နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ
ဘ၀မွာ ေနတတ္ေစဖို႔
6:41 PM | Author: Dhamma Yanant


ဘ၀ဆိုတာကေတာ့ ေကာင္းတစ္ခ်ီ ဆိုးတစ္လွည့္ေပါ့။ အၿမဲတမ္းၾကီး ေန႔မဟုတ္သလို အၿမဲတမ္းၾကီးလည္း ညမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာကထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕ကေတာ့ ေလာကဓမၼဆိုတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရမွာပါ။ အေကာင္းေလာကဓံ၊ အဆိုးေလာကဓံ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့အထဲက အေကာင္းမ်ားမ်ား ၾကံဳရဖို႔ကေတာ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါနက ျပင္ပပစၥည္း စိုက္ထုတ္ဖို႔ လိုေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏွစ္ခုကေတာ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ေလး ရွိရံုနဲ႔ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဘာမွလည္း မကုန္ပါဘူး။ အက်ိဳးလည္း ပိုၾကီးပါတယ္။ အဆိုးေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္လို႔ မရပါဘူး။ အကုသိုလ္အက်ိဳး မေပးႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို ငါ့ရဲ႕ ကုသိုလ္တာရိုးက မလံုေသးပါလားလို႔ပဲ မွတ္ရပါမယ္။ ပိုလံုေအာင္၊ ပိုေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ စိတ္တိုေနမယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကုသိုလ္အတိုးယူသလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ ဘ၀ထဲမွာ အလိုက္သင့္ေနတတ္ဖို႔က အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာသာေရးအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ ေယာနိေသာမနသိကာရ ရွိဖို႔ပါ။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျပာရရင္ အေကာင္းျမင္တတ္ျခင္းပါ။ အဲဒါက ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အနီးဆံုး အေၾကာင္းပါပဲ။ မဂ္၊ ဖိုလ္ကိုေတာင္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။

ဥပမာဆိုရရင္ လႈိင္းထန္တဲ့ ေရျပင္က်ယ္ကို ေလွငယ္နဲ႔ ျဖတ္ကူးတဲ့အခါ လႈိင္းရိုက္တာကို အလိုက္သင့္ခံၿပီး လိုရာကို သြားတတ္ဖို႔က အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကန္႔လန္႔ၾကီး သြားခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေလွပဲ တစ္စစီျဖစ္ၿပီး နစ္ျမဳပ္ဒုကၡေရာက္ရမွာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ ေလာကဓံ လႈိင္းထန္တဲ့ သံသရာေရေၾကာကို ျဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ပညာနဲ႔ အလိုက္သင့္ခံၿပီး လိုရာပန္းတိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားတတ္ရပါမယ္။ ၾကားဖူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ ခိုင္မာေအာင္ ေျပာပါဦးမယ္။

စိတ္ဓာတ္မျပည့္၀ေသးတဲ့သူဟာ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ခု ၾကံဳရရင္ သူမ်ားကို အျပစ္ တင္တတ္တယ္တဲ့။
အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္၀တဲ့သူကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္တတ္တယ္တဲ့။
လံုး၀ျပည့္၀ၿပီးသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ေလာကဓမၼကို အမွန္အတုိင္း သိျမင္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ လက္ခံသြားႏိုင္တာပါ။ ဒါကို အလိုက္သင့္ ခံယူတတ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ေလာကမွာ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေရလမ္းခရီးကို သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ေလွေလးကိုယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ခိုင္သထက္ ခိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ရိကၡာေတြ စိတ္တိုင္းက် ျဖည့္တင္းၿပီးမွ သြားၾကသလို မိမိတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သံသရာခရီးၾကီးအတြက္ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ ဆိုတဲ့ေလွေလးကို ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ခိုင္သထက္ ခိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ရိကၡာေတြ ျဖည့္တင္းထား ရပါမယ္။ ရိုးရိုးခရီးက ကိုယ္စိတ္တိုင္းက်တဲ့ေန႔မွ သြားလို႔ရေပမယ့္ သံသရာခရီးက ဘယ္အခ်ိန္ သြားရမယ္ဆိုတာ ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့အတြက္ အၿမဲအသင့္ျဖစ္ေနဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ သတိတရားေလး လက္ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ကုသိုလ္ျဖစ္တိုင္း၊ အကုသိုလ္ျဖစ္တိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး သိေနေပးမယ္ဆိုရင္ သတိပဌာန္တရား ပြါးမ်ားၿပီးျဖစ္လို႔ ေလွကေတာ့ ခိုင္ပါၿပီ။ ဒါန၊ သီလ ရိကၡာေတြပါ တင္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစိုးမရတဲ့ဘ၀မွာ သူက ဘယ္အခ်ိန္ လာထြက္ခိုင္း၊ ထြက္ခိုင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သြားလို႔ရၿပီေပါ့။

စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ဘ၀ထဲမွာ အလိုက္သင့္ ေနတတ္ထိုင္တတ္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။

This entry was posted on 6:41 PM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

0 comments: