုင္း တစ္စကၠန္႔စာ လူသိကၡာ က်သြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သိကၡာရွိတဲ့လူအစစ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါးပါးသီလကိုသာ မက်ိဳး၊ မေပါက္၊ မေျပာက္၊ မက်ားေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါလို႔ပဲ မွာၾကားခ်င္ပါတယ္။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
အမွတ္တမဲ့ ငိုက္ေနတဲ့ ဒီခႏၶာ
အခ်ိန္နဲ႔ ဇရာ ေပါင္းၿပီး
ႏုပ်ိဳျခင္းေတြ ခိုးယူခံခဲ့ရတယ္
ဗ်ာဓိကေတာ့ က်န္းမာျခင္းမွတဲ့
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိုၾက နာၾက ေသခဲ့ၾက
ေၾသာ္… ဆက္ရဦးမယ္ေလ ေနာက္ဘဝ…။
နတ္သမီး နတ္သား ဘြားခနဲမ်ားလား
ငရဲအိုးထဲ ကားခနဲ သြားမလား
ငတ္မြတ္ဆင္းရဲ ၿပိတၱာပဲလား
ေမာဟျပင္းထန္ တိရစၧာန္ေကာင္လား
ညစ္ပတ္ေမွာင္မဲ လူ႔ဗိုက္ထဲလား
(ဟား..) ဘယ္မွာမ်ားလဲ ဒို႔ဘ၀ေတြရဲ႔ အာမခံတရား…။
အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လူ ျပန္ျဖစ္ဖို႔
အျပစ္ရပ္ရြာ ကင္းကြာေစဖို႔
စစ္မွန္သာသနာ ႀကံဳႀကိဳက္ရဖို႔
သူေတာ္တရား ႀကိဳးစားႏိုင္ဖို႔
သစၥာေတြ႔ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ၿငိမ္းဖို႔
(ဒါေတြကို) ဘယ္သူကမ်ား အာမခံခ်က္ ေပးပါ့မလဲ…။
သံေ၀ဂ မရေလာက္ေအာင္ကို ေပါ့ဆ
အလင္းပိတ္ဘ၀ရဲ႔ လမိုက္ညေတြထဲမွာ
ရုန္းမထခဲ့လို႔ သံုးမရခဲ့တာလို႔ သိရင္
သံသရာအခ်ဳပ္မွာ အာမခံထုတ္ႏိုင္ဖို႔
သတိတရားနဲ႔ အဖန္ဖန္ပြါးၿပီး
(ခုဘ၀တြင္ပဲ) အတန္တန္ ၾကိဳးစားၾကစို႔ေလ…။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
သတၱဝါေတြဆိုတာ ဘဝမ်ားစြာသံသရာ က်င္လည္ေနၾကရာမွာ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္စပ္ဖူးသူရယ္လို႔ မရွိၾကပါဘူး။ မိဘနဲ႔ သားသမီးအျဖစ္၊ လင္နဲ႔ မယားအျဖစ္၊ ေမာင္နဲ႔ ႏွစ္မအျဖစ္၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္အျဖစ္၊ အရွင္နဲ႔ ကြၽန္အျဖစ္ စသျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္စပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ မျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာ္စပ္ပံုမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားပဲ ကြာပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပံုစံမ်ိဳးစံု ၾကံဳခဲ့ၿပီးသားခ်ည္းပါ။
မိဘနဲ႔ သားသမီးအျဖစ္ ဘဝမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ၾကရဖူးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နီးကပ္တဲ့ ဘဝမွာ မိဘနဲ႔ သားသမီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း မိဘနဲ႔ သားသမီးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီနည္းတူပါပဲ။ လင္နဲ႔ မယားအျဖစ္ ဘဝမ်ားစြာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နီးကပ္တဲ့ ဘဝမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးရင္ (၅၂၈)ထက္ပိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အလိုလို ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲဲ။ ေမာင္ ႏွစ္မ သံေယာဇဥ္ စတာေတြဟာလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပါပဲ။
"အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းမရွိဘူး" လို႔ ေလာကလူသားေတြ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီ့စကား အလြန္မွားပါတယ္။
(၁) အတိတ္ဘဝမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ဖူးျခင္း (ပုေဗၺဝ သႏၷိဝါသ)
(၂) ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း (ပစၥဳပၸႏၷ ဟိတ )
ဒီအေၾကာင္း (၂)ပါးေၾကာင့္ သတၱဝါေတြ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိျခင္း စတာေတြ ျဖစ္ေပၚလာၾကရတာပါလို႔ ဓမၼပဒမွာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။
အဲဒီ့ အဓိက အေၾကာင္း(၂)ပါးကို မသိတဲ့အတြက္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို ရုပ္ရည္လွပလို႔၊ ခ်မ္းသာလို႔၊ ပညာေတာ္လို႔၊ စိတ္ထားေကာင္းလို႔၊ ဂုဏ္ရွိလို႔၊ အစြမ္းအစရွိလို႔၊ ၊ ရိုးေျဖာင့္လို႔၊ အလုပ္အကိုင္ေကာင္းလို႔ ခ်စ္မိသြားရပါတယ္ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးၾကည့္ၾကၿပီး ဘာေခါင္းစဥ္မွ ရွာမရတဲ့အခါက်ေတာ့ "အခ်စ္မွာ အေၾကာင္းမရွိဘူး" လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါ။
အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိရတာကလည္း ဒီအေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုယ့္ေရစက္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဆုေတာင္းနဲ႔ကိုယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ မလိုက္ဖက္စြာ တြဲစပ္မိသြားတာ ျမင္ရတဲ့အခါ အခ်စ္မွာ မ်က္စိမရွိဘူးလို႔ ဆိုမိတတ္ၾကတာပါ။ သတၱ၀ါေတြရတဲ့ ဘယ္အက်ိဳးမဆို ပစၥဳန္ပၸန္သက္သက္ကို ကြက္ၾကည့္ရင္သာ မတူ မတန္၊ မလိုက္ဖက္ဘူး ထင္ရတာပါ။ အတိတ္သံသရာအေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သိပ္ကို တူတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။
သားသတ္မုဆိုးကို ႀကိဳက္မိတဲ့ ေသာတာပန္ သူေဌးသမီးတို႔၊ သူခိုးကို ႀကိဳက္မိတဲ့ ကု႑လေကသီတို႔၊ ကၽြန္နဲ႔ လိုက္ေျပးတဲ့ ပဋာစာရီတို႔ဆိုတာ အတိတ္က အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ မတူညီတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ေပါင္းဖက္မိခဲ့ၾကတာပါ။ ေလာကလူေတြ သတ္မွတ္ေလ့ရွိၾကတဲ့ မတူမတန္ မလိုက္ဖက္ဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘဝဘဝက ဆက္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္သာ အတားအဆီး အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ အခ်စ္အတြက္ အသက္ပင္ေသေသဆိုၿပီး ေပါင္းဖက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပါ။
ခ်စ္ရက္နဲ႔ ကံအေၾကာင္းမသင့္လို႔ လမ္းခြဲရသူေတြ၊ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ကံစြက္ၿပီး ေပါင္းဖက္ရသူေတြ ဆိုတာဟာလည္း မိမိတို႔ ျပဳမိခဲ့ၾကတဲ့ ကံစီမံရာအတိုင္း ခံၾကစံၾကရတာပါ။ ကံစီမံရာအတုိင္း ျဖစ္ေနၾကရသူေတြအတြက္ မိမိတို႔ရရွိထားတဲ့ အေျခအေနကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကံ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ကြက္မၾကည့္ဘဲ အတိတ္ကံ၊ အတိတ္ဘဝေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနသင့္ပါတယ္။
'ငါနဲ႔ သူနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ' 'ငါက သူ႔ထက္ သာတာပဲ' 'ငါက သူ႔ေအာက္ ဘာမ်ားေလ်ာ့ေနလို႔လဲ' စသျဖင့္ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူက ကိုယ့္ထက္ သူတစ္ပါးကို ပိုအေရးေပးေနရင္ ေဒါမနႆပြါးတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဘက္နဲ႔က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘ၀ေတြနီးခဲ့မွန္း မသိ၊ ဒါကို မသိႏိုင္တဲ့ကိုယ္က ဒီဘ၀မွ လာေတြ႔ၿပီး ေမာင္ဦးအေခၚခံခ်င္လြန္းေနျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲ အကုသိုလ္ပြါးရပါမယ္။ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ရွင္ဘုရင္ ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ့ မိဖုရားကို မိဖုရားေခါင္ၾကီးက မနာလိုျဖစ္ၿပီး ပ်က္စီးေအာင္ ၾကံမိတာေတြဟာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို မျမင္တတ္ခဲ့လို႔ပါ။
အဲဒ့ီလိုပါပဲ။ ကိုယ္က ေကာင္းေနပါရက္နဲ႔ ကိုယ့္ကို အေၾကာင္းမဲ့ မုန္းတီးေနသူေတြနဲ႔ ႀကံဳရရင္လည္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာဆိုၿပီး ဖက္ၿပိဳင္ၿပီးေတာင္ အာဃာတထား ရန္ၿငွဳိးဖြဲ႕မိတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္က ကိုယ္က ဒီဘ၀မွာေတာ့ ေကာင္းေပမယ့္ အတိတ္ဘ၀ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ သူ႔အက်ိဳးစီးပြါးကို သိသိၾကီးနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ အမွတ္တမဲ့တစ္မ်ိဳး ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးေစခဲ့ဖူးမွန္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳလာရရင္လည္း အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို မွန္းဆသံေ၀ဂယူရပါမယ္။ ကိုယ္က အေၾကြးေပးစရာေတြ ရွိေနတယ္လို႔ပဲ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သူ႔အၿငွိဳးကို ကိုယ့္ေမတၱာနဲ႔ အေၾကြးေက်ေအာင္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ မီးကို မီးခ်င္းၿငွိမ္းလို႔ မရပါဘူး။ အရင္ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့သူက သူေတာ္ေကာင္းပါပဲ။ သူမေတာ္တာ၊ မေကာင္းတာ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္ဘက္ကပဲ ေတာ္ႏိုင္၊ ေကာင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။
သတၱဝါေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းဆုိတာ ဘယ္သူမွ ဖန္တီးလို႔ မရပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အေၾကာင္းမဲ့ ခ်စ္ေန၊ မုန္းေနတယ္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း ရွာမရတတ္ေပမယ့္ အတိတ္ဘဝက ခ်စ္စ၊ မုန္းစေတြကိုပါ ထည့္သြင္းေရတြက္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္၊ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါလိမ့္မယ္။
အဲ….. တကယ္ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈ အစစ္ကိုမွ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မခ်စ္ပါ မမုန္းပါနဲ႔...။
မခ်စ္တတ္ရင္ = ခ်စ္သူနဲ႔ ခြဲရလို႔ျဖစ္တဲ့ ဒုကၡမီး ၿငိမ္းပါတယ္။
မမုန္းတတ္ရင္ = မုန္းသူနဲ႔ တြဲရလို႔ျဖစ္တဲ့ ဒုကၡမီး ၿငိမ္းပါတယ္။
ဒီေတာ့ မခ်စ္ဘဲ၊ မမုန္းဘဲ ေနႏိုင္ၾကပါ့မလား။ နည္းနည္းေနႏိုင္ရင္ နည္းနည္း ဒုကၡၿငိမ္းသြားပါမယ္။ အမ်ားၾကီး ေနႏိုင္ရင္ အမ်ားၾကီး ဒုကၡၿငိမ္းသြားပါမယ္။ လံုးဝေနႏိုင္သြားရင္ေတာ့ လံုးဝ ဒုကၡၿငိမ္းသြားေတာ့မွာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြလည္း မိမိကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလိုမက်တဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ၾကရရင္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ၾကၿပီး မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္သူေတြကေန မခ်စ္တတ္၊ မမုန္းတတ္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ…။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
လမ္းခြဲၾကရေတာ့မယ္တဲ့
ဒီေန႔လား နက္ျဖန္လား မသိ
ဆံုေတြ႔ခဲ့တဲ့ တစ္ဘ၀တာအတြင္းမွာ
(ဒီခႏၶာအေပၚမွာ) ဘာမ်ား လိုအပ္ခဲ့လို႔လဲ
အရာရာ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေစခဲ့တာပါ…။
ငါ… ဘာလို႔မ်ား တံုးအခဲ့ပါလိမ့္
ဒီခႏၶာၾကီးကို ယုယၾကင္နာခဲ့သမွ်ဟာ
နာက်င္ေၾကကြဲရဖို႔ခ်ည္းပါလား
ပိုင္ဆိုင္တယ္ ထင္ထားမိေပမယ့္
အစကတည္းကိုက မရခဲ့တာပဲကြယ္…။
ပိုင္ရွင္ရွိေနမွန္းလည္းမသိ
ျပန္အပ္ရမွာကိုလည္း မျမင္မိတဲ့
အမွတ္မရွိ အလိုက္မသိတတ္တဲ့ ငါက
ဆင္းရဲသစ္ေတြကိုပဲ အခါခါ သာယာမိ
ဘယ္အခ်ိန္မွမ်ား ေရငတ္ေျပပါ့မလဲ…။
အရႈံး အျမတ္ကို သံုးသပ္ၾကည့္တာ
အရင္းေတာင္ မရခဲ့ဖူးေပမယ့္
ဒီအရႈံးေတြမွာပဲ ေပ်ာ္၀င္ေနမိေတာ့
ရုန္းမရတဲ့ ၾကိဳးေတြကပဲ ရစ္ပတ္
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကႏွိပ္စက္လို႔ ျဖတ္ဖို႔ခက္ၿပီေလ…။
သစၥာဆိုတာ အမွန္အတိုင္းျမင္ျခင္းတဲ့…။
၀ိုးတ၀ါးမဟုတ္တဲ့ အသိေတြၾကားမွာ
ငါ… ရႈံးခ်က္ေတြလည္း မနာခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ဒုကၡကိုလည္း မတြယ္တာခ်င္ေတာ့ပါဘူး
အဆံုးမရွိတဲ့ ဘ၀ပင္လယ္က ရုန္းထြက္လို႔
ေအးခ်မ္းတဲ့ သံသရာဖ်က္လမ္းကိုပဲ ဆက္လွမ္းပါရေစေတာ့…။
[+/-] အျပည့္အစံုဖတ္မယ္...
[+/-]အက်ဥ္းမွ်သာ...
