အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလားလို႔ ေမးပါတယ္။
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ေန႔တုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အိုးထဲထည့္ အဝကိုပိတ္ သားေရအစိုနဲ႔က်က္ ေျမအစိုနဲ႔လိမ္းၿပီး မီးဖုတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေသေလာက္တဲ့အခါ အိုးကိုျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္ၿပီး သူခိုးရဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ အသက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူက ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က အိပ္မက္ဥပမာေပးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။
(၇) အိပ္မက္ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေန႔ခင္းေန႔လည္ အိပ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး ျမင္မက္ဖူးသလား။
ၿမိဳ႕- မက္ဖူးပါတယ္။
ကု- အဲဒီ့လို အိပ္မက္မက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ေမာင္းမေတြက သင့္ရဲ႕ ဝင္သက္၊ ထြက္သက္ကို ျမင္ၾကရသလား။
ၿမိဳ႕- မျမင္ၾကရပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. အသက္ရွင္ေနတဲ့ ေမာင္းမေတြေတာင္ သက္ရွိထင္ရွား သင့္ရဲ႕ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ကို မျမင္ရရင္ လူေသရဲ႕ ထြက္သက္ကို သင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ရပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီအယူရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ခါက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အေလးခိ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ထြက္သက္မရွိေအာင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးႏွင့္ညွစ္ၿပီး သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့အခါ ထပ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ဘာေတြ႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ မေသခင္ကထက္ ပိုၿပီး ေလးလည္းေလး၊ ေတာင့္လည္းေတာင့္ ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူ ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က သံေတြခဲ ဥပမာနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။
(ဂ) သံေတြခဲ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနကုန္ မီးဖုတ္ထားလို႔ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံခဲကို အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ၿပီး မွတ္သားထားမယ္။ အဲဒီ့ သံခဲကိုပဲ ေအးသြားတဲ့အခါ အေလးခ်ိန္ ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္မယ္ ဆိုပါစို႔။ သံခဲပူႏွင့္ သံခဲေအး ဘယ္ဟာက ပိုေပါ့မလဲ။ ဘယ္ဟာက ပိုေပ်ာ့ၿပီး ျပဳျပင္လို႔ ရမလဲ။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. သံခဲပူက အပူဓာတ္ႏွင့္ ေလဓာတ္ ေပါင္းဆံုမိလို႔ ပိုေပါ့ ပိုေပ်ာ့ၿပီး အျပဳအျပင္ ခံပါတယ္။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲေပါ့။ ဒီကိုယ္ဆိုတာ အသက္ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ေပါင္းဆံုမိတဲ့အတြက္ ပိုမိုေပါ့ပါး ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး အျပဳျပင္ခံေနတာ။ အသက္ ကိုယ္ေငြ႕၊ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ေတြနဲ႔ ကင္းကြာသြားတဲ့အခါ ပိုေလးလံ ခက္မာလာၿပီး ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့အယူကို ယူပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါး၊ အေၾကာ၊ အ႐ိုးမပ်က္ေစဘဲ သတ္ဖို႔၊ ေသခါနီးမွာ သူခိုးကို ပက္လက္ထားၿပီး အသက္ထြက္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေမွာက္လ်က္၊ ဘယ္ညာတေစာင္း၊ မတ္တပ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၿပီး အသက္ထြက္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ထြက္တာကို ဘယ္လိုမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ အဲဒီ့ ခိုးသူမွာ မ်က္စိလည္း ရွိပါတယ္။ ႐ူပါ႐ံုလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ အာ႐ံုကို မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ တျခား နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ေတြနဲ႔လည္း ဘယ္အာ႐ံုကိုမွ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အယူ ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။
(၉) ခ႐ုသင္းမႈတ္သူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ခ႐ုသင္းကို ယူၿပီး တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ား ေက်းရြာတစ္ရြာကို သြားသတဲ့။ ရြာလယ္မွာ ရပ္၊ ခ႐ုသင္းကို သံုးႀကိမ္မႈတ္ၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေျမမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ ရြာသားေတြ စုေဝးေရာက္လာၿပီး ဘာသံလဲလို႔ ေမးေတာ့ ဒီခ႐ုသင္းသံလို႔ ေျဖတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ရြာသားေတြလည္း ခ႐ုသင္းကို ပက္လက္ထားၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကတယ္။ မျမည္တဲ့အခါ ေမွာက္ခံု၊ တေစာင္း၊ မတ္မတ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ ခဲနဲ႔ထု၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္၊ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ခ်ၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကျပန္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမည္မလာဘူး။ အဲဒီ့အခါ ခ႐ုုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားက ဒီလူေတြ မိုက္လိုက္တာလို႔ ေတြးၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေကာက္ယူ သံုးႀကိမ္မႈတ္ျပၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့အခါက်မွ ရြာသားေတြက ေၾသာ္.. ခ႐ုသင္းနဲ႔ မႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား၊ မႈတ္ျခင္းနဲ႔ ေလတို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ အသံထြက္တာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ဆိုတာလည္း အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ဝိညာဏ္တို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ ေလ်ာင္းထိုင္ရပ္သြား ဆိုတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ျမင္ၾကားနံစား စတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈေတြကို ျပဳလုပ္ႏိုင္တာပါ။ အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ ဝိညာဏ္ေတြ မရွိရင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္၊ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသၿပီး ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့ အယူကို ယူပါ။
ၿမိဳ႕- အရွင္ကႆပ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မေျပာင္းႏိုင္ပါ။
ကု- တျခားအေၾကာင္းမ်ား ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ရက္တုန္းက ေသဒဏ္က်ခံထားရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါးကိုခြါ၊ အသားကိုလွီး၊ အေၾကာကိုျဖတ္၊ အရိုးကိုပိုင္း၊ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကိုထုတ္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး အသက္ကို ရွာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမရွိ၊ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့ အယူ ျဖစ္ရပါတယ္။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က မီးကို လုပ္ေကြၽးတဲ့ ရေသ့ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။
(၁ဝ) မီးကို လုပ္ေကြၽးေသာ ရေသ့ဥပမာ
ကု- ေရွးတုန္းက ေတာမွာေနၿပီး မီးကိုလုပ္ေကြၽးတဲ့ (မီးမၿငိမ္းေအာင္ထားရတဲ့) ရေသ့တစ္ေယာက္ဟာ ခရီးသြား လွည္းသမားေတြ လွည္းစခန္း ခ်သြားတဲ့ေနရာက စြန္႔ပစ္ခံ ပက္လက္အိပ္တတ္ရံု ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူ ေမြးစားထားပါသတဲ့။ (၁ဝ)ႏွစ္၊ (၁၂)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ ရေသ့က ဇနပုဒ္တစ္ခုကို ခရီးသြားစရာရွိလို႔ သူငယ္ကို မီးမၿငိမ္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔၊ ၿငိမ္းမ်ားသြားခဲ့ရင္ ပဲခြပ္၊ ထင္း၊ မီးပြတ္ေတြသံုးၿပီး မီးရေအာင္ ျပန္လုပ္ဖို႔ မွာၿပီး ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ သူငယ္ဟာ ကစားမက္ ေနတဲ့အတြက္ မီးၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးျပန္ရဖို႔ မီးပြတ္ (မီးျခစ္)ကို ပဲခြပ္နဲ႔ ေရြတယ္။ မရတာနဲ႔ ႏွစ္စိတ္၊ သံုးစိတ္၊ ေလးစိတ္၊ ငါးစိတ္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ခြဲတယ္။ မရေတာ့ ဆံုမွာ ထည့္ေထာင္းတယ္။ မရျပန္တာနဲ႔ ေလျပင္းထဲမွာ ႀကဲလႊင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရတာက မရတာပါပဲ။ ရေသ့ ဇနပုဒ္က ျပန္ေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစံုကို သိရေတာ့ မိုက္လိုက္တာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဆင္အျခင္မရွိ မီးကို ရွာရသလဲ ဆိုၿပီး မီးပြတ္ကိုယူ မီးေမႊးျပလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္သူမွ မင္းလို မီးကိုမရွာဘူးလို႔လည္း ဆိုပါသတဲ့။ အသင္ ၿမိဳ႕စားႀကီးလည္း ဒီလို ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာေနပါ့လား။ ဒီအက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ဒီအယူကိုယူတာ ပေသနဒီ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း သိပါတယ္။ တျခား မင္းေတြလည္း သိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ကဲ့ရဲ့မွာ ေၾကာက္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို ေခ်ပလို၊ ဆန္႔က်င္တုၿပိဳင္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကိုပဲ ဆက္ယူၿမဲ ယူေနမွာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ကႆပက လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပ ျပန္ပါတယ္။
(၁၁) လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက လွည္းတစ္ေထာင္ကို လွည္းမွဴး(၂)ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို ခရီးထြက္လာၾကတယ္။ ျမက္ထင္းေရ အခက္အခဲေၾကာင့္ (၅ဝဝ)စီ ႏွစ္ဖြဲ႕ ခြဲသြားဖို႔ သေဘာတူၿပီး လွည္းမွဴးတစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လွည္း(၅ဝဝ)က ေရွးဦးစြာ သြားႏွင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႔ (၂)ရက္၊(၃)ရက္ ေလာက္ သြားမိေတာ့ အဝတ္စို၊ ဆံပင္စိုေတြနဲ႔ ရႊံ႕ေတြကလည္း ေပေနတဲ့ မ်က္လံုးနီနီ၊ အသားမည္းမည္း လူေယာင္ေဆာင္ ဘီလူးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမလဲ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီး ေရွ႕မွာ မိုးႀကီးရြာထားလို႔ ျမက္ထင္းေရေတြ သိပ္ေပါေနတယ္။ လွည္းေတြ ဝန္ေပါ့သြားေအာင္ ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ၿပီး မပင္မပန္း သြားၾကဖို႔ ဆိုလာပါတယ္။ လွည္းမွဴးမိုက္လည္း သူတို႔ေျပာတာ ယံုၿပီး ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ပစ္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ လွည္းစခန္း (၇)စခန္းေလာက္သာ ေရာက္လာတယ္။ ဘာျမက္ထင္းေရမွ မေတြ႔ရတဲ့အတြက္ လူေတြ ႏြားေတြ ေသေၾက ပ်က္စီး ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့က်မွ ဘီလူးေတြလာၿပီး သူတို႔ကို စားပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အ႐ိုးပဲ က်န္ပါသတဲ့။ ပထမလွည္းအဖြဲ႕သြားၿပီးလို႔ အတန္ၾကာတဲ့အခါ ဒုတိယလွည္းအဖြဲ႕ ခရီးစထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႕ကိုလည္း ဘီလူးေတြက အရင္အတိုင္း လွည့္စားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယလွည္းမွဴးက ပညာရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စကားကို မယံုပါဘူး။ ျမက္ထင္းေရေတြ မစြန္႔ေစဘဲ ခရီးဆက္ထြက္လာေတာ့ ဘီလူးစားခံထားရတဲ့ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔ရဲ႕ လူ႐ိုး၊ ႏြား႐ိုးေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ မိမိတို႔လွည္းေပၚမွာပါတဲ့ အဖိုးမတန္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔၊ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔က အဖိုးတန္ကုန္ေတြကို တင္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲ သင္လည္း အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာမယ္ဆိုရင္ ပထမလွည္းမွဴးမိုက္နဲ႔ အဖြဲ႔လိုပဲ သင္ေရာ၊ သင့္အယူကို လက္ခံသူေတြေရာ ပ်က္စီးရလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ အက်ိဳးမဲ့တဲ့၊ ဆင္းရဲကိုပဲ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အယူမွားၾကီးကို အၾကာၾကီး လက္ခံမထားပါနဲ႔။
အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားက အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ယူေနဦးမွာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕စားကို အရွင္ကႆပက မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာေပးၿပီး ဆံုးမ ျပန္ပါတယ္။
(၁၂) မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက ဝက္ေမြးတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တျခား ရြာတစ္ရြာကိုသြားရင္း အဲဒီ့ရြာမွာ မစင္ေျခာက္ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ဝက္စာရၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ အေပၚ႐ံု အဝတ္နဲ႔ထုပ္ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္လာ ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ မိုးႀကီးမိေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး မစင္ေတြ ရႊဲရြဲစိုေနတာေပါ့။ ဒါကိုျမင္တဲ့ သူမ်ားေတြက 'မင္း ႐ူးမ်ားေနသလား။ ဘာ့ေၾကာင့္ မစင္ရည္ေတြ အရႊဲခံၿပီး ဒါႀကီးကို ရြက္လာရတာလဲ' လို႔ ေမးၾကတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ 'ငါ မ႐ူးဘူး၊ မင္းတို႔ပဲ ႐ူးေနၾကတာ။ ဒါေတြဟာ ငါ့ ဝက္စာေတြဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား' လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္းပဲ မစင္ထုပ္ ေဆာင္သူနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕စားကလည္း အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီအယူကိုပဲ ဆက္ယူမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အရွင္ကႆပက အန္ကစားသူ ဥပမာ ေပးၿပီး ဆံုးမျပန္ပါတယ္။
(၁၃) အန္ကစားသူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက အန္ကစားသမား ႏွစ္ေယာက္ အန္ကစားၾကေတာ့ တစ္ေယာက္က ႐ံႈးမည့္အန္ကို အၿမဲပဲ မ်ိဳမ်ိဳခ်ပါသတဲ့။ ဒီလို မ်ိဳတာကို ျမင္တဲ့ ဒုတိယ အန္သမားက 'မင္း ႏိုင္ပါတယ္။ မင္းရဲ႕အန္ေတြ ငါ့ကိုလည္း ျပပါဦး။ နတ္တင္ဦးမယ္' ဆိုၿပီး အန္ေတြကို ပထမလူ မသိေအာင္ အဆိပ္နဲ႔ လိမ္းက်ံၿပီး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္ကစားၾကေတာ့ ပထမ အန္သမားဟာ ႐ံႈးမယ့္အန္ေတြကို မ်ိဳၿမဲမ်ိဳ ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဒုတိယ အန္သမားက ' ဟယ္.. အန္သမား ငညစ္ပတ္၊ အန္ေတြမွာ အဆိပ္ျပင္းေတြ လိမ္းထားတာကို မင္း မသိ။ မင္းေတာ့ မၾကာခင္ပဲ ဒုကၡဆိုးၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္' လို႔ ဆိုပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပထမ အန္သမားမိုက္နဲ႔ တူလွပါလား။ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕စားကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီးယူေနဦးမယ္လို႔ ဆိုေနဆဲပါပဲ။
အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားကို ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာနဲ႔ ဆံုးမျပန္ပါတယ္။
(၁၄) ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာ
ကု- ေရွးက မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဟာ ရြာေဟာင္းတစ္ခုဆီ သြားၿပီး စြန္႔ပစ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔လို႔ ထုပ္ပိုး ယူေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ စြန္႔ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္က တျခားသူကို 'ငါတို႔ ေလွ်ာ္ေတြကို ယူလာၾကတာ ခ်ည္အတြက္ပဲ။ အခု ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ ဒါေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူၾကကုန္စို႔' လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ ဒုတိယလူက 'ငါတို႔ ဒါေတြကို အေဝးၾကီးကေန အပင္ပန္းခံၿပီး သယ္လာရတာ၊ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး' ဆိုၿပီး မစြန္႔ဘဲ ဆက္သယ္ယူလာပါတယ္။ ပထမလူကေတာ့ ေလွ်ာ္ေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆက္သြားၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ ပုိက္ဆံေလွ်ာ္ အထည္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ပထမလူက ခ်ည္ကိုစြန္႔ၿပီး အထည္ကို ယူေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားျပန္ေတာ့ ခံုေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ေရွ႕ေရွ႔ရြာေတြမွာ ခံုေလွ်ာ္ခ်ည္ေတြ၊ ခံုေလွ်ာ္အထည္ေတြ၊ ဝါေတြ၊ ဝါခ်ည္ေတြ၊ ဝါခ်ည္အထည္ေတြ၊ သံေတြ၊ ေၾကးေတြ၊ ခဲပုပ္ေတြ၊ ဘင္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႕တိုင္း ေတြ႕တိုင္း ပထမလူက ညံ့တာကို စြန္႔ၿပီး ပိုေကာင္းတာကိုပဲ ထုပ္ပိုးသယ္ေဆာင္ေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ အေဝးၾကီးကေန ဒုကၡခံ သယ္လာရတာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုပဲ မစြန္႔ႏိုင္၊ မလဲႏိုင္ဘဲ သယ္ယူလာပါတယ္။ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ ေရႊေတြ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာ မျဖစ္ၾကရပါဘူး။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာသူနဲ႔ တူေနတဲ့အတြက္ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားမဲ့ ျဖစ္ေစမယ့္ အယူမွားၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
အဲဒီ့အခါက်မွ ၿမိဳ႕စားက အရွင္ကႆပ အကြၽႏု္ပ္ဟာ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ပထမဆံုး ဥပမာနဲ႔တင္ သေဘာေပါက္ ေက်နပ္ၿပီးသားပါ။ ၾကည္ညိဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပမာဆန္းေတြကို ဆက္နာၾကားခ်င္လို႔ စကားကတ္ေနခဲ့တာပါ။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြဟာ အလြန႔္ကို ႏွစ္သက္စရာပါပဲ။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ကစၿပီး အသက္ထက္ဆံုး ဥပါသကာလို႔ မွတ္ေတာ္မူပါ။ အက်ိဳးစီးပြားရွိမယ့္ ယဇ္ၾကီးတစ္ခုေလာက္ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေပးေတာ္မူပါ လို႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ကြၽဲ၊ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္ သတၱဝါေတြကို သတ္ၿပီး ပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ အလြန္မွားပါတယ္။ အက်ိဳး မႀကီးပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ မိုးေခါင္ပါတယ္ဆိုမွ သစ္ငုတ္၊ ဆူးေျငာင့္ မရွင္းရေသးတဲ့ ေျမရိုင္းမွာ က်ိဳးပဲ့ပုပ္ေဆြး, အႏွစ္အဆံမပါတဲ့ မ်ိဳးေစ့ကို သြားစိုက္ပ်ိဳးရင္ အက်ိဳးၾကီး မရႏိုင္သလိုမ်ိဳးေပါ့။
သတၱဝါေတြကို မသတ္ဘဲ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ယဇ္ပူေဇာ္ႏိုင္မွ အက်ိဳးႀကီးပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ မိုးေလ၀သ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ ရွင္းလင္း ေျမၾသဇာထည့္ၿပီးသား ေျမေပၚမွာ အႏွစ္အဆံရွိတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေတြကို စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ရင္ အက်ိဳး ေက်းဇူးၾကီး ရႏိုင္သလိုေပါ့။
အဲဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏ၊ အထီးက်န္၊ သူေတာင္းစားေတြကို အၿမဲ လွဴဒါန္းပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုးရည္ဟင္းႏွင့္ ဆန္ကြဲထမင္းကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အညံ့စား အဝတ္ေတြကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အဲဒီ့အလွဴကို ဥတၱရလုလင္က အုပ္ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ အညံံ့စားေတြကိုပဲ လွဴေနရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘဝမွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႏွင့္ မဆံုေတြ႔ရေစဖို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒါကို ပါယာသိၿမိဳ႕စား သိေတာ့ ေခၚေမးပါတယ္။ အရွင္သာဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေျခဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ႏိုင္တာေတြကို လွဴလို႔ ဒီဆုေတာင္းရတာပါလို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ေနက် အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ေတြကို လွဴေစပါတယ္။
ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ အဲဒီ့လို အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာေတြ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာေတြေၾကာင့္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ အၿခံအရံ မရွိတဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္မွာ စတုမဟာရာဇ္နတ္သား သြားျဖစ္ရပါတယ္။ အလွဴကို စီမံရတဲ့ ဥတၱရလုလင္ကေတာ့ မိမိလက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တ႐ိုတေသ လွဴတဲ့ အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ဟာ ေန႔သန္႔စင္ဖို႔ ပရိသတ္ကင္းမဲ့တဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္သို႔ အၿမဲၾကြေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါယာသိနတ္သားက မေထရ္ကို လာရွိခိုးပါတယ္။ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားပါလို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မေထရ္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားဆိုတာ အယူမွားပိုင္ရွင္ပဲလို႔ ဆိုေတာ့ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ေၾကာင့္ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴခဲ့တဲ့အတြက္ မိမိ ရတဲ့အက်ိဳး၊ အလွဴကို ႐ို႐ိုေသေသ လွဴခဲ့တဲ့ ဥတၱရလုလင္ ရတဲ့အက်ိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ထားၿပီး အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘဲ ႐ို႐ိုေသေသ အေလးအျမတ္ထား လွဴဖို႔ လူေတြကို ျပန္တရားေဟာေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ ကလည္း အဲဒီ့တရားေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ျပန္ေဟာျပ ခဲ့ပါတယ္။
(မဟာ၀ဂၢ ပါဠိေတာ္က ဒီပါယာသိသုတၱန္ကို စဖတ္ဖူးကတည္းက အလြန္ကို သေဘာက်ခဲ့မိလို႔ ျပန္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းက ေနာက္ဘ၀ ရွိ၊ မရွိကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ၾကီး research လုပ္သြားတဲ့ ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ခုေခတ္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ရုပ္၀ါဒီေတြ၊ ဘာသာျခားေတြေတာင္မွ ေနာက္ဘ၀ကို မယံုၾကတာခ်င္း အတူတူ သူေလာက္ သုေတသန မလုပ္ႏိုင္၊ စကားမကတ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အေတြးတစ္စနဲ႔ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒို႔က လက္ေတြ႔၊ မ်က္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး၊ ပံုျပင္ေတြပဲ မွတ္တယ္ ဆိုေလ့ရွိသူမ်ား စဥ္းစားမိေစခ်င္ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ microscope နဲ႔ၾကည့္မွ ျမင္ႏိုင္မယ့္ သတၱ၀ါေလးေတြကို ပကတိ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရလို႔ မရွိဘူး မေျပာႏိုင္သလိုပါပဲ။ ကိုယ္က မစြမ္းတာလား၊ သူက မရွိတာလား။ အင္း.. လက္ေတြ႔မွလို႔ ထပ္ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ အဘိညာဥ္ microscope ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ မ်က္ေတာင္တစ္ဆံုး မၾကည့္ဘဲ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ၿမိဳ႕စားရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သပ္ တင္ျပခ်က္ေတြကို ထိထိမိမိ ဥပမာေတြေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးသြားတဲ့ တရားအဆန္းတၾကယ္ ေဟာႏိုင္မႈမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ျမတ္ၾကီးကိုလည္း အလြန္ပဲ ၾကည္ညိဳ အားက်မိပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ေမးခြန္းအခက္အခဲေတြ ေျဖရွင္းဖို႔မ်ား ၾကံဳလာ ရရင္ အရွင္ျမတ္ၾကီးရဲ႔ ဉာဏ္ရည္မ်ိဳး ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရပါရေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။)
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ေန႔တုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အိုးထဲထည့္ အဝကိုပိတ္ သားေရအစိုနဲ႔က်က္ ေျမအစိုနဲ႔လိမ္းၿပီး မီးဖုတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေသေလာက္တဲ့အခါ အိုးကိုျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္ၿပီး သူခိုးရဲ႕ ထြက္သြားတဲ့ အသက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူက ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က အိပ္မက္ဥပမာေပးၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။
(၇) အိပ္မက္ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေန႔ခင္းေန႔လည္ အိပ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး ျမင္မက္ဖူးသလား။
ၿမိဳ႕- မက္ဖူးပါတယ္။
ကု- အဲဒီ့လို အိပ္မက္မက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခါ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ေမာင္းမေတြက သင့္ရဲ႕ ဝင္သက္၊ ထြက္သက္ကို ျမင္ၾကရသလား။
ၿမိဳ႕- မျမင္ၾကရပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. အသက္ရွင္ေနတဲ့ ေမာင္းမေတြေတာင္ သက္ရွိထင္ရွား သင့္ရဲ႕ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ကို မျမင္ရရင္ လူေသရဲ႕ ထြက္သက္ကို သင္ ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ရပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီအယူရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ခါက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္ေပးဖို႔ အကြၽႏ္ုပ္ထံ ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုးကို မသတ္ခင္ အေလးခိ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ထြက္သက္မရွိေအာင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးႏွင့္ညွစ္ၿပီး သတ္လိုက္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့အခါ ထပ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ဘာေတြ႔ရသလဲ ဆိုေတာ့ မေသခင္ကထက္ ပိုၿပီး ေလးလည္းေလး၊ ေတာင့္လည္းေတာင့္ ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ ဒီအယူ ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က သံေတြခဲ ဥပမာနဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။
(ဂ) သံေတြခဲ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနကုန္ မီးဖုတ္ထားလို႔ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံခဲကို အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ၿပီး မွတ္သားထားမယ္။ အဲဒီ့ သံခဲကိုပဲ ေအးသြားတဲ့အခါ အေလးခ်ိန္ ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္မယ္ ဆိုပါစို႔။ သံခဲပူႏွင့္ သံခဲေအး ဘယ္ဟာက ပိုေပါ့မလဲ။ ဘယ္ဟာက ပိုေပ်ာ့ၿပီး ျပဳျပင္လို႔ ရမလဲ။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. သံခဲပူက အပူဓာတ္ႏွင့္ ေလဓာတ္ ေပါင္းဆံုမိလို႔ ပိုေပါ့ ပိုေပ်ာ့ၿပီး အျပဳအျပင္ ခံပါတယ္။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲေပါ့။ ဒီကိုယ္ဆိုတာ အသက္ကိုယ္ေငြ႔နဲ႔ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ေပါင္းဆံုမိတဲ့အတြက္ ပိုမိုေပါ့ပါး ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး အျပဳျပင္ခံေနတာ။ အသက္ ကိုယ္ေငြ႕၊ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ေတြနဲ႔ ကင္းကြာသြားတဲ့အခါ ပိုေလးလံ ခက္မာလာၿပီး ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့အယူကို ယူပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. သင့္အယူ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္း ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- အရွင္ျမတ္.. ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါး၊ အေၾကာ၊ အ႐ိုးမပ်က္ေစဘဲ သတ္ဖို႔၊ ေသခါနီးမွာ သူခိုးကို ပက္လက္ထားၿပီး အသက္ထြက္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေမွာက္လ်က္၊ ဘယ္ညာတေစာင္း၊ မတ္တပ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၿပီး အသက္ထြက္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ထြက္တာကို ဘယ္လိုမွ မျမင္ၾကရပါဘူး။ အဲဒီ့ ခိုးသူမွာ မ်က္စိလည္း ရွိပါတယ္။ ႐ူပါ႐ံုလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ အာ႐ံုကို မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ တျခား နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ေတြနဲ႔လည္း ဘယ္အာ႐ံုကိုမွ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝ ဆိုတာေတြ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အယူ ျဖစ္ရတာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပန္ပါတယ္။
(၉) ခ႐ုသင္းမႈတ္သူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက ခ႐ုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ခ႐ုသင္းကို ယူၿပီး တိုင္းစြန္ျပည္ဖ်ား ေက်းရြာတစ္ရြာကို သြားသတဲ့။ ရြာလယ္မွာ ရပ္၊ ခ႐ုသင္းကို သံုးႀကိမ္မႈတ္ၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေျမမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။ ရြာသားေတြ စုေဝးေရာက္လာၿပီး ဘာသံလဲလို႔ ေမးေတာ့ ဒီခ႐ုသင္းသံလို႔ ေျဖတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ရြာသားေတြလည္း ခ႐ုသင္းကို ပက္လက္ထားၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကတယ္။ မျမည္တဲ့အခါ ေမွာက္ခံု၊ တေစာင္း၊ မတ္မတ္၊ ေစာက္ထိုးထား၊ လက္နဲ႔ပုတ္၊ ခဲနဲ႔ထု၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္၊ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ခ်ၿပီး 'ျမည္ေလာ့၊ ျမည္ေလာ့' လို႔ ဆိုၾကျပန္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမည္မလာဘူး။ အဲဒီ့အခါ ခ႐ုုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားက ဒီလူေတြ မိုက္လိုက္တာလို႔ ေတြးၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေကာက္ယူ သံုးႀကိမ္မႈတ္ျပၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့အခါက်မွ ရြာသားေတြက ေၾသာ္.. ခ႐ုသင္းနဲ႔ မႈတ္တဲ့ ေယာက်္ား၊ မႈတ္ျခင္းနဲ႔ ေလတို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ အသံထြက္တာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ဆိုတာလည္း အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ဝိညာဏ္တို႔ ေပါင္းဆံုမိမွ ေလ်ာင္းထိုင္ရပ္သြား ဆိုတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ျမင္ၾကားနံစား စတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈေတြကို ျပဳလုပ္ႏိုင္တာပါ။ အသက္ကိုယ္ေငြ႕ အသိစိတ္ ဝိညာဏ္ေတြ မရွိရင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္၊ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသၿပီး ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ စတဲ့ မွန္တဲ့ အယူကို ယူပါ။
ၿမိဳ႕- အရွင္ကႆပ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အယူကို မေျပာင္းႏိုင္ပါ။
ကု- တျခားအေၾကာင္းမ်ား ရွိေသးသလား။
ၿမိဳ႕- ရွိပါတယ္ အရွင္ျမတ္။ တစ္ရက္တုန္းက ေသဒဏ္က်ခံထားရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို အေရထူ၊ အေရပါးကိုခြါ၊ အသားကိုလွီး၊ အေၾကာကိုျဖတ္၊ အရိုးကိုပိုင္း၊ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကိုထုတ္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး အသက္ကို ရွာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မေတြ႕ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမရွိ၊ ေကာင္းကံ၊ မေကာင္းကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့ အယူ ျဖစ္ရပါတယ္။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ျမတ္က မီးကို လုပ္ေကြၽးတဲ့ ရေသ့ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။
(၁ဝ) မီးကို လုပ္ေကြၽးေသာ ရေသ့ဥပမာ
ကု- ေရွးတုန္းက ေတာမွာေနၿပီး မီးကိုလုပ္ေကြၽးတဲ့ (မီးမၿငိမ္းေအာင္ထားရတဲ့) ရေသ့တစ္ေယာက္ဟာ ခရီးသြား လွည္းသမားေတြ လွည္းစခန္း ခ်သြားတဲ့ေနရာက စြန္႔ပစ္ခံ ပက္လက္အိပ္တတ္ရံု ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူ ေမြးစားထားပါသတဲ့။ (၁ဝ)ႏွစ္၊ (၁၂)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ ရေသ့က ဇနပုဒ္တစ္ခုကို ခရီးသြားစရာရွိလို႔ သူငယ္ကို မီးမၿငိမ္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔၊ ၿငိမ္းမ်ားသြားခဲ့ရင္ ပဲခြပ္၊ ထင္း၊ မီးပြတ္ေတြသံုးၿပီး မီးရေအာင္ ျပန္လုပ္ဖို႔ မွာၿပီး ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ သူငယ္ဟာ ကစားမက္ ေနတဲ့အတြက္ မီးၿငိမ္းသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးျပန္ရဖို႔ မီးပြတ္ (မီးျခစ္)ကို ပဲခြပ္နဲ႔ ေရြတယ္။ မရတာနဲ႔ ႏွစ္စိတ္၊ သံုးစိတ္၊ ေလးစိတ္၊ ငါးစိတ္ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ခြဲတယ္။ မရေတာ့ ဆံုမွာ ထည့္ေထာင္းတယ္။ မရျပန္တာနဲ႔ ေလျပင္းထဲမွာ ႀကဲလႊင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရတာက မရတာပါပဲ။ ရေသ့ ဇနပုဒ္က ျပန္ေရာက္ၿပီး အေၾကာင္းစံုကို သိရေတာ့ မိုက္လိုက္တာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ အဆင္အျခင္မရွိ မီးကို ရွာရသလဲ ဆိုၿပီး မီးပြတ္ကိုယူ မီးေမႊးျပလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္သူမွ မင္းလို မီးကိုမရွာဘူးလို႔လည္း ဆိုပါသတဲ့။ အသင္ ၿမိဳ႕စားႀကီးလည္း ဒီလို ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာေနပါ့လား။ ဒီအက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕- အရွင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ဒီအယူကိုယူတာ ပေသနဒီ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း သိပါတယ္။ တျခား မင္းေတြလည္း သိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ကဲ့ရဲ့မွာ ေၾကာက္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ဘုရားကို ေခ်ပလို၊ ဆန္႔က်င္တုၿပိဳင္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူကိုပဲ ဆက္ယူၿမဲ ယူေနမွာပါ။
အဲဒီ့အခါ အရွင္ကႆပက လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပ ျပန္ပါတယ္။
(၁၁) လွည္းမွဴးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက လွည္းတစ္ေထာင္ကို လွည္းမွဴး(၂)ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေရွ႕ကေန အေနာက္ကို ခရီးထြက္လာၾကတယ္။ ျမက္ထင္းေရ အခက္အခဲေၾကာင့္ (၅ဝဝ)စီ ႏွစ္ဖြဲ႕ ခြဲသြားဖို႔ သေဘာတူၿပီး လွည္းမွဴးတစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ လွည္း(၅ဝဝ)က ေရွးဦးစြာ သြားႏွင့္ပါတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႔ (၂)ရက္၊(၃)ရက္ ေလာက္ သြားမိေတာ့ အဝတ္စို၊ ဆံပင္စိုေတြနဲ႔ ရႊံ႕ေတြကလည္း ေပေနတဲ့ မ်က္လံုးနီနီ၊ အသားမည္းမည္း လူေယာင္ေဆာင္ ဘီလူးေတြနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမလဲ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီး ေရွ႕မွာ မိုးႀကီးရြာထားလို႔ ျမက္ထင္းေရေတြ သိပ္ေပါေနတယ္။ လွည္းေတြ ဝန္ေပါ့သြားေအာင္ ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ၿပီး မပင္မပန္း သြားၾကဖို႔ ဆိုလာပါတယ္။ လွည္းမွဴးမိုက္လည္း သူတို႔ေျပာတာ ယံုၿပီး ပါလာတဲ့ ျမက္ထင္းေရေတြ စြန္႔ပစ္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ လွည္းစခန္း (၇)စခန္းေလာက္သာ ေရာက္လာတယ္။ ဘာျမက္ထင္းေရမွ မေတြ႔ရတဲ့အတြက္ လူေတြ ႏြားေတြ ေသေၾက ပ်က္စီး ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့က်မွ ဘီလူးေတြလာၿပီး သူတို႔ကို စားပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အ႐ိုးပဲ က်န္ပါသတဲ့။ ပထမလွည္းအဖြဲ႕သြားၿပီးလို႔ အတန္ၾကာတဲ့အခါ ဒုတိယလွည္းအဖြဲ႕ ခရီးစထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႕ကိုလည္း ဘီလူးေတြက အရင္အတိုင္း လွည့္စားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယလွည္းမွဴးက ပညာရွိတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စကားကို မယံုပါဘူး။ ျမက္ထင္းေရေတြ မစြန္႔ေစဘဲ ခရီးဆက္ထြက္လာေတာ့ ဘီလူးစားခံထားရတဲ့ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔ရဲ႕ လူ႐ိုး၊ ႏြား႐ိုးေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ မိမိတို႔လွည္းေပၚမွာပါတဲ့ အဖိုးမတန္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔၊ ေရွ႕လွည္းအဖြဲ႔က အဖိုးတန္ကုန္ေတြကို တင္ေစၿပီး ခရီးဆက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ၿမိဳ႕စား.. ဒီလိုပဲ သင္လည္း အဆင္အျခင္မရွိ တျခားေလာကကို ရွာမယ္ဆိုရင္ ပထမလွည္းမွဴးမိုက္နဲ႔ အဖြဲ႔လိုပဲ သင္ေရာ၊ သင့္အယူကို လက္ခံသူေတြေရာ ပ်က္စီးရလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင့္ရဲ႕အယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ အက်ိဳးမဲ့တဲ့၊ ဆင္းရဲကိုပဲ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အယူမွားၾကီးကို အၾကာၾကီး လက္ခံမထားပါနဲ႔။
အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားက အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ယူေနဦးမွာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕စားကို အရွင္ကႆပက မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာေပးၿပီး ဆံုးမ ျပန္ပါတယ္။
(၁၂) မစင္ထုပ္ ေဆာင္ယူသူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးက ဝက္ေမြးတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ တျခား ရြာတစ္ရြာကိုသြားရင္း အဲဒီ့ရြာမွာ မစင္ေျခာက္ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ဝက္စာရၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ အေပၚ႐ံု အဝတ္နဲ႔ထုပ္ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္လာ ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ မိုးႀကီးမိေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး မစင္ေတြ ရႊဲရြဲစိုေနတာေပါ့။ ဒါကိုျမင္တဲ့ သူမ်ားေတြက 'မင္း ႐ူးမ်ားေနသလား။ ဘာ့ေၾကာင့္ မစင္ရည္ေတြ အရႊဲခံၿပီး ဒါႀကီးကို ရြက္လာရတာလဲ' လို႔ ေမးၾကတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ 'ငါ မ႐ူးဘူး၊ မင္းတို႔ပဲ ႐ူးေနၾကတာ။ ဒါေတြဟာ ငါ့ ဝက္စာေတြဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား' လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္းပဲ မစင္ထုပ္ ေဆာင္သူနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သင့္ရဲ႕ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။
ၿမိဳ႕စားကလည္း အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီအယူကိုပဲ ဆက္ယူမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ အရွင္ကႆပက အန္ကစားသူ ဥပမာ ေပးၿပီး ဆံုးမျပန္ပါတယ္။
(၁၃) အန္ကစားသူ ဥပမာ
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ေရွးတုန္းက အန္ကစားသမား ႏွစ္ေယာက္ အန္ကစားၾကေတာ့ တစ္ေယာက္က ႐ံႈးမည့္အန္ကို အၿမဲပဲ မ်ိဳမ်ိဳခ်ပါသတဲ့။ ဒီလို မ်ိဳတာကို ျမင္တဲ့ ဒုတိယ အန္သမားက 'မင္း ႏိုင္ပါတယ္။ မင္းရဲ႕အန္ေတြ ငါ့ကိုလည္း ျပပါဦး။ နတ္တင္ဦးမယ္' ဆိုၿပီး အန္ေတြကို ပထမလူ မသိေအာင္ အဆိပ္နဲ႔ လိမ္းက်ံၿပီး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ဆက္ကစားၾကေတာ့ ပထမ အန္သမားဟာ ႐ံႈးမယ့္အန္ေတြကို မ်ိဳၿမဲမ်ိဳ ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဒုတိယ အန္သမားက ' ဟယ္.. အန္သမား ငညစ္ပတ္၊ အန္ေတြမွာ အဆိပ္ျပင္းေတြ လိမ္းထားတာကို မင္း မသိ။ မင္းေတာ့ မၾကာခင္ပဲ ဒုကၡဆိုးၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္' လို႔ ဆိုပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပထမ အန္သမားမိုက္နဲ႔ တူလွပါလား။ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးမရွိတဲ့ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕စားကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အယူကို သူမ်ားကဲ႔ရဲ႔မွာ စိုးတာရယ္၊ အရွင္ကႆပကို ဆန္႔က်င္လိုတာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီးယူေနဦးမယ္လို႔ ဆိုေနဆဲပါပဲ။
အဲဒီ့အခါ ၿမိဳ႕စားကို ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာနဲ႔ ဆံုးမျပန္ပါတယ္။
(၁၄) ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ သယ္ယူသူ ဥပမာ
ကု- ေရွးက မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ဟာ ရြာေဟာင္းတစ္ခုဆီ သြားၿပီး စြန္႔ပစ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔လို႔ ထုပ္ပိုး ယူေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ စြန္႔ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္က တျခားသူကို 'ငါတို႔ ေလွ်ာ္ေတြကို ယူလာၾကတာ ခ်ည္အတြက္ပဲ။ အခု ခ်ည္ေတြကို ေတြ႔ၿပီဆိုေတာ့ ဒါေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူၾကကုန္စို႔' လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ့အခါ ဒုတိယလူက 'ငါတို႔ ဒါေတြကို အေဝးၾကီးကေန အပင္ပန္းခံၿပီး သယ္လာရတာ၊ မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး' ဆိုၿပီး မစြန္႔ဘဲ ဆက္သယ္ယူလာပါတယ္။ ပထမလူကေတာ့ ေလွ်ာ္ေတြကို စြန္႔ၿပီး ခ်ည္ေတြကို ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆက္သြားၾကေတာ့ တျခားရြာေဟာင္းတစ္ခုမွာ ပုိက္ဆံေလွ်ာ္ အထည္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ပထမလူက ခ်ည္ကိုစြန္႔ၿပီး အထည္ကို ယူေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ ေရွ႕ဆက္သြားျပန္ေတာ့ ခံုေလွ်ာ္ေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ ေရွ႕ေရွ႔ရြာေတြမွာ ခံုေလွ်ာ္ခ်ည္ေတြ၊ ခံုေလွ်ာ္အထည္ေတြ၊ ဝါေတြ၊ ဝါခ်ည္ေတြ၊ ဝါခ်ည္အထည္ေတြ၊ သံေတြ၊ ေၾကးေတြ၊ ခဲပုပ္ေတြ၊ ဘင္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြကို ေတြ႔ၾကပါတယ္။ ေတြ႕တိုင္း ေတြ႕တိုင္း ပထမလူက ညံ့တာကို စြန္႔ၿပီး ပိုေကာင္းတာကိုပဲ ထုပ္ပိုးသယ္ေဆာင္ေပမယ့္ ဒုတိယလူကေတာ့ အေဝးၾကီးကေန ဒုကၡခံ သယ္လာရတာဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုပဲ မစြန္႔ႏိုင္၊ မလဲႏိုင္ဘဲ သယ္ယူလာပါတယ္။ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ ေရႊေတြ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာတဲ့သူရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ခ်မ္းသာ မျဖစ္ၾကရပါဘူး။ ၿမိဳ႕စား.. သင္လည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ကိုပဲ သယ္လာသူနဲ႔ တူေနတဲ့အတြက္ သင့္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားမဲ့ ျဖစ္ေစမယ့္ အယူမွားၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။
အဲဒီ့အခါက်မွ ၿမိဳ႕စားက အရွင္ကႆပ အကြၽႏု္ပ္ဟာ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ပထမဆံုး ဥပမာနဲ႔တင္ သေဘာေပါက္ ေက်နပ္ၿပီးသားပါ။ ၾကည္ညိဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဥပမာဆန္းေတြကို ဆက္နာၾကားခ်င္လို႔ စကားကတ္ေနခဲ့တာပါ။ အရွင္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြဟာ အလြန႔္ကို ႏွစ္သက္စရာပါပဲ။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ကစၿပီး အသက္ထက္ဆံုး ဥပါသကာလို႔ မွတ္ေတာ္မူပါ။ အက်ိဳးစီးပြားရွိမယ့္ ယဇ္ၾကီးတစ္ခုေလာက္ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား စီစဥ္ၫႊန္ၾကားေပးေတာ္မူပါ လို႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကု- ၿမိဳ႕စား.. ကြၽဲ၊ႏြား၊ ဆိတ္၊ ဝက္ သတၱဝါေတြကို သတ္ၿပီး ပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ အလြန္မွားပါတယ္။ အက်ိဳး မႀကီးပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ မိုးေခါင္ပါတယ္ဆိုမွ သစ္ငုတ္၊ ဆူးေျငာင့္ မရွင္းရေသးတဲ့ ေျမရိုင္းမွာ က်ိဳးပဲ့ပုပ္ေဆြး, အႏွစ္အဆံမပါတဲ့ မ်ိဳးေစ့ကို သြားစိုက္ပ်ိဳးရင္ အက်ိဳးၾကီး မရႏိုင္သလိုမ်ိဳးေပါ့။
သတၱဝါေတြကို မသတ္ဘဲ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ယဇ္ပူေဇာ္ႏိုင္မွ အက်ိဳးႀကီးပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ မိုးေလ၀သ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ ရွင္းလင္း ေျမၾသဇာထည့္ၿပီးသား ေျမေပၚမွာ အႏွစ္အဆံရွိတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေတြကို စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ရင္ အက်ိဳး ေက်းဇူးၾကီး ရႏိုင္သလိုေပါ့။
အဲဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏ၊ အထီးက်န္၊ သူေတာင္းစားေတြကို အၿမဲ လွဴဒါန္းပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုးရည္ဟင္းႏွင့္ ဆန္ကြဲထမင္းကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အညံ့စား အဝတ္ေတြကိုပဲ လွဴပါတယ္။ အဲဒီ့အလွဴကို ဥတၱရလုလင္က အုပ္ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ အညံံ့စားေတြကိုပဲ လွဴေနရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘဝမွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႏွင့္ မဆံုေတြ႔ရေစဖို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒါကို ပါယာသိၿမိဳ႕စား သိေတာ့ ေခၚေမးပါတယ္။ အရွင္သာဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေျခဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ႏိုင္တာေတြကို လွဴလို႔ ဒီဆုေတာင္းရတာပါလို႔ ဥတၱရလုလင္က ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ သံုးေဆာင္ေနက် အစားအေသာက္ အ၀တ္အထည္ေတြကို လွဴေစပါတယ္။
ပါယာသိၿမိဳ႕စားဟာ အဲဒီ့လို အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာေတြ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာေတြေၾကာင့္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ အၿခံအရံ မရွိတဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္မွာ စတုမဟာရာဇ္နတ္သား သြားျဖစ္ရပါတယ္။ အလွဴကို စီမံရတဲ့ ဥတၱရလုလင္ကေတာ့ မိမိလက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ တ႐ိုတေသ လွဴတဲ့ အတြက္ ေသၿပီးေနာက္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ဟာ ေန႔သန္႔စင္ဖို႔ ပရိသတ္ကင္းမဲ့တဲ့ ေသရီသက ဗိမာန္သို႔ အၿမဲၾကြေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါယာသိနတ္သားက မေထရ္ကို လာရွိခိုးပါတယ္။ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားပါလို႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မေထရ္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားဆိုတာ အယူမွားပိုင္ရွင္ပဲလို႔ ဆိုေတာ့ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ေၾကာင့္ အယူမွားကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴခဲ့တဲ့အတြက္ မိမိ ရတဲ့အက်ိဳး၊ အလွဴကို ႐ို႐ိုေသေသ လွဴခဲ့တဲ့ ဥတၱရလုလင္ ရတဲ့အက်ိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ထားၿပီး အလွဴကို မ႐ိုမေသ လွဴတာ၊ ကိုယ္တိုင္ မလွဴတာ၊ ပစ္ပစ္ခါခါ လွဴတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘဲ ႐ို႐ိုေသေသ အေလးအျမတ္ထား လွဴဖို႔ လူေတြကို ျပန္တရားေဟာေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အရွင္ဂဝံပတိ မေထရ္ျမတ္ ကလည္း အဲဒီ့တရားေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးျပၿပီး လူ႔ျပည္မွာ ျပန္ေဟာျပ ခဲ့ပါတယ္။
(မဟာ၀ဂၢ ပါဠိေတာ္က ဒီပါယာသိသုတၱန္ကို စဖတ္ဖူးကတည္းက အလြန္ကို သေဘာက်ခဲ့မိလို႔ ျပန္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္းက ေနာက္ဘ၀ ရွိ၊ မရွိကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ၾကီး research လုပ္သြားတဲ့ ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ခုေခတ္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ရုပ္၀ါဒီေတြ၊ ဘာသာျခားေတြေတာင္မွ ေနာက္ဘ၀ကို မယံုၾကတာခ်င္း အတူတူ သူေလာက္ သုေတသန မလုပ္ႏိုင္၊ စကားမကတ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အေတြးတစ္စနဲ႔ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒို႔က လက္ေတြ႔၊ မ်က္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး၊ ပံုျပင္ေတြပဲ မွတ္တယ္ ဆိုေလ့ရွိသူမ်ား စဥ္းစားမိေစခ်င္ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ microscope နဲ႔ၾကည့္မွ ျမင္ႏိုင္မယ့္ သတၱ၀ါေလးေတြကို ပကတိ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရလို႔ မရွိဘူး မေျပာႏိုင္သလိုပါပဲ။ ကိုယ္က မစြမ္းတာလား၊ သူက မရွိတာလား။ အင္း.. လက္ေတြ႔မွလို႔ ထပ္ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ အဘိညာဥ္ microscope ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ မ်က္ေတာင္တစ္ဆံုး မၾကည့္ဘဲ မ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ၿမိဳ႕စားရဲ႕ ကတ္သီးကတ္သပ္ တင္ျပခ်က္ေတြကို ထိထိမိမိ ဥပမာေတြေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးသြားတဲ့ တရားအဆန္းတၾကယ္ ေဟာႏိုင္မႈမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ျမတ္ၾကီးကိုလည္း အလြန္ပဲ ၾကည္ညိဳ အားက်မိပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ေမးခြန္းအခက္အခဲေတြ ေျဖရွင္းဖို႔မ်ား ၾကံဳလာ ရရင္ အရွင္ျမတ္ၾကီးရဲ႔ ဉာဏ္ရည္မ်ိဳး ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရပါရေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။)
1 comments:
ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ဒီထက္ အက်ယ္ေရးရင္ ဒီထက္ ပိုေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္။ စာေရးသူက သူ႕ရဲ႕အျမင္ကို အဆံုးမွာ နည္းနည္းေလးပဲ ထည့္ထားေတာ့ အားမရျဖစ္မိတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ဆို ဖတ္ရတာ ပိုၿပီး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆုိင္ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ထင္မိေၾကာင္းပါ။