ေလာကမွာ အမွန္တရား (၂)မ်ိဳး ရွိပါတယ္။ မရွိမွန္ သမုတိသစၥာ နဲ႔ အရွိမွန္ ပရမတၴသစၥာတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သမုတိသစၥာဆိုတာ ေလာကမွာ ေခၚေဝၚေျပာဆို သိမွတ္ေနသမွ်ေသာ ပညတ္တရားေတြပါ။ ေလာကနယ္ပယ္မွာ စကားေျပာျဖစ္ေစဖို႔ မရွိမျဖစ္ သမုတ္ထားတဲ့ အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာ စကားေျပာတဲ့အပိုင္းနဲ႔ နားလည္တဲ့အပိုင္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညတ္ဆိုရာမွာလည္း စကားေျပာဖို႔ သဒၵပညတ္နဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ အတၴပညတ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အရာဝတၴဳ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ကိုယ္ အမည္သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဘာသာမွာေတာ့ မွန္ေနပါတယ္။
ဥပမာ- ေခြးကိုပဲ ျမန္မာက ေခြး၊ အဂၤလိပ္က ေဒါ့ဂ္၊ ဂ်ပန္က အိႏု၊ သီဟိုဠ္က ဗလ္လ၊ ပါဠိက သာ၊ သုနခ၊... စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ ဘာသာအလိုက္ အမည္သတ္မွတ္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ မွန္ၾကတာခ်ည္းပါ။ ဒါကို ကိုယ့္စကားမွ အမွန္ဆိုၿပီး ျငင္းခံုေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ အျငင္းအခံုုျဖစ္လိုက္သမွ်ဟာ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ မွန္ကန္ၾကတာာပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ့ပညတ္တရားေတြဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မရွိမွန္ အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္ရတာပါ။
ဥပမာ- ေခြးဆိုတာကို စိစစ္ၾကည့္ရင္ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေခြးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာဆိုတဲ့အခါ အရာအားလံုးကို စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ခ်ည္းပဲ ေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ နားေထာင္တဲ့သူလည္း ဆိုလိုခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး ရႈပ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံရာမွာ နားလည္ႏိုင္ေအာင္၊ စကားေျပာလို႔ျဖစ္ေအာင္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္ထားရပါတယ္။ ဒါက အမည္နာမ သမုတ္ထားရတဲ့ သမုတိသစၥာရဲ႔ သေဘာပါ။
ပရမတၴသစၥာဆိုတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္၊ နိဗၺာန္တရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ တကယ္တမ္းရွိတာက စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ေတြပါ။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ေလာကမွ လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ အရွိတရားပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္အရွိတရားကို ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ တကယ္မရွိတဲ့ ပညတ္တရားေတြနဲ႔ သြားလို႔ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္တရားေတြရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ မၿမဲတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့၊ အစိုးမရတဲ့ သေဘာေတြကို သတိ၊ ဥာဏ္တို႔နဲ႔ ႐ႈမွတ္သိျမင္ႏိုင္မွသာ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ မၿမဲတဲ့ ဒီ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြကိုျမင္မွ ၿမဲတဲ့နိဗၺာန္ကို ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ေသျခင္းမရွိ၊ ေရြ႕ျခင္းမရွိတဲ့ အစၥဳတတရားျဖစ္လို႔ ၿမဲပါတယ္။
ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါေလးပါးမွာ-
(၁) သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။
(၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရမယ္။
(၃) သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရမယ္။
(၄) တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးတတ္ရမယ္။
ဒီေလးခ်က္ထဲမွာ ေလးခုေျမာက္အခ်က္က လိုရင္းအခ်ဳပ္ပါ။ "တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ" လို႔ဆိုရာမွာ ေရွ႔တရားက မိမိလိုလားတဲ့ ကိစၥကိုျပၿပီး ေနာက္တရားက မိမိလိုလားတဲ့ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ က်င့္သံုးရမယ့္ အလုပ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား လိုလားတဲ့ ကိစၥက နိဗၺာန္ ဆိုရင္ ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ အလုပ္က ၀ိပႆနာအလုပ္ ရပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ပရမသုညတသေဘာ (လြန္ျမတ္တဲ့ ဆိတ္သုဥ္းမႈ)ပါ။ ဒီ ပရမသုညတ အရွိပရမတ္သေဘာဆီကို ေခါင္းကိုယ္ေျခလက္ နိမိတ္ပညတ္ မရွိတရားနဲ႔ သြားလို႔မရပါဘူး။ အရွိဆီကို အရွိတရားနဲ႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္း" သြားမွပဲ ေရာက္ႏိုင္ပါမယ္။
(၁) ကိေလသာဆိုတာ ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။ (သူသူငါငါ အေၾကာင္းအရာေတြကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။)
(၂) ဝိပႆနာက ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
(၃) မဂ္၊ဖိုလ္က နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ကိေလသာနဲ႔ မဂ္၊ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ဝိပႆနာနဲ႔မွပဲ မဂ္ဖိုလ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ မဂ္၊ဖိုလ္ရမွသာလွ်င္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာကမွလြန္ေျမာက္တဲ့ အရွိပရမတ္တရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေလာကထဲက အရွိပရမတ္တရားေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာကို ႐ႈရတဲ့ သတိပ႒ာန္လမ္း၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လမ္း စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြထဲက မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ လမ္းတစ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းရပါမယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ ကာလသံုးပါးကလြတ္တဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ပညတ္ဆိုတာလည္း ကာလဝိမုတ္တရားပါ။ ဒါေပမယ့္ ပညတ္က တကယ္ မရွိတဲ့အတြက္ကို ကာလဝိမုတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ နိဗၺာန္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားဆီေရာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္၊ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို အမွန္တယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားနဲ႔ နီးစပ္ေစႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကာလသံုးပါးက ကာလေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အဲဒီ့လို ေလွ်ာ့တဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ကာလက ျဖစ္ဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္ကာလနဲ႔ အနာဂတ္ကာလေတြကေတာ့ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လို႔ရယ္၊ မေရာက္ေသးလို႔ရယ္ေၾကာင့္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြအေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့၊ စြဲလမ္းေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အစြဲေတြ၊ အေမွ်ာ္ေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အတိတ္ကို မျပန္ဘဲ၊ အနာဂတ္ကို မႀကံဘဲ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ႐ႈျခင္းျဖင့္သာ ကာလဝိမုတ္ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုတည္းေသာ ကာလျဖစ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္၊နာမ္တရားေတြအေပၚမွာလည္း ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊နာမ္ေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈကိုပဲ မလြတ္တမ္းသိႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရပါမယ္။ အဲဒီ့လို ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ အရွိတရားေတြကို ေဖာက္ျပန္တဲ့ အရွိသေဘာအတိုင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိမွသာလွ်င္ မေဖာက္ျပန္ေတာ့တဲ့ အရွိတရား နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတို႔အေနနဲ႔လည္း မရွိပညတ္နယ္ထဲမွာ ေမာဟဖိစီး အအိပ္ၾကီးအိပ္ခဲ့ၾက၊ အေမ့ၾကီးေမ့ခဲ့ၾက၊ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြမွာ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကလို႔ "နတ္ျပည္တစ္ခ်က္၊ ေခြး၀က္တစ္ဖံု၊ နတ္ဘံုတစ္နဲ(နည္း)၊ ငရဲခါခါ၊ ျပိတၱာတန္တန္၊ ဒုကၡဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆင္းရဲေအာက္မွာ၊ ဒူးေထာက္ခါသာ၊ အျဖာျဖာသား၊ ခံရမ်ား၏" ဆိုသလိုပဲ အတိုင္းအဆမရွိတဲ့ သံသရာခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ စုန္တစ္ခ်ည္ ဆန္တစ္ျပန္၊ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ အေမာၾကီး ေမာခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အခုအခါမွာေတာ့ တရားရွိန္ေနမင္း ထြန္းလင္းပြင့္ေပၚေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အ၀ိဇၹာ၀ပ္က်င္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ၾကိဳးစားႏိုးထၾကၿပီး အခြင့္ေကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အရယူႏိုင္ဖို႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္းသာ"………. ။
သမုတိသစၥာဆိုတာ ေလာကမွာ ေခၚေဝၚေျပာဆို သိမွတ္ေနသမွ်ေသာ ပညတ္တရားေတြပါ။ ေလာကနယ္ပယ္မွာ စကားေျပာျဖစ္ေစဖို႔ မရွိမျဖစ္ သမုတ္ထားတဲ့ အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာ စကားေျပာတဲ့အပိုင္းနဲ႔ နားလည္တဲ့အပိုင္းဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညတ္ဆိုရာမွာလည္း စကားေျပာဖို႔ သဒၵပညတ္နဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ အတၴပညတ္ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အရာဝတၴဳ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ကိုယ္ အမည္သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဘာသာမွာေတာ့ မွန္ေနပါတယ္။
ဥပမာ- ေခြးကိုပဲ ျမန္မာက ေခြး၊ အဂၤလိပ္က ေဒါ့ဂ္၊ ဂ်ပန္က အိႏု၊ သီဟိုဠ္က ဗလ္လ၊ ပါဠိက သာ၊ သုနခ၊... စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ ဘာသာအလိုက္ အမည္သတ္မွတ္ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ မွန္ၾကတာခ်ည္းပါ။ ဒါကို ကိုယ့္စကားမွ အမွန္ဆိုၿပီး ျငင္းခံုေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ အျငင္းအခံုုျဖစ္လိုက္သမွ်ဟာ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ မွန္ကန္ၾကတာာပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ့ပညတ္တရားေတြဆိုတာ တကယ္မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မရွိမွန္ အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္ရတာပါ။
ဥပမာ- ေခြးဆိုတာကို စိစစ္ၾကည့္ရင္ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေခြးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာဆိုတဲ့အခါ အရာအားလံုးကို စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ခ်ည္းပဲ ေျပာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ နားေထာင္တဲ့သူလည္း ဆိုလိုခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး ရႈပ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံရာမွာ နားလည္ႏိုင္ေအာင္၊ စကားေျပာလို႔ျဖစ္ေအာင္ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္ထားရပါတယ္။ ဒါက အမည္နာမ သမုတ္ထားရတဲ့ သမုတိသစၥာရဲ႔ သေဘာပါ။
ပရမတၴသစၥာဆိုတာကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္၊ နိဗၺာန္တရားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ တကယ္တမ္းရွိတာက စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ေတြပါ။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ေလာကမွ လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ အရွိတရားပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အထြတ္အထိပ္ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္အရွိတရားကို ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ တကယ္မရွိတဲ့ ပညတ္တရားေတြနဲ႔ သြားလို႔ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ႐ုပ္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္တရားေတြရဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ မၿမဲတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့၊ အစိုးမရတဲ့ သေဘာေတြကို သတိ၊ ဥာဏ္တို႔နဲ႔ ႐ႈမွတ္သိျမင္ႏိုင္မွသာ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ မၿမဲတဲ့ ဒီ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြကိုျမင္မွ ၿမဲတဲ့နိဗၺာန္ကို ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ေသျခင္းမရွိ၊ ေရြ႕ျခင္းမရွိတဲ့ အစၥဳတတရားျဖစ္လို႔ ၿမဲပါတယ္။
ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါေလးပါးမွာ-
(၁) သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္။
(၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရမယ္။
(၃) သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရမယ္။
(၄) တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးတတ္ရမယ္။
ဒီေလးခ်က္ထဲမွာ ေလးခုေျမာက္အခ်က္က လိုရင္းအခ်ဳပ္ပါ။ "တရားကို တရားအားေလ်ာ္စြာ" လို႔ဆိုရာမွာ ေရွ႔တရားက မိမိလိုလားတဲ့ ကိစၥကိုျပၿပီး ေနာက္တရားက မိမိလိုလားတဲ့ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ က်င့္သံုးရမယ့္ အလုပ္ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား လိုလားတဲ့ ကိစၥက နိဗၺာန္ ဆိုရင္ ကိစၥနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ အလုပ္က ၀ိပႆနာအလုပ္ ရပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာက ပရမသုညတသေဘာ (လြန္ျမတ္တဲ့ ဆိတ္သုဥ္းမႈ)ပါ။ ဒီ ပရမသုညတ အရွိပရမတ္သေဘာဆီကို ေခါင္းကိုယ္ေျခလက္ နိမိတ္ပညတ္ မရွိတရားနဲ႔ သြားလို႔မရပါဘူး။ အရွိဆီကို အရွိတရားနဲ႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္း" သြားမွပဲ ေရာက္ႏိုင္ပါမယ္။
(၁) ကိေလသာဆိုတာ ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။ (သူသူငါငါ အေၾကာင္းအရာေတြကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။)
(၂) ဝိပႆနာက ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
(၃) မဂ္၊ဖိုလ္က နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳပါတယ္။
ပညတ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ကိေလသာနဲ႔ မဂ္၊ဖိုလ္ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ႐ုပ္၊နာမ္ကို အာ႐ံုျပဳတဲ့ ဝိပႆနာနဲ႔မွပဲ မဂ္ဖိုလ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ မဂ္၊ဖိုလ္ရမွသာလွ်င္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာကမွလြန္ေျမာက္တဲ့ အရွိပရမတ္တရားကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေလာကထဲက အရွိပရမတ္တရားေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာကို ႐ႈရတဲ့ သတိပ႒ာန္လမ္း၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္လမ္း စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြထဲက မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ လမ္းတစ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းရပါမယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ ကာလသံုးပါးကလြတ္တဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ပညတ္ဆိုတာလည္း ကာလဝိမုတ္တရားပါ။ ဒါေပမယ့္ ပညတ္က တကယ္ မရွိတဲ့အတြက္ကို ကာလဝိမုတ္ ျဖစ္ရတာပါ။ နိဗၺာန္ကေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားဆီေရာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္၊ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို အမွန္တယ္ရွိတဲ့ ကာလဝိမုတ္တရားနဲ႔ နီးစပ္ေစႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကာလသံုးပါးက ကာလေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
အဲဒီ့လို ေလွ်ာ့တဲ့အခါ ပစၥဳပၸန္ကာလက ျဖစ္ဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာ့ပစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္ကာလနဲ႔ အနာဂတ္ကာလေတြကေတာ့ ျဖစ္ၿပီးျဖစ္လို႔ရယ္၊ မေရာက္ေသးလို႔ရယ္ေၾကာင့္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ အတိတ္၊ အနာဂတ္ ႐ုပ္၊ နာမ္ေတြအေပၚ က်ေရာက္ေနတဲ့၊ စြဲလမ္းေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အစြဲေတြ၊ အေမွ်ာ္ေတြကို ျဖဳတ္ပစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အတိတ္ကို မျပန္ဘဲ၊ အနာဂတ္ကို မႀကံဘဲ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ႐ႈျခင္းျဖင့္သာ ကာလဝိမုတ္ နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုတည္းေသာ ကာလျဖစ္တဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္၊နာမ္တရားေတြအေပၚမွာလည္း ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈ မျဖစ္ေစဘဲ ႐ုပ္၊နာမ္ေတြရဲ႔ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈကိုပဲ မလြတ္တမ္းသိႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရပါမယ္။ အဲဒီ့လို ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ အရွိတရားေတြကို ေဖာက္ျပန္တဲ့ အရွိသေဘာအတိုင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိမွသာလွ်င္ မေဖာက္ျပန္ေတာ့တဲ့ အရွိတရား နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိတို႔အေနနဲ႔လည္း မရွိပညတ္နယ္ထဲမွာ ေမာဟဖိစီး အအိပ္ၾကီးအိပ္ခဲ့ၾက၊ အေမ့ၾကီးေမ့ခဲ့ၾက၊ ကာမဂုဏ္အာရံုေတြမွာ အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကလို႔ "နတ္ျပည္တစ္ခ်က္၊ ေခြး၀က္တစ္ဖံု၊ နတ္ဘံုတစ္နဲ(နည္း)၊ ငရဲခါခါ၊ ျပိတၱာတန္တန္၊ ဒုကၡဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆင္းရဲေအာက္မွာ၊ ဒူးေထာက္ခါသာ၊ အျဖာျဖာသား၊ ခံရမ်ား၏" ဆိုသလိုပဲ အတိုင္းအဆမရွိတဲ့ သံသရာခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ စုန္တစ္ခ်ည္ ဆန္တစ္ျပန္၊ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ အေမာၾကီး ေမာခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အခုအခါမွာေတာ့ တရားရွိန္ေနမင္း ထြန္းလင္းပြင့္ေပၚေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အ၀ိဇၹာ၀ပ္က်င္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ၾကိဳးစားႏိုးထၾကၿပီး အခြင့္ေကာင္းကို မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ အရယူႏိုင္ဖို႔ "အရွိကို အရွိအတိုင္းသာ"………. ။
0 comments: