ငါးပါးသီလကို ဂရုတစိုက္ ေဆာက္တည္ခဲ့ၾကလို႔ လိုတရခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက လူပီသခဲ့ၾကသူ သူေတာ္ေကာင္းပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔ အားက်ဖြယ္ ေစာင့္ထိန္းပံုေလးေတြလည္း တင္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ကု႐ုတိုင္း၊ ဣႏၵပတၱျပည္မွာ ဘုရားေလာင္း ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး မင္းျပဳစဥ္ မင္းႀကီးအပါအဝင္ ပုဂၢိဳလ္ (၁၁)ဦးဟာ ဂ႐ုဓမၼဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလကို အလြန္စင္ၾကယ္စြာ ေစာင့္ထိန္းၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕တံခါး (၄)ခု၊ ၿမိဳ႕လယ္၊ နန္းေတာ္တံခါး ဆိုတဲ့ (၆)ဌာနေတြမွာ အလွဴမ႑ပ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ၿပီး ေန႔စဥ္ (၆)သိန္းဖိုး (၆)သိန္းဖိုး လွဴဒါန္းပါတယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြအေနနဲ႔ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳး စားစရာ မလိုပါဘူး။ အလြန္ပဲ စည္ပင္ဝေျပာ သာယာပါတယ္။
ကာလိဂႋတိုင္း ဒႏၲပူရျပည္မွာ ကာလိဂႋမင္း မင္းျပဳပါတယ္။ အဲဒီ့တိုင္းျပည္မွာေတာ့ မိုးေခါင္ ငတ္မြတ္ အနာေရာဂါ ထူေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ နန္းေတာ္ကိုသြားၿပီး ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ မင္းႀကီးအေနနဲ႔ အလွဴေပး၊ ေရွးအစဥ္အလာအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ လုပ္ၾကည့္ေပမယ့္ မိုးက ရြာမလာပါဘူး။ အဲဒီ့အခါ ဣႏၵပတၱျပည္မွာ သာယာ၀ေျပာတာဟာ အဥၥနဝဏၰ မဂၤလာဆင္ေတာ္ေၾကာင့္ ေနမွာပဲဆိုၿပီး ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီးထံမွာ ဆင္ေတာ္ကို အလွဴခံၾကပါတယ္။ ဆင္ေတာ္ ေရာက္လာေပမယ့္လည္း မိုးက မရြာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ဂ႐ုဓမၼသီလေၾကာင့္လို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး အဲဒီ့သီလကို ေရႊျပားထက္မွာ ေရးသားေဆာင္ယူခဲ့ဖို႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။
(၁) ဓနဥၥယ ေကာရဗ်မင္းႀကီး (ဘုရားေလာင္း)ထံ သီလေတာင္းတဲ့အခါ မင္းႀကီးက သူရဲ႔သီလကို သံသယ ျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလ ပြဲသဘင္တစ္ခုမွာ တစ္ဘက္ဆည္ကန္ရဲ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာရပ္ၿပီး အရပ္(၄)မ်က္ႏွာကို ပန္းျမားေတြ ပစ္ရစဥ္ က်န္ျမား(၃)စင္းကို ျပန္ေတြ႕ေပမယ့္ ေရမွာက်တဲ့ျမားကို ရွာမေတြ႕ပါဘူးတဲ့။ ငါးစတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႔ ကိုယ္ေပၚမွာမ်ား က်တာလားဆိုၿပီး သံသယျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီအခါ တမန္ေတြက မင္းႀကီးမွာ သတ္လိုတဲ့ ေစတနာမွ မရွိတာ။ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႔ သီလကိုသာ ေရးေပးေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္ၾကလို႔ ေရႊေပလႊာေပၚမွာ 'ပါေဏာ နဟႏၲေဗၺာ၊ အဒိႏၷံ နာဒါတဗၺံ၊ ကာေမသုမိစၧာစာရာ နစရိတဗၺာ၊ မုသာဝါဒါ နဘဏိတဗၺာ၊ မဇၨံ နပါယိတဗၺံ' လို႔ ေရးသားေပးလိုက္ၿပီး မယ္ေတာ္ရဲ႔ သီလက ပိုစင္ၾကယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး မယ္ေတာ့္ထံ ၫႊန္လိုက္ပါတယ္။
(၂) မယ္ေတာ္ (မဟာမာယာေလာင္း)ထံ ေတာင္းတဲ့အခါ မယ္ေတာ္ကလည္း သူ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ သားေတာ္မင္းႀကီးက အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တဲ့ စႏၵကူးႏွစ္နဲ႔ အဖိုးတစ္ေထာင္ထိုက္တဲ့ ေရႊပန္းတို႔ကို မယ္ေတာ္အတြက္ ပို႔ဆက္လိုက္တုန္းက မိမိမသံုးေဆာင္ဘဲ ေခြၽးမေတာ္ေတြကိုေပးဖို႔ အႀကံျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေခြၽးမအႀကီးျဖစ္တဲ့ မိဖုရားႀကီးက ျပည့္စံုပါတယ္ေလလို႔ႀကံၿပီး အဖိုးတစ္ေထာင္ထိုက္ေသာ ေရႊပန္းကိုပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။ ေခြၽးမအငယ္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေရွ႕မိဖုရားကိုေတာ့ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တဲ့ စႏၵကူးႏွစ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္တဲ့။ ေပးၿပီးကာမွ အစဥ္အလာအတိုင္း ႀကီးျမတ္သူကို ဦးစားမေပးမိလို႔၊ ရသင့္ရထိုက္တာကို မရေအာင္ျပဳမိလို႔ မိမိသီလမ်ား ပ်က္စီးသလားလို႔ သံသယျဖစ္ရေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။ ဒီအခါ တမန္ေတြက ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ႀကိဳက္သလို လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါကိုမွ မေကာင္းမႈလို႔ သတ္မွတ္ရရင္ေတာ့ တျခားဟာေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မယ္ေတာ္ရဲ႔ သီလကို ေပးသာေပးပါ လို႔ ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ မယ္ေတာ္ကလည္း ေခြၽးမေတာ္ မိဖုရားႀကီးထံ သီလေတာင္းဖို႔ ထပ္ၿပီးေစလႊတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၃) မိဖုရားႀကီး (ယေသာ္ဓရာေလာင္း)ကလည္း သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ မင္းႀကီးတိုင္းခန္း လွည့္လည္လာတာကို ေလေသာက္ျပတင္းက ၾကည့္ပါတယ္တဲ့။ မင္းႀကီးေနာက္ပါးက အိမ္ေရွ႕မင္းကို ျမင္ေတာ့ မင္းႀကီး နတ္ရြာစံရင္ အိမ္ေရွ႕မင္းက သူ႔ကို မိဖုရားေျမႇာက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ႀကံစည္မိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့လို မိမိမွာ ကာမပိုင္ရွိပါလ်က္နဲ႔ တျခားေယာက်္ားကို ကိေလသာရဲ႔ အစြမ္းနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့အတြက္ သူရဲ႔သီလ ပ်က္စီးသလားလို႔ သံသယျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တမန္ေတြကလည္း စိတ္ျဖစ္ကာမွ်နဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဆိုၿပီး မိဖုရားရဲ႔ သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ မိဖုရားကလည္း အိမ္ေရွ႕မင္းက သီလကို ေကာင္းစြာေစာင့္ထိန္းပါတယ္လို႔ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၄) အိမ္ေရွ႕မင္း (အရွင္အာနႏၵာေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ဆိုျပန္ပါတယ္။ မင္းႀကီးထံ ညေနခ်မ္းအခါ အခစားဝင္တဲ့အခါ နန္းေတာ္မွာပဲ ညအိပ္မယ္ဆိုရင္ ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားဦးမွာ ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါကိုျမင္ရင္ ရထားထိန္းနဲ႔ အေျခြအရံေတြ ျပန္သြားၾကၿပီး မနက္ေရာက္မွ လာႀကိဳၾကရပါတယ္တဲ့။ နန္းေတာ္မွာ ညမအိပ္၊ ခဏသာၾကာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားအတြင္းမွာပဲ ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ အေျခြအရံေတြက နန္းေတာ္တံခါးမွာ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ နန္းေတာ္မွာ ညမအိပ္၊ ျပန္လာမယ္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႏွင္တံနဲ႔ ႀကိဳးကို ရထားတြင္းမွာ ထားကာ နန္းေတာ္သို႔ ဝင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ခဏမွာပဲ မိုးႀကီးသည္းထန္စြာ ရြာပါေတာ့တယ္။ မင္းႀကီးကလည္း မိုးရြာေနတဲ့အတြက္ နန္းေတာ္မွာပဲ ညအိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းတဲ့အခါ နန္းေတာ္တံခါးမွာ မိုးေရေတြ စိုရႊဲၿပီး တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ အေျခြအရံေတြကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ အလြန္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိသီလအေပၚမွာ သံသယျဖစ္မိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း တမင္ရည္ရြယ္တာမဟုတ္လို႔ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ တဖန္ အိမ္ေရွ႕မင္းက ပုေရာဟိတ္ထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၅) ပုေရာဟိတ္ (အရွင္မဟာကႆပေလာင္း)ကလည္း သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အျခားမင္းတစ္ပါးက အလြန္ႏူးညံ့ေကာင္းမြန္တဲ့ ရထားတစ္စီးကို မင္းၾကီးထံ ဆက္သဖို႔ ယူလာတာ လမ္းမွာေတြ႕ပါတယ္တဲ့။ မိမိကလည္း အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မင္းႀကီးကမ်ား မိမိကို ေပးစြန္႔လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ဒီလို ရထားေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လွည့္လည္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ ႀကံစည္မိပါတယ္တဲ့။ မင္းႀကီးထံ ရထားကို ဆက္သၾကတဲ့အခါမွာလည္း မင္းႀကီးက ပုေရာဟိတ္ႀကီးကိုပဲ ေပးပါတယ္တဲ့။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက လက္မခံပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ်ားပစၥည္းကို ေလာဘနဲ႔ လိုခ်င္ေတာင့္တမိတဲ့အတြက္ သီလပ်က္စီးၿပီလို႔ သံသယ ရွိလို႔ပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သီလကို မေပးခ်င္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္မ်ားကလည္း ေလာဘျဖစ္ရံုနဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးကလည္း ေျမတိုင္းအမတ္ထံ တဖန္ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၆) ေျမတိုင္းအမတ္ (အရွင္မဟာကစၥည္းေလာင္း)ကလည္း သူ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက တစ္ေန႔မွာ ေျမအပိုင္းအျခား ငုတ္႐ိုက္တဲ့အခါ ပုစြန္တြင္းေပၚ တည့္တည့္က်ေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့တြင္းကိုေရွာင္ၿပီး ဒီဘက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ငုတ္႐ိုက္ရင္ မင္းႀကီးရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေလ်ာ့ပါမယ္တဲ့။ ဟိုဘက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ႐ိုက္ျပန္ရင္လည္း လယ္သူႀကီးရဲ႔ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေလ်ာ့ပါမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ တြင္းအေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္၊ တြင္းထဲ ပုစြန္မရွိေလာက္ဘူးထင္ၿပီး တြင္းတည့္တည့္ကို ငုတ္႐ိုက္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အခါ တြင္းထဲက ပုစြန္သံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္တဲ့။ ပုစြန္မ်ား ေသသြားသလားလို႔ သူ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ တမန္တို႔ကလည္း ေစတနာ မပါတဲ့အတြက္ အျပစ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။ ေျမတိုင္းစာေရးကလည္း ရထားထိန္းထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၇) ရထားထိန္း (အရွင္အႏု႐ုဒၶါေလာင္း)ကလည္း သူ႕သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ညေနခ်မ္းအခါ မင္းႀကီး ဥယ်ာဥ္ကစားၿပီးလို႔ ရထားစီးျပန္လာေနတုန္း ၿမိဳ႕ကိုမေရာက္မီမွာပဲ မိုးသားမ်ား တက္လာတာနဲ႔ မင္းႀကီး မိုးစိုမွာစိုးလို႔ သိေႏၶာျမင္းေတြကို ႏွင္တံအမွတ္ ေပးမိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အမွတ္နဲ႔ သိေႏၶာျမင္းေတြလည္း လ်င္စြာေျပးၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သိေႏၶာျမင္းေတြဟာ ဥယ်ာဥ္ သြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္လာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္တံအမွတ္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီ့ေနရာေရာက္တိုင္း ေဘးရန္ရွိတယ္ထင္ၿပီး အျမန္ေျပးကုန္ၾကပါတယ္တဲ့။ အလြန္လိမၼာတဲ့ သိေႏၶာျမင္းေတြကို ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္ရပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ပင္ပန္းေစလိုတဲ့ ေစတနာမရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္မရွိႏိုင္ပါလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ ရထားထိန္းကလည္း သူေ႒းႀကီးထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၈) သူေ႒းႀကီး (အရွင္သာရိပုၾတာေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သေလးစပါးခင္းမ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရင္း သေလးႏွံတစ္ဆုပ္ကို ပန္းအျဖစ္ ခူးပန္မိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ေနာက္မွ မင္းထံ အခြန္မဆက္ရေသးတဲ့ လယ္ထဲက သေလးႏွံကို ယူမိၿပီဆိုၿပီး မိမိသီလကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ခိုးလိုေသာစိတ္ မရွိလို႔ အျပစ္မရွိႏိုင္ပါဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ သူေ႒းႀကီးကလည္း စာရင္းကိုင္အမတ္ထံ ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၉) စာရင္းကိုင္အမတ္ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ေကာက္စပါးေတြကို ျခင္တြယ္မွတ္သားေနတုန္း မိုးသည္းထန္စြာ ရြာလာတဲ့အတြက္ ျခင္လက္စ ေကာက္စပါးကို ျခင္ၿပီးတဲ့ ေကာက္စပါးပံုထဲ ထည့္မိလား၊ မထည့္မိလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ထည့္မိရင္ မင္းႀကီးရဲ႔ဥစၥာကို တိုးပြားေစၿပီး သူၾကြယ္ရဲ႔ဥစၥာကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစရာ ေရာက္ပါမယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႔ သီလကို သံသယရွိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း သူတစ္ပါး ဥစၥာကို ခိုးလိုတဲ့စိတ္မွ မရွိဘဲလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူၾကပါတယ္။ အမတ္ကလည္း တံခါးဗိုလ္ (တံခါးေစာင့္)ကို ထပ္ၫႊန္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၁ဝ) တံခါးဗိုလ္ (အရွင္ပုဏၰေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္မငယ္ကို ေခၚၿပီး ေတာထဲကို ထင္း၊ ဟင္းရြက္ရွာ သြားပါတယ္တဲ့။ တံခါးဗိုလ္က ညေနခ်မ္း ၿမိဳ႕တံခါး ပိတ္ခါနီးတိုင္း (၃)ႀကိမ္ ေၾကြးေၾကာ္ေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့ေၾကြးေၾကာ္သံ ၾကားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း အျမန္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တံခါးဗိုလ္ဟာ တံခါးပိတ္ခါနီး ေနာက္က်မွ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကာမဂုဏ္ လြန္က်ဴးရာမွ ျပန္လာတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမကို လင္မယားထင္ၿပီး ျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားမိပါတယ္တဲ့။ သူဆင္းရဲက ရွင္းျပမွ ေမာင္ႏွမမွန္း သိရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့လို ေျပာဆိုမိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယျဖစ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း ဒီမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံ မွတ္ယူၾကပါတယ္။ တံခါးဗိုလ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာမကို ထပ္ၫႊန္ျပန္ပါတယ္။
(၁၁) ျပည့္တန္ဆာမ (ဥပၸလဝဏ္ေထရီေလာင္း)ကလည္း သူရဲ႔သီလကို သံသယရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေၾကာင္းက တစ္ေန႔မွာ ျပည့္တန္ဆာမရဲ႔ သီလကို စံုစမ္းဖို႔ သိၾကားမင္းက လုလင္ပ်ိဳေယာင္ေဆာင္လာ၊ အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၿပီး နတ္ျပည္ကို ျပန္သြားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အသျပာကို လက္ခံၿပီးျဖစ္လို႔ အျခားသူေတြကို လက္မခံပါဘူးတဲ့။ သိၾကားမင္းကေတာ့ ေပၚမလာပါဘူး။ (၃)ႏွစ္ေစာင့္တဲ့အထိ ေပၚမလာတဲ့အခါ ျပည့္တန္ဆာမမွာလည္း စားဝတ္ေနေရး အခက္ႀကံဳလာတဲ့အတြက္ တရားသူႀကီးမ်ားထံ အဆံုးအျဖတ္သြားခံပါတယ္တဲ့။ တရားသူႀကီးမ်ားကလည္း (၃)ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္လို႔ တျခားသူေတြကို လက္ခံႏိုင္ပါၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒီ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထံမွ အသျပာ တစ္ေထာင္ကို လက္ခံဖို႔ လက္ကို ဆန္႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သိၾကားမင္းကလည္း လုလင္အသြင္နဲ႔ ေပၚလာပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမလည္း ဆန္႔မိတဲ့လက္ကို ႐ုပ္သိမ္းၿပီး ေနာက္လူကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ သိၾကားမင္းလည္း သိၾကားမင္းရဲ႔ အသြင္ကိုျပ၊ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံတက္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းစကား ဆိုပါတယ္တဲ့။ ျပည့္တန္ဆာမရဲ႔ အိမ္ကိုလည္း ရတနာ (၇)ပါးနဲ႔ ျပည့္ေစၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔ ဆံုးမၿပီး ျပန္သြားပါတယ္တဲ့။ ေရွ႕လူေပးထားတဲ့ အဖိုးအခ မေၾကေသးဘဲ ေနာက္လူရဲ႔ေငြကို ယူဖို႔ လက္ဆန္႔မိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႔သီလကို သံသယ ရွိမိပါတယ္လို႔ ျပည့္တန္ဆာမက ဆိုပါတယ္။ တမန္တို႔ကလည္း လက္ဆန္႔ရံုနဲ႔ေတာ့ သီလမပ်က္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး သီလကို ေတာင္းခံမွတ္ယူသြားၾကပါတယ္။
ဒီလို (၁၁)ဦးေသာပုဂၢိဳလ္တို႔ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ဂ႐ုဓမၼသီလ ေခၚ ငါးပါးသီလကို ကာလိဂၤမင္းထံ ဆက္သၾကပါတယ္။ မင္းႀကီးလည္း အတုယူ အားက်ၿပီး ဂ႐ုဓမၼသီလကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ထိန္းလိုက္တဲ့အခါ မိုးေကာင္းစြာရြာၿပီး ေဘး(၃)ပါးလည္း ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဘုရားေလာင္း ဓနဥၥယေကာရဗ်မင္းလည္း ဒါနစတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြျပဳၿပီး ေသလြန္တဲ့အခါ ပရိသတ္နဲ႔တကြ နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳကိုၾကည့္ရင္ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြ သီလအေပၚ အေလးထားပံုနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႔ သီလအေပၚ အေလးထားပံု ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျခားနားေနသလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီး ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မိမိတို႔က ငါးပါးသီလကိုေတာင္ အေလးအနက္ မေဆာက္တည္ႏိုင္ၾကလို႔ ဘာအက်ိဳးမွ သိသိသာသာ မရၾကတာပါ။ တစ္ပါးပဲ ထိထိမိမိ ေစာင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတာင္ တစ္ပါးရဲ႔အက်ိဳးကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ခံစားသြားရတာကို ဆရာၾကီး ဦးသုခကလည္း "တစ္ပါးသီလ" ဆိုၿပီး မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ပါးမက ငါးပါးလံုး လံုမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိကၡာရွိတဲ့လူအျဖစ္နဲ႔ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ေနႏိုင္ၿပီေပါ့။ ေလာကမွာ ကိုယ့္ကို ဂုဏ္တက္ေစတဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တယုတယ ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္သလိုမ်ိဳး မိမိတို႔ကို လူပီသ လူဂုဏ္တက္ေစတဲ့ ငါးပါးသီလကိုလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္သင့္ပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ မိမိတို႔အေနနဲ႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့… ငါးပါးသီလကိို ဒီ၀တၳဳထဲက အေလာင္းေတာ္ေတြေလာက္သာ မေဆာက္တည္ႏိုင္ရင္ေနမယ္.. (မေကာင္းမႈကို သံသယျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို) တမန္ေတြေလာက္ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္တတ္တယ္ဆိုတာပါပဲ…။
1 comments:
အဆုးံထိလဲဖတ္လို႕မရဘူး